Δύο ταινίες από τη Μεγάλη Πέμπτη και πέντε από την Κυριακή του Πάσχα. Καμία για να πετάξεις τη σκούφια σου, αρκετές οριακά ενδιαφέρουσες
Βαθμολογία: 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
«Το τελευταίο μας τανγκό» («Un tango mas»)
Με περιέργεια και όρεξη παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ «Το τελευταίο μας τανγκό» («Un tango mas», Αργεντινή / Γερμανία, 2015) του Γκέρμαν Κραλ που καταπιάνεται με την ιστορία των αργεντίνων χορευτών τανγκό Μαρία Νιέβες Ρέγο και Χουάν Κάρλος Κόπες. Θρυλικό καλλιτεχνικό ζεύγος, ταλεντάρες και οι δύο, αν και δύσκολοι χαρακτήρες, λόγος που μπορεί να έπαιξε ρόλο στη διάλυσή τους, εκτός από την ηλικία. Η ιστορία τους είναι συναρπαστική και η σκηνοθεσία ευρηματική: βλέπουμε τους πραγματικούς χορευτές που έχουν πια περάσει τα 80 να μιλούν στον φακό (ποτέ μαζί) και ταυτόχρονα βλέπουμε νέους χορευτές (σχεδόν εγγόνια τους) να τους υποδύονται σε παρελθούσες εποχές. Ενα γλυκό μείγμα ταινίας τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας. Το κέντρο βάρους πέφτει στη Νιέβες Ρέγο, μια γυναίκα με ατσαλένια πυγμή αλλά και σπουδαία χορεύτρια. Οταν λέει «τους άντρες πρέπει να τους χρησιμοποιείς και μετά να τους πετάς» ή «μόνον εγώ ξέρω τι πέρασα», αντιλαμβάνεσαι τι θα έχει τραβήξει από τον παρτενέρ της ο οποίος με το βαμμένο μαλλί και το αγέλαστο ύφος βγάζει μια αντιπαθητική εικόνα (σημειωτέον ο Κόπες σήμερα χορεύει με την κόρη του). Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που φτιάχνει χαρακτήρες, στην παραγωγή του οποίου ενεπλάκη και ο Βιμ Βέντερς. Το μόνο πρόβλημα με αυτή την ταινία είναι ότι για να τη δει κανείς θα πρέπει πραγματικά να του αρέσει το τανγκό (στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα 1η Μαΐου).Βαθμολογία: 3
«Κυνηγός: Η μάχη του Χειμώνα» («The Huntsman: Winters war»)
Τέσσερα χρόνια μετά τη «Χιονάτη και τον κυνηγό» που αναβίωσε με επιτυχία το παραμύθι της Χιονάτης δίνοντάς της την εικόνα θηλυκού Braveheart, ο «Κυνηγός: Η μάχη του Χειμώνα» («The Huntsman: Winters war», ΗΠΑ, 2916) του Κέντρικ Νίκολας-Τρόιαν μας μεταφέρει ακόμη πιο πίσω: στην εποχή που η κακιά βασίλισσα Ραβένα (Σαρλίζ Θερόν) πρόδιδε την αδελφή της Φρέια (Εμιλι Μπλαντ) ενεργοποιώντας μέσα της την καταστρεπτική δύναμη του πάγου. Αποσυρμένη στο βασίλειό της, η Φρέια θα φτιάξει έναν στρατό επίλεκτων κυνηγών όπου νόμος είναι ένας: το «Μην αγαπάτε!» Και φυσικά αυτόν ακριβώς τον νόμο δεν θα ακολουθήσουν ο Ερικ και η Σάρα (Κρις Χέμσγουορθ και Τζέσικα Τσαστέιν), οι δυο σταρ πολεμιστές της Φρέια, οι οποίοι όχι μόνον θα αγαπηθούν αλλά θα πολεμήσουν παρέα το Κακό για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ολα αυτά σε ένα χορταστικό, ευπρόσωπο κινηματογραφικό παραμύθι με καλές ισορροπίες έρωτα και πολέμου, αφηγητή τον Λίαμ Νίσον, κωμική φλέβα τέσσερις νάνους, και τη Σαρλίζ Θερόν ακόμη πιο μοχθηρή συγκριτικά με την εικόνα της στη «Χιονάτη». Το 3D του δεν μου είπε πολλά, πέρα από το κομμάτι με τους χιμπατζήδες. Για την ιστορία, ο σκηνοθέτης Κέντρικ Νίκολας-Τρόιαν στην πρώτη ταινία συμμετείχε στο τμήμα των ειδικών εφέ και δύο συντελεστές, ο συνσεναριογράφος Εβαν Σπηλιωτόπουλος και ο διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ, έχουν ελληνικές ρίζες. Βαθμολογία: 2 ½
«Γιορτή της μητέρας» («Mother’s day»)
Στη «Γιορτή της μητέρας» («Mother’s day», ΗΠΑ, 2016) μια ακόμη ανώδυνη κομεντί του εξπέρ των ανώδυνων κομεντί Γκάρι Μάρσαλ. Ο ηλικιωμένος πια σκηνοθέτης των «Pretty woman», «Φράνκι και Τζόνι» και «Η νύφη το ‘σκασε» προσπαθεί να αντιμετωπίσει με χιούμορ τη σύγχρονη μητέρα, με αφορμή (όπως δηλώνει και ο τίτλος) την ημέρα της γιορτής της.
Ανάμεσα στις αρκετές μητέρες της ταινίας θα βρούμε την Κέιτ Χάντσον που ντρέπεται να πει στους γονείς της ότι έχει παντρευτεί Ινδό και έχει κάνει μαζί του παιδί, την καλύτερη φίλης της, Τζένιφερ Ανιστον, μητέρα δύο αγοριών που δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο πρώην της (Τίμοθι Ολιφαντ) τα έχει φτιάξει με μια κοπέλα που δείχνει σαν κόρη του (Σέι Μίτσελ) και την Τζούλια Ρόμπερτς στον ρόλο μιας συγγραφέως μπεστ σέλερ και παρουσιάστριας τηλεμάρκετινγκ που πρόδωσε την κόρη της για την καριέρα της. Προσθέστε και τον Τζέισον Σουντέικις ως γυμναστή χήρο, πατέρα δυο κοριτσιών, ο οποίος δεν έχει ακόμη συνέλθει από τον θάνατο της γυναίκας του και εν τέλει θα έχετε κάτι σαν συρραφή νερόβραστων επεισοδίων, από την οποία νιώθεις ότι λείπει το ουσιαστικό θέμα. Για την ακρίβεια, αυτό που βλέπουμε θυμίζει περισσότερο «πιλότο» παλαιομοδίτικης τηλεοπτικής σειράς παρά ταινία (στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα 1η Μαΐου).Βαθμολογία: 1 ½
Ανάσταση» («Risen»)
Με την «Ανάσταση» («Risen», ΗΠΑ, 2016), που όπως φαίνεται και από τον τίτλο είναι ταινία πλήρως ενταγμένη στο πνεύμα της πασχαλινής περιόδου, ο σκηνοθέτης Κέβιν Ρέινολντς «επιστρέφει» σε μια αρκετά γνωστή ιστορία που μάλιστα έχει απασχολήσει παλαιότερα τον κινηματογράφο: μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού ο Πόντιος Πιλάτος (Πίτερ Φερθ) αναθέτει σε έναν έμπειρο ρωμαίο στρατιωτικό (Τζόζεφ Φάινς) να εξακριβώσει τι απέγινε η σορός του Θεανθρώπου μετά την ταφή. Ο Πιλάτος θέλει να δει με τα μάτια του τη σορό γιατί ανησυχεί για τις φήμες περί Αναστάσεως που θα σημάνουν εξεγέρσεις. Μόνο που ο στρατιωτικός όσο περισσότερο ψάχνει τόσο περισσότερο αμφιβάλλει για τα ως τότε πιστεύω του ανακαλύπτοντας τη δύναμη του Θεού.
