Δέκα ταινίες από σήμερα στις αίθουσες, για όλα τα γούστα, αρκετές από αυτές καλές. Μακάρι να μην ξεχαστούν την επόμενη εβδομάδα (όταν πιθανόν θα βγουν άλλες τόσες) και η ζωή τους να συνεχιστεί στον φυσικό τους χώρο, την κινηματογραφική αίθουσα
Το ατελιέ (Γαλλία, 2017) Κοινωνική του Λοράν Καντέ
Στις ταινίες του γάλλου σκηνοθέτη Λοράν Καντέ συχνά παρακολουθούμε ομάδες ανθρώπων να συζητούν αδιάκοπα, ορισμένες φορές μέχρι εξάντλησης, για διάφορα θέματα – είτε παιδιά με τον δάσκαλό τους σε σχολικές τάξεις («Ανάμεσα στους τοίχους»), είτε μεσήλικες που κάνουν ανασκόπηση της πολιτικής ζωής τους («Επιστροφή στην Ιθάκη»). Στην περίπτωση του «Ατελιέ», ο χώρος είναι ένα θερινό εργαστήριο δημιουργικής γραφής για νέα παιδιά. Στην αρχή της ταινίας παρακολουθούμε τα παιδιά να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τη συγγραφέα δασκάλα τους (Μαρίνα Φοϊς), ανταλλάσσοντας ιδέες, συχνά με έντονο τρόπο. Σύντομα, η ιστορία επικεντρώνεται σε ένα από τα παιδιά, τον Αντουάν (Ματιέ Λουτσί), οι ακραίες απόψεις του οποίου δημιουργούν πρόβλημα, όχι μόνον στους συμμαθητές του αλλά και στη δασκάλα. Ο αγέλαστος νεαρός που φλερτάρει αμήχανα με ακροδεξιές ιδέες δεν παύει να είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της τάξης με την οποία δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Πως μπορείς να τον διαχειριστείς;
Το ερώτημα, γοητευτικό και ουσιώδες, δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να μιλήσει καίρια για τη σημερινή νεολαία της Γαλλίας, μια νεολαία που «ψάχνεται», δοκιμάζει, απορρίπτει, εγκρίνει. Παιδιά που θέλουν να βρουν κάποιον δρόμο και να φτιάξουν τη ζωή τους αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν, δίπλα σε υποκριτικούς «καθοδηγητές», συμβιβασμένους και εν τέλει άκαιρους. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί εντέχνως το στοιχείο του θρίλερ για να προσθέσει σασπένς στην ιστορία και αποσπά αξιόλογες ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς που υποδύονται τους μαθητές. Οπωσδήποτε μια βαθιά σκεπτόμενη, πνευματώδης δημιουργία που καλό θα ήταν να την έχουν υπόψη τους οι εκπαιδευτικοί..Βαθμολογία: 3
H παρείσφρηση (Blackkklansman, ΗΠΑ, 2018) του Σπάικ Λι
Η απέραντη ανοησία των λευκών ρατσιστών στο Κολοράντο της δεκαετίας του 1970 τροφοδοτεί με αρκετές ιδέες τον γνωστό «φωνακλά» σκηνοθέτη για να γυρίσει μια δραματική ταινία με συχνές δόσεις χιούμορ, γεγονός που μας θυμίζει την πρώτη (και καλύτερη) περίοδό του. Σε μια cool ερμηνεία που εντυπωσιάζει, ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον υποδύεται τον rookie μαύρο αστυνομικό ο οποίος βάζει στόχο τη διείσδυσή του στον τοπικό τομέα της Κου Κλουξ Κλαν του Κολοράντο προκειμένου να την εξαρθρώσει. Μέσω τηλεφώνου παριστάνει τον φανατικό ρατσιστή, φυσικά λευκό. Οταν έρχεται η ώρα της προσωπικής επαφής του με την Κλαν στη θέση του πηγαίνει ένας… Εβραίος αστυνομικός (Ανταμ Ντράιβερ). Συγκριτικά με την πλειοψηφία των ταινιών του, η «Παρείσφρηση» είναι σαφώς λιγότερο «δημαγωγική» σε ό,τι αφορά την προάσπιση των δικαιωμάτων των μαύρων, και αυτό οφείλεται κυρίως στο χιούμορ που τη στηρίζει που προσωπικά μου θύμισε αρκετά εκείνο των αδελφών Τζόελ και Ιθαν Κόεν.Βαθμολογία: 3
Οίκτος Ελλάδα, 2017, του Μπάμπη Μακρίδη
Ισορροπώντας με φινέτσα ανάμεσα στην επιτηδευμένα γκροτέσκα κωμωδία και το βαρύ δράμα, ο σκηνοθέτης Μπάμπης Μακρίδης, με την πολύτιμη συνεισφορά του Ευθύμη Φιλίππου στο σενάριο, κατασκεύασε το πορτρέτο ενός ανθρώπου που στην κυριολεξία τρέφεται από τον οίκτο των άλλων. Είναι δικηγόρος, 45 περίπου χρόνων, καλοβαλμένος, οικογενειάρχης. Αχίλλειος πτέρνα του μια σύζυγος σε κώμα, ο λόγος για τον οποίο εκείνος επιζητεί τον οίκτο και χαίρεται να ακούει γείτονες να του λένε φράσεις όπως «υπομονή και κουράγιο» ή «δεν ξέρω τι να πω…».
