Θα διερωτάστε τι σχέση έχει το περιουσιολόγιο με τον Τοτό. Απολύτως καμία ουσιαστικά, άμεση όμως μεταφορικά.
γράφει ο Αιρετικός
Το περιουσιολόγιο είναι μία εφαρμογή κυοφορούμενη από το 2011 περίπου, που θα αποτελείται από μία βάση δεδομένων με το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του κάθε φορολογικού κατοίκου της πολύπαθης αυτής χώρας. Με τον τρόπο αυτό, θεωρητικά, θα λειτουργήσει ως πόθεν έσχες για τον κάθε πολίτη.
Εδώ κολλάει ο Τοτός, από το γνωστό πρωταγωνιστή ανεκδότων ανά την επικράτεια, φανατικό αντίπαλο του γνωστού δίδυμου Γιωρήκα – Κωστίκα, μπόμπος και συναφών πρωταγωνιστών, ταξινομημένων από μελετητές της ανεκδοτολογίας (Σερβετάς, Δέλιος κ.λπ.), όπου η αφήγηση αρχίζει με «το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;».
Δεν προσπαθώ να γίνω κακός και να απαξιώσω το κυβερνητικό έργο από το 2011 και μεταγενέστερα, απλώς όταν θέλεις να κτήσεις έναν ουρανοξύστη ξεκινάς από τα θεμέλια και όχι από την κορυφή.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Για να σχηματίσεις περιουσιολόγιο, πρέπει να γνωρίζεις επακριβώς και αποδεδειγμένα τα περιουσιακά στοιχεία κάποιου, κάτι που στην Ελλάδα είναι εξόχως αδύνατο. Όχι μόνο επειδή τα κρύβουν επιμελώς, αλλά επειδή κάποιοι διαφημίζουν και ανύπαρκτα. Επιπλέον, οι προ εβδομάδας κυβερνητικές ανακοινώσεις με τυμπανοκρουσίες, αφορούσαν την ένταξη του προγράμματος στο ΕΣΠΑ και την υλοποίησή του, με την βοήθεια του Πανάγαθου, γύρω στα τέλη του 2018 και όχι αυτό που ο έντυπος και ο ηλεκτρονικός τύπος άφησε να εννοηθεί, ότι από αύριο όλα στο φως.
Να ξεκινήσουμε κατ’ αρχάς από το πλέον σίγουρο δεδομένο που υπάρχει ώστε να τροφοδοτήσει το περιουσιολόγιο, την περιουσιακή κατάσταση του καθένα που τροφοδοτήθηκε μέσα από τα έντυπα Ε9, με πρώτο αυτό του 2005 (χειρόγραφο) και σήμερα απεικονίζει τα ακίνητα (κτίσματα και γήπεδα) της ημεδαπής που κατέχει ο καθένας και για τα οποία καλείται να καταβάλει τον αναλογούντα ΕΝΦΙΑ.
Εδώ υπάρχουν δύο βέβαιες βάσεις δεδομένων, αυτή των υποθηκοφυλακείων (εκμεταλλευόμενων από ιδιώτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους) και αυτή των κτηματολογικών γραφείων.
Το πρόβλημα έγκειται ότι τα μεν υποθηκοφυλακεία διατηρούν αυτόνομα συστήματα λογισμικού, ανάμεικτα με χειρόγραφες καταγραφές, συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει μία εθνική βάση ακινήτων με τα δεδομένα αυτά, αφού και ο ιδιώτης που τα επισκέπτεται θέλει κόπο και χρόνο για να βγάλει άκρη, ανατρέχοντας από τόμο σε τόμο και προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει χειρόγραφα κακογραμμένα κείμενα πριν από μισό αιώνα, που φέρουν την αναγκαία πατίνα του χρόνου, ελληνιστί μουτζούρα. Τα κτηματολογικά γραφεία ξεκίνησαν ως ένα θεμελιώδες έργο αποτύπωσης της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων, κάπου στη μέση το έργο ξέμεινε από χρηματική υποστήριξη, ο ανάδοχος απεχώρησε και δεν γνωρίζω αν ανέλαβε νέος. Σε κάθε περίπτωση το έργο είναι αντίστοιχο με τα μεγάλα εθνικά μας έργα (γεφύρι της Άρτας, Μετρό της Θεσσαλονίκης κ.λπ), η ολοκλήρωσή του δε είναι μελλοντική και αβέβαιη.
