Ένας πύργος, αγέρωχος, ριζωμένος πάνω σε βράχο, σαν φάρος σε μια θάλασσα τσιμεντένια, διαφεντεύει τον ομορφότερο δρόμο της Αθήνας, την Καλλιδρομίου. Ο «Aίολος», το όνομα με το οποίο είναι γνωστός ο πύργος, διάσημος σε όλους τους περιπλανώμενους εξερευνητές αυτής της χαοτικής πόλης, είναι ο αρχαίος φύλακας αυτού του δρόμου που ακόμη και το όνομα του, «Καλλιδρομίου» ο δρόμος του κάλλους, της ομορφιάς, ήδη επισφραγίζει την φήμη που κατέχει.
του Κωνσταντίνου Χαντζόπουλου
Είναι ο πρώτος δρόμος που με μάγεψε ερχόμενος ως φοιτητής στην Αθήνα από το βουνίσιο και ομιχλώδες τοπίο των Ιωαννίνων και με έπεισε να αναζητήσω την επόμενη κατοικία μου κάπου εκεί κοντά. Ο ήλιος την έλουζε πλουσιοπάροχα καθώς η ελαφριά καμπύλη που κάνει γλύφοντας τους πρόποδες του λόφου του Στρέφη για να καταλήξει απέναντι στον Λυκαβηττό, του δίνει μια φυσική άνωση και διασφαλίζει την ηλιοφάνεια τις περισσότερες ώρες της μέρας.
Από τότε, από το ’97, μου άρεσε να περπατάω όλο το μήκος της ξεκινώντας χαμηλά από τη διασταύρωση με την Σπύρου Τρικούπη και ανεβαίνοντας την ανηφόρα μέχρι να ξετυλιχτεί στο βάθος του δρόμου αυτός ο απίθανος ορίζοντας που οδηγεί στον μοναχικό Λυκαβηττό απέναντι.
Το σούρουπο είναι η καλύτερη ώρα για μία από τις ομορφότερες βόλτες που θα κάνεις ποτέ στη μεγάλη αυτή μικρή πόλη μας, στον ιστορικό αυτό δρόμο, των διανοουμένων, της επανάστασης, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου. Ναι, του κινηματογράφου, καθώς στην πρώτη μικρή διασταύρωση στο ανοδικό αυτό οδοιπορικό μας στην Νεάπολη Εξαρχείων, εκεί που η Ιουστινιανού τέμνει την Καλλιδρομίου, ο «Μίλτος» μαχαιρώνει τη «Στέλλα» στην ομώνυμη θρυλική ταινία!
Ανεβαίνοντας πιο πάνω, και σχεδόν κάτω από τη σκιά του Αιόλου, βρίσκεται το πρώτο στέκι στην «παρέα των 4», – όπως συνηθίζεται να λέγονται τα τέσσερα μπαρ στη σειρά κατά μήκους της Καλλιδρομίου -, ο λεγόμενος «Ένοικος». Ιστορικό στέκι που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει την αφρόκρεμα της διανόησης στα Εξάρχεια, με όμορφο, ζεστό χώρο και απαλές μουσικές τζαζ ενώ στους τοίχους υπάρχουν ενδιαφέροντα σκίτσα και κάδρα τοπικού καλλιτέχνη. Αμέσως μετά, το «Bourbon» που από το 1988 διασκεδάζει τους παραδοσιακούς και μη θαμώνες του με χαμηλή ροκ μουσική, σταθερή αξία με όμορφο απαλό φωτισμό κι ένα μικρό δεύτερο διάζωμα για πιο πριβέ καταστάσεις. Ακριβώς δίπλα, αγγίζοντας ερωτικά πάνω του βρίσκουμε το «Παρασκήνιο», ίσως το πιο εικονικό καφέ της Καλλιδρομίου, αγαπημένο στέκι συγγραφέων, ηθοποιών και ενίοτε πολιτικών καθώς και αγαπημένο μετερίζι όσων θέλουν να χαζεύουν την κίνηση την ώρα της γνωστής Λαϊκής του Σαββάτου, η οποία αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι μια πολύ όμορφη και διδακτική εμπειρία! Ακριβώς απέναντι το ανακαινισμένο Άμα Λάχει τελευταία ακούγεται πολύ και δικαιωματικά, εφόσον πέρα από την πολύ όμορφη αυλή (ήταν σχολειό παλιότερα), διαθέτει πιάτα ποιοτικά με ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η ελληνική κουζίνα.
