Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (10-06-2017)

Ολως περιέργως η «χάρτινη» υπερφυσική ηρωίδα Wonder Woman των DC Comics ποτέ δεν είχε άξιο λόγου κινηματογραφικό χρόνο. Για την ακρίβεια, η πιο εντυπωσιακή μέχρι σήμερα κινηματογραφική εμφάνισή της έγινε πέρσι τον Μάιο ως… guest star στην ταινία του Ζακ Σνάιντερ «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Ο ρόλος της Wonder Woman ήταν σύντομος, κάτι που βεβαίως δεν θα μπορούσε να ισχύει με την ταινία «Wonder Woman» (ΗΠΑ, 2017) όπου το όνομα της ηρωίδας φιγουράρει στον τίτλο προσφέροντας στην ερμηνεύτριά της Γκαλ Γκάντοτ την ευκαιρία να γίνει σταρ, κάτι που υποψιαζόμαστε ότι θα γίνει.

Την ταινία σκηνοθέτησε η Πάτι Τζένκινς, δημιουργός του «Monster», για το οποίο η Σαρλίζ Θερόν κέρδισε το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Η επιλογή της Τζένκινς ήταν έξυπνη. Δεν συνηθίζουμε να βρίσκουμε γυναίκες σκηνοθέτριες τέτοιων ταινιών αλλά από την άλλη δεν συνηθίζουμε να βρίσκουμε και γυναίκες στους βασικούς ρόλους αυτών των ταινιών. Η Τζένκινς κοίταξε ένα κατά βάση ανδρικό είδος από την πλευρά της γυναίκας. Και αυτό κάνει εδώ τη διαφορά.

Η «Wonder Woman» βέβαια είναι «τέκνο» του ψυχολόγου και συγγραφέα Γουίλιαμ Μούλτον Μάρστον (1833-1947) και του σχεδιαστή Χ. Τζ. Πίτερ (1880-1958). Εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1941 στο τεύχος 8 του «All Star Comics» και έναν μήνα αργότερα είχε γίνει εξώφυλλο στο πρώτο τεύχος του «Sensation Comics». Στην ταινία της Τζένκινς το σενάριο έγραψαν οι Αλαν Χάινμπεργκ και Τζοφ Τζονς, σε μια ιστορία του πρώτου και του Ζ. Σνάιντερ, όμως και πάλι, παρ’ όλο αυτό το ανδρικό στοιχείο που επικρατεί, η κινηματογραφική «Wonder Woman» είναι μια ταινία γυναίκας.

Αυτό φαίνεται στον τρόπο χειρισμού της δράσης. Δράση υπάρχει αλλά δεν είναι εξαντλητικά «ισοπεδωτική», την ώρα που οι σκέψεις (για τη ζωή, για τους άντρες, για το σεξ, για όλα) της Νταϊάνα φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία από οτιδήποτε άλλο στην ταινία.

«Wonder Woman» είναι μια Αμαζόνα, η Νταϊάνα, που έχει μεγαλώσει σε ένα προστατευμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, παραδεισένιο νησί όπου ζουν μόνο γυναίκες. Απόλυτος εχθρός είναι ο Αρης, ο θεός του πολέμου, και απόλυτος σκοπός των Αμαζόνων είναι η διατήρηση της ειρήνης. Η ζωή της Νταϊάνα, που έχει ανακαλύψει υπερφυσικές δυνατότητες στο σώμα της, θα αλλάξει όταν ένας αμερικανός πιλότος (Κρις Πάιν) πέφτει στις ακτές του νησιού και της λέει για έναν μεγάλο πόλεμο που εξαπλώνεται στον έξω κόσμο. Πεπεισμένη ότι μπορεί να σταματήσει την απειλή, η Νταϊάνα αποφασίζει να αφήσει τον δικό της κόσμο και να πολεμήσει δίπλα στους ανθρώπους.

