Μια ταινία από την Χιλή που αφορά τον Πάμπλο Νερούδα, κλέβει αμέσως την παράσταση από τις υπόλοιπες έξι που ανοίγουν από σήμερα στις αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Νερούδα» («Neruda» ,Χιλή/ Γαλλία/ Αργεντινή/ Ισπανία/ ΗΠΑ)
Η ιστορία της ταινίας Νερούδα» («Neruda» ,Χιλή/ Γαλλία/ Αργεντινή/ Ισπανία/ ΗΠΑ) του Πάμπλο Λαρέν αρχίζει το 1948. Ο μετέπειτα Νομπελίστας Πάμπλο Νερούδα (Λουίς Γκνέκο), ένας ολίγον τι αστείος μποέμ της εποχής, ένας παχουλός κύριος που έδινε προσοχή στην κάλυψη της φαλάκρας του, που ντυνόταν Λόρενς της Αραβίας σε πάρτι οργίων, που ήταν συχνός επισκέπτης μπορντέλων αλλά και εξαρτημένος από την αριστοκράτισσα γυναίκα του (Μερσέντες Μοράν), κατηγόρησε την κυβέρνηση Γκονζάλεζ της Χιλής για προδοσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ενας μυστηριώδης αστυνομικός με μουστάκι α-λά Κλαρκ Γκέιπμπλ και μια απροσδιόριστη ευγένεια (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ- ο αφηγητής της ιστορίας και κεντρικός ήρωας) αναλαμβάνει το κυνηγητό.
Πατήστε πάνω στη φωτό
Όλα όμως συμβαίνουν σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, λες και η καταδίωξη είναι κάτι ανάμεσα σε μια γραφειοκρατική υπόθεση και ένα ονειρικό παιχνίδι, ενώ την ίδια ώρα ο Νερούδα ζει κανονικά την ζωή του λες και αυτό που συμβαίνει δεν είναι δα και τόσο σοβαρό. Ο Νερούδα θα αρχίσει να μεταμορφώνεται από πομπώδη λογοπλάστη σε γνήσιο ποιητή του αγώνα για δημοκρατία όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται καλύτερα τον λαό. Τότε ο ποιητής γίνεται πραγματικός μαχητής . Ο σιωπηλός σωματοφύλακάς του τού συνιστά ταπεινότητα. Μια καθαρίστρια του ζητά αυτόγραφο και του λέει ότι ο μόνος λόγος που δεν τον έχουν συλλάβει ακόμα είναι επειδή η κυβέρνηση θέλει να τον κυνηγά χωρίς να τον συλλάβει. Η απόφασή του να φύγει από την χώρα θα σημάνει την πλήρη μεταμόρφωσή του σε πραγματικό επαναστάτη.
Ο Λαρέν χειρίζεται με λεπτότητα και σεβασμό ένα εξαιρετικά γοητευτικό «πάντρεμα» Ιστορίας – μυθοπλασίας, όπου οι ρόλοι κυνηγού – κυνηγημένου κάποια στιγμή ταυτίζονται. Η ταινία είναι βουτηγμένη στις σκιές, στους ψιθύρους και τον χαμηλό φωτισμό αποκτώντας μια ελκυστική όψη, σαν νουάρ περασμένων εποχών. Πολύ έντιμα, ο σκηνοθέτης που επιστρέφει συχνά στην ιστορία της χώρας του («Νο», «Post mortem») την αποκάλεσε «ψεύτικη βιογραφία». Οντως, δεν πρόκειται για μια σχολαστική «αναπαράσταση» του βίου και της πολιτείας του Νομπελίστα χιλιανού ποιητή αλλά για κάτι που μας αρέσει στις ταινίες που ασχολούνται με πραγματικά πρόσωπα: ο «Νερούδα» είναι μια μυθοπλαστική άποψη του δημιουργού του για τον θρυλικό ποιητή, μια ταινία που ναι μεν στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα αλλά καταλήγει σε μια φαντασία. Βαθμολογία: 3 ½
«Αυτοκρατορία» («Imperium», ΗΠΑ, 2016)
Βασισμένη σε αληθινά περιστατικά η «Αυτοκρατορία» («Imperium», ΗΠΑ, 2016) του Ντάνιελ Ραγκούσις εξετάζει το επίκαιρο ζήτημα της δράσης νεοναζιστικών οργανώσεων στην Αμερική. Και λέει ότι (όπως ούτως ή άλλως πολύ καλά γνωρίζουμε) πίσω από την γραφική εικόνα των στολών, των τατουάζ, των παρελάσεων, των τηλεοπτικών σόου και της ανόητης προβολής δύναμης, τα νήματα κινούνται από καλλιεργημένους ανθρώπους πολύ επικίνδυνους διότι κινούνται με την στρατηγική και το μυαλό. Στον ρόλο του πράκτορα του FBI ο οποίος διεισδύει σε μια από αυτές τις οργανώσεις για να συλλέξει στοιχεία για το μεγάλο κτύπημα που όλα δείχνουν ότι προετοιμάζεται, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ (ναι, σωστά διαβάσατε) έχει την εικόνα ενός μεγάλου σε ηλικία Χάρι Πότερ, από την οποία εικόνα καθότι φαίνεται δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει.Βαθμολογία: 2 ½
«Γλυκό φασόλι» («Sweet bean», Ιαπωνία, 2016)
