“…Πόσο αληθινή αλλά και πόσο τρομερή είναι η διαπίστωση ότι η σκέψη ή το θέαμα της δυστυχίας μέχρις ενός σημείου εξασφαλίζει μεγάλη μερίδα της στοργής μας · όμως σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, πέραν αυτού του σημείου παύει να την εξασφαλίζει. Πλανώνται όσοι υποστηρίζουν ότι αυτό πάντα οφείλεται στον έμφυτο εγωισμό της ανθρώπινης ψυχής. Μάλλον έχει ως αφετηρία ένα είδος διάψευσης για το ότι θα μπορέσει κανείς τελικά να θεραπεύσει το υπερβολικό και το δομικό κακό. Για τον ευαίσθητο ο οίκτος είναι συχνά πόνος. Και όταν τελικά γίνεται αντιληπτό ότι ο οίκτος αυτός δεν μπορεί να οδηγήσει σε τελεσφόρο αρωγή, η λογική προστάζει την ψυχή να απαλλαγεί από αυτόν…”
Από τη νουβέλα του Χέρμαν Μέλβιλ «Μπαρτλμπυ, ο γραφέας. Μια ιστορία της Ουώλ Στριτ.», Εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Αθηνά Δημητριάδη, πρώτη έκδοση 2011, σελίδα 43-44.
Το Βιβλίο είναι γραμμένο σε πολυτονικό σύστημα
