Επί καλών και επί κακών, αρκετοί δίαυλοι μας συνηθίζουν να αναμεταδίδουν όσα δείχνουν για μας μεγάλοι ξένοι τηλεοπτικοί σταθμοί. Η σπουδή αυτή έχει φυσικά και την ενημερωτική της παράμετρο. Συνήθως όμως τη βαραίνει κάποια ξιπασιά, απότοκος της πατροπαράδοτης πεποίθησης ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, εμείς ωστόσο παραμένουμε κέντρο του κόσμου.
Και τις τελευταίες ημέρες το ίδιο έπραξαν: Τι μετέδωσε το Ρόιτερς και τι το Γαλλικό Πρακτορείο για τη διαδήλωση στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τι έδειξε το ΒΒC και τι το CNN.
Και τα ξένα κανάλια έδειχναν βέβαια φωτιές και συμπλοκές. Και οι ξένοι ανταποκριτές έδεναν την εξιστόρησή τους με βάση τα κλισέ τους. Αφησαν πάντως στην ησυχία της την προσφιλή μας «κόλαση του Δάντη». Επιπλέον, ουδείς μίλησε για «βιβλικές καταστροφές», κρίνοντας ότι τέτοιες υπερβολές θα ακύρωναν τα λεγόμενά του. Τα περί μέτρου ωραία, ως γνωστόν, εμείς τα διδάξαμε, οι πρόγονοί μας δηλαδή. Εκτοτε ξενιτεύτηκαν και σπάνια επιστρέφουν στην κοιτίδα τους.
Δεν είναι αυτή όμως η βασική διαφορά. Το κυριότερο είναι ότι στα περισσότερα ημεδαπά ρεπορτάζ, καίτοι εκτενή, δεν περίσσευε χρόνος και πρωτίστως διάθεση για μια κάποια ανίχνευση ή απόπειρα ερμηνείας· η εικόνα μεταδιδόταν με πνεύμα τρομολαγνικό, το δε «σενάριο» ήταν γραμμένο με αστυνομική οπτική. Αντίθετα, στις ξένες ανταποκρίσεις, παρότι σύντομες, διακρινόταν η πρόθεση έστω να αναζητηθούν κάποιες αιτίες που να εξηγούν μερικές περιοχές της όλης εικόνας: τον όγκο και τον συνθηματολογημένο λόγο της σαββατιάτικης διαδήλωσης, την έκταση και την ποικιλομορφία του κινήματος συμπαράστασης στον Νίκο Ρωμανό, ακόμα και τη βιαιότητα ορισμένων διαδηλωτών.
Είπαν λοιπόν -οι ξένοι πάντα- ότι τον κορμό της διαδήλωσης τον αποτελούσε μια γενιά που «δεν έχει να χάσει τίποτα». Η γενιά του μνημονίου (από τα είκοσι έως τα τριάντα, μπορεί και παραπάνω), που ο ασφυκτικός ορίζοντάς της δεν περιέχει εργασιακές ελπίδες, παρά τα λεγόμενα περί ανάταξης, ανάκαμψης, ανάπτυξης, αναδημιουργίας και λοιπά ανάλαφρα και ανέμελα. Μια απογοητευμένη γενιά που παρατάει τις σπουδές στη μέση, βλέποντας ότι δεν έχουν αντίκρισμα σε μια αγορά που έχει να σου προσφέρει ελαστικότατη σχέση απασχόλησης, ανασφάλιστης και περίπου συμβολικά αμειβόμενης, ή συνεχίζει να προσθέτει διδακτορικά όχι τόσο από την όρεξη της γνώσης όσο με την αυταπάτη ότι έτσι θα ενισχύσει τις πιθανότητές της να βρει δουλειά. Μια γενιά εντέλει που «ονειρεύεται» το εξωτερικό, τη φυγή, την απόδραση. Κι ας γνωρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αφού το «όνειρό» της το μοιράζονται οι αναλόγως χτυπημένες γενιές της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Κύπρου.
Τις εκτός συνόρων διαδηλώσεις (λ.χ. στη Σκάλα του Μιλάνου), τα κανάλια μας τις παρουσιάζουν με σαφώς πολιτικότερο πρίσμα. Ευεξήγητο. Και πάλι, τα βίντεο των ξένων εισάγονται.
Παντελής Μπουκάλας
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”
Αναδημοσίευση http://www.kathimerini.gr/
Οι αναδημοσιεύσεις Άρθρων Γνώμης , δεν απηχούν κατ’ ανάγκη και τις απόψεις της Ομάδας foroline.