Η ταινία εποχής «Ερωτες και φιλίες» δίνει την ευκαιρίαστην Κέιτ Μπεκινσέιλ να «βγάλει» (επιτέλους) έναν ρόλο ουσίας…
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Ερωτες και φιλίες» («Love and friendship», ΗΠΑ / Αγγλία, 2017)
Eμπνευσμένη από ένα διήγημα της Τζέιν Οστεν, γραμμένο σε μορφή επιστολών στα μέσα του 1790 (δημοσιεύτηκε από τον ανιψιό της, Τζέιμς Εντουαρντ Οστεν-Λι, το 1871) η ταινία «Ερωτες και φιλίες» («Love and friendship», ΗΠΑ / Αγγλία, 2017), που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Αμερικανός Γουίτ Στίλμαν, προσφέρει πρώτα απ’ όλα μια αποκάλυψη: δίνει την ευκαιρία στην Κέιτ Μπεκινσέιλ να παίξει (επιτέλους) μια άξια προσοχής ηρωίδα, μια πανέμορφη νεαρή χήρα με μυαλό διαβολικό, σε σημείο να θαυμάζεις τη μακιαβελική δεξιοτεχνία της. Αποφασισμένη, σαν μια άλλη μαντάμ Nτε Μερτέιγ των «Επικίνδυνων σχέσεων» του Ντελακλό, να εξασφαλίσει όλα όσα θέλει (και είναι πολλά), η λαίδη Σούζαν Βέρνον εισβάλλει στην έπαυλη μιας αριστοκρατικής οικογένειας και σαν ταύρος σε υαλοπωλείο την κάνει άνω-κάτω χωρίς κανείς να μπορεί να της πει τίποτε.
Οι σχεδιασμοί της, η επιμονή της, το γεγονός ότι τίποτε και ποτέ δεν την πτοεί και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει το ψεύτικο χαμόγελο στο στόμα της, συνθέτουν μια εντυπωσιακή ηρωίδα ικανή να κρατήσει μόνη της μια ταινία. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσεις αν η Λαίδη Σούζαν σε βάλει στο στόχαστρό της, αυτή η αμετανόητη δολοπλόκος που ηδονίζεται με το να σφάζει με το γάντι και να της λένε κι ευχαριστώ! Ο Στίλμαν, που ξέρει να χειρίζεται τις ανθρώπινες σχέσεις, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με γυναίκες («Metropolitan», «Damsels in Distress»), υφαίνει με προσοχή στις λεπτομέρειες το φόντο της μουχλιασμένης βρετανικής αριστοκρατίας και το αποτέλεσμα είναι μια ψυχαγωγική ταινία δωματίου που χάρη στο υπόγειο χιούμορ της αντιπαρέρχεται τους αργούς ρυθμούς και την αποπνικτική ατμόσφαιρα «τσαγιού» που την περιβάλλει (σε β’ ρόλους οι Κλόε Σεβινί, Ξαβιέ Σαμιουέλ και ο πάντα απολαυστικός Στίβεν Φράι). Βαθμολογία: 3
«Αόρατος επισκέπτης» («Contratiempo», Ισπανία, 2017)
Υπάρχει μια φράση που επαναλαμβάνεται διαρκώς στο άκρως ενδιαφέρον, ατμοσφαιρικό ισπανικό θρίλερ «Αόρατος επισκέπτης» («Contratiempo», Ισπανία, 2017) του Οριόλ Πάουλο: «Μην αγνοείτετις λεπτομέρειες, εκεί βρίσκεται η απάντηση». Επιμένει να τη λέει μια σούπερ δικηγόρος (Ανα Βάγκενερ) στον νεαρό, πάμπλουτο επιχειρηματία (Μάριο Κάσας) ο οποίος κατηγορείται για τη δολοφονία της ερωμένης του (Μπάρμπαρα Λένι) και έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του για να της δώσει την ευκαιρία να τον υπερασπιστεί. Αν ο θεατής δώσει και αυτός σημασία στις λεπτομέρειες της ιστορίας (που είναι αρκετά μπερδεμένη, με πολλές εκδοχές και εκτυλίσσεται σε διαφορετικούς χρόνους), τότε μπορεί και να μην εκπλαγεί από τη μεγάλη έκπληξη του τέλους (όπως ομολογώ ότι συνέβη με εμένα). Αν όχι, μπορώ με ασφάλεια να υποθέσω ότι θα μείνει κάγκελο βλέποντας αυτόν τον κάπως επιτηδευμένο μα και γενναιόδωρο φόρο τιμής στο σινεμά του Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος ωστόσο (γιατί θα πρέπει να το πούμε και αυτό) ήταν πολύ πιο σαφής και «ξεκάθαρος» στις αφηγήσεις του.Βαθμολογία: 2 ½
«Και μαζί και χώρια» («Sous le même toit», Γαλλία, 2017)
Η κωμική πλευρά της ταινίας «Οταν τελειώσει ο έρωτας» του Γιοακίν Λαφός, που είδαμε προσφάτως στις αίθουσες, είναι επίσης γαλλική και λέγεται «Και μαζί και χώρια» («Sous le même toit», Γαλλία, 2017). Ο σκηνοθέτης Ντομινίκ Φαρουτζιά ενδιαφέρεται να κοιτάξει ανάλαφρα ένα δυσάρεστο θέμα, τις συνέπειες ενός διαζυγίου κοινή συναινέσει ανθρώπων που δεν είναι ακριβώς βέβαιοι ότι θέλουν όντως να χωρίσουν. Ο Ζιλ Λελούς και η Λουίζ Μπουργκουά μοιράζονται το σπίτι, με τη μερίδα του λέοντος στη γυναίκα. Και ενώ τρώγονται διαρκώς σαν τον σκύλο με τη γάτα, τα δύο παιδιά τους, που δεν αντέχουν τον παραλογισμό, προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους. Η ταινία λέει αλήθειες με χαριτωμένο τρόπο, μόνο που τα αστεία δεν είναι ποτέ πραγματικά αστεία και το δράμα ποτέ πραγματικό δράμα. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το πρόβλημα της ταινίας, δεν ξέρεις αν θα πρέπει να την πάρεις στα σοβαρά ή να τη χαζέψεις χαμογελώντας. Είναι μια ταινία φτιαγμένη χωρίς μέθοδο και δεν καταφέρνει να διατηρήσει πραγματικά το ενδιαφέρον. Βαθμολογία: 2
M.A.T. Moνάδα αποδόμησης τάξης» («Raid dingue», Γαλλία, 2017)
Πολύ πιο απλά (και πολύ πιο αστεία) τα πράγματα στην κωμωδία του Ντανί Μπουν«M.A.T. Moνάδα αποδόμησης τάξης» («Raid dingue», Γαλλία, 2017) στην οποία ο ίδιος ο Μπουν πρωταγωνιστεί στον ρόλο ενός γκαφατζή «ματατζή» που αναλαμβάνει την εκπαίδευση της πιο αδέξιας αλλά συγχρόνως και αποφασιστικής αστυνομικίνας σε όλη τη Γαλλία. Σε αυτή την προβλέψιμη αλλά επαναλαμβάνω αστεία αφέλεια, ο ρόλος της μπασκίνας δίνει την ευκαιρία στην Αλίς Πολ να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο το κωμικό ταλέντο της που είχε φανεί τόσο στον «Υποχόνδριο» όσο και στον «Γάμο με δόσεις» – και πάλι δίπλα στον Μπουν. Βαθμολογία: 2
ΕΠΑΝΑΠΡΟΒΟΛΕΣ
«Ακατόνε» («Accatone», Ιταλία, 1961) του Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Θαρραλέα βουτιά στον κόσμο της πορνείας και των μαστροπών της Ρώμης των αρχών της δεκαετίας του 1960 με κεντρικό ήρωα τον Ακατόνε (Φράνκο Τσίτι), έναν μαστροπό του οποίου η ζωή αλλάζει όταν η πόρνη που εκμεταλλεύεται καταλήγει στη φυλακή. Θα προσπαθήσει να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα και το παιδί τους, θα εκδιωχθεί ξυλοκοπημένος, θα αναζητήσει τη λύση στο πρόσωπο μιας νέας γνωριμίας την οποία θέλει να μετατρέψει σε πόρνη και θα μπλέξει χειρότερα. Ζωή στο περιθώριο, άγρια κινηματογράφηση σε μια Ρώμη που δεν έχει καμία σχέση με την τουριστική Αιώνια Πόλη που όλοι γνωρίζουμε, ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο-σοκ που διαμόρφωσε το πλαίσιο όλων σχεδόν των ταινιών αυτού του αιρετικού και προκλητικού αντιφασίστα, του απόλυτου εκφραστή της αλήθειας. Βαθμολογία: 4
«Ο Λουί Ντε Φινές σε ασύλληπτες διακοπές» («Les grandes vacances», Γαλλία, 1967) του Ζαν Ζιρόλ.
Ο αεικίνητος κωμικός Λουί Ντε Φινές ταιριάζει γάντι στον ρόλο του αυστηρού λυκειάρχη που μην μπορώντας να χωνέψει το γεγονός ότι ο γιος του (Ολιβιέ Ντε Φινές) έμεινε μετεξεταστέος, τον στέλνει στο Λονδίνο σε πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών το καλοκαίρι. Μόνο που ο μικρός στέλνει άλλον στη θέση του, οπότε οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν σε αυτή την ξεχασμένη κωμωδία του διάσημου γάλλου ηθοποιού που χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο, σου φτιάχνει τη διάθεση. Βαθμολογία: 3
Προβάλλεται επίσης η νεανική περιπέτεια του Αντόνιο Νεγκρέτ «Overdrive» (ΗΠΑ, 2017) στην οποία δύο αδέλφια ληστές βρίσκουν μπελάδες με τη μαφία της Νοτίου Γαλλίας. Ο ένας τους είναι ο Σκοτ Ιστγουντ, γιος του Κλιντ.
Bαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