Συνεχίζουμε την ανάβαση χαζεύοντας τα επιβλητικά αρχοντικά κατά μήκος της Καλλιδρομίου και λίγο πριν από τα σκαλιά στη μέση του δρόμου, που ανεβαίνουν προς το λόφο του Στρέφη, βρίσκεται κρυμμένος ο «Ερωδιός», ο τελευταίος της παρέας των τεσσάρων, ένα όμορφο μικρό στέκι φτιαγμένο με μεράκι και με εκπληκτικούς οικοδεσπότες. Περπατώντας πιο κάτω, ή μάλλον ανεβαίνοντας την Καλλιδρομίου, θα πρέπει να αναφέρουμε τα όμορφα μαγαζάκια με βιολογικά προϊόντα που θα τα βρούμε και από τις δυο μεριές του δρόμου, που με ποιότητα και μεράκι μας προσφέρουν λιχουδιές από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Τέλος, εκεί που η Καλλιδρομίου συναντά την Χαριλάου Τρικούπη, στη γωνία μέσα, θα βρούμε το «Δέντρο του καφέ», όπου μια ομάδα νέων ανθρώπων σερβίρει έναν από τους καλύτερους καφέδες της Αθήνας και όπου το άρωμα του φρεσκοαλεσμένου καφέ ζαλίζει τις νευρικές απολήξεις σου. Εάν συνεχίσουμε ακόμη πιο πάνω, προς το Λυκαβηττό πλέον, κάπου στα αριστερά μας, αμέσως μετά το πολύπαθο αστυνομικό τμήμα, θα δούμε την θρυλική Κάισσα, ένα από τα παλαιότερα μαγαζιά με επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια ρόλων και στρατηγικής, που έχει θρέψει τη φαντασία πολλών γενεών.
Όμως θα ήθελα να σημειώσω ότι η Καλλιδρομίου τελευταία έχει αφεθεί δυστυχώς στην τύχη της από τον δήμο και από το κράτος. Μετά το τελευταίο έργο του δήμου Αθηναίων, η όντως καλαίσθητη πεζοδρόμηση της, που έγινε όμως σε σημεία και όχι σε όλο το μήκος της (αυτό πρέπει να είναι ελληνική πατέντα), πλέον πολλά κτήρια είναι παραιτημένα και μάλιστα ένα εξ αυτών ή και περισσότερα τελούν υπό κατάληψη. Παράλληλα έχουν σημειωθεί πολλές κλοπές, σπασίματα αυτοκινήτων κατά μήκος του δρόμου, ενώ είναι χαρακτηριστική η ιστορία γνωστής αλυσίδας σουπερ μάρκετ που μέσα σε ένα 24ωρο δέχτηκε τρεις ληστείες! Σε όλα αυτά η αστυνομία είναι εντελώς άφαντη και φυσικά πολλές φορές καλούνται οι ίδιοι οι κάτοικοι να προστατέψουν τις περιουσίες τους με αποτέλεσμα να έχουν σημειωθεί μικρο-εμπλοκές. Πιστεύω ότι αυτό είναι τουλάχιστο απαράδεκτο σε μια οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία γιατί ενέχει πολλούς κινδύνους και θα πρέπει επιτέλους η πολιτεία να κάνει το καθήκον της απέναντι σε πολίτες που για κάποιο λόγο έχει βαφτίσει δεύτερης κατηγορίας, και που ζούνε στο κέντρο της Αθήνας!
