“Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του…”
(“Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού” – άρθρο 32, 20 Νοεμβρίου 1989)
Από νωρίς χάνουν το παιδικό τους χαμόγελο και αναγκάζονται από την τρυφερή τους ηλικία να ενταχθούν στον σκληρό κόσμο της εργασίας. Λαμβάνουν ως αμοιβή λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, το 1/3 του κανονικού μισθού αποτελώντας το 20% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Πρόκειται για 7,4 εκατομμύρια παιδιά-εργάτες στο Μπαγκλαντές.
Ο βασικότερος παράγοντας που τα σπρώχνει στην εργασία και κατ’ επέκταση στην εκμετάλλευσή τους από πολύ μικρή ηλικία είναι η οικονομική συνεισφορά τους στον ελλιπή οικογενειακό προϋπολογισμό.
Η σειρά “Angels in hell” – “Άγγελοι στην κόλαση” του φωτογράφου Golam Mostofa Bhuiya Akash από το Μπαγκλαντές αποτελείται από εντυπωσιακές και δυνατές φωτογραφίες που καταγγέλλουν την παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές.
«Μέσα σε αυτά τα “φονικά” εργοστάσια η λέξη “παιδικότητα” εξαφανίζεται από την ηλικία των πέντε ετών» λέει ο φωτογράφος σε συνέντευξη που έδωσε στην Huffington Post. «Εργάζονται μέσα σε συνθήκες κόλασης από τις 6.00 το πρωί μέχρι τις 8.00 το βράδυ, συνεχίζει. Στα εργοστάσια κατασκευής τούβλων, τα παιδιά κουβαλούν στο κεφάλι τους φορτία των οκτώ τούβλων από τον κλίβανο στον σωρό. Για κάθε διαδρομή χρειάζονται λιγότερο από ένα λεπτό. Μέσα σε δώδεκα ώρες κουβαλούν περίπου χίλια τούβλα και θα κερδίσουν 80 taka (<$ 1), αφού πρώτα πληρώσουν τα έξοδά τους.
Η ζωή τους κινδυνεύει καθημερινά στα εργοστάσια βυρσοδεψίας, στα εργοστάσια κατασκευής καθρεπτών στις καπνοβιομηχανίες…
Για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ένα τζιν παντελόνι και ένα φθαρμένο πουκάμισο είναι η ενδυμασία τους, ενώ ένα κομμάτι ψωμί και μια μπανάνα είναι ένα καλό γεύμα. Τουλάχιστον 7.4 εκατομμύρια άγγελοι εργάζονται σε συνθήκες κόλασης. «Τους βοηθάμε τουλάχιστον να επιβιώσουν» είναι η απάντηση που δίνουν οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων
Πιστεύω ότι είναι ανήθικο για εμένα ως άνθρωπο και ως φωτογράφο να γυρνούσα το κεφάλι μου και να σφύριζα αδιάφορα απέναντι σε αυτό το απάνθρωπο φαινόμενο. Συνέδεσα τη ζωή μου μαζί τους και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία».
