Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στα social media τον Μάρτιο του 2015. Είναι μια επιστολή διαμαρτυρίας ενός ειδικευόμενου ιατρού για τις συνθήκες εργασίας στα δημόσια νοσοκομεία. Και είναι πάντα διαχρονική…
“Για τους φίλους ΜΗ γιατρούς:
Ίσως δεν το ξέρετε, αλλά όταν απευθύνεστε σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, ο πρώτος και ο τελευταίος που θα σας δει και πιθανόν να δώσει την οριστική λύση στο πρόβλημά σας είναι κατά 95% κάποιος/α ειδικευόμενος/η.
Ειδικευόμενος κανονίζει την εισαγωγή σας, ειδικευόμενος παίρνει το αίμα σας και αξιολογεί τις εργαστηριακές τιμές, ειδικευόμενος καλεί άλλους ειδικευόμενους να σας συνεκτιμήσουν, ειδικευόμενος τρέχει μέρα-νύχτα για ό,τι χρειαστείτε, αφού 9 στις 10 επιμελητής μετά το μεσημέρι δεν κυκλοφορεί στις περισσότερες κλινικές.
Ειδικευόμενος θα κάνει ΚΑΡΤΑ στα επείγοντα ή τον όροφο, ειδικευόμενος θα υποδεχτεί και θα διασωληνώσει τον πολυτραυματία, ειδικευόμενος πολύ πιθανόν να σας χειρουργήσει κιόλας (παρόλο που οι συγγενείς σας θα “πλησιάσουν” τον Καθηγητή ή τον Διευθυντή).
Ο ειδικευόμενος είναι γιατρός. Δεν είναι “ρε φίλε”, “μάστορας” ή “κοπελιά”. Ισως να του απομένουν λίγοι μήνες σε μία διαδικασία που κράτησε ως και 14 χρόνια (χωρίς τις αναμονές) για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Ίσως κάποιοι να είναι πιο διαβασμένοι, ικανοί ή έμπειροι από πολλούς Επιμελητές ή Διευθυντές, που έχουν ξεχάσει πώς είναι η επαφή με τον ασθενή.
Ίσως φίλοι μου δεν το ξέρετε, αλλά αυτή τη στιγμή πολλές χιλιάδες συνάδελφοι ειδικεύονται στο εξωτερικό και δεν φαίνεται πολύ πιθανό να επιστρέφουν. Ίσως δεν το ξέρετε, αλλά σε πολλές κλινικές ή τμήματα ανά την Ελλάδα πλέον ΔΕΝ υπάρχουν ειδικευόμενοι. Στην επαρχία, όπου κάποιοι ζείτε μόνιμα ή πηγαίνετε για καλοκαιρινές διακοπές τα ΚΕΝΑ είναι τεράστια και η ασφαλής εφημέρευση έχει πάει περίπατο από καιρό.
[….]
Οι ειδικευόμενοι παίρνουν μισθό 980-1080 ευρώ. Για τις 7 εφημερίες (πολλοί υποχρεώνονται από τις κλινικές να κάνουν και 11-12) υποτίθεται ότι λαμβάνουμε ακόμα περίπου 500 ευρώ. 500 ευρώ για ένα Σάββατο (24 ώρες) μια Κυριακή (24 ώρες) και πέντε καθημερινές (5Χ17=85 ώρες) κατ΄ελάχιστον. 500 ευρώ για 133 ώρες. 3,75 ευρώ την ώρα. 3,75 για να είμαστε εκεί Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Για να δώσουμε τις πρώτες βοήθειες ή την τελική θεραπεία. Για να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία τη ρήξη ανευρύσματος στις 4 το πρωί, ενώ μας έχουν διαλύσει 50 “επείγοντα” με “βήχα από τριμήνου”, “παρωνυχίδα από έτους” και “οσφυαλγία από γεννησιμιού”.
Ακόμα και αυτά τα 3,75 μας τα χρωστάνε. Κάτι άλλα, παλιότερα, τα έχουμε ξεχάσει.
Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει επίσχεση εργασίας από τους ειδικευόμενους. Ελπίζω ότι για τουλάχιστον μία εβδομάδα δεν θα υπάρχουν στα νοσοκομεία αυτοί που η κοινωνία απαξιώνει, ξυλοφορτώνει και καταδικάζει σε φυλάκιση με αναστολή.
Πολλοί θα ταλαιπωρηθούν σίγουρα -περιμένετε από τον πρεσβύωπα Διευθυντή να σας συνταγογραφήσει στο Τακτικό Ιατρείο, ενώ μέχρι τώρα έδινε τους κωδικούς στον ειδικευόμενο.