Ομως τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάποια στιγμή η γυναίκα του ανάρρωνε και με την ανάρρωσή της εξαντλούνταν ο οίκτος των ανθρώπων γύρω του; Ο Μακρίδης στήνει μια αξιοπερίεργη ιστορία που προβληματίζει και συγχρόνως, με έναν περίεργο τρόπο, μαγνητίζει. Οσο η ανάγκη του ήρωα για οίκτο αυξάνεται, τόσο η ματιά μας δυσκολεύεται να «ξεκολλήσει» από πάνω του. Μεγάλο όπλο της ταινίας το αχαρτογράφητο, μονίμως με την ίδια θλιμμένη έκφραση πρόσωπο του Γιάννη Δρακόπουλου και γενικότερα το παλιομοδίτικο στυλ του, πολύ κοντά σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως δημόσιο υπάλληλο της δεκαετίας του 1960. Δίπλα του οι Εύη Σαουλίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Κώστας Ξυκομηνός κ.ά.Βαθμολογία: 3
Η συνάντηση (The place, Ιταλία, 2018) του Πάολο Τζεβονέζε
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια συνάντηση, αλλά για πολλές και το διαρκές μυστήριο που τις καλύπτει ανήκει στα πιο γοητευτικά στοιχεία μιας φαινομενικά ήσυχης ταινίας που όμως σου δίνει την εντύπωση ότι μέσα της διαρκώς βράζει. Γιατί ποιος είναι τελικά αυτός ο μυστηριώδης, αγέλαστος άνδρας (Βαλέριο Μαστραντρέα) που κάθεται στο τραπέζι ενός καφέ ακούγοντας τη μία μετά την άλλη τις επιθυμίες των ανθρώπων που τον συναντούν; Εύκολες απαντήσεις μην περιμένετε, από κάποια στιγμή και μετά είναι εμφανές ότι δεν έχει καν σημασία η εκπλήρωση ή μη των επιθυμιών. Σημασία έχουν οι ίδιες οι συζητήσεις, οι αντιδράσεις που προκαλούνται σε όσα λέγονται, η ποικιλομορφία των προσώπων και οι συνέπειες των επιλογών που παίρνονται. Ελεύθερη διασκευή της καναδέζικης τηλεοπτικής σειράς «The booth at the end», η τελευταία δημιουργία του σκηνοθέτη των «Τέλειων ξένων» έχει τη δυνατότητα να κινήσει το ενδιαφέρον, παρότι καθ’ όλη τη διάρκειά της παρακολουθούμε ανθρώπους να μιλούν καθισμένοι σε καρέκλες.Βαθμολογία: 3
Τι θα πει ο κόσμος (Hva vil folk si , Νορβηγία / Δανία / Σουηδία / Γαλλία / Γερμανία, 2017) της Ιράμ Χακ
Το ρεαλιστικά ειπωμένο χρονικό της αφόρητης, εξαντλητικής, σχεδόν θανάσιμης καταπίεσης που θα ζήσει μια σύγχρονη κοπέλα (Μαρία Μοζντάχ) από τους πακιστανούς γονείς της, μετανάστες στη Νορβηγία (όπου το κορίτσι έχει γεννηθεί). Είναι αδύνατον να περιγραφεί με λέξεις ο Γολγοθάς που θα υποστεί αυτή η κοπέλα, μόνο και μόνο επειδή υπήρξε η… υποψία ότι έκανε σεξ με έναν Νορβηγό. Η μεταφορά της στο Πακιστάν, όπου θα πρέπει να της γίνει… φροντιστήριο για την τήρηση των παραδόσεων του λαού της, θα σημάνει συνέχεια του επίγειου εφιάλτη (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), ενώ και το γεγονός ότι όλα όσα η ταινία λέει στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα που έχει ζήσει η ίδια η σκηνοθέτρια, σε κάνει να νιώθεις ανακούφιση που ζεις στην Ευρώπη, μακριά από τον ντροπιαστικό σκοταδισμό που εκπροσωπεί μια μερίδα του λαού του Πακιστάν! Εγώ, τουλάχιστον, αυτό ένιωσα.
