Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (9-7-2016)

Κάποτε, σε μια εποχή που δείχνει τόσο μακρινή από τη σημερινή, ο Αλαν, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας «Ενα ολόγραμμα για τον Βασιλιά» («Hologram to a king», ΗΠΑ / Γερμανία, 2016) του Τομ Τίκβερ, ήταν ένας ευφάνταστος, επιτυχημένος επιχειρηματίας. Αυτός ο άσος στο πλασάρισμα των προϊόντων του όμως εδώ και καιρό φαίνεται να έχει πάρει την κάτω βόλτα. Η γυναίκα του τον παράτησε,  οι δουλειές πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και τώρα αναζητεί την τελευταία ευκαιρία σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής προσπαθώντας να ξαναβρεί τη χαμένη του τιμή με το να πουλήσει στον μονάρχη της χώρας ένα πρόγραμμα με ολογράμματα. Μόνο που απ’ ό,τι φαίνεται, ο μονάρχης όλο λέει ότι έρχεται και δεν έρχεται ποτέ ενώ μέρα με τη μέρα η ζωή του Αλαν γίνεται όλο και χειρότερη. Εχει ελπίδες σωτηρίας;

Με φόντο την απεραντοσύνη της ερήμου όπου κυριαρχεί η εικόνα μιας ψεύτικης πόλης «φυτεμένης στην άμμο» και οδηγό του το μπεστ σέλερ του (συν-σεναριογράφου) Ντέιβ Εγκερς, ο Γερμανός Τίκβερ ακολουθεί τον Αλαν στην όχι πάντα χαριτωμένη Οδύσσειά του: το συνεργείο του Αλαν αναμένει στωικά για την παρουσίαση κάτω από μια τέντα χωρίς Διαδίκτυο (απαραίτητο εργαλείο για τη δουλειά τους), το ραντεβού με τον μονάρχη διαρκώς αναβάλλεται και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα λίπωμα στην πλάτη του Αλαν πρέπει να αφαιρεθεί! Η λύση στο πρόβλημα, το βαθύτερο, υπαρξιακό πρόβλημα φυσικά, είναι πολύ πιο απλή απ’ όσο ίσως φανταζόμαστε μας λέει αυτή η πολύ καλοκαιρινή, πολύ ψυχαγωγική, αλλά και πολύ αισιόδοξη ταινία.  Ο Αλαν, τον οποίο σε μια θαυμάσια, καθόλου φαντεζί ερμηνεία υποδύεται ο Τομ Χανκς ισορροπώντας ευέλικτα ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, θυμίζει έναν κάπως πιο χαμογελαστό Μπιλ Μάρεϊ του «Χαμένοι στη μετάφραση»: είναι ένας πεισματάρης που δεν δέχεται να καταθέσει τα όπλα, που δεν χάνει ποτέ την ελπίδα του για το καλύτερο, που μπορεί τελικά να βρει δυνάμεις μέσα από την ίδια την απελπισία του. Αρκεί να καταλάβει ότι το κίνητρο είναι μπροστά του και λέγεται έρωτας..Βαθμολογία: 3 ½.

Μεγαλόπρεπη, εφετζίδικη, σε σημεία πνευματώδης αλλά τελικά λιγότερο γοητευτική και αρκετά πιο μπερδεμένη απ’ όσο την περιμένεις, η τελευταία περιπέτεια του Ταρζάν, ονόματι«Ο θρύλος του Ταρζάν» («The legend of Tarzan», ΗΟΑ, 2016) επιδιώκει να γίνει λίγο απ’ όλα: θέλει την «εσωτερικότητα» του «Γκρέιστοουκ, ο θρύλος του Ταρζάν, άρχοντα της ζούγκλας» (που ήταν κοντά στο βιβλίο του Εντγκαρ Ράις Μπάροουζ), θέλει όμως και την ντεμοντέ διάθεση των ταινιών του πάλαι ποτέ Τζόνι Βαϊσμίλερ. Θέλει να προσδώσει μια πολιτική νότα στην ιστορία (τα διαμάντια που βρίσκονται στον πυρήνα του σεναρίου είναι μέρος ενός σκανδάλου που αφορά την Αγγλία), θέλει όμως και την υπερβολή ενός παραμυθιού με ζώα όπου η υπερβολή έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Εδώ ο Τζον Κλέιτον Γ’, λόρδος του Γκρέιστοουκ ή αλλιώς Ταρζάν, είναι ξανθός και μακρυμάλλης (ο Σουηδός Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), μιλά ψιθυριστά και έχει σαφέστατα υπαρξιακά προβλήματα καθότι μεγάλωσε στη ζούγκλα όπου και πρέπει να επιστρέψει.

Το σενάριο βάζει μέσα έναν αδίστακτο βέλγο μισθοφόρο που αναζητεί τα διαμάντια και δεν έχει έλεος (προβλέψιμος ρόλος για τον Αυστριακό Κρίστοφ Βαλτς), βάζει όμως και έναν μαύρο Αμερικανό (ΣάμουελΛ. Τζάκσον) που έχει τύψεις για τα εγκλήματα κατά των Ινδιάνων και τώρα βρίσκεται στην Αφρική ως συνεργάτης του Ταρζάν.