Πολλοί δεν θα χειρουργηθούν για το χρόνιο πρόβλημά τους όπως είχε προγραμματιστεί, γιατί δεν θα υπάρχουν “βοηθοί”
[…]
Και ίσως μετά από αυτή τη βδομάδα να καταλάβετε ποιοι είναι πραγματικά οι άνθρωποι που έχουν τόσο μεγάλο μερίδιο στην διαφύλαξη της υγείας σας”
10 Σχόλια
Συμφωνώ και συμπάσχω με το γράφοντα το παραπάνω άρθρο! Κάθε άτομο είναι πρέπον να αντιμετωπίζεται με σεβασμό είτε προσφέρει κάποιο έργο (επαγγελματικά) είτε όχι. Αυτό υπαγορεύουν, άλλωστε, οι κανόνες καλής συμπεριφοράς ή/και η ανατροφή του καθενός από εμάς. Για τον ίδιο λόγο δε θεωρώ σωστό να απευθύνεται νεώτερος – γιατρός, στη συγκεκριμένη περίπτωση- προς μεγαλύτερο ή συνομήλικο (ασθενή) μιλώντας του στον ενικό. Τραγικό!
Όσον αφορά την οικονομική πλευρά του θέματος που εθίγη, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν επαγγέλματα που ούτε κατά διάνοια προσεγγίζουν τις απολαβές οου αναφέρθηκαν ανωτέρω. Στρατιωτικοί, για παράδειγμα! Με 25 χρόνια υπηρεσίας δεν έχουν το μισθό που αναφέρθηκε, οι 24ωρες βάρδιες δεν πληρώνονται έξτρα, ανά πάσα ώρα σε καλούν να παρουσιαστείς στο πλοίο ή στην υπηρεσία που υπηρετείς, άσχετα αν έχεις πάρει άδεια και βρίσκεσαι μακριά με την οικογένεια ή είναι 3 η ώρα τη νύχτα! Και το χειρότερο: ΔΕΝ έχεις δικαίωμα να απεργήσεις. Ποτέ! Υπηρετείς 35-40 χρόνια σε σύνορα, παραμεθόριες περιοχές, ταξιδεύεις για ασκήσεις, πάνω και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, πετώντας πάνω από το Αιγαίο, θυσιάζεσαι για την πατρίδα σου…!
Εγώ πάλι δε συμφνωνώ. Το να είναι κάποιος γιατρός δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Σύμφωνοι λαμβάνει μισθό, γιατί κάπως να ζήσει και αυτός. Ψιλά γράμματα. Ίσως πολύ ψιλά για εκείνον τον “γιατρό” που μου ζήτησε 4ψήφιο ποσό σε ευρώ για το διάφραγμα της μύτης μου (πριν 9 χρόνια παρακαλώ) και του είπα όχι. Δεν πειράζει, 1.000,00 λιγότερα για αυτόν, μια ζωή ταλαιπωρίας για μένα. Και πόσα τέτοια άλλα…
Ο συντάκτης του κειμένου δε γνώριζε ότι ο γιατρός ΔΕΝ έχει ωράριο ; Δεν γνώριζε ότι όλες αυτές οι θυσίες, γιατί ΕΙΝΑΙ θυσίες, πρέπει να γίνονται αυτονόητα, οικειοθελώς και χωρίς περαιτέρω … βλέψεις ;
Νομίζεις, φίλε, ότι μόνο εσείς εργάζεστε Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά και Σαββατοκύριακα ; Υπάρχουν και άλλοι, σε άλλα επαγγέλματα, που το κάνουν και μάλιστα με πολύ λιγότερα χρήματα. Όπως εγώ για παράδειγμα (και υπόψιν με 16 χρόνια προϋπηρεσία στο αντικείμενο, με το κινητό πάντα ανοιχτό μη συμβεί κάτι), με τη διαφορά ότι εγώ δε σπούδασε ιατρική και έτσι δεν έχω το δικαίωμα να ζητάω φακελάκι.
Αν δε σου κάνει κόπο, ρώτα λίγο και τους συναδέλφους σου στο εξωτερικό, μακριά από Πατρίδα και συγγενείς, πόσες ώρες δουλεύουν και πόσο “όμορφα” τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι στη χώρα τους …
Ένα τελευταίο. Αυτά τα παράπονα, να τα κάνετε όλοι σας σε εκείνους που θα πεθάνουν και στους συγγενείς τους κατά τη διάρκεια της απεργίας σας. Όλους αυτούς που θα μπορούσατε να κάνετε καλά ή καλύτερα τουλάχιστον, γιατί μόνο εσείς (από όλους εμάς) μπορείτε.
