Αρκετοί νέοι τίτλοι και για αυτή την εβδομάδα, μια ταινία από την Αργεντινή ξεχωρίζει και φυσικά υπάρχουν και οι επανεκδόσεις
Εγκλημα στην αμμοθύελλα (Los que aman odian, Aργεντινή, 2017), του Αλεχάντρο Μάτσι
Κάτι παραπάνω από ευχάριστη έκπληξη τούτο το ερωτικό δράμα και αστυνομικό θρίλερ από την Αργεντινή που εκτυλίσσεται σε μια απομακρυσμένη πανσιόν σε κάποια (φαινομενικά ειδυλλιακή) παραλία της χώρας στη δεκαετία του 1950. Παράξενες, διαστροφικές καταστάσεις δημιουργούνται ανάμεσα στους φιλοξενούμενους και το πρόσωπο που κινεί τα νήματα είναι μια πανέμορφη γυναίκα, η Μάρι (Λουιζάνα Λοπιλάτο), που έχει πάρει τα μυαλά ενός μεγαλύτερού της γιατρού (Γκιγέρμο Φραντσέλα) αλλά και του συζύγου της αδελφής της (Χουάν Μινουχίν, Χουστίνα Μπούστος). Εμπειρος σκηνοθέτης της τηλεόρασης, ο Αλεχάντρο Μάσι δημιουργεί κινηματογραφική ατμόσφαιρα Αγκαθα Κρίστι, αλλά την ίδια ώρα πηγαίνει κόντρα στο στυλ των ανάλογων ταινιών διότι η ψυχολογία των ανθρώπων είναι εκείνη στην οποία δίνει άμεση προτεραιότητα, όχι στο «ποιος είναι ο δολοφόνος». Πολλές οι κινηματογραφικές αρετές του «Εγκλημα στην αμμοθύελλα», η φωτογραφία του Χουλιάν Απεζτεγκούια, η «ονειρική» κίνηση της μηχανής με χορογραφημένα μονοπλάνα μέσα στον κλειστό χώρο του σπιτιού, η ευχάριστα καταπιεστική μουσική του Νίκολας Σορίν, η χρωματική σύνθεση των εσωτερικών χώρων από τη Μερσέντες Αλφονσίν, αλλά και τα κοστούμια της Μπεατρίς Ντε Μενεντέτο.Βαθμολογία: 3 ½
Ζωή σε φιλμ (Kodakchrome, ΗΠΑ, 2017), του Μαρκ Ράσο
Road movie τρυφερό, ανθρώπινο, αλλά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, το «Ζωή σε φιλμ» έχει κατ’ αρχάς ενδιαφέρον καστ με τον Τζέισον Σουντέικις να υποδύεται τον κυνικό γιο του δύστροπου Εντ Χάρις, τον οποίο με τα χίλια ζόρια δέχεται να συνοδεύσει σε ένα οδικό ταξίδι που θα σημάνει την ολιγόχρονη επανασύνδεσή τους (ένα κλισέ που τελικά μας αρέσει – ; – να βλέπουμε ξανά και ξανά). Ο πρώτος είναι μουσικός ατζέντης που έχει μόλις χάσει τη δουλειά του, ο δεύτερος είναι ένας αστέρας της φωτογραφίας, διάσημος στον χώρο του σε μια εποχή που το φιλμ τείνει να εξαφανιστεί. Καθότι ο πατέρας πάσχει από καρκίνο, πρέπει να επισπεύσουν το ταξίδι για να προλάβει να εμφανίσει τα ρολά από φιλμ που δεν εμφάνισε ποτέ και στα οποία κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό ανάμεσα στον ίδιο και στον γιο του. Τα ταξίδι είναι η ταινία από την οποία βλέπεις ό,τι περίπου περιμένεις: σκηνές γκρίνιας και ανταγωνισμού ανάμεσα στους δύο άνδρες, άλλες φορές η σχέση τους ποτισμένη με δηλητήριο, άλλες με αγάπη και κατανόηση. Επίσης μια ταινία που μιλάει για το τέλος εποχής του φιλμ και της αναλογικής τεχνικής που τελικά είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την ψυχρή και απρόσωπη ψηφιακή τεχνολογία που την έχει αντικαταστήσει.Βαθμολογία: 2 ½
Για καλό και για κακό (Ôtez-moi d’un doute, Γαλλία, 2017), της Καρίν Ταρντιέ
