Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (08-07-2017)

Τα εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος στην Αργεντινή της δεκαετίας του 1970 «ξυπνούν» για ακόμη μία φορά σε κινηματογραφική ταινία και πυροδοτούν τον αξιόλογο «Πιλότο» («Koblic», Αργεντινή, 2017) του Σεμπαστιάν Μπορενστάιν, πρώτη σε ιεραρχία πρότασή μας για αυτή την εβδομάδα. Ο πάντα καλός Ρικάρντο Νταρίν, ένας ηθοποιός ικανός να παίζει τα πάντα με το βλέμμα (είχε συνεργαστεί με τον ίδιο σκηνοθέτη στη σουρεαλιστική κωμωδία «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό»), υποδύεται εδώ τον πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας ο οποίος είναι αναγκασμένος να ζει με τις τύψεις των «πτήσεων θανάτου», όπως αποκαλούσαν τη μέθοδο εκτελέσεων κρατουμένων τους οποίους πετούσαν ζωντανούς από τα αεροπλάνα στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Λιποτακτεί και κρύβεται στην επαρχία όπου δουλεύει σε ιδιωτική επιχείρηση και ερωτεύεται τη γυναίκα ενός ντόπιου επιχειρηματία, έχοντας στην πλάτη του τον σαδιστή αστυνομικό της περιοχής (Οσκαρ Μαρτίνεζ) που τον υποπτεύεται. Ετσι, με πολύ έξυπνο τρόπο η ταινία αποκτά την εικόνα ενός πανέμορφα γυρισμένου ερωτικού δράματος που αλληθωρίζει ελαφρώς προς την πλευρά του «Ο ταχυδρόμος κτυπά πάντα δύο φορές» χωρίς να ξεχνά το ψυχολογικό υπόβαθρό του, με τον ήρωα να παλεύει διαρκώς με τη συνείδησή του. Βαθμολογία: 3

Ποτέ δεν «παίζεις» με τις γυναίκες εκτός κι αν είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο, είναι σαν να σου λέει με την τελευταία ταινία της η Σοφία Κόπολα. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τόμας Κάλινεν, η «Αποπλάνηση» («The beguiled», ΗΠΑ, 2017) οδηγεί τον θεατή μέσα σε ένα αρρωστημένο γυναικείο περιβάλλον, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, στο οποίο κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1864) εγκλωβίζεται ένας τραυματισμένος στρατιώτης των Βορείων (Κόλιν Φάρελ). Σύντομα, ο στρατιώτης αντιλαμβάνεται ότι οι γυναίκες των διαφορετικών ηλικιών του παρθεναγωγείου στον Νότο όπου έχει βρει καταφύγιο κάθε άλλο παρά θέλουν το καλό του. Ακόμα χειρότερα, προσπαθεί να αποπλανήσει την καθεμία με διαφορετικό τρόπο, κάτι που θα μετανιώσει οικτρά. Η Κόπολα προσπαθεί να κτίσει την ταινία της μέσα σε εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, τον φυσικό φωτισμό των κεριών και μια Νικόλ Κίντμαν στον ρόλο ενός θηλυκού σατανά που χωρίς κανέναν ενδοιασμό μπορεί να φτάσει στα άκρα και να προκαλέσει την ύστατη οδύνη.

Η ταινία, που μπορεί να γίνει παντιέρα φεμινιστικών οργανώσεων, μοιάζει περισσότερο με άσκηση στην ψυχανάλυση και λιγότερο με θέαμα ψυχαγωγίας, κάτι που δεν θα λέγαμε για την πρώτη που στηρίχτηκε στο μυθιστόρημα του Κάλινεν, την οποία γύρισε ο Ντον Σίγκελ το 1971 με τον Κλιντ Ιστγουντ στρατιώτη και την Τζεραλτίν Πέιτζ υπεύθυνη του παρθεναγωγείου. Ωστόσο χάρισε στη δημιουργό της το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, βράβευση που θα χαρακτήριζα το λιγότερο υπερβολική. Βαθμολογία: 2

Η περιπέτεια φαντασίας «Spider-Man: Η επιστροφή στον τόπο του» («Spider-Man: Homecoming», ΗΠΑ, 2017) του Τζον Γουότς παίρνει τη σκυτάλη από το «Captain America: Εμφύλιος πόλεμος» (2016) όπου ο Spider-Man συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τους «Εκδικητές» και συνδέεται επίσης με την πρώτη περιπέτεια των «Εκδικητών» (2012). Αλαλούμ δηλαδή για όσους δεν γνωρίζουν και τόσο καλά την ιστορία (κινηματογραφική η μη) του υπερφυσικού ήρωα της Marvel Comics, ο οποίος εδώ κινείται σε δύο κόσμους. Από τη μία προσπαθεί να περάσει τις εξετάσεις του Τόνι Σταρκ / Ιron Man (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) αντιμετωπίζοντας τη σπείρα που αξιοποιεί το πολεμικό υλικό εξελιγμένης τεχνολογίας που ξέμεινε από τις περιπέτειες και τις μάχες των «Εκδικητών» και από την άλλη, ως Πίτερ Πάρκερ, μάχεται με τις εφηβικές ανησυχίες του στο σχολείο όπου κανείς δεν γνωρίζει τη διπλή του ιδιότητα. Κινούμενο τσίρκο στη μεγαλύτερη διάρκειά της, η ταινία δεν προσπαθεί να κρύψει τον απολύτως παιδικό χαρακτήρα της και πράγματι, οι φαν του είδους της θα μείνουν ενθουσιασμένοι από τις ιδέες και τον διδακτισμό της που συνοψίζεται σε μια φράση του Τόνι Σταρκ: «Αν δεν είσαι τίποτε χωρίς τη στολή του Spider-Man, τότε δεν πρέπει να την έχεις». Το πιο καλό στοιχείο της ταινίας, πλην του Ντάουνι φυσικά, είναι ο Μάικλ Κίτον στον ρόλο του εργατοπατέρα «κακού» που θα πρέπει να αντιμετωπίσει ο Spider-Man. Βαθμολογία: 1 (προβάλλεται σε 165 αίθουσες της Ελλάδας σε 2D ή 3D).

Στον «Απρόβλεπτο έρωτα» («Hampstead», Αγγλία, 2017) του Τζόελ Χόπκινς, ένας γεροντοέρωτας, ο οποίος εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει χασμουρητά, αποκτά στυλ λόγω του κοινωνικού προβληματισμού που προστίθεται στο βασισμένο σε αληθινή ιστορία σενάριο του Ρόμπερτ Φέστινγκερ. Η ιστορία περιστρέφεται ανάμεσα σε μια αμερικανίδα χήρα (Νταϊάν Κίτον) που ζει στην ελίτ περιοχή Χάμστεντ του Λονδίνου και έναν παράξενο ιρλανδό άστεγο (Μπρένταν Γκίζον) που έχει καταλάβει μια παράγκα μέσα στο δάσος που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι της πρώτης. Ο άστεγος, που δεν θεωρεί τον εαυτό του άστεγο, προκαλεί το ενδιαφέρον της κυρίας που έχει οικονομικά προβλήματα λόγω των χρεών που έχει αφήσει πίσω του ο μακαρίτης και πολιορκείται από έναν λογιστή στον οποίο αρέσει, λόγος για τον οποίο είναι διατεθειμένος να της προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Τζόελ Χόπκινς καταφέρνει να στήσει μια γλυκιά, ασυνήθιστη ερωτική ιστορία διανθισμένη με β’ ρόλους που της προσθέτουν χιούμορ (οι σνομπ κάτοικοι του σπιτιού της Αμερικανίδας, ο Φιλ Ντέιβις στον ρόλο ενός εργάτη, ο Τζέισον Γουότκινς ως λογιστής) αλλά και μια παράμετρο με κοινωνικό ενδιαφέρον: εκείνον της χρησικτησίας. Βαθμολογία: 2 ½

«Πώς να γίνεις λατίνος εραστής» («How to be a latin lover», ΗΠΑ, 2017) του Κεν Μαρίνο. Φτηνού χιούμορ κωμωδία, με τον Εουτζένιο Ντερμπέζ να προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του όταν η πάμπλουτη σύζυγός του τον χωρίζει. Η στροφή του ήρωα στην αδελφή του (Σάλμα Χάγεκ) για βοήθεια κάνει τα πράγματα χειρότερα γιατί προσπαθεί να μυήσει τον ανιψιό του στην τέχνη του latin loving. Βαθμολογία: 1

«Τι όμορφη μέρα, Θεέ μου!» («Che bella giornata», Ιταλία, 2011) του Τζέναρο Νουνζιάντε. Ενας καιροσκόπος που ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός αλλά απορρίπτεται συνέχεια, καταφέρνει εν τέλει να αναλάβει τη φύλαξη του καθεδρικού ναού του Μιλάνου. Και ο Θεός βοηθός. Μετά τον περσινό θρίαμβο του «Πού πάω, Θεέ μου;» η εταιρεία διανομής του θεώρησε έξυπνη ιδέα να βγάλει στις αίθουσες μια άλλη κωμωδία του Τζέναρο Νουνζιάντε και πάλι με τον Τσέκο Τζαλόνε πρωταγωνιστή. Κρίμα που σε αντίθεση με το «Πού πάω, Θεέ μου» εδώ κυριαρχεί μόνον η σάχλα. Βαθμολογία: 1

Αποπνικτικής ατμόσφαιρας, εξαιρετικά ενοχλητική ασπρόμαυρη αλληγορία πάνω στην εξουσία και στην πάλη των τάξεων με τον Ντερκ Μπόγκαρτ στον ρόλο του τίτλου και τον Τζέιμς Φοξ σε εκείνον του αφεντικού. Σταδιακά και με έναν διαστροφικό τρόπο, οι ρόλοι αντιστρέφονται: ο υπάκουος, πιστός υπηρέτης επιβάλλεται ως δυνάστης του αδύναμου αφεντικού το οποίο εξαρτάται πλήρως από τον πρώτο και σταδιακά οδηγείται στην παρακμή. Η ταινία έκανε μεγάλη αίσθηση στην εποχή της καθιερώνοντας τον Αμερικανό Λόουζι που είχε βρει καταφύγιο στην Αγγλία έχοντας εγκαταλείψει την Αμερική του μακαρθισμού. Ο Χάρολντ Πίντερ διασκεύασε σε σενάριο το αφήγημα του Ρόμπιν Μομ (ανιψιού του Σόμερσετ) και εμφανίζεται ο ίδιος σε έναν μικρό ρόλο. Εκτακτες ερμηνείες αλλά ξεπερασμένο ως σύνολο. Βαθμολογία: 3

Στη Νέα Υόρκη του 1985, τρεις αδελφές (Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, Μία Φάροου, Νταϊάν Γουίστ) αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τη ζωή. Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν «συναντά»  τον Αντον Τσέχοφ με φόντο το Μανχάταν των διανοούμενων που τρώγονται με τα ρούχα τους και τις ανασφάλειές τους. Ερωτικά πάθη, απιστίες, διαλεκτικό χιούμορ, ανθρωπιά, ελπίδα, όλα μέσα από το σαρκαστικό, εύστοχο βλέμμα του Γούντι Αλεν, σε μια από τις καλύτερες δημιουργίες του. Ο ίδιος κρατά έναν χαρακτηριστικό ρόλο υποχόνδριου, ανάμεσα σε ένα υπέρλαμπρο καστ: ο Μαξ Φον Σίντοφ, ο Μάικλ Κέιν, η Κάρι Φίσερ, η Μορίν Ο’ Σάλιβαν. Οι Κέιν και Γουίστ βραβεύθηκαν με Οσκαρ β’ ρόλου. Βαθμολογία: 4