Πάμε σινεμά (Οι ταινίες της εβδομάδας 25-3-2017)

Ενας σύρος μετανάστης που προσπαθεί να βρει τρόπο για να διαφύγει στη Γερμανία (Βασίλης  Κουκαλάνι) και δύο έλληνες κάτοικοι της Πλατείας Αμερικής από παιδιά (Μάκης Παπαδημητρίου, Γιάννης Στάνκογλου) είναι τα πρόσωπα-πυλώνες της κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσας ταινίας του Γιάννη Σακαρίδη «Amerika Square» (προφανώς ο ξενόγλωσσος τίτλος που δόθηκε και για την ελληνική διανομή της ταινίας οφείλεται στο ότι έτσι αποκαλούν την Πλατεία Αμερικής οι μετανάστες από τους οποίους τα τελευταία χρόνια είναι πλημμυρισμένη). Ο Σακαρίδης που γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια με το θαυμάσιο ντεμπούτο του στη μεγάλου μήκους «Wild duck» καταφέρνει να μιλήσει για την πρώην κυρία των Αθηνών, νυν παρακμασμένη σε σημείο αθλιότητας περιοχή με ουσιαστικό ενδιαφέρον. Τα πράγματα αλλάζουν και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για αυτό λέει με γλυκόπικρο χιούμορ, χωρίς μιζέρια και κοιτάζοντας με αγάπη όλους τους ήρωες από τους οποίους ξεχωρίζει εκείνος του Παπαδημητρίου: ένας ρέμπελος που ζει από τους γονείς του (Θέμις Μπαζάκα, Ερρίκος Λίτσης), ματαιοπονεί νοσταλγώντας το παρελθόν και μισεί ασυλλόγιστα τους ξένους, γεγονός που θα τον οδηγήσει σε μια παρανοϊκή πράξη.

Θα ήταν άδικο όμως να μη γίνει μια αναφορά και στον σπαρακτικό πατέρα του Βασίλη Κουκαλάνι που έχει «συλλάβει» στην εντέλεια την απόγνωση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας έξυπνος, καλλιεργημένος άνθρωπος ο οποίος ωστόσο βρίσκεται αβοήθητος σε μια χώρα που δεν τον θέλει. Αλλά και μια μικρή αποκάλυψη υπάρχει στην ταινία: η ηθοποιός  Ξένια Ντάνια που υποδύεται μια αλλοδαπή τραγουδίστρια – το σύντομο φλερτ με τον ήρωα του Στάνκογλου. Η τελευταία φορά που είδα ένα αστραφτερό πρόσωπο επάνω στο οποίο διακρίνεις λαμπρό μέλλον ήταν πέρυσι, την Ελλη Τρίγγου στο «Suntan» για το οποίο την περασμένη Τρίτη απέσπασε το Βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.Βαθμολογία: 3

Με εντάσεις και νευρώσεις που μου θύμισαν διασταύρωση από θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ και «σκληροπυρηνικό» σινεμά του Τζον Κασσαβέτη, και μια κυριολεκτικά αποπνικτική ατμόσφαιρα καθότι γυρισμένο κατά κύριο λόγο μέσα σε ένα σπίτι (είναι άλλωστε βασισμένο στο θεατρικό του Ζαν Λικ Λαγκάρ), το οικογενειακό δράμα «Ακριβώς στο τέλος του κόσμου» («Juste la fin du monde», Καναδάς, 2016) του Ξαβιέ Ντολάν είναι μια ταινία για γερά νεύρα. Κορμός της ιστορίας, η επιστροφή ενός συγγραφέα (Γκασπάρ Ουγιέλ) στο σπίτι του ύστερα από 12χρονη απουσία και η συνεύρεσή του με τα μέλη της οικογένειάς του. Από την πρώτη στιγμή γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα όχι μόνο στη σχέση του συγγραφέα με τους υπολοίπους αλλά και στις σχέσεις μεταξύ των υπολοίπων. Οι ασταμάτητοι τσακωμοί τους σφυρηλατούν αδιάκοπα τις αισθήσεις σου και το γεγονός ότι μιλούν όλοι μαζί μπορεί να γίνει πολύ εκνευριστικό. Ομως αυτός ακριβώς είναι ο ρεαλισμός που η ταινία σχεδόν εξαντλητικά υπηρετεί, την ώρα που ο Ντολάν ανιχνεύει κάθε πτυχή των ηρώων από τους οποίους ξεχωρίζει ένας παρανοϊκά ομοφοβικός (Βενσάν Κασέλ) και μια μάνα στα όρια της τρέλας (Ναταλί Μπάιγ). Το καστ συμπληρώνουν η Μαριόν Κοτιγιάρ και η Λεά Σεϊντού. Βαθμολογία: 3

