Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (24-12-2016)

Ακούγοντας έναν τίτλο όπως «LA LA Land», το μυαλό σου αρχικώς πηγαίνει στο «τρα -λα -λά», κάτι που εκτός από τραγούδι δηλώνει και μια ευχάριστη τρέλα. Όμως LA είναι και τα αρχικά του Los Angeles, της πόλης στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία της ταινίας και έτσι το LA του τίτλου της ταινίας του Ντέμιαν Σαζέλ («Χωρίς μέτρο»), είναι κάτι σαν συνδυασμός όλων των παραπάνω.

Στο σύγχρονο Λος Αντζελες λοιπόν, την Πόλη των Αγγέλων, ένας ανορθόδοξος έρωτας  προσπαθεί να ανθίσει. Εκείνη είναι η Μία (Εμα Στόουν), σερβιτόρα που προσπαθεί να γίνει ηθοποιός σε μια πόλη που χρειάζεσαι πολύ γερό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα με τον τρομερό ανταγωνισμό. Εκείνος είναι ο Σεμπάστιαν (Ράιαν Γκόσλινγκ), πιανίστας της τζαζ, με όνειρο να ανοίξει κάποτε ένα κλαμπ παραδοσιακής τζαζ . Δύσκολος χαρακτήρας, «ένας φοίνικας που αναδύεται μέσα από τις στάχτες του» όπως ο Σεμπάστιαν αποκαλεί τον εαυτό του, θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του Τελόνιους Μονκ και του Κένι Κλαρκ, μακριά από τον τον σύγχρονο εκφυλισμό μιας μουσικής που τόσο πολύ αγαπά αλλά βλέπει να αργοπεθαίνει.

Μιλάμε λοιπόν για ένα αρχετυπικό love story, όχι δηλαδή κάτι πρωτότυπο, αν και την πρωτοτυπία εδώ την κάνει η ίδια η φρέσκια κινηματογράφησή του με τον Σαζέλ να υποκλίνεται ευγενικά στην Ιστορία ανεκπλήρωτων ερώτων του αμερικανικού κινηματογραφικού ρομάντζου κλείνοντας το μάτι σε διάφορες κλασικές ταινίες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς _ από την «Καζαμπλάνκα» μέχρι τη «Νέα Υόρκη Νέα Υόρκη» και από το «West Side Story» μέχρι τα «Καλύτερά μας χρόνια».

Είναι απερίγραπτη η αγάπη με την οποία ο φακός του διευθυντή φωτογραφίας Λάινους Σάντγκρεν  (υπό τις οδηγίες, φυσικά, του σκηνοθέτη) κινηματογραφεί αυτή την πόλη των neon φώτων τη νύχτα και του λαμπερού ήλιου την ημέρα. Χάρμα οφθαλμών τα τζαζ  μπαράκια και τα ξενοδοχεία με τις πισίνες, τα ακριβά εστιατόρια και τα αχανή κινηματογραφικά στούντιο (πόλεις από μόνα τους), ακόμα και η φορτωμένη από την κίνηση εθνική οδός στην αρχή της ταινίας, όταν οδηγοί και συνοδηγοί εγκαταλείπουν τα οχήματά τους και αρχίζουν να τραγουδούν και να χορεύουν εν εξάλλω . Ενα μονοπλάνο που κάθε κινηματογραφιστής που αγαπά την δουλειά του θα ζήλευε ολόψυχα.

Βέβαια, μέσα από όλη αυτή την ομορφιά της ταινίας, συνάμα αναδύεται και μια αύρα πίκρας  γιατί το Λος Αντζελες όπως πολύ καλά γνωρίζουμε δεν είναι μόνον η πόλη της εκπλήρωσης των ονείρων αλλά και της απότομης ακύρωσής τους. Ο Σαζέλ ισορροπεί με φαντασία και ακρίβεια ανάμεσα στα δύο και το αποτέλεσμα κυριολεκτικά σε απογειώνει!  Βαθμολογία: 4

Από τις τρεις ταινίες κινουμένων σχεδίων που προβάλλονται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, η «Κόκκινη χελώνα» («La tortue rouge», Γαλλία/ Βέλγιο/ Ιαπωνία, 2016) του Μίκαελ Ντουντόκ Ντε Βιτ, είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα και εκείνη που μπορεί να εκτιμηθεί από κοινό πάσης ηλικίας καθότι δεν απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά.