Επέτρεψε μου να λάβω θέση σε αυτά που λες. Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του λειτουργήματος από το λεξικό: λειτούργημα: χαρακτηρισμός επαγγέλματος που έχει έναν ευρύ και σοβαρό κοινωνικό ρόλο
Απο τη στιγμή που το λές και ο ίδιος ότι το επάγγελμα έχει ένα σοβαρό κοινωνικό ρόλο, με ποια λογική το υποτιμάς μισθολογικά; Ναι μεν συμφωνώ ότι πρώτο μέλημα ενός γιατρού δεν θα πρέπει να είναι το πόσα θα πάρει, αλλά αν δεν λαμβάνει το σεβασμό που του αρμόζει από το ίδιο το κράτος, πως στο διάολο περιμένεις απο το γιατρό να λειτουργεί αλάνθαστα σα μηχανή 24/24ωρο;
Και που είδες να αναφέρονται περαιτέρω βλέψεις; Το άρθρο μιλάει για αξιοπρεπή εργασιακά καθήκοντα. Δηλαδή το ίδιο είναι να ζυμώνεις η να ψαρεύεις τα Χριστούγεννα και το ίδιο είναι να χεις να αντιμετωπίσεις περιστατικά που η παραμικρή παράλειψη μπορεί να αποβεί μοιραία; Αν δεν είσαι στο αντικείμενο, δεν έχεις νιώσει την πίεση που δέχεται καθημερινά ο γιατρός. Και εδώ δεν υποτιμώ την κούραση η την αξία άλλων επαγγελμάτων, αλλά προσπαθώ να αναδείξω τον ψυχικό φόρτο του γιατρού σε σύγκριση με άλλα επαγγέλματα.
Και τέλος, ο ίδιος αναφέρεις ότι λίγο αν απέχει ο γιατρός, κάποιος μπορεί να πεθάνει. Αλλά ταυτόχρονα μου λες ότι η εργασία του γιατρού είναι εθελοντική; Δηλαδή θα πρέπει πέρα από όλα τα άλλα που έχει να σκεφτεί ολη τη μέρα, να σκέφτεται και πως στο καλο θα πληρωσει λογαριασμους, νοικια, καφεδες για να βγάλει μήνα; Τις επιθέσεις να τις κάνεις στους τυπάδες της ΔΕΗ που καθονται αραχτοί όλη μέρα και παίρνουν διχίλιαρα. Μαντεψε. Αν οι απολαβές ήταν καλύτερες και γινόταν περισσότερος έλεγχος κανείς δε θα ζητούσε φακελάκι(που φυσικά το κατακρίνω). Όπως γίνεται σε κάθε άλλη χώρα με σωστή δημόσια υγεία. Τυχαία νομίζεις σε όλα τα άλλα κράτη, το δημόσιο δικαιολογεί τις υψηλότερες απολαβές στους γιατρούς; Οχι φίλε μου, η Ελλάδα δεν τους θέλει τους καλούς γιατρούς, τους διώχνει. Αυτό μας αξίζει. Και φίλους γιατρούς στο εξωτερικό έχω, σε πληροφορώ οι συνθήκες στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι τουλάχιστον καλύτερες.
Το θέμα είναι ότι ή ετερογένεια του κλάδου μας προκαλεί τόσο αντικρουόμενες και λανθασμένες απόψεις στο κοινό.
Στα μάτια του κόσμου (και σε αυτό τα μμε έχουν παίξει τεράστιο ρόλο) ή άσπρη ποδια ισοδυναμεί με φακελάκι, λαμογια, βίλα και κότερο. Τι κι αν του εξηγείς του άλλου ότι οι διευθυντές και καθηγηταδες που κατέστρεψαν ένα δημόσιο σύστημα υγείας τα τελευταία 30 χρόνια δεν εχουν καμία σχέση με τον νέο ειδικευομενο γιατρό που είναι άγρυπνος 36 ώρες και το σημαντικότερο διαχειρίζεται στρεσογονες και λεπτές καταστάσεις που τα άλλα επαγγέλματα ούτε καν διανοουνται . Και επειδή δουλεύω στο εξωτερικό. Τα πράγματα είναι 1000 φορές καλυτερα. Ωραριακα, εκπαιδευτικά, μισθολογικα, με ασύγκριτα καλύτερες συνθήκες εργασίας και το σημαντικότερο με ασύλληπτα μεγαλύτερο σεβασμό από την κοινωνία και τον ασθενή. Εδώ ο νέος γιατρός δεν είναι ο “μικρός” που “μαθαίνει” δίπλα στο λαμογιο- πολλές φορές- άσχετο μεγάλο γιατρό. Εδώ πολλές φορές ο νέος γιατρός είναι το αφεντικο του μεγαλύτερου σε ηλικία γιατρού . Πολύ ψιλά γράμματα. Αν δεν είσαι στο χορό δύσκολα έχεις άποψη.