Εξαθλίωση και αξιοπρέπεια συγκρούονται κατά τη διάρκεια της τουρκικής ταινίας «Το κρύο της Τραπεζούντας» («Kalandar sogugu», 2016) του Μουσταφά Καρά που υπήρξε και η πρόταση της χώρας παραγωγής της στα εφετινά Οσκαρ ως καλύτερη ξενόγλωσση ταινία. Μια οικογένεια που έχει δει τη μια αναποδιά στη ζωή της να ακολουθεί αδίστακτα την άλλη δεν λέει να παρατήσει τα όπλα και μάχεται, κυρίως με τις αντιξοότητες του σκληρού φυσικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει, στα βάθη της Τραπεζούντας, πιστεύοντας ότι η ελπίδα θα πεθάνει τελευταία. Αυτή η μάχη κινηματογραφείται με τρομερή συνέπεια από τον Καρά, ο οποίος ζητεί από τον θεατή την υπομονή του στη διάρκεια ενός κυριολεκτικού Γολγοθά, το τέλος του οποίου είναι αδύνατον να προβλέψεις. Ταινία εσωτερικών ρυθμών και ύψιστης εξωτερικής αισθητικής χάρη στη φωτογραφία των Κουρσάτ Ουρεσίν και Τσεβαχίρ Σαχίν σε μια ταινία που δείχνει θετικά επηρεασμένη από το έργο του νονού του νέου τουρκικού κύματος Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν.Βαθμολογία: 3

Το γκανγκστερικό έπος «Suburra: Υπόγεια πόλη» (Ιταλία, 2017) είναι φτιαγμένο από τον Στέφανο Σολίμα (γιο του θρυλικού σκηνοθέτη Σέρτζιο Σολίμα), ο οποίος έκανε την τηλεοπτική διασκευή ως σειρά ενός άλλου γκανγκστερικού έπους, του «Γόμορρα», του Ματέο Γκαρόνε. Το αναφέρω διότι το «Suburra» έχει επίσης τη λογική τηλεοπτικής σειράς, κάτι που ενδείκνυται τόσο λόγω θέματος (ο υπόγειος κόσμος μιας φανταχτερής πόλης) όσο και δομής της ιστορίας. Παρακολουθούμε τα επεισόδια του χρονικού μιας κατάρρευσης που αρχίζει από τη στιγμή που μια πόρνη πολυτελείας πεθαίνει από ισχυρή δόση ναρκωτικών στα χέρια ενός βουλευτή (Πιερ Φραντσέσκο Σαβίνο). Από εκεί και πέρα η ταινία γεμίζει με ψηφίδες ανάμεσα στις οποίες οι «μικροί» γκάνγκστερ που θέλουν να «μεγαλώσουν», οι μεγάλοι γκάνγκστερ που δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία (ο μεγάλος νονός του εγκλήματος λέγεται Σαμουράι· προφανώς ένα κλείσιμο του ματιού στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» του Ζαν-Πιερ Μελβίλ), απαγωγές, εκβιασμοί, ναρκωτικά, πολιτικά παρασκήνια με συμφωνίες και μίζες εκατομμυρίων ευρώ και σκυλιά που κατασπαράσσουν δεμένους ανθρώπους μέσα σε κλουβιά.  Η «Suburra» είναι μια καλογυρισμένη συρραφή πολλών ιστοριών που μέσα σε λίγες ημέρες τον Νοέμβριο του 2011 και ενώ επίκεινται εκλογές στην Ιταλία συνθέτουν την τοιχογραφία μιας άρρωστης, σάπιας κοινωνίας που ενδεχομένως να είναι η αντανάκλαση ολόκληρης της Ευρώπης. Βαθμολογία: 3

