Έτσι και τώρα. Καθόμαστε αντικριστά και μας χωρίζει το τραπεζάκι με τους καφέδες. Το σπίτι του έχει μια παράξενη διακόσμηση, σα να μετέφερε τη βεράντα του στο σαλόνι. Τέσσερις πτυσσόμενες, πάνινες πολυθρόνες εξοχής και το σιδερένιο τραπεζάκι, πτυσσόμενο κι αυτό, των παλιών καφενείων. Το μοναδικό άλλο έπιπλο στο δωμάτιο είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη, που σκεπάζει τον τοίχο απέναντί μου, φτιαγμένη από τούβλα για βάσεις και τάβλες για ράφια, με τα βιβλία να φτάνουν ως το ταβάνι, στριμωγμένα όρθια και πλαγιαστά.
« Εσύ ήσουνα μια ζωή κυνηγημένος και τώρα ζεις από τη σύνταξη του αντιστασιακού. Πού βρήκες τα λεφτά να αγοράσεις τόσα βιβλία;» τον ρωτάω. Είναι μια απορία που με βασανίζει από καιρό.
Ξεραίνεται στα γέλια. « Ξύπνα, μπάτσε, καράβλαχε. Τα βιβλιοπωλεία υπάρχουν για να τα κλέβουμε», μου λέει πολύ περήφανος.
«Κλέβεις; Εσύ;»
«Στην καπιταλιστική κοινωνία τη γνώση ή την πληρώνεις ή την κλέβεις. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει».
Σελίδες 235-236
Από το μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη «Νυχτερινό Δελτίο»,
Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2015
Επιλογή Κειμένου: Ζωή Καπερώνη
