«Παιδιά φέτος το καλοκαίρι δεν έχουμε λεφτά για διακοπές…»

Μία μαμά-εξηγεί, με απόλυτη απλότητα και ειλικρίνεια τους λόγους που τόσο η δική της όσο και πολλές οικογένειες φέτος, δεν θα καταφέρουν να φύγουν για διακοπές. Αυτό που συγκινει  όμως, είναι η αισιόδοξη στάση της, μπροστά σε μία κατάσταση που, συνήθως, δεν κάνει κανέναν χαρούμενο. Πού κρύβεται, όμως, η πραγματική χαρά; Η Μαρία δείχνει να την έχει βρει…«Τον τελευταίο καιρό προκύπτουν κάθε τόσο ερωτήσεις όπως ‘τι θα κάνετε φέτος το καλοκαίρι;’ και ‘πού θα πάτε φέτος διακοπές;’. Την πρώτη φορά που μία μαμά στην παιδική χαρά με ρώτησε, σφίχτηκε λίγο το στομάχι μου, καθώς η απάντησή μου ήταν ‘τίποτα, εδώ θα είμαστε’.

Έχω δύο αγόρια, στο δημοτικό και τα δύο, και θα πάνε δύο εβδομάδες κατασκήνωση. Δεν μας περισσεύουν τα χρήματα για να κανονίσουμε άλλες οικογενειακές διακοπές. Έχουμε πει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να κάνουμε μερικές μονοήμερες εκδρομές, να πάμε για κανένα μπάνιο εδώ κοντά –είμαστε τυχεροί που μένουμε στα ανατολικά και έχουμε αρκετές παραλίες σε απόσταση το πολύ μισής ώρας και γενικώς να προσπαθήσουμε να ξεκουραστούμε μέχρι να αρχίσουν ξανά τα σχολεία.

Είχα αρχίσει να νιώθω άσχημα, ακούγοντας άλλες μαμάδες να μιλούν και να λένε ότι θα πάνε σε νησιά με τα παιδιά τους ή ακόμα και στο εξωτερικό. Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισα πως δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να στεναχωριέται. Γιατί τα αγόρια μου θα περάσουν ένα υπέροχο καλοκαίρι.

Θα τα αφήσω να παίξουν όσο τραβάει η ψύχη τους, να κάνουν ποδήλατο από το πρωί μέχρι το βράδυ, να παίξουν μπουγέλο στη βεράντα, να δουν όσες ταινίες θέλουν! Θα τα πάμε σε πάρκα για πικ-νικ, θα τα πάμε θερινό σινεμά, θα φάμε σουβλάκια κάτω από την Ακρόπολη παρέα με τους τουρίστες. Θα τα αφήνω να τρώνε παγωτό κάθε μέρα –εντάξει, μέρα παρά μέρα- και θα τους επιτρέπω να κοιμούνται στα σπίτια φίλων τους, που θα τύχει να βρίσκονται στην πόλη τις ίδιες μέρες.

Θα πάρω, φυσικά, άδεια κι εγώ, και θα καλέσω κάποιες μέρες τους φίλους και τα ξαδέρφια τους στο σπίτι, για να παίξουν και να χαρούν με τις ώρες: Ας φτιάξουν κάστρα από μαξιλάρια, ας παίξουν video-games, ας πάνε στις κούνιες… ας κάνουν οτιδήποτε τους δίνει χαρά και τα γεμίζει ανεμελιά, όπως άλλωστε πρέπει να είναι το καλοκαίρι για όλα τα παιδιά!

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να στεναχωριέμαι, ενώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είναι τα παιδιά μου ευτυχισμένα!

Γιατί θα πρέπει να μελαγχολήσω, ενώ θα περάσουμε μερικές ξεκούραστες ημέρες όλοι μαζί -επιτέλους όλοι μαζί, από το πρωί μέχρι το βράδυ!- κάνοντας κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό και διασκεδαστικό;

Γιατί να χαλάσω την διάθεση την δική μου και της οικογένειάς μου; Γιατί να πιέσω ακόμα περισσότερο τον άντρα μου, κάνοντάς τον να νιώθει ανεπαρκής που δεν κατάφερε να στείλει την οικογένειά του στην εξοχή φέτος; Γιατί, δηλαδή, πρέπει να είμαι πιο ευτυχισμένη στη Σαντορίνη και όχι στο σπίτι μου; Όταν το μόνο που μπορεί να με κάνει πραγματικά χαρούμενη είναι τα χαμογελαστά τους πρόσωπα. Και ένα ανάμεικτο παγωτό μηχανής!»