Στο μεταξύ, εκεί όπου λειτουργούν ακόμα υποθηκοφυλακεία και κτηματολογικά γραφεία, κάποιος θα πρέπει να πάρει παραμάζωμα στο σύνολο των υπηρεσιών, ώστε το ακίνητό του να εμφανίζεται σε κάθε Δημόσιο φορέα, όπως επίσης τον Δήμο, την ΔΕΗ, την ύδρευση, το αέριο, το φιλόπτωχο ταμείο της γειτονιάς και όπου αλλού.
Θα μου πείτε, μας τρως την ώρα με ανοησίες, επειδή τα ακίνητα είναι δηλωμένα στην περιουσιακή κατάσταση του καθένα στο TAXISnet, μέσα από τα Ε9.
Πρόβλημα πρώτο, τα αδήλωτα.
Τελείως αδήλωτα, παρανόμως χτισθέντα (αυθαίρετα) των οποίων οι κάτοχοι περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία εκ μέρους της Κυβέρνησης (τζάμπα) για να τα δηλώσουν και να τα σώσουν (λες και σαράντα χρόνια που τα έχουν τώρα έτσι δεν τα σώσανε) και τα ακίνητα τύπου πινγκ – πονγκ ή αλλιώς τα υφιστάμενα με προσύμφωνο. Εδώ ο νόμος είναι μεν ξεκάθαρος, ο πονηρός όμως κάτοχος λέει πως έχω το προσύμφωνο με αυτοσύμβαση, το εμφανίζω και κάνω κανονικό συμβόλαιο μέσα στην εικοσαετία, βρίσκω και την ευκαιρία σε δεδομένη κυβερνητική παροχή να γλυτώσω τα πρόστιμα (Ν.4446/2016), αλλιώς, σκίζω το προσύμφωνο, τα βρίσκω με τον πωλητή, πληρώνει κάτι τις επειδή δεν το δήλωνε αν και δικό του και βγάλε άκρη.
Αυτή η ακραία περίπτωση, είναι δυστυχώς για την χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» και η πλέον απλή.
Το μέγιστο πρόβλημα είναι τα ακίνητα που έχουν δηλωθεί από πολλούς «ιδιοκτήτες»
Αυτοί τα κατέχουν με βάση α) ιδιωτικού συμφωνητικού στο πίσω μέρος παλαιού πακέτου από τσιγάρα, συνταχθέν σε επαρχιακό καφενείο με τον καφετζή να επικυρώνει την πράξη, β) εκτάκτων χρησικτησιών που επιβεβαιώνει ο εκάστοτε θανών Πρόεδρος της Κοινότητας Άνω – Κάτω Ραχούλας, γ) χωρίς τίτλο, εκτάσεων τις οποίες ο κατέχων βεβαιώνει πως τις είχε και ο παππούς του, δ) διεκδικούμενων εκτάσεων που οι κατέχοντες βεβαιώνουν πως τις είχε και ο παππούς τους και τέλος ε) καλών τεμαχίων γης που ο παμπόνηρος γέρος έπιανε όλες τις κόρες και τις νύφες και τις έλεγε «σε εσένα τα αφήνω αλλά μην το πεις στις άλλες».
Βέβαια, ο γέρος πλην όμως παμπόνηρος αποβιώσας, απολάμβανε πλήθος υπηρεσιών, φροντίδας και εδεσμάτων από τον γυναικείο συρφετό (μπάνιο, κόψιμο ονύχων, καθαρισμός αυτιών δια ψαλιδιού, γεύματα κατά παραγγελία του τύπου «να είχα λίγο ξινό τραχανά με λουκάνικα» και γενικά, ήταν ο άρχων της ευρύτερης οικογένειας τάζοντας, επειδή ως γνωστό το τάξιμο δεν έκλεισε σπίτια αλλά το δόσιμο.
Η ιλαροτραγωδία ξεκινούσε όταν ο παππούς (ή η γιαγιά κατά προτίμηση), αναχωρούσε από τον μάταιο αυτό κόσμο και κάπου εκεί στον δήθεν θρήνο μιας και υφίστατο καλό γονίδιο και ο μπάρμπας είχε ξεπεράσει τα εκατό, ακουγόταν η πρώτη κραυγή από νύφη «πάντα με σκεφτόσουν και με αγαπούσες, γι’ αυτό μου τα άφησες όλα».
Εκεί ακριβώς ξεκινούσε το πανηγύρι, σηκωνόταν άλλες πέντε μαυροφορεμένες με άγριες διαθέσεις και η κάθε μία επέμενε ότι σε αυτήν είπε ο παππούς πως τα άφηνε όλα, βγαίνανε οι αναμενόμενες κακίες ενθάδε και εκείθεν, η τελετή επισπεύδετο, η δεξίωση θύμιζε πολεμικό τοπίο, ακουγόταν και κανένα μουλωχτό «κωλόγερε» και τέλος. Φυσικά, καμία εκ των κυριών δεν έκανε πίσω, θεωρούσε το ή τα ακίνητα δικά της και έτσι σήμερα εμφανίζονται τα ίδια ακίνητα σε πέντε αποκλειστικούς δικαιούχους, επειδή ο παππούς είχε την εξυπνάδα και τα άφηνε «διά λόγου», όπως λένε και στα μέρη μου.
Τώρα τι άκρη θα βγει από τα διά λόγου των πέντε ιδιοκτητών, για τα οποία ο παππούς διατείνονταν ότι τα είχε ο δικός του παππούς από του Τούρκους με «Τούρκικα κιτάπια» που στα βάθη των αιώνων φυσικά χάθηκαν, κανείς δεν γνωρίζει. Το πλέον πιθανόν είναι ότι οι κόρες και νύφες θα κηρυχτούν συνιδιοκτήτριες εξ αδιαιρέτου και η βεντέτα θα συνεχίζει να διαιωνίζεται.
Φυσικά, η κορωνίδα της μη επάρκειας του συστήματος με την άντληση δεδομένων από τα εκάστοτε Ε9, είναι ο απανταχού ηλίθιος. Αυτός που άκουσε από παλιούς πως το «Μπούρτζι» ανήκε κάποτε στην οικογένειά του, ο «Λευκός Πύργος» ήταν του άρχοντα προ-προ-προ πάππου του και πρέπει να τον διεκδικήσει και έτσι το συμπεριλαμβάνει στο σχετικό έντυπο Ε9, του έρχεται ο ΕΝΦΙΑ με έξη μηδενικά, αλλά δεν πτοείται καθόλου, επειδή με είκοσι πέντε ευρώ, αναθέτει την αποπληρωμή του χρέους του στον γνωστό βαθύπλουτο Έλληνα σωτήρα και άσε τον Έφορο να βγάλει άκρη.
Μακρηγορώ, αλλά θα συνεχίσω με τις καταθέσεις.
Λίγο πριν αρχίσουμε την κατρακύλα, πριν τα capital controls, οι καταθετικοί λογαριασμοί ταμιευτηρίου με καταθέσεις έως 10.000 ευρώ, αποτελούσαν το 90% των συνολικών καταθέσεων. Σήμερα, αν υπάρχει κάτι από αυτά, αποτελούν το γέμισμα του μαξιλαριού του κάθε «φραγκάτου», που πιθανώς τα έχει μετατρέψει σε τάλιρα, επειδή τι να γεμίσεις με χίλια ευρώ που απέμειναν.
Τα υπόλοιπα, με τους κεφαλαιακού περιορισμούς να έχουν ξεπεράσει πλέον τον ενάμιση χρόνο, έχουν φύγει για άλλες πολιτείες, είτε με την μορφή του εβδομαδιαίου «τσιμπολογήματος», είτε ως χαρτοφυλάκια αξιών που μεταφέρθηκαν και ρευστοποιήθηκαν σε άλλες πιο φιλόξενες χώρες.
Παράδειγμα η προ εβδομάδων έξοδος της Τράπεζας Κύπρου από το Χρηματιστήριο Αξιών. Ενώ κάθε μέρα η εισηγμένη διακινούσε «χαρτιά» λιγότερα από αυτά της τράπουλας, την τελευταία εβδομάδα έγινε πανηγύρι και μάλιστα δόθηκε και μία μέρα παράταση λόγω «ευρέως ενδιαφέροντος του επενδυτικού κοινού», με την μετοχή να διακινεί εκατομμύρια κομμάτια. Τι είχε γίνει; Η μετοχή από αυτές τις μέρες θα διαπραγματεύεται στα χρηματιστήρια Λονδίνου (LSE) και Νέας Υόρκης (NYSE). Συνεπώς ο κάτοχος μετοχών στην Ελλάδα, μετέφερε νομίμως το χαρτοφυλάκιο που κατείχε πριν την αναστολή διαπραγμάτευσης των μετοχών στην Ελλάδα, στο Λονδίνο, όπου μπορεί να το ρευστοποιήσει, να αναλάβει το ποσό και το Υπουργείο Οικονομικών της χώρας μας να ψάχνει τι γίνανε τα χρήματα.
Για τα μετρητά δεν θα αναφερθώ εκτενώς, επειδή είναι απαξιωτικό να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη και να μετράς τα κέρματα, ο δε γέρος ουδέποτε θα δηλώσει το περιεχόμενο του μαξιλαριού. Φυσικά, κάποιοι σταθμίζοντας διάφορες καταστάσεις θα δηλώσουν κάποια ποσά, η όλη ιστορία όμως, με τους δικαστές να προσφεύγουν ως προς τα προσωπικά τους δεδομένα, είναι μελλοντική και αβέβαια.
Τα διάφορα άλλα κινητά μεγάλης αξίας, αν δεν έχουν ασφαλιστεί οπότε υπάρχει βάση δεδομένων των ασφαλιστικών εταιρειών, αποτελούν συνήθως αποκυήματα φαντασίας του εκάστοτε δηλούντος και θα δούμε τα σχετικά πεδία να συμπληρώνονται με πληροφορίες του τύπου, «δαχτυλίδι αρραβώνος» αξίας σημερινής 5.000 ευρώ (χίλιες παλιές δραχμές από παζάρι το είχε πάρει ο γαμπρός), «βαφτιστικός σταυρός με μπριγιάν» σημερινής αξίας 10.000 ευρώ (είναι ο ίδιος που βάζουν στις μπομπονιέρες), ή «ακουαρέλα με το πορτραίτο της γιαγιάς μου αγνώστου ζωγράφου και εκτιμώμενης αξίας 100.000 ευρώ», όπου άγνωστος ζωγράφος ο κουρέας της εποχής που λόγω αναδουλειάς και ανδρικής φαλάκρας έκανε ανεπιτυχώς και τον ζωγράφο, πείθοντας την κάθε γριά πως η μουτζούρα που έβλεπε την απεικόνιζε επακριβώς και ως αντίτιμο θα έπρεπε να του καταβληθούν τουλάχιστον μία εξάδα αβγά ημέρας.
Τέλος για τις καταθέσεις αλλοδαπής, κυρίως δε για τα ακίνητα που εκεί παρακολουθούνται από τους Δήμους και όχι από την κεντρική κυβέρνηση και για τα σκάφη αναψυχής, έγκυρες πληροφορίες λένε ότι αυτή την στιγμή όλος ο κόσμος ψάχνει να τα βρει και δεν ασχολείται με τα δικά του προβλήματα. Αν για παράδειγμα κάποιος Έλληνας φορολογικός κάτοικος κατέχει κάποιο ακίνητο σε μια από τις πολλές Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, να είναι σίγουρος ότι είναι πανεύκολο να αποκαλυφτεί…
Γενικά για το περιουσιολόγιο, ευχόμαστε όπως τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα, να μην καταλήξει σε μία κωμωδία και μια και αρχίσαμε με ανέκδοτο να καταλήξουμε σε κάτι σχετικό. «Θα παίξουμε κρυφτό και θα σε φορολογήσω αν σε βρω. Αν δεν σε βρω… να είσαι στην ντουλάπα».
πηγή :e-forologia.gr
