Πλήθος ταινιών και πάλι στις αίθουσες, αληθινά και μη περιστατικά τρομοκρατίας, συνδυασμένα με ερωτικές φαντασιώσεις σε ευρωπαϊκό φόντο.Τίποτε το αξέχαστο φυσικά
«Μη φέρεις λουλούδια»
(Le fidele, Βέλγιο/Γαλλία/Ολλανδία, 2017), του Μίκαελ Ρ. Ρόσκαμ
Το χρονικό ενός παθιασμένου έρωτα ανάμεσα σε έναν κακοποιό και μια ελκυστική γυναίκα που εργάζεται σε οικογενειακή επιχείρηση σχετική με το αυτοκίνητο και είναι η ίδια οδηγός αυτοκινήτων ταχύτητας. Αν τα δύο κεντρικά πρόσωπα δεν εξέπεμπαν το γνήσιο πάθος που εκπέμπουν, η ταινία ίσως να γινόταν και κάπως κουραστική λόγω της αρκετά μεγάλης διάρκειάς της (130′). Ομως ο Βέλγος Ματίας Σέναρτς και η Γαλλίδα – εν μέρει ελληνικής καταγωγής – Αντέλ Εξαρχόπουλος δείχνουν να ζουν αυτό που παίζουν και το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία αγάπης που μπορεί ακόμα και να σε κάνει να βουρκώσεις. Ο δυναμισμός στη σκηνοθεσία του Ρόσκαμ βοηθά, το φιλμ ποτέ δεν δείχνει να πλατειάζει, ακόμη και η απρόβλεπτα μελοδραματική στροφή του τελευταίου μέρους είναι ευπρόσδεκτη. Βαθμολογία: 3
«Mile 22»(ΗΠΑ, 2018), του Πίτερ Μπεργκ
Παρακολουθώντας την τελευταία περιπέτεια του ηθοποιού-σκηνοθέτη Πίτερ Μπεργκ δεν περνάς άσχημα, αρκεί να ξεπεράσεις τον βομβαρδισμό (στην κυριολεξία) των καρέ που πέφτουν πάνω σου με την ίδια ταχύτητα των σφαιρών ή των ρουκετών που ενίοτε εκτοξεύονται. Κάποια στιγμή τα πλάνα έφτασαν και 50 ανά λεπτό! Μόνιμος σχεδόν συνεργάτης του Μπεργκ, ο Μαρκ Γουόλμπεργκ υποδύεται τον ευφυή αμερικανό πράκτορα με τις ικανότητες Ναπολέοντα ο οποίος ηγείται της Overwatch, ομάδας ειδικών, ανεπίσημων πρακτόρων-«φαντασμάτων» που αναλαμβάνουν τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις του κόσμου για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Εδώ η ομάδα θα πρέπει να αποσπάσει από έναν ασιάτη αστυνομικό (η χώρα φυσικά δεν ορίζεται) τον κωδικό ασφαλείας ενός δίσκου που μπορεί να ενεργοποιήσει τις βόμβες κατασκευασμένες από ραδιενεργή σκόνη, ικανή να προκαλέσει καταστροφές αντίστοιχες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα εις διπλούν. Το σενάριο κρύβει κάποιες εκπλήξεις-ανατροπές (που δικαιολογούν μια «συνέχεια» που έχει ήδη ανακοινωθεί) αλλά ως σύνολο το φιλμ δεν παύει να μοιάζει με φτωχό συγγενή των ταινιών Τζέισον Μπορν και «Επικίνδυνης αποστολής». Βαθμολογία: 2½
«Οι πειρατές της Σομαλίας»(The Pirates of Somalia, Σομαλία/Κένυα/Σουδάν/Ν. Αφρική, ΗΠΑ, 2018)
«Ασε το Χάρβαρντ. Πήγαινε σε μέρη…». Η συμβουλή του έμπειρου ρεπόρτερ Σίμορ Τόλμπιν (Αλ Πατσίνο) προς τον φέρελπι δημοσιογράφο και θαυμαστή του Τζέι Μπαχαντούρ (Εβαν Πίτερς) είναι πολύτιμη και κινητοποιεί την ιστορία της ταινίας που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα: το 2008 ο Μπαχαντούρ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Τορόντο, αποφάσισε να βιώσει από πρώτο χέρι τη ζωή των πειρατών της Σομαλίας κυνηγώντας το μεγάλο ρεπορτάζ. Η όλη προσπάθεια του Μπαχαντούρ, έτσι όπως αποδίδεται από τον σκηνοθέτη Μπράιαν Μπάκλεϊ, υπήρξε ένας αξιοπερίεργος συνδυασμός πάθους, θράσους και θάρρους, ο οποίος καταλήγει σε μια διασκεδαστική περιπέτεια που όπως και ο Μπαχαντούρ προσπαθεί να κατανοήσει την πλευρά των πειρατών, των οποίων η απεικόνιση μέσω των ΜΜΕ ίσως να διακρίνεται από μια προκατάληψη και έλλειψη ακρίβειας.Βαθμολογία: 2½
«Επτά ημέρες στο Εντεμπε»(7 days in Entebbe, ΗΠΑ/Αγγλία 2018),του Χοσέ Παντίγια
Τρομοκρατίας συνέχεια, αυτή τη φορά στηριγμένη στην Ιστορία: η ταινία επιστρέφει σε ένα αληθινό τρομοκρατικό περιστατικό, όταν το καλοκαίρι του 1976 αεροπλάνο της Air France κατελήφθη από δύο γερμανούς (Ντάνιελ Μπριλ, Ρόζαμουντ Πάικ) και δύο παλαιστίνιους τρομοκράτες για λογαριασμό του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP). Το αεροπλάνο με προορισμό το Τελ Αβίβ είχε αναχωρήσει από την Αθήνα και κατέληξε στο Εντεμπε της Ουγκάντας, που τότε βρισκόταν υπό τη δικτατορία του Ιντι Αμίν Νταντά. Ο Χοσέ Παντίγια μοιράζει την ταινία σε δύο παράλληλα μέρη εξετάζοντας τις άθλιες συνθήκες κράτησης των ομήρων στο Εντεμπε και την επιχείρηση που έστησε το Ισραήλ για τη διάσωσή τους. Η σκηνοθεσία του είναι ακαδημαϊκή, ρεπορταζιακή και σχετικά επίπεδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία (που έχει ξαναγυριστεί στο παρελθόν για το σινεμά και την τηλεόραση) δεν βλέπεται με περιέργεια.Βαθμολογία: 2
«Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου» (Amoureux de ma femme, Γαλλία, 2018), του Ντανιέλ Οτέιγ
Ο σπουδαίος γάλλος ηθοποιός Ντανιέλ Οτέιγ έχει κάνει κάποιες απόπειρες στη σκηνοθεσία, δεν έχει κάνει όμως ακόμη τη μεγάλη ταινία. Εξαίρεση δεν αποτελεί το «Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου», όπου ο ίδιος ο Οτέιγ υποδύεται τον καλοβαλμένο αστό που φαντασιώνεται ερωτικές περιπέτειες στη Βενετία με την Αντριάνα Ουγάρτε, φίλη του καλύτερού του φίλου (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), ο οποίος παράτησε για χάρη της τη γυναίκα του. Οταν η φαντασίωση συναντά την πραγματικότητα τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο γιατί στη μέση υπάρχει και η Σαντρίν Κιμπερλέν, η αντιπαθητική γυναίκα του Οτέιγ που φυσικά έχει επίσης λόγο. Δεν θα διαφωνήσω στο ότι το να βλέπεις συγκεντρωμένες μαζί όλες αυτές τις δυνάμεις της γαλλικής υποκριτικής έχει πάντα τη χάρη του, όμως η ταινία δεν διαθέτει το νεύρο που ενδεχομένως να ήταν το χαρακτηριστικό του θεατρικού έργου του Φλοριάν Ζελέρ, στο οποίο το σενάριο βασίζεται. Βαθμολογία: 2
