Η θαυμάσια ερμηνεία του Γκάρι Ολντμαν ως Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν χάνεται με τίποτε στην «Πιο σκοτεινή ώρα», ενώ δίπλα στην ταινία του Τζο Ράιτ βρίσκουμε και το αμερικανικό δράμα «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μιζούρι». Δύο ταινίες που θα ακουστούν στα προσεχή Οσκαρ
«Η πιο σκοτεινή ώρα» («Darkest hour», Αγγλία, 2017)
Είναι ένας άντρας, όπως όλοι» λέει στην αρχή της ταινίας του Τζο Ράιτ «Η πιο σκοτεινή ώρα» («Darkest hour», Αγγλία, 2017) η Κλημεντίνη Τσόρτσιλ (Κριστίν Σκοτ Τόμας) αναφερόμενη στον σύζυγό της Ουίνστον (Γκάρι Ολντμαν). Δεν είχε άδικο βέβαια, οι καθημερινές συνήθειες του Τσόρτσιλ, η ζωή του στο σπίτι, οι ατελείωτες ώρες στο… μπάνιο, δεν ήταν και το πιο αξιοζήλευτο πράγμα του κόσμου. Ομως τι άνδρας! Τι οξύ μυαλό, τι πνευματώδες χιούμορ, τι πολιτικοί ελιγμοί, τι σθένος, τι κουράγιο, τι αντοχές, τι πατριωτισμός, τι φιλοσοφία για τη ζωή! Πόσο χαρισματικός ομιλητής! Μα και τι ερμηνεία από τον ηθοποιό που εδώ τον υποδύεται!
Χάρη κυρίως στον Γκάρι Ολντμαν (που έχει το Οσκαρ ήδη στο τσεπάκι του), η ταινία αναδεικνύει όλα τα παραπάνω χαρίσματα του μοναδικού αυτού πολιτικού. Ο έμπειρος 60άρης ηθοποιός σε παίρνει κοντά του με το καλημέρα, σε κερδίζει ολοκληρωτικά, αδιαπραγμάτευτα, όπως θα σε κέρδιζε ο ίδιος ο Τσόρτσιλ. Ωστόσο, δεν ξέρω αν ο Ολντμαν θα αρκούσε αν δεν υπήρχε στη μέση το υποδειγματικό σενάριο του Αντονι Μακ Κάρτεν που εστίασε στην πραγματικά πιο σκοτεινή ώρα της καριέρας του Τσόρτσιλ, το 1939: μετά την παραίτηση του Νέβιλ Τσάμπερλεϊν (Ρόλαντ Πίκαπ) και ενώ ο Υποκόμης Χάλιφαξ (Στίβεν Ντιλέιν) είχε αρνηθεί την πρωθυπουργία, ο Τσόρτσιλ εξελέγη τελικά ενώ στην ουσία κανείς δεν τον ήθελε.
Και με τι βρέθηκε αντιμέτωπος ο Τσόρτσιλ; Με την ενδεχόμενη εισβολή των Γερμανών στην Αγγλία, με την πίεση όλων να παραδοθεί η χώρα, με τον στρατό του στριμωγμένο σε μια γωνιά της Ευρώπης ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε (Δουνκέρκη), με τεράστια θέματα εσωτερικής πολιτικής και με τους ίδιους τους συναδέλφους του αντίπαλους _ για να μη μιλήσω για τον Βασιλιά Γεώργιο Στ’ (Μπεν Μέντελσον) που δεν ήθελε ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπει.