Ο Τζέι Κ. Σίμονς θα κάνει τη ζωή δύσκολη στον φίλο της κόρης του (Εμίλ Χιρς) στο ευχάριστο buddy movie «Φοβού τον πεθερό» («All nighter», ΗΠΑ, 2017) τoυ οποίου το μεγαλύτερο μέρος εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας νύχτας στο Λος Αντζελες, όπου ο πρώτος αναζητεί την κόρη του με τη βοήθεια του δεύτερου. Η ταινία του Γκάβιν Γουίσεν έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως για παράδειγμα η «ανάκριση» του αλλεργικού στο… σουλφρίδιο, μονίμως φοβισμένου και κομπλεξαρισμένου Χιρς από τον supero cool Σίμονς στην αρχή της ιστορίας. Ως σύνολο όμως το «Φοβού τον πεθερό» που σκηνοθέτησε ο Γκάβιν Γουίσεν δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα χαριτωμένο μεν, κατώτερο δε ξαδελφάκι του «Γαμπρού της συμφοράς» από τον οποίο έχουμε ούτως ή άλλως χορτάσει με τρεις ταινίες. Βαθμολογία: 2 ½

Χαριτωμένη και η βρετανική κομεντί του Γιάνος Αντελένι «Κάποια να με προσέχει» («The carer», ΗΠΑ, 2016), ένα κλείσιμο του ματιού στον «Πυγμαλίωνα» και στην «Ωραία μου κυρία», με νήμα τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε μια ρουμάνα σπουδάστρια υποκριτικής στο Λονδίνο (Κόκο Κόνιγκ) και στον ηλικιωμένο, παράξενο ηθοποιό (Μπράιαν Κοξ) τον οποίο έχει προσληφθεί να φροντίζει. Η κοπέλα έχει τσαγανό και η κόντρα της με τον νάρκισσο, παράξενο και ευφυή ηθοποιό τελικά τον αναζωογονεί βγάζοντας μελαγχολικό γέλιο σε αυτή την προβλέψιμη ως επί το πλείστον ταινία, την οποία όμως χαίρεσαι που την παρακολουθείς γνωρίζοντας φυσικά ότι πολύ σύντομα θα την ξεχάσεις. Σε ρόλο-έκπληξη ο Ρότζερ Μουρ, υποδύεται τον… Ρότζερ Μουρ. Βαθμολογία:  2 1/2

«Χρειάζεται να παίρνεις ρίσκα για να δώσεις ρυθμό στη ζωή σου» ακούμε στο νυχτερινό θρίλερ μυστηρίου «Θάρρος ή αλήθεια» («Nerve», ΗΠΑ, 2016) όπου όλα ξεκινούν από ένα παιχνίδι του Διαδικτύου που θέτει το ριψοκίνδυνο ερώτημα στον χρήστη αν είναι θεατής ή παίκτης. Μια κοπέλα (Εμα Ρόμπερτς) αποφασίζει να πάρει το ρίσκο και να δοκιμάσει ως παίκτρια και φυσικά το μετανιώνει οικτρά αφού βλέπει τη ζωή της να κινδυνεύει μέσα σε έναν δαιδαλώδη παραλογισμό από τον οποίο θα προσπαθήσει να ξεφύγει με τη βοήθεια ενός αινιγματικού συμπαίκτη της (Ντέιβ Φράνκο). Οι σκηνοθέτες Χένρι Γιουστ, Αριελ Σούλμαν πετυχαίνουν μια στρωτή, άκρως συνηθισμένη περιπέτεια από την οποία δεν απουσιάζει το (αυτονόητο) μήνυμα καταγγελίας για το κακό που μπορεί να προκαλέσει η αρρωστημένη μανία για like, ένα φαινόμενο της εποχής του Facebook Βαθμολογία: 2