Καλέ μου Αθανάσιε,
ως γιατρός που έφυγα και εργάζομαι στο εξωτερικό, όπως οι περισσότεροι συμφοιτητές μου στο πανεπιστήμιο μπορώ να σου πω ότι εδώ που είμαι με αντιμετωπίζουν με σεβασμό και υποστήριξη. Η αμοιβή μου φτάνει και περισσεύει για να αποταμιεύω το μήνα όσα έβγαζα σύνολο στην Ελλάδα το μήνα και αυτό χωρίς ιδιαίτερες οικονομίες, κατοικώντας σε ένα άνετο διαμέρισμα, έχοντας χρήματα να επενδύσω στην εκπαίδευσή μου (700 με 1500 ευρώ έχει κάθε course που πρέπει να πάω).
Εργάζομαι τις ίδιες ή και λιγότερες ώρες από εκείνες που εργαζόμουν στην Ελλάδα και η δουλειά μου είναι παραγωγική, αφού και τις 9 με 14 ώρες που περνάω τη μέρα στη νοσοκομείο (και όχι 36 συνεχόμενες) κάνω τον γιατρό και δεν μεταφέρω με το φορείο ασθενείς στον αξονικό γιατί δεν έχει τραυματιοφορέα, ούτε πάω τα ούρα στο μικροβιολογικό γιατί δεν έχει βοηθό θαλάμου. Βλέπω ασθενείς στα εξωτερικά, στα επείγοντα πατάω μία φορά στις 10 μέρες γιατί έχει ξεχωριστούς γιατρούς εκεί, στο χειρουργείο χειρουργώ μόνος μου ή με εκπαιδεύουν.
Οπότε ναι, ρωτήστε και εμένα που πέρασα 14 χρόνια 15 χρόνια “εκπαίδευσης” και “λειτουργήματος” στην Ελλάδα….
Πόσο καλά με αντιμετωπίζουν? Άπειρα καλύτερα από όσο θα αντιμετώπιζες εσύ στο Ελληνικό νοσοκομείο έναν μελαμψό ειδικευόμενο που θα ερχόταν να σου μιλήσει με σπαστά Ελληνικά και να σου χειρουργήσει το βράδυ το 6χρονο παιδί σου και να σου λέει ότι ξέρεις …. μπορεί και πεθάνει ή να μείνει ανάπηρο. Απλά φαντάσου το …..
Aγαπητέ Αθανάσιε,
Εκπαιδεύτηκα στην Ελλάδα και εργάζομαι ως Επιμελητής στο Εξωτερικό.
Βρίσκω το κείμενο σου ισοπεδωτικό. Οι γιατροί σπουδάζουν σε πολύ υψηλό επίπεδο και οι αποφάσεις τους κρίνουν ζωές. Πρέπει να έχουν ωράριο και λογικό μισθό γιατί αλλιώς τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια των ασθενών. Η κοινωνία στο Εξωτερικό αντιμετωπίζει με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό τους γιατρούς. Από την άλλη, υπάρχει υψηλό επίπεδο διαφθοράς στο ιατρικό σώμα της Ελλάδος και το κοινό έχει απογοητευτεί πλήρως. Υπάρχει πλήρης απουσία πολιτικής βούλησης να υπάρξει διαφάνεια. Γενικώς έφυγα αηδιασμένος από το ΕΣΥ αν και το Dpt που υπηρέτησα υπήρξε η εξαίρεση.
Φίλε μου καλε.. Εχεις μπερδευτεί. Οι απαντισεις των υπολοίπων με εχουν καλύψει πλήρως. Δεν εχω να προσθέσω τιποτε αλλο…
Οι επιμελητές γιατροί που δεν εμφανίζονται στα επείγοντα (εκτός σοβαρού λόγου) απλώς προσπαθούν να διεκπεραιώσουν την μετά της εισαγωγής του ασθενούς επίπονη εργασία. Δηλαδή προσπαθούν να κρατήσουν λειτουργική και αποτελεσματική μια ολόκληρη κλινική σοβαρά υποστελεχωμένη. Είναι επίσης απίστευτα κακοπληρωμένοι γιατί χτυπάνε έως και +5 εφημερίες “εκτός νόμου” και προσπαθούν να δώσουν λύσεις για ασθενείς πολλάκις εκμεταλλευόμενοι τις προσωπικές τους γνωριμίες χωρίς προσωπικό συμφέρον.
Ο σχολιάζων έχει ένα τεράστιο δίκιο το οποίο μόνο οι εφημερεύοντες γιατροί καταλαβαίνουν και αφορά στον ΨΥΧΙΚΟ ΦΟΡΤΟ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ. Όποιος δεν το βίωσε δεν το καταλαβαίνει. ΤΕΛΟΣ!
Το να απευθύνεται ο ειδικευόμενος στον ηλικιωμένο ασθενή, που υποφέρει, στον ενικό, επιτρέπεται; Η, μήπως, οι γιατροί εξαιρούνται των καλών τρόπων; Προσωπική εμπειρία, ε…