Τα τραγούδια του πρέπει να ήταν τα πρώτα ακούσματα που έβαλαν οι γονείς μου σε μένα και τον αδερφό μου με το που ξεπεράσαμε το στάδιο των μωρουδιακών μελωδιών και νανουρισμάτων. Όλα του τα τραγούδια τα θυμάμαι συνυφασμένα με αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Οι δίσκοι του έπαιζαν πάντα στο πικ απ των γονιών μου και οι γραμμένες κασέτες με τα τραγούδια του ήταν πάντα στο αυτοκίνητο ετοιμοπόλεμες για τις οικογενειακές μας εκδρομές. Από την Penny Lane* Την πρώτη φορά…

Ξεύρω τι σκέφτεσαι. Πως είναι αβίωτος τούτος ο ερημότοπος. Πως τον εκατοικούνε μοναχά αγρίμια κι εφιάλτες. Δω που τα λέμε, δεν έχεις κι άδικο πολύ -με δυσκολία μεγάλη φυτρώνει κάνα δέντρο, πολλώ δε μάλλον άνθρωπος. Μα να το θυμάσαι πως ακόμη και το μέρος το πιο τραχύ κι αγέλαστο, υπάρχει μια λέξη πούρχεται και το ευφραίνει. Που κάμνει την άκληρη έρημο να μοιάζει με μάνα πολύστοργη. Που κάμνει τ’άνυδρα φαράγγια να μοιάζουν μ’αγκαλιές μυροδροσάτες. Που κάμνει τ’ αχρείαστο να μοιάζει…

Σ​​το αστικό αρχιπέλαγος, που είναι η Κυψέλη με τα δρομάκια που φέρουν ονόματα ελληνικών νησιών, η οδός Επτανήσου, αστική, αθηναϊκή, ατμοσφαιρική, είναι μια κοιλάδα με θαλερές νεραντζιές. του Νίκου Βατόπουλου Φωτογράφιζα τη Φωκίωνος Νέγρη ένα πρωινό και με έθελξε αυτός ο όμορφος παραπόταμος, που εκβάλλει στον μεγάλο πεζόδρομο. Πάνω από τη Δροσοπούλου και κάτω από την Αγίας Ζώνης, η Επτανήσου είναι η επιτομή της Κυψέλης και κατά μία έννοια ένας από τους λίγους δρόμους αξιοθέατο. Εκεί, μπορεί ακόμη να δει…

Τα σαράντα χρόνια ζωής γιόρτασε το εμβληματικό μουσείο σύγχρονης τέχνης του Παρισιού, το Κέντρο Πομπιντού. Η ιστορία του μουσείου, που έχει πλέον γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της παριζιάνικης εικαστικής σκηνής, ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο τότε πρόεδρος και ρέκτης της μοντέρνας τέχνης Ζορζ Πομπιντού οραματίζεται τη δημιουργία τέτοιου μουσείου. Ο Πομπιντού θέλησε με το μουσείο αυτό να επαναφέρει τη Γαλλία στο επίκεντρο των σύγχρονων εικαστικών κινημάτων, θέση την οποία είχε απολέσει μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προς…

Είναι γνωστό ότι στο πέρασμα του χρόνου, πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, στη χώρα μας, έχουν αλλάξει ονομασίες. Π.χ. η Λαμία λεγόταν Ζητούνι, το Αγρίνιο Βραχώρι, το Αίγιο Βοστίτσα κλπ. Κάτι ανάλογο, σε μεγάλο όμως βαθμό, έγινε και στην Αττική. Ειδικά μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την εγκατάσταση στο λεκανοπέδιο χιλιάδων προσφύγων, οι αλλαγές τοπωνυμίων ήταν πολλές. Θα κάνουμε μια προσπάθεια να καταγράψουμε όλες ή σχεδόν όλες τις αλλαγές αυτές και σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με την προέλευση των τοπωνυμίων…