Όποιος έχει επιχειρήσει να μετακόμισει πηγαίνοντας τη γάτα σε νέο σπίτι, ξέρει…
του Άρη Δημοκίδη
Λοιπόν, κάθε φορά που πάω στις ανιψιές μου από τότε που πήγαιναν νήπια και είχα πάρει δυο γάτες, κάθε φορά με ρωτούσαν «Θείε Άρη γιατί δεν έφερες τα γατάκια μαζί σου;» και κάθε φορά τους έλεγα ότι δεν μπορώ να τις φέρνω όπως άλλοι φέρνουν τους σκύλους τους γιατί οι γάτες δε δέχονται να μετακινηθούν. Δεν είμαι σίγουρος αν με πιστεύουν, αλλά λέω αλήθεια. Και κάποτε θα διαβάσουν αυτό το άρθρο και θα το καταλάβουν.
Όταν πήρα χτες συνέντευξη απ’ τον Κυριάκο Αθανασιάδη ξέροντας ότι μετακόμισε με σκύλο, γάτα και γυναίκα από την Θεσσαλονίκη στην Πράγα, τον ρώτησα πώς πήραν τα ζώα την αλλαγή περιβάλλοντος. Ο Αρσέν ο σκύλος προσαρμόστηκε αμέσως. Η γάτα όμως… «Έκανε μία εβδομάδα να ηρεμήσει. Τις πρώτες ημέρες κρυβόταν σε μέρη που δεν πήγαινε το μυαλό μας. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πώς χωρούσε εκεί μέσα, σε ένα κλειστό συρτάρι που έχει το κρεβάτι μας, π.χ.: πώς το άνοιγε για να μπει; Μετά την πρώτη μας νύχτα στο καινούριο σπίτι, αρχίσαμε να φτιάχνουμε αφίσα, «Χάσαμε τη γάτα μας, δίνεται αμοιβή» κλπ., γιατί έκανε ώρες να φανεί και τα χάσαμε, τρελαθήκαμε. Τελικά ήταν κάπου στο σπίτι, δεν ξέρουμε πού, και εμφανίστηκε ξαφνικά για να τσιμπήσει κάτι.» Η ιστορία του μ’ άρεσε πολύ αλλά δεν με εξέπληξε. Μοιάζει με όλων των γατο-γονιών που επιχειρούν να μετακομίσουν.
Ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου όταν κάποτε είχαν πάρει στο χωριό τη γάτα τους, θεώρησαν ότι αυτή έσκασε απ’ το σπίτι και βγήκαν μετά από ώρες ψάχνοντάς την σ’ όλο το χωριό, απελπισμένοι. Την επόμενη μέρα άκουσαν ένα νιάου πίσω από μια ντουλάπα.
Η ντουλάπα ήταν σχεδόν κολλημένη στον τοίχο, δεν μπορούσα να πιστέψουν ότι η Νταίζη ήταν πίσω από εκεί, γιατί απλούστατα «δεν χωρούσε»! Κι όμως τη δελέασαν με φαγητό και μετά από κάποιες ώρες την κατάφεραν και βγήκε!
Να κι η δική μου ιστορία: Ήρθαμε με τον Γιώργο εδώ και κάποιο καιρό στην Χαλκιδική, απομονωμένοι, και θα μείνουμε για άλλον ένα μήνα. Ο μπαμπάς μου με είχε προειδοποιήσει με την ιστορία που σας είπα πιο πάνω, το ίδιο και ο κτηνίατρός μας. Είναι ΤΟΣΟ μεγάλο κλισέ: Όταν μετακινείται μια γάτα πρέπει -ασχέτως αν είναι θαραλλέα ή φοβιτσιάρα- να κρυφτεί κάπου για περίπου μία μέρα και να νομίζεις ότι την έχασες!
