Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (09-09-2017)

Μια κοφτή, στακάτη, ολοζώντανη «αναπαράσταση» των δραματικών γεγονότων στο Ντιτρόιτ του 1967, όταν η μεγαλούπολη της Πολιτείας του Μίσιγκαν ισοπεδώθηκε από τις εξεγέρσεις των πολιτών – κυρίως των μαύρων – αποπειράται στο «Detroit. Μια οργισμένη πόλη» (ΗΠΑ, 2017) η Κάθριν Μπίγκελοου. Γνωστή για τον δεξιοτεχνικό, άμεσο τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την Ιστορία («The hurt locker», «Zero dark thirty»), η Μπίγκελοου με την πολύτιμη βοήθεια της «πένας» της, του σεναριογράφου Μαρκ Μπόαλ, «βουτά» παθιασμένα στα γεγονότα και κτίζει ένα επικό δράμα του «τότε» που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα δράμα του «σήμερα» (το ντουέτο δεν αρνήθηκε τη σύνδεση των εποχών).

Βασικός πυλώνας της ταινίας η επίθεση τριών αστυνομικών σε ένα ξενοδοχείο όπου υποτίθεται ότι ακούστηκε πυροβολισμός. Με τους τρεις αστυνομικούς εκτός ελέγχου από την πρώτη κιόλας στιγμή, εκείνη η βραδιά στο ξενοδοχείο Algiers μετατράπηκε σε λουτρό αίματος με τρία θύματα, όλοι μαύροι. Υπό τη σιγουριά της καθοδήγησης της Μπίγκελοου η κάμερα του Μπάρι Ακροϊντ βρίσκεται με έναν σχεδόν «κασαβετικό» τρόπο κολλημένη στα πρόσωπα, ο ιδρώτας τους είναι και δικός μας ιδρώτας, τα βλέμματα, είτε τρομαγμένα είτε οργισμένα, μας διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Την ίδια ώρα η «συγχώνευση» του fiction με το ντοκιμαντέρ προσωπικά με άφησε με το στόμα ανοιχτό, κάτι που υποθέτω ότι θα συμβεί με πολλούς θεατές, γι’ αυτό και θεωρώ ότι το «Detroit» θα ακουστεί στα προσεχή Οσκαρ, σίγουρα σε κάποιες τεχνικές κατηγορίες, αν όχι και στις σκηνοθεσίας – σεναρίου (παίζουν Τζον Μπογιέγκα, Γουίλ Πάουλτερ, Αντονι Μάκι, Αλγκι Σμιθ κ.ά.). Βαθμολογία: 4

Μετά από μια σειρά απογοητευτικών ταινιών που με εξαίρεση (λόγω επιτυχημένης  συνταγής) την πέμπτη περιπέτεια της «Επικίνδυνης αποστολής» ουδόλως βοηθήθηκαν από την παρουσία του («Η μούμια», «Στα όρια του αύριο», «Oblivion»), ο Τομ Κρουζ βρίσκει επιτέλους τον καλό εαυτό του στο «American made» (ΗΠΑ, 2017) του Νταγκ Λάιμαν (στην παραγωγή της οποίας έχουν εμπλακεί και οι Ελληνες Πάρις Κασιδόκωστας και Τέρι Ντούγκας, οι οποίοι κάνουν εξαιρετική δουλειά στην Αμερική αν κρίνει κανείς από την εξίσου θαυμάσια ταινία τους «Good time» που διαγωνίστηκε εφέτος στις Κάννες).