Αλλά ο Τσόρτσιλ τα κατάφερε. Σε όλα. Τους κέρδισε όλους. Πώς να μην υποκλιθείς μπροστά του;
«Εχει 100 ιδέες την ημέρα» έλεγαν για τον Τσόρτσιλ, «οι τέσσερις είναι καλές. Οι 96 είναι επικίνδυνες.» Η «Πιο σκοτεινή ώρα» είναι μια απολαυστική ανθολογία τέτοιων στιγμών με φάρο την καρδιά ενός γνήσιου πατριώτη, που σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας, δεν κορόιδεψε κανέναν. Υποσχέθηκε «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα» και πράγματι αυτό έδωσε. Γιατί τελικά αυτό ήταν το τίμημα της νίκης. Βαθμολογία: 3 1/2
«Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μιζούρι» («Three billboards outside Ebing, Missouri», ΗΠΑ, 2017)
Προβλέψεις βραβείων Οσκαρ συνέχεια με την τελευταία ταινία του Ιρλανδού Μάρτιν Μακ Ντόναλ («Αποστολή στην Μπρυζ»), την οποία γύρισε στην καρδιά της αμερικανικής ενδοχώρας, το Μιζούρι. Οι «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μιζούρι» («Three billboards outside Ebing, Missouri», ΗΠΑ, 2017) είναι μια ασυνήθιστη περίπτωση ταινίας, ένα σκληρό δράμα στο οποίο όμως το κωμικό στοιχείο «εισβάλλει» με ευγένεια, βοηθώντας τον θεατή να νιώσει καλά ενώ παρακολουθεί μια κατά βάση πολύ τραγική ιστορία.
Εδώ, μια γυναίκα, η Μίλντρεντ (Φράνσες Μακ Ντόρμαντ), κάτοικος στης κωμόπολης Εμπινγκ στο Μιζούρι, αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί όταν βλέπει την αστυνομία να αδρανεί στην υπόθεση δολοφονίας μετά βιασμού της κόρης της. Η δραστηριοποίησή της αφορά την ίδια την αστυνομία, την οποία εκθέτει μισθώνοντας την τοπική διαφημιστική εταιρεία να αξιοποιήσει τρεις τεράστιες, αχρησιμοποίητες πινακίδες της περιοχής στην οποία η Μίλντρεντ δίνει εντολή να γραφούν πράγματα εναντίον της και συγκεκριμένα εναντίον του αρχηγού της αστυνομίας (Γούντι Χάρελσον). Η Μίλντρεντ θεωρεί ότι αν υπάρχει μια πιθανότητα για να πάρει ο μηχανισμός επιτέλους μπροστά, αυτή είναι.
Αυτό που σίγουρα παίρνει μπροστά όμως είναι ο μηχανισμός της θαυμάσιας αυτής ταινίας που για τις επόμενες δύο ώρες σε κρατά σε αναμμένα κάρβουνα, τόσο σε ό,τι αφορά την ίδια την υπόθεση όσο (κυρίως) σε σχέση με τους χυμώδεις χαρακτήρες που την περιστοιχίζουν. Οπως στις ταινίες των αδελφών Κόεν, εδώ δεν θα βρούμε ούτε ένα αδιάφορο πρόσωπο, ακόμα και ο πιο μικρός, ασήμαντος ρόλος – του νάνου (Πίτερ Ντίνκεϊλ) για παράδειγμα, ή της γυναίκας του αρχηγού (η αυστραλέζα ηθοποιός Αμπι Κόρνις) – είναι ψηφίδες που αποκτούν σημασία στον κόσμο της ταινίας.
Στους β’ ρόλους είναι ο Σαμ Ρόκγουελ που κερδίζει με το σπαθί του. Ο 49χρονος ηθοποιός καταφέρνει να μετατρέψει τον αντιπαθέστατο χαρακτήρα που υποδύεται, έναν ρατσιστή, αμαθή, αγροίκο αστυνομικό σε μια φιγούρα άξια ενδιαφέροντος. Αυτή είναι μια από τις αρκετές εκπλήξεις και ανατροπές μιας ταινίας που ενώ χαρακτηρίζεται από βαθιά μελαγχολία, ποτέ δεν γίνεται μίζερη και αντλεί πηγαία συγκίνηση. Βαθμολογία: 3 1/2
Maria by Callas – Η Μαρία Κάλλας εξομολογείται