Ολα αυτά βέβαια ακούγονται παιδικά και σαφώς και ναι, η «Wonder Woman» απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Δεν είναι όμως μια τυχαία περίπτωση ταινίας του είδους της και η επιτυχία της Τζένκινς είναι η ισορροπία: η «Wonder Woman» καταφέρνει να μη γίνει ποτέ βαρετή προσπαθώντας να γίνει κάτι που δεν είναι, ούτε όμως και βαρετά επαναλαμβανόμενη αφού κακά τα ψέματα, αυτού του τύπου οι ταινίες μοιάζουν να έχουν βγει όλες από την ίδια πρέσα. Βαθμολογία: 3

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είδαμε τον «Βασιλιά Αρθούρο» του Γκάι Ρίτσι, την ταινία που προτείνει μια διαφορετική ματιά πάνω στον γνωστό μύθο της Αγγλίας με πρωταγωνιστή τον πολλά υποσχόμενο Τσάρλι Χάναμ σε μια πρωτότυπη, μοντέρνα ερμηνεία – τουλάχιστον για ταινία αυτού του είδους. Ο ίδιος ηθοποιός, εντελώς μεταμορφωμένος, είναι η ψυχή της «Χαμένης πόλης του Ζ» («The lost city of Z», ΗΠΑ, 2016) του Τζέιμς Γκρέι, εξωτικής περιπέτειας σε ιστορικό πλαίσιο, η οποία μεταφέρει τον θεατή στη Λατινική Αμερική των αρχών του περασμένου αιώνα με «οδηγό» τον ήρωα του Χάναμ: τον εξερευνητή Τσαρλς Φόσετ, ο οποίος αποφασισμένος να αποδείξει την ύπαρξη μιας χαμένης πόλης του Αμαζονίου για την οποία είχε βρει τα απαραίτητα στοιχεία, ήρθε σε σύγκρουση με το επιστημονικό «σύστημα» της χώρας του και αψηφώντας το (και μαζί του όλους τους κινδύνους που θα ακολουθούσαν) ακολούθησε αυτό που του έλεγε η καρδιά του.

Η καρδιά του Φόσετ είναι τελικά και η καρδιά της ταινίας του Γκρέι. Πέρα από το ιστορικό πλαίσιο και του αληθινού γεγονότος το οποίο καταγράφει, η ταινία υπερασπίζεται την προσπάθεια κατάκτησης του ονείρου, όποιο και αν είναι τελικά αυτό. Η πίστη στις ικανότητές σου μπορεί να σου δώσει την δύναμη να κάνεις την υπέρβαση και να αντιμετωπίσεις όλες τις πιθανότητες που είναι εναντίον σου, ανεξαρτήτως αν τελικά θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Ο Γκρέι στηρίζεται πάνω σε αυτή την ιδέα και «ντύνει» την ταινία με δυνατές σκηνές που καταγράφουν την περιπέτεια που έζησε Φόσετ μαζί με την αφοσιωμένη γυναίκα του (Σιένα Μίλερ) αλλά και τον πάμπλουτο εξερευνητή Τζέιμς Μάρεϊ (Ρόμπερτ Πάτινσον), ο οποίος πίστεψε στον Φόσετ και τον ακολούθησε στο εξερευνητικό ταξίδι του. Βαθμολογία: 3

Μια ιστορία αγάπης με φόντο το εξωτικό νησί Τάνα στον Νότιο Ειρηνικό, η «Tanna» (Αυστραλία / Γουανάτου, 2015) των Μάρτιν Μπάτλερ και Μπέντλι Ντιν είναι μια μικρή έκπληξη που έκανε εξαιρετική πορεία φτάνοντας ως τα Οσκαρ, όπου εφέτος διεκδίκησε το καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Γυρίστηκε με ηθοποιούς ερασιτέχνες (ιθαγενείς), γλώσσα την τοπική διάλεκτο (της φυλής Γιακέλ) και «αφετηρία» ένα παραδοσιακό τραγούδι που μιλά για δύο εραστές οι οποίοι τόλμησαν να αψηφήσουν τους αρχαίους νόμους για τους προκαθορισμένους γάμους. Αυτός είναι και ο καμβάς της ιστορίας που ξετυλίγεται. Μιλάμε λοιπόν για απολύτως «πρωτόγονα», αγνά υλικά, τα οποία οι σκηνοθέτες αξιοποίησαν αξιοζήλευτα για να γυρίσουν αυτήν την πέρα για πέρα χειροποίητη ταινία, από την οποία λείπει κάθε ίχνος ψηφιακού εφέ και διακρίνεται από μια μεγαλοκαρδία, χωρίς τίποτε να έχει ζηλέψει από την οποιαδήποτε «επαγγελματική» παραγωγή! Η ματιά των σκηνοθετών διακρίνεται από γεωμετρική ακρίβεια και η πολυετής εμπειρία τους στον χώρο του ντοκιμαντέρ είναι εμφανής. Βαθμολογία: 3 ½

«Ο Αρχιτσιγκούνης» («Radin!», Γαλλία, 2016) 

Εχοντας  γνώση του τι – ως επί το πλείστον – σημαίνει σύγχρονη λαϊκή γαλλική κωμωδία, δεν περίμενα ότι θα γελούσα τόσο πολύ με τον «Αρχιτσιγκούνη» («Radin!», Γαλλία, 2016) του Φρεντ Καβαγέ. Ωστόσο αυτό ακριβώς τελικά έγινε και ομολογώ ότι το ευχαριστήθηκα. Η ψυχοπαθητική τσιγκουνιά που κατατρέχει τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, μπορεί να σε ρίξει στο πάτωμα από τα γέλια και σε αυτό βοηθά πολύ η φάτσα του Ντανί Μπουν, ο οποίος εξελίσσεται σε Λουί ντε Φινές του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου. Πολλά βεβαίως θα αρχίσουν να αλλάζουν όταν στη μέση μπει η κόρη που ο ήρωας δεν ήξερε ότι έχει. Οχι και τόσο πολλά όμως, διότι μια φορά τσιγκούνης, για πάντα τσιγκούνης. Θα ήταν άδικο να καταγράψει κανείς ένα-ένα τα επεισόδια τα οποία προβάλλουν την αστείρευτη τσιγκουνιά του ήρωα, όμως τα περισσότερα είναι έξυπνα και ευτυχώς όχι χονδροειδή. Σε όσους θέλουν να ξεσκάσουν παρακολουθώντας κάτι ανάλαφρο αλλά εν πολλοίς αληθινό, η ταινία θα αρέσει. Βαθμολογία: 3

Κάτι σαν νοσηρή παραλλαγή του Γκοτζίλα στη σύγχρονη Ιταλία, με τον Κλάουντιο Σανταμαρία στον ρόλο του κακοποιού της πλάκας που αποκτά υπερφυσικές ικανότητες έχοντας μολυνθεί από τα απόβλητα, η ιταλική περιπέτεια φαντασίας «Με λένε Τζιγκ» («Lo chiamavano Jeeg», Ιταλία, 2015) δεν προκαλεί ούτε κρύο ούτε ζέστη. Αυτό που ενίοτε προκαλεί όμως είναι η απώθηση, και το καταφέρνει με σιχαμένες σκηνές σε καμπινέδες και βρώμικα νερά, ή παρανοϊκούς γκάνγκστερ που σπάνε κεφάλια χρησιμοποιώντας κινητά. Ως σύνολο η ταινία θυμίζει αποτέλεσμα της δουλειάς ενός σκηνοθέτη, του Γκαμπριέλε Μαϊνέτι,  που έχει «φάει» πολύ σινεμά στη ζωή του και τώρα προσπαθεί να κάνει κάτι δικό του. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και ο Κουέντιν Ταραντίνο. Αλλά το κάνει πολύ πολύ καλύτερα. Βαθμολογία: 1 ½

Προβάλλεται επίσης η δραματική κομεντί «Λατίνοι και άθικτοι» («Inseparables», Αργεντινή, 2016) του Μάρκος Καρνεβάλε, όπου ένας πλούσιος τετραπληγικός (Οσκαρ Μαρτίνεζ) βρίσκει βοήθεια στο πρόσωπο ενός βοηθού κηπουρού (Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα). Τα σχόλια περιττεύουν και μία λέξη αρκεί: «Αθικτοι». Βαθμολογία: –