«Μη μου πείτε ότι αυτή δεν είναι η σπουδαιότερη χώρα του κόσμου» λέει και ξαναλέει ο Μπάρι Σιλ (Κρουζ) καθ’ όλη τη διάρκεια του «American made». Η χώρα είναι (φυσικά) η Αμερική και το σχόλιο (φυσικά) διανθίζεται από μπόλικη ειρωνεία. Ταλαντούχος πιλότος της TWA, o Σιλ (που είναι πραγματικό πρόσωπο) εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την πρόταση της CIA στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να κάνει τις βρώμικες δουλειές της και μπήκε σε ακόμα πιο βαθιά νερά κάνοντας ακόμα πιο βρώμικες δουλειές για την πάρτη του. Εγινε ο βασικός μεταφορέας ναρκωτικών από την Κολομβία στις Ηνωμένες Πολιτείες, «κολλητός» βαρόνων των ναρκωτικών όπως ο Χόρχε Οτσόα και ο Πάμπλο Εσκομπάρ. Με το χαμόγελο διαρκώς στο στόμα και μια αυτοπεποίθηση που θα ζήλευε ακόμα και ο Μάτζικ Τζόνσον την εποχή που ήταν ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου, ο Σιλ οργάνωσε ολόκληρο επιτελείο πιλότων και κυριολεκτικά «πνίγηκε» στο χρήμα. «Διάολε, στερέψαμε από κρυψώνες» λέει ο ίδιος στην αφήγησή του, την οποία κάνει ενώ το όλο θέμα έχει πλέον πάρει την κάτω βόλτα. Η ταινία έχει τη λογική των «Καλών παιδιών» και του «Λύκου της Wall Street» του Μάρτιν Σκορσέζε, με τη μόνη διαφορά ότι ο Λίμαν ποντάρει πάρα πολύ στην πλάκα.Βαθμολογία: 3 1/2

«Η πολιτική δεν είναι δουλειά, είναι αφοσίωση» ακούμε σε μια σκηνή της πολιτικής ταινίας «Αυτή η γη είναι δική μας» («Chez nous», Γαλλία/ Βέλγιο, 2017) του Λουκά Μπελβό. Τη λέει ένας σεβάσμιος γιατρός (Αντρέ Ντισολιέ), πολύ δημοφιλής σε μια πόλη στον βορειοδυτικό τομέα της χώρας, εκεί όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Πολιτικός από τη φύση του αλλά άνθρωπος των παρασκηνίων, πατριώτης αλλά όχι φασίστας, ο γιατρός θα πείσει την Πολίν (Εμιλί Ντικέν), μια αξιαγάπητη νεαρή νοσοκόμα, να διεκδικήσει τη δημαρχία με τη στήριξη του ακροδεξιού κόμματος, στο οποίο ηγείται μια δυναμική γυναίκα (Κατρίν Ζακόμπ). Αυτή η πονηρή μέθοδος του γιατρού που παρασύρει την «απολιτίκ» νοσοκόμα στον κόσμο της πολιτικής, έναν κόσμο που στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνει, είναι η ραχοκοκαλιά της ταινίας που σε παρασύρει με το υποδειγματικό σενάριό της (στο οποίο υπάρχουν αρκετοί β’ χαρακτήρες που δυναμώνουν την ιστορία). Ο Μπελβό καταφέρνει να αφουγκραστεί τη σημερινή κοινωνία του μίσους και της διχόνοιας και δίνοντας σημασία ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες μιλάει για την ευκολία με την οποία ένας μη εκπαιδευμένος στην πολιτική σκέψη πολίτης μπορεί να παρασυρθεί και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει να γίνει όργανο φρονημάτων στα οποία ουσιαστικά είναι αντίθετος. Βαθμολογία: 3 1/2

