Θυμόμουν πως πολλές φορές ο μπαμπάς μου μου είχε πει ότι κάθε ανθρώπινο ον, η προσωπικότητα του καθενός, είναι σαν κύβος πάνω σε ένα τραπέζι. Υπάρχει μια όψη που όλοι μπορούμε να δούμε (η πάνω)· όψεις που κάποιοι μπορούν να δουν ενώ άλλοι όχι, κι αν προσπαθήσουμε μπορούμε να τις δούμε κι εμείς (οι πλαϊνές)· μια όψη που βλέπουμε μόνο εμείς (αυτή που είναι μπροστά στα μάτια μας)· μια άλλη όψη που βλέπουν μόνο οι άλλοι (αυτή που είναι μπροστά τους)· και μια όψη κρυμμένη απ’όλους, από τους άλλους κι από μας τους ίδιους (η όψη πάνω στην οποία είναι ακουμπισμένος ο κύβος).
Από το μυθιστόρημα του Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε «Η λήθη που θα γίνουμε», Εκδόσεις Πατάκη, πρώτη έκδοση 2017, μετάφραση Τιτίνα Σπερελάκη, σελίδες 295-296
Επιλογή κειμένου:
Ζωή Καπερώνη