Το «Γλυκό φασόλι» («Sweet bean», Ιαπωνία, 2016) της Ναόμι Καβάσε είναι ένας ύμνος στις ανθρώπινες αξίες και την ομορφιά του χειροποίητου που ξετυλίγεται σε απαλούς τόνους και με αργούς ρυθμούς. Είναι η ιστορία μιας βαθιά ανθρώπινης σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια ηλικιωμένη γυναίκα (Κίριν Κίκι) και τον μάγειρα σε μια μικρή καντίνα (Ναγκάσε Μασατόσι) που την προσλαμβάνει για να αναβαθμίσει τις τηγανίτες του με μια σπέσιαλ κρέμα φασολιού. Όλα δείχνουν όμως ότι η γυναίκα έχει περάσει λέπρα, γεγονός που προκαλεί προβλήματα σε ότι αφορά την αποδοχή της από τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ ένα τρίτο πρόσωπο συμπληρώνει την παρέα, μια νεαρή κοπέλα (Κιάρα Ουτίντα) που αναζητεί ένα μοντέλο οικογένειας. Το «άρωμα» ανθρωπιάς αυτής της μικρής, τρυφερής ταινίας είναι αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο όπλο της, ενώ η ιεροτελεστική σκηνή της κατασκευή της κρέμας («να ζυμώνεις την κρέμα χωρίς να την ταλαιπωρείς») κερδίζει μια θέση στην ανθολογία των ταινιών γκουρμέ παρότι βεβαίως, το «Γλυκό φασόλι» δεν είναι μόνον αυτό. Βαθμολογία: 2 ½
«Κλούβα» («Clash», Αίγυπτος, 2016)
Είναι αδύνατον να μην νιώσεις ασφυξία παρακολουθώντας την «Κλούβα» («Clash», Αίγυπτος, 2016) του Μοχαμέντ Ντιάμπ («Κάιρο 168») που έγραψε και το σενάριο. Πλασμένη από βιώματα του σκηνοθέτη και πολύ άγρια, η ταινία έχει φόντο το Κάιρο δύο χρόνια μετά την Αιγυπτιακή Επανάσταση (καλοκαίρι του 2013) και παρακολουθεί τα δρώμενα στους δρόμους πίσω από τα κάγκελα μιας κλούβας της αστυνομίας στην οποία συγκεντρώνονται πολίτες με διαφορετικά πιστεύω. Το ερώτημα είναι αν κατά πόσο κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα προσωπικά μπορούν να μείνουν στην άκρη για χάρη της επιβίωσης. Καθόλου εύκολο, όπως καθόλου εύκολη δεν είναι και η παρακολούθηση της γενναίας αυτής ταινίας, πού τόσο μέσα στην κλούβα όσο και έξω από αυτήν αποτυπώνει λεπτό προς λεπτό, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο μια κοινωνία απόλυτου χάους. Βαθμολογία: 2
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
-Ευχάριστη μεν αλλά κινηματογραφικά επίπεδη είναι η ταινία ενηλικίωσης του Πίτερ Τσέλσομ «Το διάστημα ανάμεσά μας» («The space between us», ΗΠΑ, 2016), πυρήνας της οποίας η προσπάθεια ενός εφήβου (Εϊζα Μπάτρεφιλντ) να βρει τον εαυτό του στον πλανήτη Γη καθότι μεγάλωσε στον Αρη όπου και γεννήθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Συμπρωταγωνιστούν οι Κάρλα Κουτζίνο και ο Γκάρι Ολντμαν. Βαθμολογία: 2
-Πλημμυρισμένη από μια πανδαισία χρωμάτων που συχνά δίνουν μια ψυχεδελική αίσθηση, η «Ταινία Lego Batman», (ΗΠΑ, 2016) του Κρις Μακ Κέι φέρνει για μια ακόμη φορά τον Μπάτμαν αντιμέτωπο με τον Τζόκερ, εδώ με την μορφή των παιχνιδιών LEGO. Καλό θέαμα αποκλειστικώς για παιδιά και με τις φωνές στα ελληνικά των ΧριστόφορουΠαπακαλιάτη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου Ιωάννας Πηλιχού, Χρήστου Σιμαρδάνης και Φάνη Μουρατίδη. Βαθμολογία: 2
-Δεν θα εκφράσουμε άποψη για την ταινία «50 πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι» («50 shades darker», ΗΠΑ, 2017) διότι για τους ευνόητους λόγους η εταιρία διανομής της αποφάσισε να μην την παρουσιάσει εγκαίρως στους δημοσιογράφους. Προφανώς η ταινία του Τζέιμς Φόλεϊ συνεχίζει τον μύθο που άρχισε με τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» πάνω στη διαστροφική (και ανιαρή) ερωτική σχέση ενός πάμπλουτου (Τζέιμι Ντόρναν) με ένα εργαζόμενο κορίτσι (Ντακότα Τζόνσον). Η τριλογία που βασίζεται στα μυθιστορήματα της Ε.Λ. Τζέιμς θα κλείσει του χρόνου με την ταινία «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι: Απελευθέρωση».Βαθμολογία:-
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, -: χωρίς άποψη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στο http://www.tovima.gr/
Σχετικά
