Έγγραφο της ΓΓΔΕ (Αρ.Πρωτ:ΔΕΑΦΑ 1134898 ΕΞ 2016) αναφέρεται στις παροχές κοινωνικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων προς τους εργαζομένους ή στους συγγενείς αυτών και προσδιορίζει επακριβώς τον “χαρακτηρισμό” τους.
Για τους εργαζομένους
Οι κοινωνικού χαρακτήρα παροχές που δίνουν οι επιχειρήσεις σε εργαζομένους τους ή σε συγγενικά αυτών πρόσωπα (π.χ. ως δώρα λόγω γάμου αυτών ή των τέκνων τους ή λόγω γέννησης παιδιού, καθώς και τα βοηθήματα σε οικογένεια θανόντος εργαζομένου) αποτελούν εισόδημα από μισθωτή εργασία και συντάξεις.
ενώ:
Για τις επιχειρήσεις
Οι σχετικές δαπάνες θεωρείται ότι πραγματοποιούνται προς το συμφέρον της επιχείρησης (άρθρο 22 περ. α’) και εκπίπτουν ως έξοδα μισθοδοσίας, εφόσον πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις των περ. β’ και γ’ του άρθρου 22 του ν.4172/2013.
Διευκρινιστικά οι “λοιπές προϋποθέσεις των περ. β’ και γ’ του άρθρου 22 του ν.4172/2013” αναφέρουν:
Ότι οι δαπάνες θα πρέπει.. περ.β) αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και η αξία της συναλλαγής δεν κρίνεται κατώτερη ή ανώτερη της αγοραίας, στη βάση των στοιχείων που διαθέτει η Φορολογική Διοίκηση,
και η περ.γ) εγγράφονται στα τηρούμενα βιβλία απεικόνισης των συναλλαγών της περιόδου κατά την οποία πραγματοποιούνται και αποδεικνύονται με κατάλληλα δικαιολογητικά.
Στο έγγραφο αρχικά, της ΓΓΔΕ αναφέρεται ότι:
“…οποιεσδήποτε παροχές σε είδος που λαμβάνει ένας εργαζόμενος ή συγγενικό πρόσωπο αυτού συνυπολογίζονται στο φορολογητέο εισόδημα του στην αγοραία αξία τους, εφόσον η συνολική αξία των παροχών σε είδος υπερβαίνει το ποσό των τριακοσίων (300) ευρώ ανά φορολογικό έτος.” (Άρθρο 13, παρ.1 ν.4172/2013)
Συμπερασματικά λοιπόν οποιαδήποτε παροχή προς τους εργαζομένους μια επιχείρησης, έστω και αν αυτή χαρακτηρισθεί ή είναι κοινωνικού χαρακτήρα (πχ. ένα δώρο γάμου αξίας 350€), αποτελεί Μισθό άρα ποσό το οποίο φορολογείται για τον Μισθωτό, ενώ η δαπάνη εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης ως έξοδο Μισθοδοσίας.