Οχι ακριβώς ένα ντοκιμαντέρ με την κυριολεκτική έννοια του όρου αλλά ένα οπτικοακουστικό πορτρέτο της κορυφαίας λυρικής τραγουδίστριας – που στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ βασανισμένη ψυχή – μέσα από τα ίδια της τα λόγια και με υλικό προερχόμενο αποκλειστικά από το παρελθόν. Ο νεαρός σκηνοθέτης Τομ Βολφ δεν έκανε καμία καινούργια συνέντευξη, δεν κατέθεσε καμία καινούργια άποψη. Εσκαψε βαθιά σε αρχεία και μόνταρε χιλιάδες εικόνες και αμέτρητα μέτρα φιλμ ατελείωτων ωρών από συνεντεύξεις και εμφανίσεις της Κάλλας για να κτίσει από την αρχή ένα πρόσωπο που όλοι ξέρουμε, ίσως όμως όχι και τόσο καλά όσο νομίζαμε. Αξονας της ταινίας η εκ βαθέων συνέντευξη της Κάλλας προς τον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, λίγο πριν πεθάνει και αποκάλυψή του ένα γράμμα παραπόνου της προς τον Αριστοτέλη Ωνάση που ακούγοντάς το με την φωνή της Φανί Αρντάν νιώθεις την ψυχή σου να ραγίζει. Εν ολίγοις, μετά από αυτήν την ταινία δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ξαναγυριστεί τίποτε για την Κάλλας. Τα έχουμε όλα για αυτήν, κυρίως την ολοζώντανη ανάμνησή της. Βαθμολογία: 3 ½
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
– Η ληστεία του αιώνα (Den of thieves, ΗΠΑ, 2018). Περιπέτεια σε σκηνοθεσία Κρίστιαν Γκούντεκαστ. Κάτι σαν trashy απάντηση προς την αριστουργηματική «Ενταση» του Μάικλ Μαν, στην οποία ο Τζέραρντ Μπάτλερ υποδύεται τον βίαιο αρχηγό μιας ομάδας αστυνομικών και ο Πάμπλο Σράιμπερ το αντίστοιχό του στους κακοποιούς. Η αιματηρή σύγκρουσή τους κλιμακώνεται αργά, σταθερά και σχετικά προβλέψιμα, ενώ στη μέση υπάρχει και ο ηθοποιός/ράπερ Ο’ Σι Τζάκσον (γιος του ράπερ Ice Cube) μέσω του οποίου οι δημιουργοί κλείνουν το μάτι στην cult ταινία «Συνήθεις ύποπτοι». Εύπεπτο θέαμα. Βαθμολογία: 2 ½
-Ζάμα (διεθνής συμπαραγωγή, 2017). Δράμα εποχής σε σκηνοθεσία Λουκρισία Μαρτέλ. Η φύση παίζει ηχηρό ρόλο σε αυτή τη σκοτεινή, συχνά ασφυκτική ταινία που με φόντο μια χώρα της Λατινικής Αμερικής τον 18ο αιώνα περιγράφει τον Γολγοθά του Ζάμα (Ντανιέλ Χιμένεζ Κάτσο), ενός δικαστικού εκπροσώπου του Ισπανικού Στέμματος που επί χρόνια παλεύει να πάρει μετάθεση. Η Λουκρισία Μαρτέλ σχολιάζει τη βαρβαρότητα των λευκών απέναντι στους ιθαγενείς που λένε τα λιγότερα και κυρίως παρατηρούν τη λευκή παράνοια. Η ταινία, που βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Αντόνιο Ντι Μπενεντέτο, βρίσκεται ενταγμένη σε ένα περιβάλλον όπου όλα σαπίζουν και καταρρέουν – και ο Ζάμα μαζί τους. Μια μαρτυρική περιπλάνηση που ναι μεν έχει κάτι το ονειρικό αλλά μπορεί να γίνει εξαντλητική για έναν θεατή μη εξοικειωμένο σε αυτού του είδους τον κινηματογράφο. Βαθμολογία: 2
-12 δυνατοί (12 strong, ΗΠΑ, 2018). Πολεμικό δράμα σε σκηνοθεσία του Νικολάι Φούγκλσιγκ, με τους Κρις Χέμσγουορθ, Μάικλ Σάνον κ.ά. Ειλικρινά δεν κατάλαβα τον λόγο ύπαρξης μιας πολεμικής ταινίας που περιγράφει σήμερα, κοντά 20 χρόνια αργότερα, την πρώτη αποστολή αντεπίθεσης των Αμερικανών στο Αφγανιστάν μετά το κτύπημα των Διδύμων Πύργων. Μιλιταριστική, πολεμοχαρής προπαγάνδα του αισχίστου είδους, χωρίς στάλα αυτοκριτικής (όπως π.χ. το «Zero Dark Thirty» ή ο «Τοίχος»). Νιώθεις ότι χρηματοδοτήθηκε από το Πεντάγωνο, στο οποίο και απευθύνεται. Βαθμολογία: 1
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