Το αποτέλεσμα είναι μια ειδυλλιακή ταινία-χλαμύδα, γυρισμένη σε περιοχές της Αλμερίας στην Ισπανία και της Μάλτας. Μοιάζει με καλοφτιαγμένη διασταύρωση πολεμικής περιπέτειας, ιστορίας μυστηρίου με ντετέκτιβ και θρησκευτικού έπους, ενώ ένα από τα ευρήματά της είναι ότι ο Ιησούς Χριστός (Κλιφ Κέρτις) ποτέ δεν λέει λέξη. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πάντως είναι η μυστηριώδης και κάπως θολή σχέση ανάμεσα στον στρατιωτικό και έναν Πιλάτο ο οποίος διακρίνεται από έντονες υπαρξιακές αναζητήσεις και ενδεχομένως να είναι ομοφυλόφιλος. Σε γενικές γραμμές, δεν πέρασα άσχημα παρακολουθώντας την ταινία, αν και η ιταλική παραγωγή του 1987 «Η αναζήτηση» του Νταμιάνο Νταμιάνι με τους Κιθ Καραντάιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ είχε περισσότερο ενδιαφέρον (στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα 1η Μαΐου).Βαθμολογία: 2
Μια θάλασσα από δέντρα» («Sea of trees»)
Το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο που βρήκα στη δραματική ταινία «Μια θάλασσα από δέντρα» («Sea of trees», ΗΠΑ, 2015) του Γκας Βαν Σαντ είναι ότι περιέχει μια όμορφη περιήγηση στο δάσος που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Φούτζι της Ιαπωνίας – του ιδανικού μέρους για να πεθάνει κανείς αφού πρόκειται για το δάσος των αυτοκτονιών. Κατά τα άλλα, ελάχιστα πείθει η ιστορία όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ένας αμερικανός επιστήμονας (Μάθιου Μακ Κόναχι) ο οποίος βρίσκεται εκεί για να δώσει τέλος στη ζωή του. Η συνάντηση του Αμερικανού με έναν πληγωμένο Ιάπωνα (Κεν Ουατανάμπε) ο οποίος θα προσπαθήσει να τον σώσει, τον κάνει να αλλάξει γνώμη, οπότε η ταινία τείνει να αγγίξει τα όρια του κωμικού, πόσω μάλλον όταν φλερτάρει αδέξια και φλύαρα με την ιδέα ότι και οι δύο άντρες είναι ήδη… νεκροί.
Διόλου τυχαία που η «Θάλασσα από δέντρα» «κέρδισε» την περισσότερη γιούχα στο περσινό φεστιβάλ των Καννών όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα (στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα 1η Μαΐου).Βαθμολογία: 1
Προβάλλονται επίσης
Τα κινούμενα σχέδια «Ράτσετ και Κλανκ» (ΗΠΑ, 2016), που βασίζονται στο δημοφιλές video game του Sony PlayStation. Ο Ράτσετ, ένας αθώος «Λόμπαξ» που μεγάλωσε μόνος του χωρίς οικογένεια, και ο Κλανκ, ένα μικροσκοπικό αλλά πανέξυπνο ρομπότ, προσπαθούν να σταματήσουν τον πρόεδρο Ντρεκ, έναν μοχθηρό εξωγήινο που θέλει να καταστρέψει όλους τους πλανήτες του γαλαξία Σολάνα (από τη Μ. Πέμπτη).
Βαθμολογία: _
Η κωμωδία «Πάμε για επανάσταση;» («Les visiteurs 3: La revolution», Γαλλία, 2016) του Ζαν Μαρί Πουαρέ με τους Κριστιάν Κλαβιέ και Ζαν Ρενό σε ένα ακόμα τρελό ταξίδι στον χρόνο, την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και της Μεγάλης Τρομοκρατίας…
* Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφος στην εφημερίδα το Βήμα. Αναδημοσίευση από το www.tovima.gr
