Πόσες και πόσες φορές δεν έχει ριγήσει σπαρακτικά η καρδιά μας στη θέα ανθρώπων με αμαξίδια να επιχειρούν με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας, να περάσουν έναν πολυσύχναστο δρόμο; Πόσες φορές δεν παρατηρήσαμε συμπολίτες μας να ποδοπατιούνται κυριολεκτικά από βιαστικούς ή να γίνονται δέκτες ψυχρών ως χαιρέκακων βλεμμάτων;
του Abraham Gefuropoulos*
Ζεις και αναπνέεις στην Ελλάδα του 2017; Ανήκεις σε κάποια ευπαθή ομάδα και δη στα ΑΜΕΑ, τότε έκανες την τύχη σου πιο δυστυχισμένη από ότι είναι. Κέρδισες ένα εισιτήριο πρώτης θέσης σε μία μαρτυρική διαδρομή με τελικό προορισμό την κοινωνική αναλγησία και τον ρατσισμό. Σαν να πέφτεις από την Ακρόπολη χωρίς όμως να βρεις το χαμένο πορτοφόλι της ανθρωπιάς σου, αλλά σκας με το κεφάλι, σπάζοντας το από τον συσσωρευμένο ρατσισμό. Χαμογελάς και λες και ευχαριστώ..
Η ελληνική κοινωνία στην σύγχρονη εκδοχή της κατακλύζεται από τις ‘’αθλητικές’’ επιδόσεις ομάδων ‘’τηλεαστέρων’’ σε παιχνίδια τηλεθέασης προς τέρψη της επιβίωσης του κοινωνικού δαρβινισμού. Δεν φαίνεται να υπάρχει χρόνος και μεράκι για εκείνους που η μοίρα δεν τους χάιδεψε με το μαγικό ραβδάκι της με καλλίγραμμους κοιλιακούς και κινηματογραφικά αστραφτερά χαμόγελα.
Αντίθετα από τα χρόνια της τρυφερής τους νιότης συμμετείχαν στον πραγματικό και μακριά από την σκηνή μπροστά στις κάμερες, στίβο της ζωής στον real κόσμο. Έναν κόσμο ανάλγητο, νοθευμένο με χαμηλές ποιότητες, υποχθόνια μοχθηρό.
Υποχθόνιος καθώς ο εν γένει αναβλύζοντας ρατσισμός που βιώνουν οι άνθρωποι με σωματικά και πνευματικά προβλήματα, καλύπτονται και καμουφλάρονται αριστοτεχνικά με ‘’ενδύματα ανθρωπισμού’’ και επίπλαστου ενδιαφέροντος. Μοχθηρός καθώς η κοινωνική συνεκτική δομή βρίθει από επικίνδυνες τάσεις για την σωματικοπνευματική ακεραιότητα πολιτών που έχουν την ατυχία να ζουν στις αστικοποιημένες ζούγκλες του σήμερα.
Με εξαίρεση την φιλανθρωπική δράση ορισμένων Θεσμών και δράσεων ατομικής πρωτοβουλίας, το να είσαι ΑΜΕΑ σε καθιστά θήραμα στο κυνήγι των ζουρλών και των μισαλλόδοξων τεράτων. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις η κυνηγητική περίοδος διαρκεί εφόρου ζωής και τα λάφυρα της είναι ‘’θανατωμένες’’ συνειδήσεις και καταστροφές προσωπικοτήτων.
Σε μία Αθήνα, πρωτεύουσα διαπλανητικού επιπέδου, που επαίρεται για την ιστορικότητα και την συγγενική της πνευματικής της σχέσης με τους φοβερούς και τρομερούς (μα εξίσου ρατσιστές) αρχαίους προγόνους, οι υποδομές και οι υλικοτεχνικές παροχές προς τις ευπαθείς ομάδες είναι επιεικώς ανύπαρκτες, σε σημείο να θέλεις να ξεριζώσεις τα μαλλιά σου από το μένος για το άδικο.
Ψάχνεις να βρεις ειδικές θέσεις και ράμπες και φρίττεις με την στυγνή απουσία τους. Ανεβαίνεις σε ‘’υπερσύγχρονα’’ λεωφορεία-σαρδελόκουτα και συνειδητοποιείς ότι και τα λιγοστά κατάλληλα διαμορφωμένα καθίσματα, είναι κατειλημμένα από άτομα που δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη γνωρίσματα της εγγενούς ευγένειας που προδιαθέτει ( ή πρέπει να προδιαθέτει) το είδος μας.
Δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία αποτελούν σωστά κολαστήρια για τους θαρραλέους ταξιδιώτες που έχουν το θράσος άκουσον- άκουσον να ζητήσουν τις υπηρεσίες τους για να καταπραΰνουν τα βάσανα τους.
Δαιδαλώδεις ατελέσφορες προσβάσεις καθιστούν προπατορικό αμάρτημα την εύκολη μετακίνηση και το δικαίωμα στην ισότιμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μα είπαμε η Ελλάδα ως κράτος μέριμνας και δικαιοσύνης αποτελεί ανέκδοτο, περισσότερο προσεγγίζει μία αναχρονιστική μπανανία και πεδίο μάχης αντίρροπων συμφερόντων που πληγώνουν τις μειονοτικές ομάδες.
