Πάμε σινεμά: Οι ταινίες της εβδομάδας (20-08-2016)

Όσοι έχουν οικιακά ζώα και ενδεχομένως ν’ αναρωτιούνται τι μπορεί να κάνουν αυτά τα έρμα τα ζώα όλες τις ώρες που τ’ αφεντικά λείπουν από το σπίτι, είμαι βέβαιος ότι θα εκτιμήσουν τα κινούμενα σχέδια «Μπάτε σκύλοι αλέστε» («The secret life of pets», ΗΠΑ, 2016) των Γιάροου Τσένεϊ, Κρις Ρενό. Η θαυμάσια αυτή ταινία, πολύ πιο ουσιαστική από τις περισσότερες «ανθρώπινες» που προβάλλονται σε Α’ προβολή αυτή την εβδομάδα, μπορεί να κλέψει την καρδιά κάθε ζωόφιλου (και ίσως όχι μόνον) αφού με χιούμορ και μάλιστα σε σημεία ευφυές μάς λέει ότι η ψυχή των ζώων είναι ανώτερη από των ανθρώπων. Ο ελληνικός τίτλος ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα της ταινίας, στην οποία πρωταγωνιστές είναι δύο σκύλοι, ιδιοκτησία μιας κοπέλας, που κατά τη διάρκεια μιας και μόνον ημέρας θα ζήσουν μια απίστευτη περιπέτεια στους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης. Εκεί θα γνωρίσουν αλήτες, θα αποκτήσουν εχθρούς και φίλους, θα χορτάσουν εμπειρίες που πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν ούτε σε μια ζωή να χορτάσουν. Εξαιρετικοί χαρακτήρες διανθίζουν την ταινία, προσωπικά ξεχώρισα τον «μοβόρο» λαγό αρχηγό των αδέσποτων, ο οποίος θα έκανε τον Μπαγκς Μπάνι να κοκκινίσει από την ντροπή του! Διόλου τυχαία, στη σκηνοθεσία της ταινίας βρίσκονται οι δημιουργοί των ταινιών «Απαισιότατος» και «Minions» που επίσης αγάπησα (η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη και με υποτίτλους). Βαθμολογία: 4

Γυρισμένη σε πολύ ρεαλιστικούς τόνους, η δραματική ταινία του Φραντσέσκο Μούντζι «Σκοτεινές ψυχές» («Anima nere», Ιταλία, 2014), αναφέρεται σε μια φαμίλια Ιταλών αποτελούμενη από τρία αδέλφια, εκ των οποίων τα δύο κινούνται μέσα στη βία και στο έγκλημα. Ο ανιψιός τους, γιος του μεγαλύτερου αδελφού ο οποίος δεν θέλει σχέσεις μαζί τους, τους θαυμάζει και γοητεύεται από την επικινδυνότητα της ζωής τους. Θέλει να τους ακολουθήσει αλλά αυτό φυσικά δεν θα είναι εύκολο, ούτε και χωρίς συνέπειες
Ο Μούντζι έφτιαξε ένα νουάρ κοντινό στα «Γόμορα» του Ματέο Γκαρόνε και πολύ μακρινό από το ύφος των αμερικανών «Sopranos». Τίποτε από τη ζωή των κακοποιών που παρουσιάζονται εδώ δεν είναι ελκυστικό και «εξωτικό», αντιθέτως η ταινία δίνει τεράστια σημασία στις λεπτομέρειες που προκαλούν θλίψη, μιζέρια και ατέλειωτα δάκρυα στις ζωές τους. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι άκρως πειστικό (παίζουν: Φαμπρίτσιο Φερακάνε, Μάρκο Λεονάρντι κ.ά.). Βαθμολογία: 3

