Λίγο πάνω από τη Λιοσίων, και κάτω από την Αριστομένους, υπάρχει ένα τόσο δα στενάκι. Η οδός Μερσίνης. Αλλες φορές την είχα προσπεράσει και την είχα μόνο λοξοκοιτάξει καθώς είχα άλλο προορισμό, αλλά αυτή τη φορά μου αποκαλύφθηκε και δεν είχα άλλη επιλογή.
του Νίκου Βατόπουλου
Εξαρχής είχα ως στόχο να περπατήσω την οδό Παιωνίου, την προέκταση της Χέυδεν κάτω από την Αχαρνών και να φτάσω κοντά στις γραμμές του τρένου. Είχα όμως δώσει την ελευθερία στον εαυτό μου να μπει σε στενά αριστερά και δεξιά αλλά να κρατήσει πάντα ως σταθερό άξονα αυτόν τον γοητευτικό δρόμο. Και πράγματι, στη γωνία Παιωνίου και Αριστομένους έστριψα δεξιά, προσπέρασα την Αδάνων και όταν έφτασα την οδό Προύσης έστριψα αριστερά. Είχα ήδη παραβεί τη βασική διαδρομή, αλλά, λίγο μετά, στα δεξιά, μου έγνεψε η μικρή, η ταπεινή οδός Μερσίνης.
Ανάμεσα σε αυτούς τους δρόμους με τα ονόματα της Μικράς Ασίας και της Ανατολίας, με την οδό Κλαζομενών και την οδό Κνίδου πιο κάτω, βρισκόμουν σε μία παλιά αθηναϊκή γη, χωνεμένη σε βάθος γενεών, αλλά να που, σήμερα στα μάτια μου παρουσιαζόταν αποστεωμένη και κατά τόπους, μόνο, ζωντανή.
Σκεφτόμουν ότι υπήρχε μια διάχυτη θλίψη. Δεν είδα παιδιά, δεν άκουσα γέλια ή φασαρία, δεν μύρισα φαγητό. Σπίτια κλειστά και έρημα αλλά και σκόρπια διαμερίσματα ολόγυρα που έδειχναν ότι είχαν ζωή και ορισμένα από αυτά με ελληνικές σημαίες, ακόμη και χάρτινες, έδιναν έναν τόνο σε μια γειτονιά που όπως μου είπε ένας κύριος λίγο μετά, «ήταν από τις καλύτερες».
Με είχε σταματήσει για να με ρωτήσει τι φωτογραφίζω. «Μένω εδώ από το 1966», μου είπε και σκέφτηκα ότι είχα προσπεράσει αμέτρητες πολυκατοικίες που μέσα σε πέντε χρόνια (1963-1968) είχαν αλλάξει άρδην το ύφος της γειτονιάς. Το ίδιο συνέβαινε παντού, στη Νεάπολη, στα Εξάρχεια, στην Κυψέλη.
Η Μερσίνης με τη σειρά των παλιών σπιτιών της, μου θύμισε και άλλους μικρούς δρόμους γύρω από την Αχαρνών όπως τη Σμύρνης ή τη Μαμάη, με τα διώροφα, που, σώζουν σειρές σπιτιών και σκέφτηκα ότι η αυτή η μοναδικότητα, όσο σπουδαία και να είναι, δεν συγκινεί πλέον. Είχα βρεθεί μόνος σε ένα έρημο δρομάκι με τα σπίτια όλα κλειστά και το μόνο ζωντανό που θυμάμαι είναι το ξαφνιασμένο βλέμμα μιας κόκκινης γάτας.
πηγή:Έντυπη Καθημερινή
Διαβαστε ακομη: Περιπλάνηση στο «εκκεντρικό» σπίτι της οδού Πινδάρου (φωτογραφίες)
2 Σχόλια
Αυτού του είδους τα άρθρα σας είναι υπέροχα.Τα παλιά κτήρια, καθώς και η ιστορία τους, είναι κάτι που με συναρπάζει.Γι΄αυτό το λόγο λατρεύω το κέντρο της Αθήνας και όλοι με κοιτάνε περίεργα όταν το λέω.Κρίμα που δεν μπορούμε να δούμε περισσότερες φωτογραφίες….
Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια