Η ιστορικός τέχνης, συγγραφέας και ξεναγός με εμπειρία χρόνων και πλούσιο έργο, κάνει μία αναδρομή στην πορεία της Αθήνας, από τον Μεσαίωνα μέχρι και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Την συνέντευξη υπογράφει ο M. HULOT και ανδημοσιεύεται, σε τμήματα, από την lifo.gr. ‘
Ακολουθεί το απόσπασμα όπου γίνεται αναφορά στην Φραγκοκρατία και στο Βυζάντιο
— Οι Φράγκοι ήταν δύσκολοι κατακτητές. Πού είχαν εγκατασταθεί;
Πάνω στην Ακρόπολη ήταν η διοίκησή τους και είχαν απλωθεί και κάτω. Δεν ήταν πάντα οι ίδιοι Φράγκοι που περνούσαν κατά καιρούς, από τους πρώτους σταυροφόρους που ήρθαν, τους Ντελαρός και Ντεμπριέν και μετά. Όλοι, όμως, ήταν πλιατσικολόγοι και μας θεωρούσαν υποδεέστερους, ότι ήμασταν μπάσταρδοι απόγονοι των Ελλήνων. Θεωρούσαν ότι δεν ήμασταν Έλληνες.
Όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξε και μια καλή εποχή για μας, γιατί στις 15 Μαρτίου του 1311, στη μάχη της Κωπαΐδας, κατανίκησαν οι Καταλανοί, οι Αλμογάβαρες μισθοφόροι, όλως τυχαίως τον γαλλικό στρατό των σταυροφόρων και έγιναν πλέον οι κύριοι του μεγαλύτερου κομματιού της ηπειρωτικής Ελλάδας, με έδρα πάλι την Ακρόπολη των Αθηνών.
Αυτοί, που είχαν και μια δεύτερη πρωτεύουσα, τη «Νέαι Πάτραι», τη σημερινή Υπάτη, ήταν επίσης αχρείοι και πλιατσικολόγοι, αλλά, ευτυχώς για μας, είχαν πολύ μορφωμένους βασιλείς με έδρα τους την Ισπανία, την Αραγωνία. Όλοι αυτοί οι βασιλείς είχαν ουμανιστική παιδεία και γνώριζαν την αξία της Ακροπόλεως, του Παρθενώνα και των μνημείων
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Πέτρος Γ’ ο Θερομονιός, όπως τον αποκαλεί η Ιστορία, γιατί αγαπούσε πάρα πολύ τα πανηγύρια, τις γιορτές. Αυτός, λοιπόν, εκδίδει στις 11 Σεπτεμβρίου 1380 μια εντολή που λέει ότι πρέπει να διαφυλαχθούν τα μνημεία της Ακροπόλεως των Αθηνών με μεγάλο σεβασμό, διότι η Ακρόπολις είναι το ωραιότερο στολίδι στον κόσμο.
Επομένως, οι πλιατσικολόγοι δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι εις βάρος των μνημείων, αλλά παρέμειναν στην Ελλάδα. Κάποιοι παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν κυρίως στην περιοχή της Βοιωτίας.
Στη συνέχεια, έρχονται οι Φλωρεντίνοι, που ήταν έμποροι, πιο πολιτισμένοι, οι Ατζαγιόλι, κυρίαρχοι της Αθήνας από το 1387 έως την άφιξη των Τούρκων το 1456. Αυτοί δεν κατέστρεψαν, απλώς μας κοιτούσαν υποτιμητικά και μας θεωρούσαν μπάσταρδους. Τα 240 χρόνια φραγκοκρατίας δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη εποχή.
Σημειωτέον ότι ούτε η λεγόμενη βυζαντινή εποχή, δηλαδή η ρωμαϊκή κατάκτηση, ήταν ευχάριστη και εύκολη τα τελευταία χρόνια. Να πω εδώ ότι το Βυζάντιο είναι ένας όρος μεταγενέστερος της Άλωσης, που μας βολεύει να τον χρησιμοποιούμε −οι ελληναράδες δεν το δέχονται αυτό−, με επιβολή πολύ σκληρής φορολογίας σε όλους τους Έλληνες, κατεξοχήν στους Αθηναίους.
Οι επιστολές του Μιχαήλ Ψελλού
Υπάρχουν μαρτυρίες σπουδαίων ιστορικών, του Μιχαήλ Ψελλού ας πούμε από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος γράφει επανειλημμένως επιστολές στον εκάστοτε Ρωμαίο αυτοκράτορα και τον εκλιπαρεί να φανεί ήπιος και πιο ευεργετικός προς τους Αθηναίους και να χαμηλώσει την πολύ σκληρή φορολογία, διότι οι Αθηναίοι υπήρξαν χαρισματικός λαός που πρόσφερε πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Ζητούσε να υπάρχει ένα ειδικό καθεστώς για την πόλη της Αθήνας, αλλά, φυσικά, δεν τον άκουσε κανείς. Ήταν τόσο πολύ σκληρή η φορολογία που οι άνθρωποι είχαν φτάσει στα όριά τους. Ανάμεσα στους σκληρούς φόρους που είχε επιβάλει η ρωμαϊκή διοίκηση ήταν και ο φόρος που λεγόταν «προσκυνητίκιον».
Τι ήταν αυτό; Κατά διαστήματα ο πραίτωρ, σαν να λέμε ο νομάρχης, που είχε την έδρα του κυρίως στη Θήβα, ποτέ στην Αθήνα, έκανε κέφι ένα weekend, ένα ταξιδάκι αναψυχής, στην Αθήνα. Μάζευε, λοιπόν, όλη την κουστωδία του, αγόραζε κι ένα ασημένιο καντήλι ή ένα ασημένιο θυμιατήρι κι ερχόταν στην Αθήνα τάχα για να προσκυνήσει την Παναγιά την Αθηνιώτισσα, τον Παρθενώνα. Μόλις έφτανε, πρόσφερε στην Παναγία το ασημένιο του πράγμα και μετά έμενε μία εβδομάδα, πίνοντας και γλεντώντας με τους αυλικούς του − πέρναγε ζωή και κότα.
Όταν γύριζε πίσω στην έδρα του, έστελνε μια εντολή στην πόλη των Αθηνών και τους ζήταγε ειδικό φόρο, επιπλέον των άλλων, το λεγόμενο προσκυνητίκιον, να του πληρώσουν δηλαδή όλα τα έξοδα του ταξιδιού του, ακόμα και το ασημένιο αφιέρωμα που έφερε στον Παρθενώνα!
Κι επειδή δεν είχαν οι άνθρωποι λεφτά, όπως και τώρα που μας έχουν ξεζουμίσει και δεν έχουμε άλλη δυνατότητα εισφοράς, δεν είχαν τι να δώσουν. Πούλαγαν ό,τι είχαν για να πληρώσουν τους φόρους της χρονιάς, έτσι οι περισσότεροι δεν είχαν τίποτα να πουλήσουν για να πληρώσουν και το προσκυνητίκιο. Και τότε τι έκανε αυτός ο άθλιος ο πραίτωρ; Έστελνε τους ανθρώπους του κι έκαναν κατάσχεση όλων των ζώων του κτήματος, του κήπου του ανθρώπου που δεν είχε να πληρώσει, ακόμα και σκυλιά, κότες, κοκόρια, κατσίκες, ό,τι είχε. Τα μετέφεραν σε έναν άλλο χώρο, τα μάντρωναν και υποχρέωναν τον άνθρωπο να βρει λεφτά να αγοράσει τα ζώα του, αν ήθελε να τα πάρει πίσω, γιατί ήταν πια ιδιοκτησία του πραίτορα.
Μιλάμε για αισχρές καταστάσεις. Από τους Ρωμαίους στους Φράγκους δεν ήταν και μεγάλες οι αλλαγές, όλοι έπιναν το αίμα των Αθηναίων και οι Φράγκοι τους υποτιμούσαν κι από πάνω.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Η Αθήνα «μέσα» από τους κατακτητές της (Α΄)- Ο διωγμός των Αθηναίων από τον Ιουστινιανό
