Ο Στέφαν Τσβάιχ είχε πει ότι τα βιβλία είναι « ένας κόσμος δυσαρμονικός κι επικίνδυνος». Κανείς δεν μπορεί ν’αμφισβητήσει την ακρίβεια αυτού του ορισμού.
Αλλά, συγχρόνως, τα βιβλία είναι ο κόσμος εκείνος που ποτέ δε μας προδίδει. Η ηλικία μας μας υπαγορεύει τα γούστα μας, οριοθετεί και εστιάζει την αντίληψή μας, τους στόχους μας. Σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας ψάχνουμε και βρίσκουμε διαφορετικά στοιχεία στο ίδιο μυθιστόρημα. Ξέρω ακριβώς τι έψαχνα στο Όρος Οριόλ του Μωπασσάν όταν ήμουν δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, σαράντα, πενήντα χρονών.
Γινόμαστε ενήλικοι όταν συλλάβουμε το μοναδικό μεγαλείο του Πούσκιν. Την υπερβολικά υψηλή θέση που κατέχουν ο Ζολά και ο Μπαλζάκ την καταλαβαίνουμε μόνο όταν έχουμε ωριμάσει. Κάνουμε και λάθη με τα βιβλία. Διαβάζουμε χιλιάδες σελίδες που δεν αξίζουν το χρόνο που ξοδέψαμε.
Τα βιβλία είναι ζωντανοί οργανισμοί. Μπορεί να μας απογοητεύσουν, μπορεί να μας γεμίσουν χαρά.
[…] Τα βιβλία είναι ό,τι καλύτερο έχουμε στη ζωή, είναι η αθανασία μας.
Από τη νουβέλα του Βαρλάμ Σαλάμοφ «Οι βιβλιοθήκες μου» σελ. 53,54,55 εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, έκδοση 2014.
Το βιβλίο έχει τυπωθεί σε πολυτονικό σύστημα
Επιλογή Κειμένου: Ζωή Καπερώνη
