Η ταινία του Ανδρέα Μορφονιού «Τζαμάικα», με τους Σπύρο Παπαδόπουλο και Φάνη Μουρατίδη, είναι μια φρέσκια πρόταση του ελληνικού σινεμά πάνω στο αμερικανικό πρότυπο της feelgood αμερικανικής δραματικής κομεντί
«Τζαμάικα» (Ελλάδα, 2017)
Τι μπορεί να έχει συμβεί ανάμεσα στον Ακη (Σπύρος Παπαδόπουλος) και τον αδελφό του, τον Τίμο (Φάνης Μουρατίδης), που να έχει αλλοιώσει τόσο πολύ τις σχέσεις τους; Μήπως φταίει η ζήλια του φορτωμένου με χρέη ταξιτζή Ακη απέναντι στην άνετη διασημότητα του τηλεαστέρα Τίμου; Μήπως μια γυναίκα είναι κρυμμένη πίσω από τη σχέση τους; Ο,τι και να έχει συμβεί, όποιο και να είναι το πρόβλημα – αν υπάρχει πρόβλημα – θα χρειαστεί να περιμένει, όταν η υγεία του Τίμου θα βρεθεί προ αδιεξόδου. Τότε ο Ακης θα σταθεί δίπλα στον αδελφό του με σθένος, θα του δώσει κουράγιο. Και εν τέλει θα βοηθηθεί και ο ίδιος.
Απλή ιστορία, πειστικοί διάλογοι, προσεγμένο χιούμορ, ικανοποιητικές ερμηνείες, εξαίρετος ήχος, σφιχτό μοντάζ, οικονομία χρόνου. Ιδού τα χαρακτηριστικά της «Τζαμάικα» (Ελλάδα, 2017) του Ανδρέα Μορφονιού («Ευτυχισμένοι μαζί») στην πρώτη του σκηνοθεσία για τον κινηματογράφο (η ιδέα ήταν του Φ. Μουρατίδη).
Μια ελληνική δραματική κομεντί, λαϊκή μεν αλλά επ’ ουδενί χυδαία (βλέπε «Θησαυρός»), η οποία χωρίς να παριστάνει ότι ανακάλυψε την πυρίτιδα, μπορεί να σε κάνει να περάσεις καλά, να συγκινηθείς και να χαμογελάσεις, γιατί περιέχει όλα τα feelgood στοιχεία που μπορείς να εντοπίσεις σε μια χ, ψ, ω αμερικανική δραματική κομεντί – όπως για παράδειγμα τις «Επιθυμίες παρά πέντε» με τον Τζακ Νίκολσον και τον Μόργκαν Φρίμαν, από την οποία η «Τζαμάικα» δεν έχει απολύτως τίποτε να ζηλέψει.
Μπράβο λοιπόν σε όλους όσοι συνέβαλαν με ολοφάνερο επαγγελματισμό στη δημιουργία της «Τζαμάικα» και αν θέλετε τη γνώμη μου, μακάρι να έβγαιναν κι άλλες τέτοιες ταινίες γιατί είναι το είδος που τελικά χρειάζεται ο ελληνικός κινηματογράφος αν και ελάχιστοι – ανάμεσά τους ο Τάσος Μπουλμέτης – ενδιαφέρονται να το υπηρετήσουν (συμπρωταγωνιστούν οι Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Ηλίας Μελέτης κ.ά.). Βαθμολογία: 3
«Ολα τα λεφτά του κόσμου» («All the money in the world», 2017)
Το θρίλερ του Ρίντλεϊ Σκοτ«Ολα τα λεφτά του κόσμου» («All the money in the world», 2017) απέκτησε κατ’ αρχάς φήμη από την απόφαση της SONY να ξαναγυριστούν όλες οι σκηνές του Κέβιν Σπέισι με άλλον ηθοποιό, παρότι τα γυρίσματα είχαν ολοκληρωθεί. Ο ηθοποιός που αντικατέστησε τον Σπέισι ήταν ο Κρίστοφερ Πλάμερ που ειρωνικά κέρδισε για αυτή την ερμηνεία του μια υποψηφιότητα στις τελευταίες Χρυσές Σφαίρες.
