Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (24-06-2017)

Τρεις έμπειροι ηθοποιοί που έχουν φάει τα χρόνια τους στα κινηματογραφικά πλατό μάς κερδίζουν κάνοντας την πλάκα τους ενώ υποδύονται τρία γερόντια αποφασισμένα να εκδικηθούν τις τράπεζες που τους έχουν πετάξει στην ψάθα. Ο Μάικλ Κέιν, ο Μόργκαν Φρίμαν και ο Αλαν Αρκιν, 84, 80 και 83 ετών αντιστοίχως, ενώνουν όσες δυνάμεις τούς έχουν απομείνει και ξαναβρίσκουν τη νιότη τους στοχεύοντας στη ληστεία μιας τράπεζας στην καρδιά της Νέας Υόρκης. «Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε πλέον» λένε και φυσικά τους πιστεύουμε. Αν είναι να πέσουν, θα πέσουν με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπεια άθικτη, όπως πρέπει. Ολα αυτά στην «Εκδίκηση με στυλ» («Going in style», ΗΠΑ, 2017) του Ζακ Μπραφ, ο οποίος προσάρμοσε με… στυλ στο σήμερα μια ιδέα που είχε γίνει ταινία από τον Μάρτιν Μπρεστ το 1979. Η διαχρονικότητα του θέματος είναι προφανής, σημασία έχει ποιοι υποδύονται τους ηλικιωμένους και πόσο ευέλικτα μπορούν να χειριστούν διάφορες καταστάσεις παρά τα αρθριτικά, τους ρευματισμούς και τις άλλες παθήσεις τους λόγω προχωρημένης ηλικίας. Οι τρεις εδώ είναι πραγματικά παλικάρια, η ηλικία τους δεν προκαλεί… slow motion στην ταινία, ακόμα και η Αν Μάργκρετ, που δίνει την απαραίτητη θηλυκή νότα καταλήγοντας στο κρεβάτι με τον Αρκιν, είναι μια πολύ δροσερή παρουσία. Τα τρία γερόντια δεν έχουν απολύτως τίποτε να ζηλέψουν από τα νιάτα, αποδεικνύουν μάλιστα ότι τα νιάτα είναι θέμα νοοτροπίας και όχι ηλικίας. Μαζί τους! Βαθμολογία: 3

Η αλήθεια είναι ότι ενώ η εικόνα του Μπρους Γουίλις με ένα πιστόλι στο χέρι να κάνει τον καμπόσο είναι από μόνη της μια τεράστια κοινοτοπία, βρίσκω ότι το αυτοσαρκαστικό χιούμορ του παραμένει χαριτωμένο, όπως φαίνεται και στην τελευταία περιπέτειά του, «Κάποτε στην Καλιφόρνια» («Once upon a time in Venice», ΗΠΑ, 2017), όπου βέβαια και πάλι βαστάει όπλο. Σκηνές όπως εκείνη που o Γουίλις κάνει skateboarding όπως τον γέννησε η μάνα του στους δρόμους του Venice Beach καταλήγοντας με το όπλο στον… πρωκτό έχουν τη χάρη τους σε μια ταινία που μοιάζει να ακολουθεί τα χνάρια του «Μεγάλου Λεμπόφσκι» με τον Γουίλις σε ρόλο ιδιωτικού ντετέκτιβ αποφασισμένου να βρει το κλεμμένο σκυλί της ανιψιάς του (Εμιλι Ρόμπινσον).

Η ιστορία περιστοιχίζεται από αλλόκοτες φάτσες τύπων. Οι περισσότεροι παριστάνουν τους Αϊνστάιν ενώ δεν έχουν κουκούτσι μυαλό. Μικροκακοποιοί, γκάνγκστερ, δανειστές, επιχειρηματίες, ντετέκτιβ κ.ά. Οπως πάντα ο Τζον Γκούντμαν ξεχωρίζει στον ρόλο του «κολλητού» του Γουίλις, ο οποίος είναι και ο μόνος άνθρωπος που ο τελευταίος μπορεί να εμπιστευθεί. Αυτή η δροσιστική χαλαρότητα που κυριαρχεί στην ταινία σε κάνει να περνάς ευχάριστα, χωρίς ποτέ να νιώθεις ότι βλέπεις κάτι σημαντικό. Βαθμολογία: 2 ½

Ιδιαίτερα τρυφερή περιπέτεια της προεφηβικής ηλικίας, η ταινία «Ευαίσθητες χορδές»(«Le Coeur en Braille», Γαλλία, 2016) έχει κεντρικά πρόσωπα ένα αγόρι και ένα κορίτσι που μαθαίνουν πώς να αλληλοσυμπληρώνονται και να αντιμετωπίζουν τις μικρές και μεγάλες δυσκολίες της ζωής τους. Εκείνη είναι χαρισματική μαθήτρια και έξοχη βιολοντσελίστρια που όμως σταδιακά χάνει το φως της, εκείνος είναι κάκιστος μαθητής αλλά γεμάτος ενέργεια, πιστός σύντροφος. Η γνωριμία τους θα είναι ένα σιντριβάνι συναισθημάτων – κάτι σαν το κλασικό «Love story» αλλά με παιδιά – μα και γεμάτη αναταράξεις που τα δύο παιδιά, η Αλίξ Βεγιό και ο Ζαν-Σταν Ντι Πακ, χειρίζονται αξιοθαύμαστα υπό την αξιοπρεπή σκηνοθεσία του Μισέλ Μπουζενά που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Αλφρέντ Λο, στηριγμένος στο μυθιστόρημα του Πασκάλ Ρουτέ. Βαθμολογία: 3

Συνέχεια της γαλλικής επιτυχίας «Με τον μπαμπά ή τη μαμά;», το «Με τον μπαμπά ή τη μαμά; 2» («Papa ou maman 2», Γαλλία / Βέλγιο, 2017) που γύρισε ο σκηνοθέτης του πρώτου, Μαρτέν Μπουρμπουλόν, δεν έχει απολύτως τίποτε φρέσκο να παρουσιάσει. Θα μπορούσες να πεις ότι όλη η ταινία μοιάζει με μεγάλο κεφάλαιο της πρώτης. Οι δύο χωρισμένοι γονείς της πρώτης ταινίας (Λορέν Λαφίτ, Μαρίνα Φουά) μένουν σε ξεχωριστά σπίτια που το ένα βρίσκεται απέναντι από το άλλο και τα τρία παιδιά τους πηγαινοέρχονται από το ένα στο άλλο προσπαθώντας να ενώσουν τη μαμά με τον μπαμπά. Εν τω μεταξύ η ζήλια κυριαρχεί ανάμεσα στους γονείς και η ταινία αναλώνεται στις δηλητηριώδεις σπόντες που ρίχνουν μεταξύ τους. Από τις ταινίες που χωρίς να είναι κακές, είτε τις δεις είτε όχι, το ίδιο και το αυτό. Βαθμολογία: 2

Πέμπτο μέρος του γνωστού franchise επιστημονικής φαντασίας «Transformers», το «Transformers 5 – Ο τελευταίος ιππότης» (ΗΠΑ, 2017) του Μάικλ Μπέι σφυρηλατεί επί 150 ολόκληρα λεπτά τις αισθήσεις μας (φυσικά σε 3D) ανακυκλώνοντας την ίδια φαντασία, την ίδια φασαρία, το ίδιο χάος και, εδώ που τα λέμε, την ίδια ανοησία των προηγούμενων ταινιών. Η μόνη καινούργια ιδέα εδώ που κάπως «τρώγεται» είναι της «ένωσης» του μύθου εξωγήινων ρομπότ με τον μύθο του βασιλιά Αρθούρου και του Εξκάλιμπερ που είναι το μοναδικό όπλο σωτηρίας της Γης από τα κακά ρομπότ (η μείξη γνωστών μύθων μεταξύ τους φαίνεται ότι είναι μια νέα τάση στο Χόλιγουντ, όπως είδαμε την περασμένη εβδομάδα και στη «Μούμια», όπου τη βρήκαμε στην εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ!). Ολη η ταινία μοιάζει με απέραντο νεκροταφείο αυτοκινήτων και άλλων σιδερικών και με την εξαίρεση της αρχής, όπου ο Στάνλεϊ Τούτσι υποδύεται έναν μεθυσμένο Μέρλιν που εκλιπαρεί τη βοήθεια των Transformers (παίζουν επίσης Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζον Τορτούρο κ.ά.). Προβάλλεται σε παραπάνω από 120 αίθουσες πανελλαδικώς σε 3D και 2D. Βαθμολογία: 1

Κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πρωταθλήματος κατάδυσης στη Σικελία δύο παιδικοί φίλοι (Ζαν-Μαρκ Μπαρ, Ζαν Ρενό), βασικοί αντίπαλοι και φαβορί, θα περάσουν τα όριά τους για τη νίκη. Μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του γαλλικού σινεμά, ελαφρά βασισμένη στην αληθινή ιστορία του δύτη Ζακ Μαγιόλ, που κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, φθάνοντας στο επικίνδυνο σημείο των 300 ποδιών κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι οικολογικές προθέσεις του Λικ Μπεσόν είναι εμφανείς και εξίσου αξιοσημείωτο είναι ότι παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα της ταινίας περισσότερο ερωτευμένο με τη θάλασσα και τα δελφίνια απ’ ό,τι με μια Αμερικανίδα που τον πολιορκεί. Η ταινία γυρίστηκε ως επί το πλείστον στην Αμοργό που απέκτησε χιλιάδες θαυμαστές.

Ποτέ δεν τα πήγα καλά με την υστερία των ταινιών του πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Ζουλάφσκι (1940-2016), όμως αυτή η ταινία, το αριστούργημά του, το χρονικό ενός καταραμένου έρωτα ανάμεσα σε μια ξεπεσμένη ηθοποιό (Ρόμι Σνάιντερ) και έναν νεότερό της φωτογράφο (Φάμπιο Τέστι), είναι ένα σπαρακτικό ουρλιαχτό που σκίζει σαν νυστέρι την ψυχή σου. Βασισμένη στο cult μυθιστόρημα «Αμερικανική νύχτα» του Κρίστοφερ Φρανκ, η ταινία συνδυάζει την παρακμή με την τρυφερότητα με σκηνές που σου προκαλούν – το λιγότερο – δυσφορία αλλά την ίδια ώρα κάνουν θρύψαλα την καρδιά σου (η ηρωίδα, αναγκασμένη πια να παίζει σε σοφτ πορνό, βυθίζεται καθημερινά στον βούρκο του εξευτελισμού). Τεχνική του Ζουλάφσκι ήταν ανέκαθεν η εξάντληση του θεατή και εδώ τα καταφέρνει και με το παραπάνω, δίνοντας συγχρόνως την ευκαιρία στην πάλαι ποτέ Πριγκίπισσα Σίσι να μουντζουρώσει την εικόνα με έναν εξαιρετικά τολμηρό ρόλο. Βαθμολογία: 3