Παρόμοιες ανισότητες και αποκλεισμούς βιώνουν οι συνάνθρωποι μας στην εκπαίδευση και στον εργασιακό τομέα. Το bullying και η αποξένωση σφυρηλατούν βιαίως τα πνεύματα των παιδιών που στην τρυφερή ηλικία αντί να μάθουν για την αγάπη και την αποδοχή, εκπαιδεύονται για την ανωτερότητα- κατωτερότητα της ανθρώπινης φύσης. Ενήλικοι ‘’σοφοί’’ δάσκαλοι ξεχωρίζουν τα παιδιά σε ‘’φυσιολογικά’’ και αποπαίδια.
Τα πράγματα στην εργασία είναι εξίσου δυσμενή καθώς το μίσος προς το καθετί διαφορετικό περνάει με τη σειρά του την ωρίμανση της ενηλικιωμένης πλέον κακίας. Θέσεις εργασίας αποτελούν σχεδόν ταμπού, κάτι το εξωπραγματικό μα και όταν ‘’ φωτεινοί’’ εργοδότες προσλαμβάνουν άτομα με αναπηρία, το κάνουν με επονείδιστους όρους.
Αν για τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες το εργασιακό θυμίζει Μεσαίωνα, τότε για τους αγαπημένους συμπολίτες μας προσομοιώνονται με δουλοκτητικά καθεστώτα. Για να μην μιλήσουμε για τις οικονομικές ελαφρύνσεις, επιδόματα και κοινωνικές ενέσεις ενθάρρυνσης που τις βλέπουν με το κιάλι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής ύφεσης, των άτεγκτων πολιτικών της βαρβαρότητας και του κοινωνικού σπαραγμού, η δυσωδία της αναλγησίας μολύνει τον αέρα που συντηρεί την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη μας.
Βέβαια τα βουνά είναι μαθημένα από τα χιόνια , αλλά δεν παύουν να κρυώνουν και αυτά. Στην επιτηδευμένα πολλάκις θλιβερή ιστορία της ανθρωπότητας, οι πολίτες με εμφανή ‘’δυσλειτουργικότητα’’ αντιμετωπίζονταν ως άνθρωποι κατώτερης ράτσας. Σαν να μην άνηκαν στο είδος που κατάφερε να κατακτήσει ακόμη και τα αστέρια. Σε πολλές κοινωνίες του παρελθόντος αισθάνθηκαν από πρώτο χέρι τους ανηλεείς διωγμούς, την βίαιη περιθωριοποίηση και φυσικά τον θάνατο.
Οι ναζί οργάνωναν πογκρόμ, τους στοίβαζαν σε νεκροταφεία συγκέντρωσης και τους δολοφονούσαν ως μία μολυσματική γάγγραινα που δηλητηριάζει το σφρίγος και τη ρώμη της άριας φυλής. Κατάλοιπα της απύθμενης μισαλλοδοξίας και της υπερφίαλης ‘’ ανωτερότητας’’ απέναντι σε εκείνους που δεν συμβαδίζουν με την ρατσιστική καθαρότητα συναντάμε μέχρι και τις μέρες μας ,με ανησυχητική αύξουσα τάση να ζημιώνει χώρες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη-φυλακή μας.
Ακλόνητοι θύλακες εκκόλαψης του μισανθρωπισμού το Κράτος, η Εκκλησία και ενίοτε η Επιστήμη, σιγοντάρουν τα μίση και προσφέρουν άπλετο εύφορο έδαφος σε νεοναζιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με γνώμονα την διατήρηση των κεκτημένων του αιματηρού οικοδομήματος που έχουν οικοδομήσει ανά τους αιώνες χρησιμοποιούν την στρατηγική του divide et impera (διαίρει και βασίλευε) χωρίζοντας τους ανθρώπους σε τάξεις και υποομάδες διατηρώντας τες εχθρικές μεταξύ τους και άρα εύκολα θύματα ποδηγέτησης. Πιο ‘’βολικοί’’ από όσους τα φέρνουν σωματικά και πνευματικά πιο δύσκολα βόλτα στη ζωή δεν θα μπορούσαν να έχουν. Πολλές φορές το συμφέρον τους καλεί να τις πετάξουν βορά στο στόμα του λονταριού (ναζισμού), για αυτό και χρειάζεται διαρκή επαγρύπνηση και ενημέρωση.
Χρειάζεται να απαιτήσουμε καλύτερη ενημέρωση από τα εξαρτώμενα με τα βαρίδια της άρχουσας τάξης, ΜΜΕ, να απαιτήσουμε την αναζωπύρωση ενός ισχυρού κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης, με την συγχρόνως προσωπική μας δράση και ευαισθητοποίηση προς τους αδελφούς και τις αδελφές μας.
Με λίγη προσπάθεια μπορούμε να σώσουμε προσωπικότητες και ζωές από το να γίνουν έρμαια στα χέρια της ανθρώπινης κακεντρέχειας και της επιτηδευμένης σφηκοφωλιάς.
Αγαπήστε, νοιαστείτε και δείξτε ότι αξίζουμε να έχουμε μια θέση δίπλα στην πολύτιμη και ξεχωριστή καρδιά τους. Γιατί η ανθρώπινη καλοσύνη ζει και βασιλεύει και πάντα στο τέλος θα θριαμβεύει..
*Από το http://www.nostimonimar.gr/
