Είναι η ψαροφαγία την Κυριακή των Βαΐων. Είναι τα κάλαντα του Λαζάρου και της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι οι μπότηδες της Κέρκυρας και οι ρουκετοπόλεμοι στη Χίο. Είναι η νηστεία, τα οικογενειακά τραπέζια και το βάψιμο των αυγών. Αλλά Πάσχα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτά τα πατροπαράδοτα έθιμα. Είναι και εκείνα που… καθιερώνονται σιγά-σιγά, μικρές συνήθειες, πράγματα που όλοι έχουμε κάνει – ή ακόμα κάνουμε, παρ’ ότι μεγαλώσαμε, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μην το αρνηθείς, τα παρακάτω τα έχεις κάνει κι εσύ:
Έχεις δει τον Ιησού από τη Ναζαρέτ του Φράνκο Τζεφιρέλι δεκάδες φορές στον ΑΝΤ1.
Έχεις παριστάνει στη μαμά σου ότι νηστεύεις αλλά έχεις περάσει Μεγάλη Πέμπτη με πιτόγυρα.
…Και έχεις συνδυάσει τη Μεγάλη Παρασκευή σε ουζάδικα μετά τον Επιτάφιο.
Έχεις πάει στην εκκλησία δέκα λεπτά πριν την Ανάσταση και γύρισες τρέχοντας στο σπίτι για να φας.
Έχεις περάσει Κυριακή του Πάσχα με όλο το σόι, κλαρίνα στη διαπασών και εκστασιασμένους κρεατοφάγους να ορμάνε για μια πετσούλα στο αρνί πριν κατέβει απ’ τη φωτιά.
Έχεις καεί από το κερί που στάζει με μίσος η λαμπάδα σου και έχεις λερώσει τα αγαπημένα σου ρούχα και παπούτσια με τις σταγόνες του.
Έχεις προσπαθήσει να νικήσει με δόλιους τρόπους στις αυγομαχίες με ψεύτικο αυγό όταν ήσουν μικρός.
Έχεις ανοίξει την τηλεόραση από βαρεμάρα και έχεις δει όλες τις καλτ βιβλικές ταινίες που προβάλλονται σταθερά εδώ και δεκαετίες – τη Σαλώμη, τον Δαυίδ, το Μπεν Χουρ, τον Βαραββά, το Quo Vadis, τις 10 Εντολές, τον Σαμψών και τη Δαλιδά, τον Χιτώνα και άλλα που μοιάζουν απελπιστικά ίδια.
Έχεις φάει ένα ολόκληρο τσουρέκι στην καθισιά σου – έξτρα πόντους αν του έκανες μια βαρβάτη «εντριβή» με μερέντα.
Έχεις ακούσει – θέλοντας και μη – Γλυκερία (στην καλύτερη) και Πέτρο Γαϊτάνο (στη χειρότερη) να ψάλλουν εορταστικούς ύμνους.
Έχεις δει ρεπορτάζ για τα υπέροχα εκρηκτικά έθιμα της ελληνικής επαρχίας, και αμέσως μετά την Ανάσταση τα αντίστοιχα ρεπορτάζ με τους τραυματισμένους από αυτά τα «υπέροχα εκρηκτικά έθιμα».
Έχεις δει επίσης το κλασικό ρεπορτάζ από τη Βαρβάκειο, όπου ο ρεπόρτερ κάνει επιτόπιες ανακρίσεις για την τιμή του οβελία.
Και έχεις ακούσει για τις γνωστές άγνωστες «πλούσιες κυρίες της Βαρβακείου» που φτάνουν με τζιπ, στέκονται δίπλα σε ταμειακές μηχανές και πληρώνουν χιλιάδες ευρώ για να ταΐσουν τη φτωχολογιά.
Έχεις ψάξει απελπισμένα ανοιχτό μαγαζί το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα για σόδες, πιάνοντας την κοιλιά σου μετά το μεγάλο φαγοπότι.
Και η αγαπημένη σου στιγμή δεν είναι το φαγοπότι το ίδιο, αλλά ο καφές μετά, όταν βρίσκεσαι με την παρέα σου και αράζετε για να πείτε ο ένας στον άλλον πόσο φάγατε.
πηγή: http://www.in2life.gr/
