Πάμε σινεμα; Οι ταινίες της εβδομάδας 16-10-2016

Μια ξενάγηση στην παλιά πόλη της Φλωρεντίας με αφορμή την κινηματογραφική μεταφορά ενός διάσημου θρίλερ μπεστ σέλερ δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα και αυτή ακριβώς η ιδέα υλοποιείται χορταστικά στο «Inferno» (HΠA / Iαπωνία / Τουρκία / Ουγγαρία, 2016).Πρόκειται για την τρίτη περιπέτεια μετά τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και το «Illuminati: Οι Πεφωτισμένοι» που βλέπουμε στο σινεμά με ήρωα τον δόκτορα Ρόμπερτ Λάνγκτον (Τομ Χανκς), τον καθηγητή του Χάρβαρντ και μάστερ της σημειολογίας που βοηθά στην επίλυση προβλημάτων ζωής και θανάτου χάρη στις γνώσεις του.

Σκηνοθετημένο από τον Ρον Χάουαρντ (ο οποίος είχε γυρίσει και τις δύο προηγούμενες ταινίες), το «Inferno» είναι η πιο σκοτεινή ως σήμερα περιπέτεια του Λάνγκτον, ο οποίος αυτή τη φορά έχει να αντιμετωπίσει έναν ιό που απειλεί να μειώσει τον πληθυσμό της Γης (κατασκεύασμα ενός δισεκατομμυριούχου – Μπεν Φόστερ – που θέλει να δώσει λύση στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη).

Ακόμα και η εικόνα του ίδιου του Λάνγκτον εδώ είναι διαφορετική: στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο ρόλος του είναι παθητικός, ένας άνθρωπος σε βαθιά κρίση καταδιωκόμενος από εφιάλτες, πονοκεφάλους και μια δολοφόνο ντυμένη αστυνομικό. Στο πλευρό του υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν έμπιστοι, μια νεαρή γιατρός (Φελίσιτι Τζόουνς), ένας εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ο Ομάρ Σι των «Αθίκτων», εδώ σε κάτι πολύ διαφορετικό), μια επιστήμονας (Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν), παλιά φίλη του Λάνγκτον. Ποιον όμως μπορεί να εμπιστευθεί πραγματικά και ποιον όχι;

Ωστόσο το πιο γοητευτικό στοιχείο της ταινίας (όπως άλλωστε και του βιβλίου) είναι ο τρόπος σκέψης του Λάνγκτον, ο οποίος αναζητεί τη λύση του μυστηρίου που βρίσκεται μέσα στην ίδια τη δαιδαλώδη Φλωρεντία, στους στίχους του Ντάντε Αλιγκέρι, στο Palazzo Vecchio, στο Βαπτιστήριο του Σαν Τζιοβάνι. Το αποτέλεσμα είναι ένα ψηφιδωτό αινιγμάτων που αν μη τι άλλο θα γοητεύσει κάποιον που αγαπά το μυστήριο. Βαθμολογία: 3

«Ορισμένες φορές στη ζωή σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα» λέει και ξαναλέει ο Ρόμεο (Αντριάν Τιτιένι), ένας 49χρονος ρουμάνος γιατρός στην επαρχία Μπράσοβ της Ρουμανίας. Ο Ρόμαν είναι παντρεμένος με μια γυναίκα με την οποία δεν έχει πια επαφή (Μαλίνα Μανοβίτσι) και έχει μια κόρη που υπεραγαπά και προορίζει για σπουδές στην Αγγλία (Μαρία Βικτόρια Ντράγκους). Η αντίληψή του όμως ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα είναι που τελικά θα φέρει τον Ρομέο στη δυσκολότερη θέση έχει βρεθεί ποτέ στη ζωή του, αντιμέτωπο με έναν κυκεώνα προβλημάτων τα οποία ο Κριστιάν Μουντζιού χειρίζεται με χειρουργική ακρίβεια στην τελευταία, θαυμάσια ταινία του «Η αποφοίτηση» («Bacalaureat», Ρουμανία / Γαλλία / Βέλγιο, 2016).

