Ο «Πρόεδρος», ένα πολιτικό θρίλερ από την Αργεντινή, με πρωταγωνιστή τον σπουδαίο ηθοποιό Ρικάρντο Νταρίν, είναι η ταινία που ξεχωρίζει σε μια, ούτως ή άλλως, ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εβδομάδα
«Ο πρόεδρος»(La Cordillera)
Θα χρειαστεί να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβουμε ποιο είναι το μυστικό στα μάτια του Ρικάρντο Νταρίν, πρωταγωνιστή στον ρόλο του προέδρου της Αργεντινής Ερνάν Μπλάνκο στην τελευταία ταινία του Σαντιάγκο Μίτρε «Ο πρόεδρος». Ο 61χρονος αργεντινός ηθοποιός, πολύτιμος και τόσο εκφραστικός όποιον ρόλο και αν κρατά, είναι η ψυχή και το σώμα της ταινίας που εκτυλίσσεται στις Ανδεις, μέσα σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, εκεί όπου λαμβάνει χώρα η σύνοδος κορυφής των αρχηγών κρατών της Λατινικής Αμερικής με κεντρικό θέμα την πετρελαϊκή ένωση του Νότου και την ενεργειακή αυτονομία των κρατών. Η κατάσταση είναι οριακή και ενώ ο ήπιος, ευγενής πρόεδρος δέχεται τα πυρά του Τύπου της χώρας του, ένα σκάνδαλο σχετικό με την προσωπική ζωή του δείχνει έτοιμο να ξεσπάσει.
Με το μυαλό του επηρεασμένο από πολιτικές ταινίες του Χόλιγουντ περασμένων εποχών – όπως η «Θύελλα στην Ουάσιγκτον» του Οτο Πρέμινγκερ, για παράδειγμα – αλλά μέσα σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι, ο Μίτρε έφτιαξε ένα πολυεπίπεδο, σύνθετο έργο που, παρότι κινείται σε ρεαλιστικές βάσεις, νιώθεις ότι περιβάλλεται από έναν μεταφυσικό αέρα που γοητεύει. Εστω και αν το σκέλος που αφορά τα προσωπικά του κεντρικού ήρωα είναι σαφώς πιο αδύναμο από εκείνο που αφορά την πολιτική του δραστηριότητα. Πολύ καλός σε ρόλο-πέρασμα ο Κρίστιαν Σλέιτερ, υποδύεται τον «κακό Αμερικανό» του οποίου η πρόταση προς τον πρόεδρο βγάζει στην επιφάνεια το αληθινό πρόσωπο του τελευταίου.Βαθμολογία: 3
«Απαγωγή» («Secuestro», Ισπανία, 2016)
Τα τελευταία χρόνια το ισπανόφωνο θρίλερ σημειώνει αίσθηση στη χώρα μας – ταινίες όπως οι περσινές «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει», «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» και κυρίως ο «Αόρατος επισκέπτης» ή το προπέρσινο «Μικρό νησί» υπήρξαν θρίαμβοι του καλοκαιριού στα θερινά. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η «Απαγωγή» («Secuestro», Ισπανία, 2016) της Μαρ Ταργκαρόνα (παραγωγός η ίδια διάσημων ισπανικών θρίλερ όπως το «Ορφανοτροφείο»). Δεν αναφέρω τυχαία τον «Αόρατο επισκέπτη», αφού η «Απαγωγή» έχει τον ίδιο σεναριογράφο, τον Οριόλ Πάουλο (που ήταν και ο σκηνοθέτης του «Επισκέπτη»).
Η ταινία αρχίζει με την εξαφάνιση ενός παιδιού και συνεχίζεται μέσα σε ένα πλαίσιο διαρκών, καλοστημένων ανατροπών, με τον «απαραίτητο» αστυνομικό (Αντόνιο Ντετσέντ) που προσπαθεί να προλάβει το επόμενο «κακό» και την αλμοδοβαρική Μπλάνκα Πορτίγιο στον ρόλο μιας δυναμικής μεγαλοδικηγόρου σε απόγνωση. Αν και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ατμοσφαιρικό χάρη στη διεύθυνση φωτογραφίας του Σερχί Μπαρτρολί, στο σενάριο αυτή τη φορά διακρίνεις αρκετές προχειρότητες, όπως την αδικαιολόγητα απερίσκεπτη απόφαση της μεγαλοδικηγόρου να στραφεί για βοήθεια σε έναν άνθρωπο του υποκόσμου, εξαιτίας του οποίου τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο άσχημα απ’ όσο ήταν πριν. Είναι προφανής η ανάγκη για τη μεγάλη έκπληξη από τους δημιουργούς της ταινίας, αλλά αυτή η έκπληξη δεν έρχεται ποτέ.Βαθμολογία: 2 1\2
«Η μέρα της επιστροφής μου» («The mercy», Aγγλία, 2018)