«Κυρία κατά τύχη» (Madame, Γαλλία, 2017), της Αμάντα Στερς
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτή την «ανάλαφρα» ειπωμένη σύγκρουση τάξεων ανάμεσα σε ένα ζευγάρι αμερικανών αριστοκρατών στο σύγχρονο Παρίσι (Τόνι Κολέτ, Χάρβεϊ Καϊτέλ) με την καλόψυχη υπηρέτριά τους (Ρόσι Ντε Πάλμα) είναι το πώς αυτοκαταστρέφεται. Ενώ το φιλμ έχει καλό θέμα, σπαταλά τόσο πολύ χρόνο μέχρι να μπει στο ψητό, που όταν γίνεται κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται. Η ταινία καταδιώκεται από μια ακατάσχετη φλυαρία και τις εντελώς ασήμαντες λεπτομέρειες που υποτίθεται ότι δημιουργούν το κλίμα και τον περιβάλλοντα χώρο της ιστορίας. Το δεύτερο μισό κάπως βλέπεται αλλά εφόσον το πρώτο είναι για πέταμα, τι να το κάνεις; Βαθμολογία: 1
Επανεκδόσεις
«Ο λαβύρινθος του Πάνα» (El laberinto del Fauno, Ισπανία, 2006), του Γκιγέρμο ντελ Τόρο
Στην Ισπανία του 1944 ένας απάνθρωπος αξιωματικός (Σέρχι Λόπεζ) εγκαθίσταται στην επαρχία για να «καθαρίσει» την περιοχή από τους αντάρτες. Τον συνοδεύει η σύζυγός του και η κόρη της από προηγούμενο γάμο (Ιβάνα Μπακέρο) που ξεφεύγοντας από την εφιαλτική πραγματικότητα της καινούργιας ζωής της θα ανακαλύψει έναν υπόγειο κόσμο δίπλα στο νέο της σπίτι με φρουρό τον Πάνα, τον αρχαίο έλληνα θεό των βοσκών και των κοπαδιών, ο οποίος θα της ανοίξει την πόρτα σε ένα γοητευτικό μα επικίνδυνο βασίλειο… Το βλέμμα της μικρής Οφέλια, παρατηρητικό, γεμάτο απορία, έκπληξη, φόβο και παιδικότητα είναι ο σιωπηλός αλλά σταθερός ξεναγός μας μέσα στο μυστηριώδες σκοτεινό υπόγειο σύμπαν του Γκιγέρμο ντελ Τόρο που προτάθηκε για έξι Οσκαρ και απέσπασε το ξενόγλωσσο, το πρωτότυπου σεναρίου και το μουσικής.Βαθμολογία: 4 ½
«Ιστορία έρωτα και αναρχίας» (Storia di amore e anarcica, Ιταλία, 1973), της Λίνα Βερτμίλερ
Στην πιο διάσημη ίσως στιγμή της, η πρώην βοηθός του Φεντερίκο Φελίνι σχολιάζει τη ζωή στη φασιστική Ιταλία μέσα από την ιστορία ενός αμόρφωτου αγρότη που θέλει να γίνει επαναστάτης και μιας πόρνης που θα δώσει παράξενη τροπή στη ζωή του. Αυτός ο φτωχός συνδυασμός έρωτα και πολιτικής που έκανε αίσθηση στην εποχή του, σήμερα κουράζει και γίνεται εκνευριστικός εξαιτίας της επιτηδευμένα χαοτικής αφήγησης από μια καλλιτέχνιδα που μπέρδευε το σκηνοθετικό πάθος με το ουρλιαχτό.Βαθμολογία:2
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
