Θα ήθελα να ρίχνω κάτι πάνω μου τα βράδια και η ζωή να κυλάει κανονικά, κανονικότα. Τόσο, που να μου ’ρχεται να βάλω τα κλάματα
της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Με πληροφορούν οι φίλοι μου, που θέλουν το κακό μου, ότι αυτή τη στιγμή που εμείς εδώ πάμε ακόμη για μπάνιο, οι κεντροευρωπαίοι ρίχνουν κάτι πάνω τους τα βράδια κι ότι προχτές στην Ισλανδία γιόρτασαν κιόλας το πρώτο βόρειο σέλας της σεζόν. Με πληροφορούν επίσης ότι, αν εξαιρέσεις κάποια δημοσκοπικά δυσοίωνα που κυκλοφορούν από δω κι από κει, η ζωή κυλάει κανονικά, τόσο κανονικά που σου ’ρχεται να βάλεις τα κλάματα.
Μπορούμε; Μπορούμε, έστω για μια στιγμή, να καμωθούμε ότι η γη δεν φεύγει διαρκώς κάτω από τα πόδια μας; Ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ομνύουμε καθημερινώς σε μια κανονικότητα που αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει; Απολιτίκ για μια στιγμή, έξω από το αμπρί της μη αναστρέψιμης ανασφάλειας που όσο την καταριέσαι άλλο τόσο σε συνέχει, δεν σ’ αφήνει να χυθείς δεξιά-αριστερά, κι εντός της αισθάνεσαι ντούρος και ασφαλής; Τη παρασυνηθίσαμε αυτή τη διαστροφή και θα μας κακοφανεί, νομίζω, αν κάτι αλλάξει. Θα σκιαχτούμε, σαν το παιδί που δεν ξέρει με ποιο πόδι να κλωτσήσει την καινούργια μπάλα του, κι απ’ την πολλή του τη χαρά στο τέλος κάνει τάκλινγκ στον εαυτό του.
Η μακραίωνη ζωή μου στις ίδιες πάντα γεωγραφικές συντεταγμένες, κατά τούτο τουλάχιστον με έκανε σοφότερη. Ότι το περίφημο μεσογειακό ταμπεραμέντο δεν είναι τελικά συνώνυμο της έξω καρδιάς, του ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, όπως πολύ εσφαλμένα αφήναμε να εννοηθεί κάποτε. Απεναντίας. Σης και βρώσις χρόνια τώρα το αφανίζουν, το κάνουν στενόμυαλο, αλαφιασμένο, πεινασμένο, μοχθηρό κι ανθρωποβόρο, εκεί που παλιά ήταν τα σύκα, το μέλι κι οι ελιές, ο σιτοβολώνας του κόσμου μέχρι Μεσοποταμία, ως εκεί που ψήνει ο ήλιος το ψωμί κι ακόμα παραπέρα.
Πώς γύρισε έτσι ανάποδα η υδρόγειος και πώς είμαι εγώ τόσο μικρή και μίζερη; Θα ήθελα να ρίχνω κάτι πάνω μου τα βράδια και η ζωή, παρά τα ορισμένα δυσοίωνα από δω κι από κει, να κυλάει, κανονικά, κανονικότα. Τόσο κανονικά, που να μου ’ρχεται να βάλω τα κλάματα.
ΠΗΓΗ: http://www.athensvoice.gr/