Πόσο αποφασισμένος μπορεί να είναι κάποιος ώστε να οδηγήσει τον εαυτό του στην αυτοκαταστροφή προκειμένου να κυνηγήσει το όραμά του; Το ερώτημα τίθεται απροκάλυπτα στην ταινία του Τζέιμς Μαρς «Η μέρα της επιστροφής μου» («The mercy», Aγγλία, 2018) στην οποία ο Κόλιν Φερθ υποδύεται τον ερασιτέχνη ναυτικό Ντόναλντ Κρόουχαρστ, ο οποίος αποφάσισε να κάνει τον γύρο του κόσμου μόνος πάνω σε ένα σκάφος, το οποίο στην ουσία σχεδόν δεν μπορεί να χειριστεί, πόσω μάλλον σε δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Η γυναίκα του (Ρέιτσελ Βάις) περιμένει με αγωνία την επιστροφή του, και εμείς οι θεατές βλέπουμε τον Φερθ να παλεύει με τα κύματα και να θυμάται πόσο όμορφη ήταν η ζωή του στο σπίτι. Η ιστορία είναι αληθινή και η ουσία της, αυτή η ανεξήγητη (;) ανάγκη του ανθρώπου να ρισκάρει τη ζωή του και να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, είναι ένα θέμα που απασχολεί γενικά τον σκηνοθέτη της Τζέιμς Μαρς, που απέσπασε το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το «Man on wire», την ιστορία του ακροβάτη Φιλίπ Πετί που περπάτησε πάνω σε ένα σκοινί την απόσταση που χώριζε τους δύο Πύργους του World Trade Centre. Από τις ταράτσες τους βέβαια. Η «Μέρα της επιστροφής μου» προκαλεί συγκίνηση, όμως ο ήρωάς της είναι περισσότερο αντικείμενο ψυχανάλυσης παρά κινηματογραφικής ψυχαγωγίας.Βαθμολογία: 2 1\2
«Ο Ant-Man και η Σφήκα» («Ant-Man and the Wasp», ΗΠΑ, 2018)
Το χιούμορ είναι το βασικό όπλο της δεύτερης περιπέτειας του «Ant-Man», μικροσκοπικού ήρωα της Marvel Comics που το 2015 εξόρμησε δυναμικά και στο σινεμά. Στην ταινία «Ο Ant-Man και η Σφήκα» («Ant-Man and the Wasp», ΗΠΑ, 2018),της Πέιτον Ριντ, ο άνθρωπος-μυρμήγκι (Πολ Ραντ) θα πρέπει να διασχίσει τη σήραγγα για τον κβαντικό κόσμο έτσι ώστε να βρει τη γυναίκα του επιστήμονα (Μισέλ Πφάιφερ, Μάικλ Ντάγκλας) ο οποίος κατασκεύασε τη στολή χάρη στην οποία ο Ραντ μπορεί να πάρει μέγεθος μυρμηγκιού.
Οι «μικρές», συμπληρωματικές σκηνές είναι εκείνες που εδώ κάνουν τη διαφορά, σε μια ταινία που ούτως ή άλλως δεν στηρίζεται τόσο στην προβολή των οπτικοακουστικών εφέ και δείχνει ιδιαίτερα χαλαρή στην όλη φάση του «είμαστε υπερήρωες και σώζουμε τον κόσμο» – όταν π.χ. ο Ντάγκλας μετατρέπει μια τεράστια πολυκατοικία σε ταξιδιωτικό βαλιτσάκι με ρόδες ή όταν ο Πολ Ραντ μιμείται τη Μισέλ Πφάιφερ έχοντας μπει στο μυαλό της. Νέα πρόσωπα όπως η Σφήκα (Εβαντζελίν Λίλι) αλλά και το Φάντασμα (Χάνα Τζον Κέιμεν) γαρνίρουν το όλο σύνολο που είναι σαν να βλέπεις το «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά» με περισσότερους επιστημονικούς όρους… Βαθμολογία: 2
«Η σωτηρία της ψυχής» («Hotel Salvation», Ινδία, 2017)
Ταινία δρόμου πλημμυρισμένη από γαλήνη, όμορφα τοπία και συγκινητικές στιγμές ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς άντρες, έναν ηλικιωμένο (Λαλίτ Μπελ) και τον γιό του (Αντίλ Χουσείν), η «Σωτηρία της ψυχής» («Hotel Salvation», Ινδία, 2017) δικαίως κέρδισε το βραβείο Unesco «για την ανθρωπιστική ματιά της» στο πρόγραμμα Biennale College για νέους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο. Ο 26χρονος σκηνοθέτης Σουμπασίς Μπουτιανί έχει πολύ ξεκάθαρη εικόνα του τι θέλει να πει αλλά και του πώς να το πει: η απλότητα των ομορφιών της ζωής τις οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουμε χρόνο να δούμε (αν και βρίσκονται μπροστά μας), απέναντι στην παράνοια της καθημερινότητας, την ανάγκη για όλο και περισσότερα πράγματα, τα οποία, βέβαια, στην τελική δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Το πρόβλημα είναι ότι για να το καταλάβει αυτό κανείς, να το νιώσει μέσα του, θα πρέπει να φτάσει στην ηλικία του ηλικιωμένου πατέρα και αυτό που η ταινία λέει, ότι ακόμα και ο τεχνοκράτης γιός μπορεί να αλλάξει μέσα από μια εμπειρία ανάλογη με αυτή της ταινίας, είναι αν όχι αδύνατο, τουλάχιστον πάρα πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί στ’ αλήθεια. Όμως στο σινεμά είναι ωραίο να το βλέπει κανείς να γίνεται.Βαθμολογία: 2 ½
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