Έτσι λοιπόν εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι. Είχαμε και το αγοράκι και το κοριτσάκι (είναι αδέρφια) σε ξεχωριστά κλουβιά στο αυτοκίνητο, κι όταν φτάσαμε στο εξοχικό βάλαμε σε ένα υπνοδωμάτιο κατευθείαν ένα αερόθερμο που είχαμε αγοράσει επί τούτου για να ζεστάθει το δωμάτιο, φέραμε τα κλουβιά, και, αφού βεβαιωθήκαμε πως η πόρτα ήταν καλά κλειστή, τις ελευθερώσαμε.
Παρατηρήσαμε τις κινήσεις τους για να ξέρουμε πού θα έχουν πάει και να μην ανησυχούμε την υπόλοιπη μέρα. Μας φάνηκε περίεργο που το κοριτσάκι (η πιο θαραλλέα γενικά) έτρεξε και βγήκε απ’ το κλουβί και κρύφτηκε κάτω από μία ντουλάπα, όπου και έμεινε για ατελείωτες ώρες, ενώ το αγοράκι (ο φοβητσιάρης γενικά) έμεινε απλώς στο κλουβί, χωρίς να τρέξει να κρυφτεί.
Κατά το απόγευμα, καταλάβαμε ότι το αγοράκι δεν είχε γίνει ξαφνικά γενναιότερο, αλλά ότι είχε απλώς κοκαλώσει τόσο πολύ, που δεν τολμούσε ούτε να κουνηθεί, ούτε να βγει απ’ το κλουβί για να κρυφτεί! Όταν κάποτε ξεψάρωσε λίγο, βγήκε και χώθηκε κι αυτός στην κρυψώνα του, πίσω από μια κουρτίνα (μπράβο Πιτ, σπουδαία κρυψώνα!).
Το βράδυ αφήσαμε ανοιχτή την πόρτα του υπνοδωματίου τους, και πήγαμε στο δικό μας για ύπνο. Το πρωί όταν ξύπνησα συνειδητοποίησα ότι τα πόδια μου ήταν ακινητοποιημένα από ένα πολύ ευχάριστο βάρος – είχαν έρθει σε μας και όλα ήταν όπως πρώτα…
*Απαντώντας στο ερώτημα του τίτλου (που μ’ έκανε να αφηγηθώ τα παραπάνω) «Γιατί οι οικόσιτες γάτες μισούν τόσο πολύ τις μετακινήσεις;» ας πω αυτά που έμαθα:
Οι γάτες τρίβουν παντού τη μουσούδα τους, πλάγια κάπως, και έτσι απελευθερώνουν φερομόνες. Μ’ αυτές τις φερομόνες πετυχαίνουν δύο πράγματα: 1. Να μαρκάρουν το χώρο τους, αφήνοντας ένα σημάδι πως είναι δικός τους, και 2. Να ελέγξουν και να πιστοποιήσουν πως αυτά τα σημεία που έτριψαν είναι ασφαλή. Έτσι το σπίτι που ζουν είναι γεμάτο με αυτές τις απαραίτητες μυρωδιές και τα σημάδια πως κάθε τι εκεί μέσα είναι απολύτως ελεγμένο και ασφαλές.
Όταν τις πάμε σε ένα νέο χώρο που δεν έχουν μαρκάρει,δεν φτάνει στη μύτη τους καμία απ’ τις μυρωδιές που θα τους προσέφεραν ασφάλεια. Δεν βρίσκουν κανένα ενθαρρυντικό σημάδι, νοιώθουν πως είναι στα τυφλά και φοβούνται πως εκεί μέσα δεν είναι τίποτα ασφαλές, δικό τους ή έστω οικείο.
Θα τους πάρει ώρα να βρουν το θάρρος να εξερευνήσουν -και να απελευθερώσουν φερομόνες μαρκάροντας νέα σημάδια ‘ασφαλείας’ και μέχρι τότε η φάση είναι εξαιρετικά στρεσογόνα γι’ αυτές. Γι’ αυτό και, εκτός αν θέλεις να τις πας κάπου για τουλάχιστον 10 μέρες, είναι καλύτερο να μη τις μετακινείς για πλάκα.