Μια μικρή χάρη (A simple favor, ΗΠΑ, 2018) του Πολ Φέιγκ
Συμπαθητικό «γυναικείο» θρίλερ μυστηρίου, στο οποίο η μικροαστή Ανα Κέντρικ θα βρεθεί στη μέση μιας παράξενης συνωμοσίας που έχει στήσει η στυλάτη κούκλα Μπλέικ Λάιβλι (με έναν αέρα Ζακλίν Mπισέ από seventies). Η εντυπωσιακή αρχή και το ανατρεπτικό φινάλε αποδυναμώνονται όμως από το μάλλον μπερδεμένο υπόλοιπο της ταινίας, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος της. Το σενάριο είναι βασισμένο στο μπεστ σέλερ της Ντάρσι Μπελ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.Βαθμολογία: 2 ½
Searching (ΗΠΑ, 2018). Θρίλερ του Ανίε Τσαγκάντι
Μια ταινία που σου δίνει την αίσθηση ότι είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου μέσα από το laptop, με την οθόνη να πλημμυρίζει με άλλες, οικείες οθόνες του Διαδικτύου. Είναι οι οθόνες μέσω των οποίων ένας απεγνωσμένος πατέρας προσπαθεί να ανακαλύψει τα ίχνη της εξαφανισμένης κόρης του. Από το gmail μέχρι το facebook, από το instagram μέχρι το facetime. Παρότι όλα αυτά τα εργαλεία ενδεχομένως να είναι καλά όταν τα χρησιμοποιείς μόνος, γίνονται απλώς βαρετά όταν τα βλέπεις να συνθέτουν εικόνες για να στηρίξουν μια ολόκληρη κινηματογραφική ιστορία. Παίζουν: Τζον Τσο, Ντέμιτρα Μέσινγκ.Βαθμολογία: 1 ½
Επίσης στις αίθουσες
-Kin (ΗΠΑ, 2018) περιπέτεια των Τζος και Τζόναθαν Μπέικερ. Μεγάλου μήκους εκδοχή της μικρού μήκους ταινίας «Bag man» των ιδίων σκηνοθετών, ένας βαρυφορτωμένος συνδυασμός οικογενειακού δράματος, περιπέτειας δρόμου και φαντασίας, στην οποία δύο ετεροθαλή αδέλφια (Τζακ Ρέινορ – ο λευκός μεγάλος, Μάιλς Τρούιτ – ο μαύρος ανήλικος) καταδιώκονται από μια συμμορία γκάνγκστερ και δύο ένστολους μοτοσικλετιστές που κάποια σχέση θα πρέπει να έχουν με το υπερπέραν. Ενα παράξενο όπλο είναι το έπαθλο σε αυτή την καλοφτιαγμένη αλλά ασήμαντη ταινία στην οποία ο Τζέιμς Φράνκο κρατά έναν χαρακτηριστικό β’ ρόλο παίζοντας έναν ψυχοπαθή γκάνγκστερ.Βαθμολογία: 2
-Bel Canto (ΗΠΑ, 2018), κοινωνικό δράμα του Πολ Γουέιτζ. Η χώρα δεν ονομάζεται, ούτε και η εποχή. Αντάρτες ντυμένοι σαν τον Φιντέλ Κάστρο καταλαμβάνουν το σπίτι στο οποίο μια διάσημη αμερικανίδα τραγουδίστρια της όπερας (Τζουλιάν Μουρ) έχει μισθωθεί για να τραγουδήσει. Μόνον που η τραγική κατάσταση δίνει σιγά-σιγά τη θέση της σε κάτι το αχαρακτήριστο (ή μάλλον γελοίο) όπου όμηροι και τρομοκράτες νιώθεις ότι βρίσκονται σε πικ νικ. Ειλικρινά δεν κατάλαβα τι ήθελε η ταινία να πει, χώρια που εκνευρίστηκα που ενίοτε έμοιαζε με φόρο τιμής στον «Εξολοθρευτή άγγελο» του Λουίς Μπουνιουέλ, του οποίου τα κόκαλα σίγουρα θα τρίζουν… Μια μεγάλη αποτυχία στη φιλμογραφία του Πολ Γουέιτζ, σκηνοθέτη της πολύ καλής κομεντί «Για ένα αγόρι».Βαθμολογία: 0
-Σε περισσότερες από 60 αίθουσες, τέλος, προβάλλεται μεταγλωττισμένη η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο μικροπόδαρος» («Smallfoot», ΗΠΑ, 2018) του Κάρεϊ Κερκπάτρικ.
Βαθµολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