Δεν μπορώ να ξέρω πόσο καλός ήταν ο Σπέισι, πάντως ο Πλάμερ τελικά είναι η ψυχή αυτής της ταινίας· μια νοσηρή, φρικαλέα ψυχή γιατί ο ήρωάς του δεν είναι άλλος από τον αδίστακτο πετρελαιά Τζον Πολ Γκέτι (1892 – 1976), ο οποίος θα παζάρευε ακόμη και τη ζωή της μάνας του αν ήταν να κερδίσει χρήματα. Εξάλλου κάτι τέτοιο γίνεται και εδώ: ο Γκέτι βρέθηκε σε δύσκολη θέση (όχι ότι ίδρωσε το αφτί του βέβαια) όταν το 1973 ο εγγονός του (Τσάρλι Πλάμερ) έπεσε θύμα απαγωγής στην Ιταλία και εκείνος αρνούνταν πεισματικά να πληρώσει τα χρήματα που ζητούσαν οι απαγωγείς, ψίχουλα, φυσικά, για την τσέπη του δισεκατομμυριούχου.
Η ταινία είναι μια περιγραφική ανασκόπηση όλης αυτής της μυστηριώδους υπόθεσης (θαρρείς ότι όλη η Ιταλία ήταν μπλεγμένη σε αυτήν!) που τράβηξε πολύ (όπως τραβά και η ταινία) και είχε πολλές περιπλοκές, όπως μαθαίνουμε μέσω της έρευνας του πρώην κυβερνητικού πράκτορα (Μαρκ Γουόλμπεργκ) που δούλευε για τον Γκέτι. Ο Σκοτ ενδιαφέρεται για την επιμελή αναπαράσταση της εποχής (η σκηνογραφία αξίζει πράγματι Οσκαρ), αλλά τελικά δεν φαίνεται ότι έχει και πολλά να πει, ή μάλλον ό,τι έχει να πει ενσωματώνεται στον Γκέτι / Πλάμερ: λεφτά, λεφτά και πάλι λεφτά. Δεν υπάρχει τίποτε πέραν των χρημάτων στο σάπιο μυαλό αυτού του αποκρουστικού γέρου που μουχλιάζει μέσα στη συλλογή των πανάκριβων, συλλεκτικών πινάκων του, στις ανά τον κόσμο επαύλεις του και στα τηλεγραφήματα που τον ενημερώνουν για την πορεία του χρηματιστηρίου. Μόνος, χωρίς φίλους, χωρίς την αγάπη κανενός. Αυτός και τα λεφτά του.
Την ίδια ώρα, στην αντίθετη πλευρά, η μητέρα του απαχθέντος παιδιού (Μισέλ Γουίλιαμς) βλέπει ότι δεν μπορεί να βρει λύση στο πρόβλημα χωρίς τη βοήθεια του πρώην πεθερού της από τον οποίο ποτέ δεν ζήτησε τίποτε και στον οποίο τόλμησε να στρέψει την πλάτη. Δεν είναι σπουδαίος ρόλος και μπροστά στον Γκέτι του Πλάμερ εξαφανίζεται, όμως η Γουίλιαμς τον χειρίζεται όσο καλύτερα μπορεί σε μια ταινία που ενώ μιλάει πολύ, δεν έχει να πει και τίποτε πέραν του αυτονόητου. Βαθμολογία: 2 ½
«Ο στόχος»- «The man with the iron heart» (Γαλλία / Αγγλία / Βέλγιο / ΗΠΑ, 2017)
Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, γνωστός ως «Ο χασάπης της Πράγας», ήταν ο εγκέφαλος του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, δεξί χέρι του Χάινριχ Χίμλερ και σύμφωνα με τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ «ο άνθρωπος με την ατσαλένια καρδιά». Αυτός εξάλλου είναι και ο αυτολεξεί μεταφρασμένος στα ελληνικά τίτλος της ταινίας του Σέντρικ Χιμένεζ που ασχολείται μαζί του: «The man with the iron heart» (Γαλλία / Αγγλία / Βέλγιο / ΗΠΑ, 2017) που προβάλλεται ως «Ο στόχος».
