Στην Αγίου Κωνσταντίνου, κάτω από την Ομόνοια, αποπερατώνεται ένα μεγάλο κτίριο που διαβάζω θα γίνει ξενοδοχείο. Για τα μέτρα της εποχής μας, η θέα μιας νέας οικοδομής στην καρδιά της πόλης είναι κάτι αξιοσημείωτο. Αλλά ολόγυρα, στη Σωκράτους, στη Σατωβριάνδου, στη Μενάνδρου και στη Βερανζέρου, η παλιά πόλη είναι γεμάτη από πρώην νέες οικοδομές του ’20, του ’30, του ’50 και του ’60.
του Νίκου Βατόπουλου
Ο περισσότερες γερνούν άσχημα, αλλά όλες τυλίγουν την κάτω από την Ομόνοια περιοχή με μία γάζα ενός παλαιωμένου 20ού αιώνα. Κατέβηκα τη Σατωβριάνδου και παρατηρούσα τις γκρίζες προσόψεις.
Το βλέμμα μου έπεσε αρχικά στην προπολεμική πολυκατοικία της Σατωβριάνδου 15. Στα αριστερά της έχασκε ένα μεγάλο κενό από κατεδάφιση και από τη σταχτιά της πρόσοψη ξεχώριζε μόνο ο βαμμένος πρώτος όροφος, φωτεινός, πάνω από το φαρμακείο του ισογείου. Η πολυκατοικία έδειχνε πολύ μεγαλύτερη από τα 80 της χρόνια όπως και τα περισσότερα κτίρια της περιοχής.
Αντικριστά στις γωνίες Σωκράτους και Σατωβριάνδου, οι δύο προπολεμικές πολυκατοικίες συνομιλούν διαγωνίως.
Στο 17 είναι η βαμμένη σομόν πολυκατοικία του αρχιτέκτονα της Μπλε Πολυκατοικίας, του Κυριακούλη Παναγιωτάκου, μελέτη του 1936.
Και στο 22, μια ακόμη επιβλητική πολυκατοικία της ίδιας εποχής. Στην είσοδο, ερημιά. Απέναντι, στο 23 της Σατωβριάνδου βλέπω μία ακόμη πολυκατοικία, σε καλύτερη κατάσταση, με τα συμπαγή, χτιστά μπαλκόνια της εποχής.
Η Σατωβριάνδου είναι θησαυρός. Η πυκνότητα μεγάλη. Αν προχωρήσετε προς τα κάτω θα δείτε, στα δεξιά, μια σειρά από κτίρια της περιόδου 1915-1930, σε μία ελκυστική ποικιλία. Στο 32, ένα ψηλό τριώροφο με δίρριχτη στέγη, ερημωμένο. Στο 34, το ευγενές εκλεκτικιστικό σε ώχρα και κυπαρισσί, στεγάζει τη Στοά Δεκανέα. Στο δεξί κατάστημα, αποθήκη χάρτου. Και στο 36, το εξαίρετο νεοκλασικό σπίτι που έχει αναστήσει το «Αγγέλων Βήμα».
Η αύρα του Εθνικού Θεάτρου είναι κοντά. Σας συστήνω να πάτε ώς τη γωνία Σατωβριάνδου και Μενάνδρου και από το μεγάλο πίσω άνοιγμα του Θεάτρου, να στοχαστείτε πάνω στο θέαμα που αποκαλύπτεται σε εντυπωσιακό βάθος. Είναι μια σπάνια βεντάλια προσόψεων που μας δείχνει πώς έμοιαζε η περιοχή όταν οι μοντέρνες πολυκατοικίες του 1935 υψώνονταν ολόγυρα. Η αντίθεση του παλιού με το νέο θα ήταν κάτι συναρπαστικό πριν από την Κατοχή. Σήμερα, όλα είναι αλεσμένα σε μία χοάνη αθηναϊκού χρόνου.
Αν γυρίσετε πίσω ανεβαίνοντας τη Βερανζέρου, θα δείτε παραπλήσια ατμόσφαιρα. Αλλοτε καινοτόμες πολυκατοικίες, βουλιάζουν στη λήθη. Στο 27 και στο 29, γωνία με Σωκράτους, κολοσσοί της δεκαετίας του ’30 παρατείνουν τη ζωή τους στον 21ο αιώνα.
Εκεί κοντά είναι και το κενό που έμεινε από την κατεδάφιση της μεγάλης προπολεμικής πολυκατοικίας του ΝΑΤ. Στην Αγίου Κωνσταντίνου και Νικηφόρου, η μεγάλη, τραυματισμένη προπολεμική πολυκατοικία με καστανή επιδερμίδα και γκρενά γαλλικά παντζούρια, συγκέντρωνε στην Κατοχή τη γειτονιά στα καταφύγια.
Η παλιά, μοντέρνα Ομόνοια εμφανιζόταν με τα σημερινά μάτια στο χείλος της ανυπαρξίας.
πηγή: Έντυπη Καθημερινή