Η δημοφιλής αμερικανική παιδική σειρά της δεκαετίας του 1990 «Power Rangers» (εμπνευσμένη από την ιαπωνική «Σούπερ Σεντάι») βρίσκει την κινηματογραφική «απάντησή» της στην ομότιτλη ταινία του Ντιν Ισραλάιτ που ακολουθεί πιστά το πνεύμα της, περιγράφοντας τις περιπέτειες μιας πενταμελούς παρέας εφήβων από τη στιγμή που αποκτούν υπερφυσικές ικανότητες και προσπαθούν να σώσουν τον πλανήτη από την επίθεση κακών εξωγήινων. Αν και η εικόνα των εξωγήινων είναι ψεύτική σε απελπιστικό βαθμό, το «Power Rangers» δεν παύει να προσφέρεται ως ένα θέαμα που μπορεί να αφήσει ικανοποιημένες τις νεαρές ηλικίες στις οποίες αποκλειστικώς απευθύνεται (παίζουν: Ντακρ Μοντγκόμερι, Ναόμι Σκοτ, Ρ. Τζέι Σάιλερ, Μπέκι Τζι κ.ά.) Βαθμολογία: 2

Το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Μαρτίου κατ’ αποκλειστικότητα στον «Δαναό» θα παίζεται το τελευταίο εικαστικού περιεχομένου ντοκιμαντέρ του Γιάννη Βαμβακά «Ο καλλιτέχνης Βασίλης Θεοχαράκης» που ακολουθεί εκείνα για τους Παναγιώτη Τέτση και Δημήτρη Μυταρά. Οπως φαίνεται και στον τίτλο της ταινίας, ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται αμιγώς για το καλλιτεχνικό έργο του επιτυχημένου επιχειρηματία, το οποίο ίσως να μην έχει βρει ακόμα τη θέση που του αξίζει, ακριβώς επειδή είναι το αποτέλεσμα ενός ανθρώπου γνωστού κατ’ αρχάς ως μπίζνεσμαν. Ομως η ιστορία του Θεοχαράκη, από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι τις μέρες μας, σε συνάρτηση πάντοτε με την αστείρευτη αγάπη του για τη ζωγραφική, διαμορφώνεται σε ένα σύνολο που ενίοτε γίνεται ως και συναρπαστικό και σίγουρα σε ωθεί να (επαν)εξετάσεις καλύτερα τη δουλειά του με το πινέλο στο καβαλέτο. Βαθμολογία: 3

Κάτι σαν άσκηση πάνω στην «Αποστροφή» του Ρόμαν Πολάνσκι, η «Ευτυχία» του Χρήστου Πυθαρά που παίζεται στις 21.30 κάθε μέρα στον κινηματογράφο Αλεξάνδρα (Πατησίων) αναφέρεται στην περίπτωση μιας νεαρής κοπέλας (Ξανθή Σπανού) που ξαφνικά αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα, τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό της. Το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα της δεν είναι σίγουρο ότι θα το μάθουμε, πάντως το δράμα της προσωπικά δεν με άγγιξε – τουλάχιστον στις σκηνές που η ηθοποιός είναι μόνη. Αντιθέτως, όταν τη βλέπουμε είτε με τη μάνα της (Θέμις Μπαζάκα) είτε με τον ψιλικατζή της γειτονιάς (Χρήστος Στέργιογλου) είτε με άλλους ηθοποιούς σε β’ ρόλους, ε τότε κάτι νιώθεις ότι συμβαίνει. Και αυτό φαντάζομαι οφείλεται στην εμπειρία και στο ταλέντο κάποιων ηθοποιών ικανών μέσα από το τίποτε και με μηδενικό ρόλο να φτιάξουν τους δικούς τους, ολοκληρωμένους κόσμους. Βαθμολογία: 2