“…Το ραδιόφωνο μετάδινε δηλώσεις διαφόρων ιεραρχών μετά το τέλος της ταφής. Ήταν ένα υπέρλαμπρο αστέρι, έλεγε ο Μητροπολίτης στο μικρόφωνο. Τώρα ο Θεος να μας βοηθήσει να εκλέξουμε το διάδοχό του, που πρέπει να είναι όσιος, άκακος και αμόλυντος. Αχνογέλασε ο Βικέντιος, του’ ρθανε πάλι αστραπιαία στο μυαλό τα όσα τράβηξε από τα δεκαεφτά του χρόνια, απόδιωξε τη σκέψη γρήγορα και πήρε το κουτάβι στα χέρια του. Εσύ μονάχα είσαι όσιο, άκακο και αμόλυντο μικρό μου. Δε θα σ’ αφήσω να μου φύγεις εσύ. Πάτησε το κουμπί του ραδιοφώνου και το ‘κλεισε. Έμπασε και το κουτάβι στη δεξιά του τσέπη και βγήκε να πάει στο μαγειρειό. Έπρεπε να βάλει κι αυτός μια μπουκιά στο πικραμένο του στόμα…”
Από τη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη « Η δεξιά τσέπη του ράσου»,
Εκδόσεις Εστία, πρώτη έκδοση Μάρτιος του 2009, σελ. 85-86
Επιλογή κειμένων: Ζωή Καπερώνη