Το «Ερχεται τη νύχτα» («It comes at night», ΗΠΑ, 2017) του Τρέι Εντουαρντ Σουλτς, εντάσσεται στο νέο κύμα των χαμηλού προϋπολογισμού θρίλερ που τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει να προκαλέσουν αίσθηση (ανάμεσά τους τα «Τρέξε», «Μην αναπνέεις», «Σε ακολουθεί», «Raw»). Δεν μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς έχει συμβεί στην ιστορία και ο κόσμος έχει καταστραφεί, το μόνο για το οποίο ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται είναι η προσπάθεια των εναπομεινάντων να επιβιώσουν. Με κάθε τίμημα. Είναι ελάχιστοι, πολύ καχύποπτοι και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή (αν όχι δευτερόλεπτο) να αφαιρέσουν μια ανθρώπινη ζωή. Η ταινία εστιάζει σε μια τριμελή οικογένεια (Τζόελ Εγκερτον, Κάρμεν Εγιόγκο, Κέλβιν Χάρισον) που γνωρίζεται με μια άλλη τριμελή οικογένεια (Κρίστοφερ Αμποτ, Ράιλι Κέο, Γκρίφιν Ρόμπερτ Φόκνερ) με την οποία θα προσπαθήσει να συμβιώσει. Το σύνολο είναι ατμοσφαιρικό, ενίοτε τρομακτικό, αλλά και πάρα πολύ στατικό, με τη δράση άλλοτε εγκλωβισμένη μέσα σε ένα καλά σφραγισμένο σπίτι και άλλοτε στο ύπαιθρο. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ταινία που θα αφήσει εποχή, ούτε όμως και για μια που περνά απαρατήρητη. Βαθμολογία: 2 ½

–«Επιστροφή στη Βουργουνδία» («Ce qui nous lie», Γαλλία, 2017). Αγροτικό δράμα του Σεντρίκ Κλαπίς. Τα τρία παιδιά ενός οινοπαραγωγού της Βουργουνδίας καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον των κτημάτων που κληρονόμησαν όταν ο πατέρας τους πεθαίνει. Μπόλικα οικογενειακά μπερδέματα σε μια ταινία της οποίας το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η καταγραφή των άκρως πολιτισμένων συνθηκών εργασίας στ’ αμπέλια της Βουργουνδίας (παίζουν: Pίο Μαρμπάι, Φρανσουά Σιβίλ κ.ά.).Βαθμολογία: 2 1/2

– «Οι πρώην» («Les ex», Γαλλία, 2017). Κομεντί του Μορίς Μπαρτελεμί. Μηδαμινής σημασίας, άνευρη γαλλική καθημερινότητα, γεμάτη μπερδεμένες ερωτικές καταστάσεις, πρόσωπα που δεν κινούν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον (αν το κινούν και καθόλου) και μια ακατάσχετη φλυαρία διανθισμένη με χιούμορ που ούτε σε κάνει να γελάς ούτε οδηγεί κάπου (παίζουν: Ζαν Πολ Ρουβέ, Πατρίκ Σενέ κ.α.). Βαθμολογία: 1

–Paulina» (Aργεντινή, 2015). Δραματική ταινία του Σαντιάγκο Μίτρε. Αποφασισμένη να ακολουθήσει την δική της επαγγελματική πορεία, μια γυναίκα (Ντολόρες Φόνζι) αντιτίθεται στη γνώμη του δικαστή πατέρα της (Οσκαρ Μαρτίνεζ) και οδεύει προς την επαρχία. Βαθμολογία: –

Τέσσερις κλασικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου και πάλι στις αίθουσες. Στο Αστυ ο «Νεκρός» του Τζιμ Τζάρμους με έναν Τζόνι Ντεπ σε κορυφαία στιγμή, στον Ζέφυρο  η «Ατιμασμένη» του Βιτόριο Ντε Σίκα με τη Σοφία Λόρεν σε οσκαρική ερμηνεία, στο Βοξ και στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος το «Στο πέρασμα του χρόνου» του Βιμ Βέντερς (ίσως η καλύτερη από τις ευρωπαϊκές ταινίες περιπλάνησης του σκηνοθέτη) και στην Αλκυονίδα η ξεχασμένη ρωσική ταινία «Σύμφωνα με τον νόμο» του Λεβ Κουλέσοφ την οποία αξίζει να ανακαλύψετε.

Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη