Μπορούσε κανείς να καταλάβει την ημερομηνία της καταστροφής από τη βλάστηση που φύτρωνε στα ερείπια: ήταν ζήτημα βοτανολογικής φύσεως. Αυτός ο σωρός των ερειπίων ήταν γυμνός και φαλακρός, άμορφες πέτρες, πρόσφατα γκρεμισμένοι τοίχοι, βαλμένοι όπως όπως σε στρώσεις, και σιδερένια δοκάρια που εξείχαν χωρίς ίχνος σκουριάς: πουθενά δεν φύτρωνε ούτε χορταράκι ενώ αλλού είχαν φυτρώσει κιόλας δέντρα, γοητευτικά μικρά δεντράκια μέσα σε κρεβατοκάμαρες και κουζίνες, δίπλα στον σκουριασμένο όγκο της καμένης εστίας υπήρχε μονάχα γυμνή καταστροφή, παραληρηματική και τρομακτικά κενή, σαν να πλανιόταν ακόμη στον αέρα η ανάσα της βόμβας.
Από το μυθιστόρημα του Χαϊνριχ Μπελλ «Ο άγγελος σιωπούσε»,
Εκδόσεις Πόλις, πρώτη έκδοση 1998, μετάφραση Χρήστος Κοκκολάτος, σελίδα 111.’