Προσθέστε σε όλα αυτά τα φλας μπακ με τον Ταρζάν μικρό, τα θέματα της συζύγου του Τζέιν (Μάργκο Ρόμπι) και τον ανοιχτό λογαριασμό του Ταρζάν με έναν φύλαρχο (Τζιμού Χουνσού) και έχετε μπροστά σας ένα υπερφορτωμένο σενάριο-χωριάτικη σαλάτα που ζητεί ανάσες αλλά δεν τις βρίσκει (προβάλλεται σε 2D και σε 3D).  Βαθμολογία: 2.  

Ενας συνδυασμός γυναικείας ομοφυλοφιλίας και επανάστασης βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας «Η ομορφότερη εποχή» («La belle saison», Γαλλία, 2015) της Κατρίν Κορσινί που μας μεταφέρει στο Παρίσι και στη γαλλική ύπαιθρο των αρχών της δεκαετίας του 1970. Η ταινία περιγράφει τον έντονο δεσμό μιας άγουρης επαρχιωτοπούλας, της Ντελφίν (Ιζιά Ιγκελέν) με την Καρόλ (Σεσίλ ντε Φρανς), μια ισπανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου στο Παρίσι. Ο ήσυχος αλλά και τολμηρός χαρακτήρας της πρώτης θα βρει την κατανόηση, τη συνεννόηση αλλά και την αγάπη στο πρόσωπο της δεύτερης που είναι εκρηκτική, παρορμητική αλλά και σταθερή στις απόψεις της. Ενώ όμως πάνε χέρι – χέρι στις πορείες, στις διαμαρτυρίες και φυσικά στο κρεβάτι, τα ταμπού στο συντηρητικό περιβάλλον της Ντελφίν δεν θα επιτρέψουν στον έρωτά τους ν’ ανθίσει. Οι προβληματικές σχέσεις είναι μια θεματική που ανέκαθεν ενδιέφερε την Κατρίν Κορσινί («Η πρόβα», «Φεύγω»), που εδώ χειρίζεται ικανοποιητικά ένα καταραμένο love story με ιδιαίτερα τολμηρές (για την Ντε Φρανς) σκηνές γυμνού.Βαθμολογία: 2.

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα είναι το (μάλλον κοινότοπο) συμπέρασμα του ψυχολογικού δράματος «Το μυστικό που έμεινε κρυμμένο» («Boomerang», Γαλλία, 2015) του Φρανσουά Φαβρά. Ολα ξεκινούν από την επιστροφή δύο αδελφών, του Αντουάν (Λοράν Λαφίτ) και της Αγκάτ (Μελανί Λοράν), στο πατρικό τους στο νησί Νουαρμουτιέ στα δυτικά της Γαλλίας. Ο μυστηριώδης θάνατος της μητέρας τους όταν ήταν ακόμη παιδιά έρχεται ξανά στο προσκήνιο και ο Αντουάν, ως ερασιτέχνης ιδιωτικός ντετέκτιβ, αποφασίζει να μάθει τι πραγματικά συνέβη αν και έχουν μεσολαβήσει 30 περίπου χρόνια από την τραγωδία. Οι έρευνές του αποκαλύπτουν ότι η ως τώρα ζωή του ήταν βυθισμένη στο ψέμα και ότι η ενοχή είναι κάτι σαν κανόνας στα μέλη της οικογενείας του. Παρά την ένταση του θέματος και του καλά κρυμμένου μυστικού που όταν βγαίνει στο φως μπορεί ακόμη και να ξαφνιάσει, ο σκηνοθετικός χειρισμός είναι άτονος και ο ρυθμός βαρετός, γεγονός που με έφερε στο σημείο να νοσταλγήσω τις ανάλογες ιστορίες που χειριζόταν τόσο εύστοχα ο αείμνηστος μετρ του είδους Κλοντ Σαμπρόλ.Βαθμολογία: 2.

Το θρίλερ «Κάθαρση: Ετος εκλογών» («Purge: Election year», ΗΠΑ, 2016) τουΤζέιμς Ντε Μόνακο, με τους Φρανκ Γκρίλο, Ελίζαμπεθ Μίτσελ. Πρόκειται για την τρίτη ταινία της κινηματογραφικής «σειράς» τρόμου «Κάθαρση» (οι δύο που προηγήθηκαν δεν παίχτηκαν στα ελληνικά σινεμά) και εστιάζει στην προσπάθεια μιας γερουσιαστού που ενδέχεται να γίνει η επόμενη πρόεδρος της Αμερικής να εξαλείψει την ετήσια νύχτα της Κάθαρσης, κατά τη διάρκεια της οποίας νομιμοποιούνται οι φόνοι για την εκτόνωση του θυμού των πολιτών. Ουδέν σχόλιον, σκέτη φρίκη. Βαθμολογία: 1.