Στο πρώτο μέρος της παρακολουθούμε τη μύηση του Χάιντριχ (ο αυστραλός ηθοποιός Τζέισον Κλαρκ) στον ναζισμό, για την οποία υπεύθυνη ήταν η γυναίκα του (Ρόζαμουντ Πάικ). Βλέπουμε έναν αδύναμο χαρακτήρα, που πιάνεται εύκολα στις γυναικείες παγίδες και σώζεται χάρη στη χαρισματική οργάνωση που έχει ως χαρακτήρας. Το δεύτερο μέρος εστιάζει στη φρίκη των δραστηριοτήτων του με αποκορύφωμα την Πράγα όπου και δολοφονήθηκε από τους Παρτιζάνους, μια αποστολή αυτοκτονίας που είδαμε προσφάτως και σε μια άλλη ταινία, την «Επιχείρηση: Ανθρωποειδές». Αυτή η φρικιαστική μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε ανθρωπόμορφο τέρας είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μιας ταινίας, χωρίς ιδιαίτερες εκρήξεις και με ιστορικό κυρίως ενδιαφέρον, το σενάριο της οποίας στηρίζεται στο γραμμένο υπό μορφήν ημερολογίου μυθιστόρημα του Γάλλου Λοράν Μπινέ «HΗhH» που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Βαθμολογία: 2 ½
Τζάνγκο, ο βασιλιάς του σουίνγκ» («Django», Γαλλία / 2017)
Είναι γνωστό ότι οι καλλιτέχνες λειτουργούν με τους δικούς τους κώδικες και πολύ συχνά βρίσκονται εντελώς εκτός πραγματικότητας, όμως ο Τζάνγκο Ράινχαρτ ήταν περίπτωση από μόνος του. Να είσαι Ρομά και να βράζει ο τόπος γύρω σου από τη φρίκη των ναζιστών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να μη γνωρίζεις καν ποιος είναι ο… Χίτλερ; Ε, αυτό πια πάει πολύ! Και όμως, σύμφωνα με τη βιογραφική ταινία «Τζάνγκο, ο βασιλιάς του σουίνγκ» («Django», Γαλλία / 2017) που σκηνοθέτησε ο Ετιέν Κομάρ, ο Ράινχαρτ (Ρεντά Κατέμπ) δεν είχε πάρει χαμπάρι για το τι πραγματικά συνέβαινε στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η μουσική του. Σπουδαίος κιθαρίστας της τζαζ (και μάλιστα με μόνο τρία δάχτυλα στο δεξί χέρι εξαιτίας ενός ατυχήματος), τελειομανής στη δουλειά του αλλά και εντελώς ανίδεος σε ό,τι αφορούσε τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Μόνον όταν η πραγματικότητα χτύπησε την πόρτα του κατάλαβε τι στ’ αλήθεια συμβαίνει γύρω του και ότι η διαφυγή του στην Ελβετία επιβαλλόταν για να σωθεί. Η ταινία εξετάζει την ιδιαίτερη αυτή περίπτωση καλλιτέχνη παραμένοντας αποκλειστικά στην περίοδο του πολέμου. Ομως το ξύπνημα του Τζάνγκο καθυστερεί υπερβολικά και πέρα από τις πολύ όμορφα κινηματογραφημένες σκηνές στα κλαμπ όπου βλέπουμε τον Τζάνγκο να συναρπάζει το κοινό με την τέχνη του, η ταινία μοιάζει να φλυαρεί ασκόπως. Κρίμα γιατί ο σκηνοθέτης είχε την ευκαιρία να αναδείξει πολύ πιο έντονα το ζήτημα των πογκρόμ των Ρομά από τους ναζιστές, με το οποίο σε γενικές γραμμές ο κινηματογράφος δεν συνηθίζει να ασχολείται.Βαθμολογία: 2 1/2
