Η ιδέα της κινηματογραφικής διαχείρισης της μοναξιάς στο Διάστημα δεν είναι πρωτότυπη (πολλές ταινίες την έχουν πραγματευθεί, από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» ως τον Ρίντλεϊ Σκοτ στο «Αλιεν» και προσφάτως τον Αλφόνσο Κουαρόν στο «Gravity»). Αλλά τι γίνεται με το «Passengers»;
Tου Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Passengers» (ΗΠΑ, 2016)
Οι δύο ήρωες- Τζιμ (Κρις Πρατ) και η Ορόρα (Τζένιφερ Λόρενς)- της ταινίας «Passengers» (ΗΠΑ, 2016) του Μόρτεν Τίλντουμ είναι συνταξιδιώτες μαζί με άλλους 4.998 ανθρώπους σε ένα ταξίδι που διαρκεί 120 χρόνια με προορισμό έναν πολύ μακρινό πλανήτη στον οποίο οι Γήινοι έχουν αρχίσει να μετοικούν.
Και κάπως έτσι θα γεννηθεί μια κυριολεκτικά πρωτόγνωρη αγάπη «πάνω» στην οποία ο Τίλντουμ κτίζει τους χαρακτήρες του: ο μηχανολόγος Τζιμ μετακομίζει σε άλλον πλανήτη γιατί θέλει να αλλάξει τη ζωή του, ενώ η συγγραφέας Ορόρα κάνει το ταξίδι για να καταγράψει μετά τις απίστευτες εμπειρίες της σε βιβλίο όταν επιστρέψει.
Βεβαίως, η αφύπνιση ματαιώνει τα σχέδιά τους και φέρνει τον Τίλντουμ σε σχετικά δύσκολη θέση σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του χρόνου που πρέπει να καλύψει χωρίς να επαναληφθεί με σκηνές που έχουμε ήδη εμπεδώσει (χορός, ποτό, φιλιά, μπάνιο κ.λπ.). Και όντως η ταινία κάποια στιγμή εξαντλείται.
Ισως το πιο ελκυστικό κομμάτι της ταινίας να είναι ότι επισημαίνει το πόσο εύθραυστη αποδεικνύεται τελικά η τεχνολογία. Αν και ενταγμένοι σε ένα περιβάλλον υψηλότατης τεχνολογίας, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να επιδιορθώνουν διαρκώς σφάλματα προκειμένου να ζήσουν!
Τα ρομπότ δυσλειτουργούν (ένα έχει ανθρώπινη μορφή, του Μάικλ Σιν), τα φώτα αναβοσβήνουν, ο κίνδυνος είναι διαρκώς μπροστά και αν δεν διορθώσουν οι ίδιοι τη βλάβη δεν θα σωθούν. Αυτό το στοιχείο όμως είναι απλώς μια ιδέα και δεν αρκεί για να βοηθήσει την ταινία ως σύνολο (προβάλλεται σε 2D και 3D) Βαθμολογία: 2 ½
Μεγάλωσε ανατρέφοντας γελάδια και κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χορού στην περίοδο της Μπελ Επόκ επιβάλλοντας μια ιδιαίτερη τεχνική, σύμφωνα με την οποία έκανε κύκλους πάνω στη σκηνή χρησιμοποιώντας μεταξωτά υφάσματα και ειδικούς φωτισμούς που έδιναν την εικόνα ενός λουλουδιού που ανθίζει. Γι’ αυτό άλλωστε στην εποχή της η Λόι Φούλερ ήταν γνωστή και ως «το μυστηριώδες λουλούδι του χορού», μπροστά στο οποίο υποκλίθηκαν τεράστιες προσωπικότητες της Τέχνης, από τους αδελφούς Λιμιέρ, ως τον Τουλούζ-Λοτρέκ και τον Ογκίστ Ροντέν.
Η ιστορία της έτσι όπως ξεδιπλώνεται στη «Χορεύτρια» («Le danseuse», Γαλλία/Βέλγιο/Τσεχία, 2016), πρώτη κινηματογραφική ταινία της Στεφανί Ντι Τζιούστο, περιέχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν ελκυστική τη βιογραφία ενός προσώπου που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό πέρα από τους ειδικούς: το πάθος, η τόλμη και η φαντασία μιας γνήσιας καλλιτέχνιδος σίγουρης για τον εαυτό της, τα εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπίσει για να πετύχει (εκ των οποίων το βασικότερο ήταν η ασθενική φύση της), οι απανωτές αναποδιές που την άφηναν απτόητη, η δόξα (στην Αμερική αλλά και στο Παρίσι), η γενναία πτώση στη σκηνή. Η Ντι Τζιούστο μοιράζει την ιστορία ισορροπημένα (αν εξαιρέσεις μια σύντομη «κοιλιά» στη μέση) και η Σοκό που θυμίζει λιγάκι τη Μίλα Γιόβοβιτς στα πολύ νιάτα της αποδεικνύει για πρώτη φορά την ικανότητα να κρατήσει μια ολόκληρη ταινία κυριολεκτικά στις πλάτες της. Βαθμολογία:3
Κάτι σαν «συνέχεια» της ημιαυτοβιογραφικής ταινίας του «Ο χορός της πραγματικότητας» (2013), η «Ποίηση χωρίς τέλος» («Poesia sin fin», Χιλή/Ιαπωνία/Γαλλία/Αγγλία) εστιάζει στα χρόνια που ο αβανγκάρντ χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Χοντορόφσκι προσπαθούσε να αποδεσμευθεί από τον φασιστικών τάσεων πατέρα του και να ακολουθήσει τον δρόμο της ποίησης και της Τέχνης.
Χαρές, απογοητεύσεις, ιδιόρρυθμες σχέσεις, μαριονέτες, stand up comedy, νάνοι, πόρνες με κόκκινα μαλλιά, παντομίμα, σεισμοί, χοροί με εκκεντρικές στολές που θυμίζουν σκελετούς… Οπως όλες οι ταινίες του Χοντορόφσκι, έτσι και αυτή είναι ένα κυριολεκτικό παραλήρημα εικόνων, μια πανδαισία χρωμάτων και μια πανσπερμία κινηματογραφικών ειδών (μιούζικαλ, ψυχολογικό δράμα, θρίλερ) που συχνά αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Πολύ όμορφη να τη βλέπεις, όχι όμως και τόσο εύκολη στην παρακολούθησή της και σίγουρα εγωκεντρική. Ανάμεσα στους ηθοποιούς εμφανίζεται ο ίδιος ο Χοντορόφσκι παίζοντας το φάντασμα του ίδιου του εαυτού του. Βαθμολογία: 3
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, -: χωρίς άποψη