Ενας άνδρας κοντά στα 40 (Φρανσουά Νταμιέν) αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος που τον μεγάλωσε δεν είναι ο βιολογικός πατέρας του και αποφασίζει να αναζητήσει τον πραγματικό – και σύντομα τον βρίσκει. Το πρόβλημα που προκύπτει όμως είναι ότι ο «κανονικός» πατέρας έχει και μια κόρη (Σεσίλ Ντε Φρανς) την οποία ο γιος ερωτεύεται. Η Καρίν Ταρντιέ που εμπνεύσθηκε από την πραγματική ιστορία ενός φίλου της, θέτει επί τάπητος ένα φλέγον ζήτημα: ποιος τελικά είναι ο πραγματικός γονέας; Ο μη βιολογικός που όμως σε μεγάλωσε ή ο βιολογικός που στην περίπτωση αυτή είναι ένας άγνωστος τον οποίο δεν γνώρισες ποτέ; Η παράπλευρη ερωτική ιστορία βρίσκεται για τους ευνόητους λόγους στο σενάριο και «ντύνει» την ουσία του θέματος έτσι ώστε η ιστορία να αποκτήσει το απαραίτητο σασπένς (και το αποκτά). Εν ολίγοις μια «ανώδυνη» γαλλική κοινωνική κομεντί με δραματικό χαρακτήρα, χιούμορ, ένα «πιασάρικο» θέμα, ικανή να συγκινήσει και συγχρόνως να προβληματίσει.Βαθμολογία: 2 ½
Το εξπρές των Ζωντανών Νεκρών (Train to Busan, Νότια Κορέα, 2016), του Γεν Σανγκ Χο
Καθότι κινηματογραφημένη με πολύ ελκυστικό τρόπο, αυτή η δραστήρια ταινία τρόμου καταφέρνει μέσα σε περίπου δυόμισι ώρες να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μας επανερχόμενη ουσιαστικά σε έναν μύθο που έχει κλείσει πια μισό αιώνα ύπαρξης από την εποχή που τα ζόμπι έγιναν μέρος της ποπ κινηματογραφικής κουλτούρας με τη «Νύχτα των ζωντανών νερών» του Τζορτζ Ρομέρο. Ο κόσμος μολύνεται μετά από διαρροή σε βιοτεχνικό εργοστάσιο της Νότιας Κορέας και το στόρι περιορίζεται μέσα ένα τρένο του οποίου οι επιβάτες είναι μοιρασμένοι σε αμόλυντους και ζόμπι. Ο σκηνοθέτης επιλέγει ορισμένα αμόλυντα πρόσωπα για να στηρίξει το σασπένς της δραματουργίας (ο γιάπης πατέρας και η κόρη του, ο παχύς, ατρόμητος λαϊκός τύπος που λατρεύει τη γυναίκα του, ένας μαθητής που επιθυμεί μια συμμαθήτριά του) και στήνει μια σφαγή διαρκείας μέσα στο τρένο της μεγάλης φυγής προς το Μπουσάν που υποτίθεται ότι είναι η πόλη-σανίδα σωτηρίας. Συναρπαστικά χορογραφημένο θέαμα από τη μια πλευρά αλλά την ίδια ώρα όμοιο και απαράλλαχτο με την εικόνα που έχουν δώσει μέχρι σήμερα δεκάδες ταινίες που εντάσσονται σε ένα είδος που σηκώνει παραλλαγές αλλά κατά βάθος το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνεται καταλήγοντας φυσικά στο ίδιο αποτέλεσμα.Βαθμολογία: 2 ½
Παντρέψου με, ρε φίλε (Epouse moi mon pote, Γαλλία, 2017), του Ταρέκ Μπουνταλί
Ο «λευκός» γάμος με τον λευκό κολλητό του (Φιλίπ Λασό) ούτως ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη βίζα μέσω της οποίας θα μπορέσει να παραμείνει νόμιμα στη Γαλλία είναι η μόνη λύση για τον μαροκινό σπουδαστή αρχιτεκτονικής (Ταρέκ Μπουνταλί) που πρωταγωνιστεί στην ταινία. Εν τω μεταξύ ένας καχύποπτος αστυνομικός «μυρίζεται» τη δουλειά συν το ότι η μάνα του Μαροκινού καταφτάνει στην πόλη μαζί με τον έρωτα της ζωής του και πάει λέγοντας… Το ξάφνιασμα της αρχής δεν είναι αρκετό για να σώσει την ταινία από την πλήρη κατάρρευση. Αποτέλεσμα είναι ακόμα μια γαλλική κωμωδία της πλάκας, σε σημείο που αρχίζεις πια να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για επιδημία.
Το χιούμορ του Μπουνταλί, που υποδύεται ο ίδιος τον αρχιτέκτονα, είναι φτηνό, ανόητο και εν τέλει κουραστικό.Βαθμολογία: ½
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Οι τρεις μέρες του κόνδορα (The three days of the Condor)
Ο Τζο Τέρνερ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ), που δουλεύει σε γραφειοκρατική υπηρεσία της CIA με το κωδικό όνομα Κόνδορας, βρίσκει μια μέρα όλους τους συναδέλφους του στο γραφείο του δολοφονημένους. Τρομαγμένος για τη ζωή του (έχει σωθεί από καθαρή τύχη) ζητεί βοήθεια από προϊσταμένες υπηρεσίες, μόνο και μόνο για να καταλάβει ότι η ίδια η CIA είναι μπλεγμένη στην υπόθεση και ότι η μόνη σωτηρία του είναι να δράσει μόνος. Διάσημο θρίλερ πολιτικού περιεχομένου, γυρισμένο όταν ο αμερικανικός κινηματογράφος, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ξεκίνησε μια «εκστρατεία» κριτικής απέναντι στην πολιτική παράνοιας και των υπηρεσιών που καθοδηγούσαν τη ζωή του άβουλου αμερικανού πολίτη (θα ακολουθήσουν το «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ), η «Υπόθεση Πάραλαξ» (αναφορά στη δολοφονία του Τζον Κένεντι) κ.ά. Ο Σίντνεϊ Πόλακ σκηνοθετεί με ρυθμό το θέμα του, αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τα άκρα, κάτι που πετυχαίνει. Για το είδος της, ταινία-σταθμός και αγέραστη στον χρόνο.Βαθμολογία: 3 ½
Σινεμά ο παράδεισος (Nuovo cinema Paradiso)
Σε κάποιο μικρό χωριό της Σικελίας, λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας μικρός μεγαλώνει κοντά στον ντόπιο μηχανικό προβολής κινηματογράφου, ο οποίος του μαθαίνει την τέχνη. Πανέμορφη και συγκινητική ταινία με θέμα την ιστορία μιας αίθουσας κινηματογράφου (Σινεμά Παράδεισος είναι το όνομα της αίθουσας όπου δουλεύει ο μηχανικός) και ταυτόχρονα κάτι σαν μικρό χρονικό της ζωής στην ιταλική επαρχία από τα χρόνια του πολέμου μέχρι τις μέρες μας. Ο σκηνοθέτης Τζουζέπε Τορνατόρε, σε μια εποχή κινηματογραφικής κρίσης, καταφέρνει να μας μεταδώσει μια γεύση από την παλιά αίσθηση και δόξα του λαϊκού ιταλικού σινεμά, όχι όμως μόνο σε επίπεδο νοσταλγίας (που ίσως κούραζε) αλλά μέσα από μια σφιχτοδεμένη ιστορία παρελθόντος και παρόντος και με ωραία σκιαγραφημένους χαρακτήρες που πείθουν. Ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών και Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Βαθμολογία: 3 ½
Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (Le samurai), του Ζαν-Πιερ Μελβίλ
Η γοητεία που μπορούν να προκαλέσουν στο κοινό κάποιες εφετινές επανεκδόσεις στα θερινά, είναι σκέτη ανακούφιση μπροστά στη μετριότητα των ταινιών Α’ προβολής και δικαιολογεί την επανέκδοση από την περασμένη Πέμπτη του αριστουργήματος του Μελβίλ που ήταν επίσης η πρώτη από τις συνολικά τρεις συνεργασίες του με τον Αλέν Ντελόν (μαζί με τον «Κόκκινο Κύκλο» και τον «Μπάτσο»). Αψογος ο τελευταίος σ’ έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι, υποδύεται τον αντιήρωα του τίτλου, έναν σιωπηλό, ψυχρό δολοφόνο με καπαρντίνα και καπέλο που ελίσσεται σαν αγρίμι υπό απειλή ανάμεσα στον υπόκοσμο και στην αστυνομία του Παρισιού και στον μάρτυρα που τον έχει αναγνωρίσει ενώ διεκπεραίωνε μια «δουλειά». Το παγερό βλέμμα του Ντελόν, η στυλάτη σκηνοθεσία του Μελβίλ, η ελκυστική φωτογραφία του Ανρί Ντεκέ, οι μεθυστικοί τζαζ ήχοι του Φρανσουά Ντε Ρουμπέ καταλήγουν σε ένα αξέχαστο σύνολο που κάθε κινηματογραφόφιλος θα πρέπει να το έχει υπόψη του, από παρακολούθηση σε μεγάλη οθόνη. Βαθμολογία: 4 ½
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