«The Florida Project» (ΗΠΑ, 2017)
Στο Ορλάντο της Φλόριδας, δίπλα στη Ντίσνεϊλαντ, ένα ανήλικο κορίτσι (Μπρούκλιν Πρινς) μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια και την αδιαφορία μιας «τελειωμένης» νεαρής μητέρας (Μπρία Βινάιτε). Ομως δεν χάνει ποτέ το χαμόγελο και την παιχνιδιάρικη διάθεσή της. Παρά την αδιαμφισβήτητη σοβαρότητα του θέματός της, η ταινία «The Florida Project» (ΗΠΑ, 2017) του Σον Μπέικερ νιώθεις ότι σιγά-σιγά βυθίζεται στη μονοτονία της επανάληψης. Η αντιδιαστολή του άθλιου κόσμου της πολυκατοικίας, όπου επικρατεί η απόλυτη μιζέρια, με τον λαμπερό παιδικό παράδεισο του κόσμου της Ντίσνεϊ, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, έχει φυσικά ενδιαφέρον γιατί αυτό είναι ένα πρόσωπο της Αμερικής που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε στο σινεμά. Από την άλλη πλευρά όμως, η ταινία αναλώνεται με σκηνές που δεν προσθέτουν πολλά στην ιστορία της, σκηνές που βασικός τους στόχος είναι μάλλον να εκμεταλλευτούν το αδιαμφισβήτητο χάρισμα της Μπρούκλιν Πρινς, που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη στον ρόλο του ατίθασου κοριτσιού που βρίζει, τσιρίζει, κάνει πλάκες, προκαλεί ζημιές στον σκουπιδότοπο όπου δεν έχει επιλέξει να ζει. Συμπρωταγωνιστεί ο Γουίλεμ Νταφόε στον ρόλο του καλόκαρδου επιστάτη της πολυκατοικίας, μια νότα καλοσύνης μέσα στη γενικότερη σκληρότητα της ταινίας και ο ρόλος για τον οποίο ο αμερικανός ηθοποιός διεκδικεί τη Χρυσή Σφαίρα. Βαθμολογία: 2 1/2
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Φερδινάνδος» («Ferdinand», ΗΠΑ, 2017), κινούμενα σχέδια του Κάρλος Σαλντάνα, βασισμένα στο βιβλίο «Η ιστορία του Φερδινάνδου» του Μανρό Λιφ σε εικονογράφηση Ρόμπερτ Λόουσον. Κεντρικό πρόσωπο ένας καλόκαρδος ταύρος. Η ταινία διεκδικεί τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και πρωτότυπου τραγουδιού (Home).Βαθμολογία: 2
«Dede» (Γεωργία, 2016) της Μαριάμ Κατσβάνι. Με φόντο ένα χωριό της Γεωργίας, δραματουργικό χρόνο το 1992 και πλαίσιο σεναρίου την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας (σχετική με συγγενικό πρόσωπό της), η σκηνοθέτρια μιλά για την απελπισία των γυναικών της πατρίδας της που καταπιέζονται δυσβάστακτα από ανούσιες παραδόσεις σε ένα πέρα για πέρα ανδροκρατούμενο περιβάλλον.Βαθμολογία: 2 ½
-Από τη Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου θα προβάλλεται και η κωμωδία του Γιάννη Παπαδάκου «The Bachelor 2», συνέχεια του «The Bachelor».
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