Προϊόν των Studio Ghibli του κορυφαίου Ιάπωνα ανιματέρ Χιγιάο Μιγιαζάκι, η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια ενός ναυαγού που έχει καταλήξει μόνος σε μικρό νησί να κτίσει από την αρχή την ζωή του. Ενταγμένος σε ένα παντελώς άγνωστο αν και όχι απαραιτήτως εχθρικό περιβάλλον, ο ναυαγός περιβάλλεται από νερό, χελώνες, καβούρια και πουλιά αλλά παρ’ όλ’ αυτά με έναν μαγικό τρόπο, θα μπορέσει να φτιάξει οικογένεια και να συνεχίσει τον κύκλο της ζωής του.

Η μινιμαλιστική καθαρότητα του σχεδίου, η έλλειψη διαλόγων (ακούμε μόνο φωνές ή κραυγές), η τρυφερή μουσική του Λοράν Περέζ Ντελ Μαρ και η απλότητα του σκηνοθετικού ύφους, καταλήγουν σε ένα άκρως ποιητικό, σοφό σύνολο που υμνεί την μαγεία της ζωής και είναι ικανό να σε κάνει να συγκινηθείς αλλά και να χαμογελάσεις. Βαθμολογία: 3

Η «Βαϊάνα» («Vaiana», ΗΠΑ, 2016) των Ρον Κλέμεντς, Τζον Μάσκερ, Ντον Χολ και Κρις Γουίλιαμς  είναι το τελευταίο επίτευγμα των Walt Disney Animation Studios που αυτή την φορά ιχνηλατούν τα αχαρτογράφητα σημεία της Ωκεανίας. Ενα άλλο κορίτσι εδώ, η Βαϊάνα κόρη του βασιλιά ενός φιλήσυχου λαού σε νησί του Ειρηνικού θα πολεμήσει τα μάγια που πλήττουν την περιοχή και με την βοήθεια ενός ημίθεου θα δώσει ξανά χαρά στο νησί της. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Βαθμολογία: 2

«Κρυφή Ομορφιά» («Collateral Beauty», ΗΠΑ, 2016) του Ντέιβιντ Φράνκελ. Ο Γουίλ Σμιθ, ο Έντουαρντ Νόρτον, η Κίρα Νάιτλι, η Κέιτ Γουίνσλετ και η Έλεν Μίρεν είναι μερικοί από τους ηθοποιούς ενός πολλά υποσχόμενου καστ σε μια καλών προθέσεων απογοητευτική όμως ταινία: αναφέρεται στην προσπάθεια των φίλων και συνεργατών (Γουίνσλετ, Νόρτον, Μάικλ Πένα) ενός ιδιοκτήτη διαφημιστικής εταιρίας (Σμιθ) ώστε να ξεπεράσει τον χαμό της κόρης του και να μην επιτρέψει την διάλυση της επιχείρησής τους. Προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους οι τρεις συνεργάτες θα προσλάβουν τρεις ηθοποιούς (Νάιτλι, Μιρεν, Τζέικομπ Λάτιμορ) για να υποδυθούν την Αγάπη, τον Χρόνο και τον Θάνατο, έννοιες στις οποίες ο Σμιθ γράφει γράμματα διαμαρτυρίας για τον πόνο του. Ντύνοντας την ταινία με τις παράπλευρες ιστορίες των προσώπων γύρω από τον Σμιθ ο Φράνκελ χάνει την εστίαση ενώ η βασική ιδέα της ιστορίας, η ενσάρκωση των εννοιών από τους τρεις ηθοποιούς δεν μπορεί να λειτουργήσει, αγγίζει τα όρια της αφέλειας και πείθει στο ελάχιστο.Βαθμολογία: 2

——————————————-

Προβάλλεται τέλος και «Η Ρόζα της Σμύρνης» μια ερωτική ιστορία με αφετηρία τη Σμύρνη του 1922 και προορισμό την Αθήνα της δεκαετίας του 1980, πρώτη κινηματογραφική ταινία του Γιώργου Κορδέλλα, γνωστού από τηλεοπτικές δουλειές όπως οι «Αναστασία» και «Βεντέτα». Με τους Λήδα Πρωτοψάλτη, Τάσο Νούσια, Γιούλικα Σκαφιδά, η Ευγενία Δημητροπούλου. Βαθμολογία: _

Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, -: χωρίς άποψη