Στη «Μέρα της Βαστίλλης» («Bastille day», ΗΠΑ/ Γαλλία, 2016) του Τζέιμς Γουότκινςένας αμερικανός πράκτορας στο Παρίσι (Ιντρις Ελμπα) συλλαμβάνει έναν επαγγελματία κλέφτη (Ρίτσαρντ Μάντεν), βασικό ύποπτο τρομοκρατικής επίθεσης με πολλά θύματα. Οταν αντιλαμβάνεται ότι ο νεαρός είναι αθώος, προσπαθεί μαζί του να σταματήσει τα χειρότερα. Ολα αυτά την ημέρα της Βαστίλλης που είναι η εθνική εορτή της Γαλλίας, γεγονός που αυξάνει ακόμη περισσότερο τους κινδύνους σε αυτή την καλοφτιαγμένη, εύπεπτη αλλά και χιλιοειπωμένη με διάφορες παραλλαγές περιπέτεια που προσφέρεται για ένα ανέμελο δίωρο και φυσικά ξεχνιέται αμέσως. Πάντως, αν και οι σκηνές δράσης στην πρωτεύουσα της Γαλλίας είναι ιδιαίτερα συναρπαστικές, βρήκα εντυπωσιακά χυδαίο ότι μια τέτοια ταινία γυρίστηκε σε μια εποχή που η Γαλλία πλήττεται από πάσης φύσεως τρομοκρατικά κτυπήματα. Βαθμολογία: 2

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα «φρέσκο» πρωτοετές κολεγιόπαιδο (Μπλέικ Τζένερ) θα βρεθεί στο χάος του κολεγίου του αλλά σύντομα θα ξεπεράσει την ψυχρολουσία του πρωτόγνωρου νέου περιβάλλοντος και μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητές της Αδελφότητάς του (όλοι αθλητές του μπέιζμπολ) θα ζήσει ένα τριήμερο ανεμελιάς, στον ορίζοντα του οποίου βρίσκονται τα προβλήματα της «πραγματικής ζωής». Ολα αυτά στο «Ολοι θέλουν από λίγο!!» («Everybody wants some!!», ΗΠΑ, 2016) με το οποίο ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, σκηνοθέτης του οσκαρικού «Μεγαλώνοντας» και της τριλογίας «Πριν το ξημέρωμα», «Πριν το ηλιοβασίλεμα» και «Πριν τα μεσάνυχτα», θυμάται με νοσταλγικό χιούμορ την περίοδο των πρώτων φοιτητικών χρόνων του. Η μανία με τις συλλογές βινυλίων, το φρικτό ντύσιμο με τα κολλητά σορτσάκια, τα πάρτι με το rum punch, το κυνήγι των κοριτσιών, το «χόρτο», ο ανταγωνισμός για ψιλοπράγματα και οι τσακωμοί για το αν οι Van Halen άξιζαν σαν συγκρότημα, είναι ψηφίδες που συνθέτουν τη μίνι τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής από την οποία λείπει το ηλίθιο χιούμορ του «American pie» και στην οποία κυριαρχεί η τρυφερότητα. Το καλό με την ταινία είναι ότι καταφέρνει και ξεφεύγει από την εσωστρέφεια του εσωτερικού ανεκδότου που ενδεχομένως θα αφορούσε μόνο τον Λινκλέιτερ. Το κακό είναι ότι διαρκεί πάρα πολύ και από κάποια στιγμή και μετά κουράζει. Βαθμολογία: 2 ½

Η «Βασίλισσα της ερήμου» («Queen of the desert», ΗΠΑ/ Μαρόκο, 2015) μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί μία ακόμη (από τις πολλές) αποτυχημένη προσπάθεια της Νικόλ Κίντμαν να ερμηνεύσει έναν ρόλο που θα τη βγάλει από την κρίση χρόνων στην οποία βρίσκεται. Υποδύεται την αγγλίδα συγγραφέα, αρχαιολόγο και αραβολόγο Γερτρούδη Μπελ (1868 – 1926) η οποία είχε έναν τρομερά δραστήριο βίο στις χώρες της Μέσης Ανατολής και εκτός πολλών άλλων που έκανε στη ζωή της, σχεδίασε τα σύνορα του σύγχρονου Ιράκ και έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου της Βαγδάτης.
Αν αυτό ακούγεται ελκυστικό ως θέμα, στην οθόνη δεν είναι. Ο Βέρνερ Χέρτσογκ, ο σκηνοθέτης της ταινίας, ενδιαφέρεται για την κινηματογράφηση του φυσικού τοπίου που όντως έχει μια εξωτική ομορφιά, αρκεί να σου αρέσουν τα καρτ ποστάλ. Ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στους έρωτες της Μπελ με διάφορους τύπους (Τζέιμς Φράνκο, Ρόμπερτ Πάτινσον, Ντέιμιαν Λούις) και δίνει στην ταινία διαστάσεις κινηματογραφικού Αρλεκιν που κατά πάσα πιθανότητα θα προκαλέσει πλήξη ακόμη και στους αναγνώστες των Αρλεκιν. Οσο για την Κίντμαν, εδώ σου δίνει την αίσθηση ότι κάνει κάτι που δεν είναι: την μπεμπέκα. Βαθμολογία: 2

«Η αγάπη είναι ένα θαύμα» («Les gout des merveilles», Γαλλία, 2015)

Συμπαθητική τέλος είναι η δραματική κομεντί «Η αγάπη είναι ένα θαύμα» («Les gout des merveilles», Γαλλία, 2015) του Ερίκ Μπενάρ, το ειδύλλιο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια αγρότισσα που κινδυνεύει με χρεοκοπία (Βιρζινί Εφιρά) και έναν νεαρό αυτιστικό (Σύνδρομο Ασπεργκερ) που έχει εμφανιστεί από το πουθενά στο σπίτι της (Μπενζαμέν Λαβέρν). Ο Μπενάρ κτίζει με ευαισθησία την ιστορία του, στην οποία τίποτε δεν είναι εξεζητημένο αλλά όλα πάνω κάτω γνωστά.

> «Κάτω από το ηφαίστειο» («Under the volcano», ΗΠΑ, 1984)  του Τζον Χιούστον. Ηφαιστειώδης ερμηνεία από τον (υποψήφιο για Οσκαρ 1984) Αλμπερτ Φίνεϊ στον ρόλο του βρετανού πρόξενου στο Μεξικό ενώ παρακολουθούμε μία και μόνο εφιαλτική ημέρα από την άθλια ζωή του (η οποία τυγχάνει να είναι και η μέρα του εορτασμού των Νεκρών) την ίδια ώρα που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αναμένεται να ξεσπάσει στην Ευρώπη (1939). Ο σημαντικότερος κινηματογραφικός ήρωας του Φίνεϊ, ένας «τελειωμένος» αλκοολικός που σέρνεται από το ποτό, την απόγνωση, τη θλίψη για τον ετεροθαλή αδελφό του αλλά και τον τρόμο της απόρριψης από τη γυναίκα του (Ζακλίν Μπισέ), την οποία λατρεύει παρότι τον έχει παρατήσει για έναν νεότερο άνδρα (Αντονι Αντριους). Μια σημαντική ταινία (από τις σελίδες του Μάλκομ Λόουρι). Βαθμολογία: 4

> «Ξημερώνει» («Le jour se lève», Γαλλία, 1939) του Μαρσέλ Καρνέ. Η αλήθεια είναι ότι τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή στην ιστορικής σημασίας ταινία του Μαρσέλ Καρνέ, όπου μέσα από μπερδεμένες αναδρομές στο παρελθόν (φλας μπακ) παρακολουθούμε το πώς προέκυψε η δολοφονία με την οποία αρχίζει η ιστορία. Ομως στην εποχή της ταινίας η χρήση του φλας μπακ ήταν ένα ατού της διότι πρόκειται για την πρώτη ομιλούσα γαλλική παραγωγή στην οποία συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ισως το πλούσιο ιστορικό γύρω από την συγκεκριμένη ταινία να έχει μεγαλύτερη σημασία από την ίδια την ταινία, της οποίας η αποκατάσταση άρχισε το 2013 και το αποτέλεσμα-τζάμι είναι ολοφάνερο στην οθόνη. Το καθεστώς του Βισί τη θεώρησε ανήθικη και απαγόρεψε την προβολή της και τέλος, το 1947, ο Ανατόλ Λίτβακ γύρισε ένα πολύ όμορφο (και σίγουρα πιο βατό) αμερικανικό ριμέικ της με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα στον ρόλο που εδώ κρατά ο Ζαν Γκαμπέν, δίπλα στηνΑρλετί και στη Ζακλίν Λοράν. Βαθμολογία: 3