Ολα θα αρχίσουν από την επίθεση που η κόρη του γιατρού δέχεται στον δρόμο μία ημέρα πριν από τις εξετάσεις αποφοίτησης. Ανακρίσεις από την αστυνομία με το χέρι της στον γύψο, το πρώτο μέτωπο που ο Ρομέο καλείται να αντιμετωπίσει ενώ αγωνιά για τις εξετάσεις της κοπέλας. Θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα μέτωπα: η κόρη του δεν είναι παρθένα όπως νόμιζε, η μητέρα του παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο, η κόρη του μαθαίνει την ύπαρξη της ερωμένης του, η ερωμένη έχει τα δικά της θέματα και, το κυριότερο, ο Ρόμαν δέχεται το ρουσφέτι που του προσφέρει ένας ύποπτος τύπος ο οποίος πρόκειται να υποβληθεί σε εγχείρηση (από τον Ρομέο) και του υπόσχεται ότι θα βοηθήσει την κόρη του να περάσει τις εξετάσεις. Και το κάνει, διότι «ορισμένες φορές στη ζωή σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα».

Ο Μουντζιού, ο άνθρωπος που ανανέωσε τον ρουμανικό κινηματογράφο με το σπουδαίο φιλμ «Τέσσερις μήνες, τρεις εβδομάδες, δύο μέρες», παρακολουθεί σαν βδέλλα τον γολγοθά του Ρόμαν και μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις καταφέρνει να δημιουργήσει σασπένς κρατώντας τον θεατή σε αναμμένα κάρβουνα. Ολοι δε οι ηθοποιοί του τον υπηρετούν ευλαβικά βγάζοντας πέρα τρομερά δύσκολες (και υποθέτω ψυχοφθόρες) σκηνές χωρίς την ανάσα του μοντάζ αλλά σε διαρκή μονοπλάνα. Το μπράβο είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις για αυτήν την ταινία. Οταν η «Αποφοίτηση» τελειώνει, σου αφήνει μια σχεδόν καθαρτική αίσθηση πληρότητας, κάτι που ελάχιστες ταινίες μπορούν να πουν ότι πραγματικά έχουν καταφέρει. Βαθμολογία: 4

Ευχάριστη έκπληξη η επιστροφή του Βασίλη Βαφέα με το «Ρισάλτο» (Ελλάδα, 2016),περίπου μία επταετία μετά την προτελευταία ταινία του, «Γυναικείες συνωμοσίες». Το φιλμ κάνει χαριτωμένους σάλτους ανάμεσα στον ρεαλισμό και στον σουρεαλισμό ενώ περιγράφει την ιστορία ενός νεαρού σκηνοθέτη, του Αρη (Νίκος Πουρσανίδης), ο οποίος σαν ένας άλλος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι περιπλανάται χαμένος μέσα στο σύμπαν του δικού του «8 1/2». Οπως κάποιοι από τους ήρωες προηγούμενων ταινιών του Βαφέα – τον Κώστα Βουτσά στον «Ερωτα του Οδυσσέα», τον Πέτρο Ζαρκάδη στο «Ρεπό» -, έτσι και ο Αρης περιφέρεται με ένα μεγάλο ερωτηματικό χαραγμένο στο πρόσωπό του. Συναντά ανθρώπους του σιναφιού του, συγγενείς, γυναίκες, γείτονες. Μπαινοβγαίνει σε σπίτια γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά που εξυπηρετούν δημιουργικά το όραμα του Βαφέα, ο οποίος μάλιστα πειραματίζεται στο ασπρόμαυρο (με μια μικρή δόση έγχρωμου προς το τέλος). Γίνονται συλλήψεις, κάποιος είναι φασίστας, το ερώτημα «πραξικόπημα ή επανάσταση;» πλανάται ανώδυνα. Ο χρόνος ακαθόριστος και συγκεχυμένος, μπορεί το σήμερα, μπορεί το χθες, μήπως τελικά το αύριο; Και ο Αρης, ένα ξωτικό περικυκλωμένο από μπετόν και υποκρισία, αναζητεί την αλήθεια του. Ισως να μην καταλαβαίνουμε πάντα τι ακριβώς συμβαίνει, ίσως κάποια πράγματα να ταλαντεύονται στον αέρα. Θέλουμε ωστόσο να δούμε τι θα γίνει παρακάτω, θέλουμε να ακούσουμε τις ατάκες που ξεφυτρώνουν με χάρη από εδώ κι από εκεί· ένα τρυφερό κλείσιμο του ματιού του Βαφέα για την Ελλάδα που τόσο αγαπά. Αυτός ο αθεράπευτα ρομαντικός καλλιτέχνης που στην ουσία αναζητεί για μία ακόμα φορά τη σπίθα του έρωτα. Βαθμολογία: 3

Οσο ο καιρός περνά τόσο νιώθω ότι ο Νοτιοκορεάτης Παρκ Τσαν Γουκ είναι τελικά ο σκηνοθέτης της μιας ταινίας, εκείνης που λέγεται «Old boy». Ουδείς φυσικά θα μπορούσε να αμφισβητήσει το ότι είναι ένας πολύ καλός στυλίστας, μόνο που στην περίπτωσή του το στυλ υπερτερεί του περιεχομένου, κάτι που είναι ολοφάνερο στην τελευταία ταινία του, «Η υπηρέτρια» («Handmaiden», Ν. Κορέα, 2016). Βλέποντας αυτήν την ταινία δεν μπορούσα κατ’ αρχάς να καταλάβω αν η πρόθεση του Παρκ Τσαν Γουκ ήταν η κωμωδία ή το δράμα. Το θέμα βέβαια ενδείκνυται και για τα δύο. Κεντρική ηρωίδα είναι η νεοπροσληφθείσα υπηρέτρια (Κιμ Τάε Ρι) στην έπαυλη μιας πλούσιας γυναίκας (Μιν Χι Κιμ) και του θείου της (Γιουνγκ Γου Χα). Στη μέση υπάρχει μια κομπίνα με στόχο μια κλοπή και τον εγκλεισμό της πλουσίας στο φρενοκομείο.

Ενώ όμως το στόρι δείχνει ιδανικό για το στήσιμο ενός νουάρ εφιάλτη της κλασικής, αμερικανικής παράδοσης με την απαραίτητη σεξουαλική διαστροφή, σήμα κατατεθέν του Παρκ Τσαν Γουκ, εκείνος στραγγαλίζει την αφήγηση, αναλώνεται σε λεπτομέρειες που προκαλούν ανία και μεταλλάσσει μια στρωτή ιστορία σε χάος τοποθετημένο μέσα σε ένα καλλωπισμένο πακέτο με ατμοσφαιρικούς φωτισμούς, παράξενα κάδρα και δαντελένια κοστούμια. Να τα κάνω τι τα κοστούμια και τους φωτισμούς όταν δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το τι γίνεται; Αν τώρα, από την άλλη μεριά, η πρόθεσή του ήταν η κωμωδία, ε, θα του συνιστούσα να δει το «Ολοι οι άντρες είναι ίδιοι» του Αλέκου Σακελλάριου με την Αννα Φόνσου. Σίγουρα εκεί γελάς περισσότερο. Βαθμολογία: 1

– Η αισθηματική ταινία «Το πρώτο ραντεβού» («Southside by you», ΗΠΑ, 2016) του Ρίτσαρντ Ταν επιστρέφει σε μια καλοκαιρινή μέρα του 1989, όταν ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα (Πάρκερ Σόγερς), γοητευτικός νεαρός νομικός σύμβουλος ακόμη, φλέρταρε για πρώτη φορά με τη δικηγόρο Μισέλ Ρόμπινσον (Τίκα Σάμπτερ) που αργότερα θα γινόταν σύζυγός του. Βαθμολογία: –

– Το ντοκιμαντέρ «The Beatles: Eight days a week – The touring years» (ΗΠΑ / Αγγλία, 2016) απευθύνεται (κυρίως) στους φαν των Beatles (και υπάρχουν πολλοί) που δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν στην παρακολούθηση ανέκδοτου υλικού πάνω στα πρώτα βήματα των θρυλικών Σκαθαριών. Προσφέρει πλούσιο υλικό αλλά και πολλά, πάρα πολλά, τραγούδια. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Ρον Χάουαρντ του οποίου το «Inferno» πρωτοστατεί στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα. Βαθμολογία: –

– Σε επανέκδοση προβάλλεται η κλασική ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ «Ο ενεχυροδανειστής» («The pawnbroker», ΗΠΑ, 1964) με έναν ανεπανάληπτο Ροντ Στάιγκερ στον ρόλο του τίτλου: είναι ο εβραίος που επιβίωσε του Ολοκαυτώματος και που ζει πλέον με μοναδικό Θεό του το χρήμα διατηρώντας ένα ενεχυροδανειστήριο στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Οι συναντήσεις του με τους ανθρώπους που τριγυρίζουν στο κατάστημα, σε συνδυασμό με τα φλας μπακ που ανατρέχουν στην περίοδο του πολέμου αλλά και πριν από αυτόν, καταλήγουν σε ένα πραγματικά ανατριχιαστικό (και αγχωτικό) ψυχογράφημα που δικαίως οδήγησε τον Στάιγκερ στις υποψηφιότητες των Οσκαρ. Βαθμολογία: 4