Στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο της Ρεματιάς Χαλανδρίου, έγινε η πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία στη χώρα. Υπήρχε ταυτόχρονη διερμηνεία, στίχων και πρόζας, στην Ελληνική νοηματική γλώσσα από την κ. Θεοδώρα Τσαποΐτη, η οποία βρισκόταν επί σκηνής δίπλα στους μουσικούς, αλλά και «ζωντανοί» ενδογλωσσικοί υπέρτιτλοι, που χειριζόταν η κ. Εμμανουέλα Πατηνιωτάκη.
Το πρόγραμμα ήταν διαθέσιμο σε γραφή Μπράιγ, σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά και σε κώδικα QR, ενώ οι σκύλοι-οδηγοί τυφλών ήταν ευπρόσδεκτοι. Παρά το γεμάτο θέατρο, η κίνηση και η παρακολούθηση της συναυλίας από ανθρώπους σε αμαξίδια ήταν ανεμπόδιστες. Υπήρχε ακόμα τουαλέτα αναπήρων και προσβάσιμος χώρος στην καντίνα. Γενικά, λήφθηκε υπόψη ολόκληρη η αλυσίδα προσβασιμότητας. Το εγχείρημα αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από όλους τους θεατές και ακροατές, ανάπηρους και μη.
[…] Η αρχή έγινε! Όμως, παρά τον ενθουσιασμό, η πραγματική σημασία αυτού του γεγονότος θα φανεί μόνο όταν πραγματοποιηθούν και στηριχθούν από την κοινωνία περισσότερες τέτοιες προσπάθειες. Η πρώτη αυτή συναυλία θα έχει πετύχει μόνο όταν θα ξεχαστεί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες καθολικά προσβάσιμες εκδηλώσεις.
[…] Τα προβλήματα αυτών των συνανθρώπων μας, σε σχέση με τον Πολιτισμό, δεν σταματούν στην συμμετοχή τους ως ακροατές ή θεατές. Γιγαντώνονται όταν οι ίδιοι είναι δημιουργοί ή καλλιτέχνες. Σε έναν κόσμο «κανονικών», μοιάζει σχεδόν ανεπιθύμητη η παρουσία τους. Για παράδειγμα, ενώ η απαγόρευση (!) συμμετοχής αναπήρων σε εξετάσεις ιδιωτικών δραματικών σχολών έχει αρθεί σχετικά πρόσφατα με νόμο του κράτους, το τοπίο παραμένει θολό στις ίδιες τις κρατικές σχολές!
Δυστυχώς, επικρατεί η αντίληψη πως κάθε θετικό βήμα επαφίεται στην καλή διάθεση ημών, των μη αναπήρων, ενώ χρωματίζεται αυτάρεσκα με μια δόση «ευαισθησίας», «φιλανθρωπίας» και «καλοσύνης». Σαν να τους κάνουμε κάποιο δώρο, από την καλή μας την καρδιά. Αρνούμαστε πεισματικά να καταλάβουμε πως τα ίσα δικαιώματα στη ζωή, για όλους και όλες, είναι υποχρέωση μιας κοινωνίας που θέλει να ονομάζεται ανθρώπινη και πολιτισμένη. Γιατί δεν υπάρχει Πολιτισμός, αν δεν είναι για όλους. Ακόμα και την σωστή λέξη «ανάπηρος» έχουμε φορτίσει αρνητικά, αποφεύγοντας πια να την χρησιμοποιήσουμε, μην προσβάλουμε κανέναν. Σαν να είναι η αναπηρία κάτι κακό. Επινοούμε, έτσι, φαινομενικά ουδέτερους όρους, όπως «άτομα με ειδικές ανάγκες», που όμως, στην ουσία τους, απομονώνουν και διαχωρίζουν περισσότερο.
Το σώμα μας παρέχει πολλά εργαλεία. Όταν ένα εργαλείο λείπει, βρίσκει κανείς τρόπους ώστε να αναπτύξει τα υπόλοιπα. Όσοι το κάνουν, έχουν πολλά να μας χαρίσουν και να μας διδάξουν.[…]
Η σελίδα στο facebook της Κίνησης Καλλιτεχνών με αναπηρία
Αποσπάσματα από την επιστολή του Αλκίνοου Ιωαννίδη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Έθνος, 16/9/2017
για τη συναυλία συναυλία της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία
https://facebook.com/notes/alkinoos-ioannides-/1692017-η-συναυλία-της-κίνησης-καλλιτεχνών-με-αναπηρία/10154641010537105/
