Τα κατάφερε πάλι. Το γεγονός της εβδομάδας είναι η τελευταία δημιουργία του γεννημένου για προκλήσεις Λαρς φον Τρίερ. Ενα απαράδεκτο στην ιδεολογία του, σαδιστικό έργο, το οποίο ωστόσο μαγνητίζει
Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ (The house that Jack build, Δανία/Γαλλία/Γερμανία/Σουηδία, 2018).
Φιλοσοφικό θρίλερ του Λαρς φον Τρίερ
Το πορτρέτο ενός εφιαλτικού αλλά συγχρόνως γοητευτικού κατά συρροήν δολοφόνου έπλασε στην τελευταία ταινία του ο προκλητικότατος – ως συνήθως – δανός σκηνοθέτης Λαρς φον Τρίερ. Σοκαριστικά βίαιη, με μπόλικη ψευδοφιλοσοφία και εντελώς διεστραμμένο χιούμορ, η ταινία ακολουθεί τα βήματα ενός καλλιεργημένου πολιτικού μηχανικού, ο οποίος παρασύρει τα θύματά του σκοτώνοντάς τα με αδιανόητα σαδιστικούς τρόπους. Μαθαίνουμε για τις φρικώδεις πράξεις του, τις οποίες και βλέπουμε με όλες τις εμετικές λεπτομέρειες, μέσα από την αφήγηση του δολοφόνου προς ένα πρόσωπο του οποίου η ταυτότητα αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας.
Ο ανεκδιήγητος ρεαλισμός των δολοφονιών συνδυάζεται με τη γενικότερη φιλοσοφία του δολοφόνου για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, τις Τέχνες. Από τη μία ο Τζακ αναλύει το αστείρευτο ταλέντο του πιανίστα Γκλεν Γκουλντ και του Βόλφγκανγκ Γκαίτε, από την άλλη μαρκάρει με κόκκινο μαρκαδόρο τα γυμνά στήθη μιας γυναίκας και εν συνεχεία τα τεμαχίζει. Το ένα στήθος μάλιστα το μετατρέπει σε πορτοφόλι του. Και αυτό είναι ένα από τα λιγότερο φρικώδη εγκλήματά του.
Ο Τζακ, τον οποίο υποδύεται σε δυνατή στιγμή ο Ματ Ντίλον, είναι μέγας θαυμαστής των Τεχνών και πιστεύει ότι όλοι οι μεγάλοι ηγέτες που κατάφεραν να ασκήσουν επιρροή στον κόσμο είναι από μόνοι τους μια μορφή τέχνης. Πλάνα του Χίτλερ, του Στάλιν και του Μάο Τσε Τουνγκ συνοδεύουν την αφήγησή του σε αυτόν τον οργασμό αρρωστημένης φαντασίας που θεωρώ ότι έγινε απλώς για να γίνει και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, καλλιτεχνικό, κινηματογραφικό ή άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι η ταινία δεν σε καθηλώνει όταν τη βλέπεις. Προσωπικά έμεινα ακίνητος στις 2 ώρες και 34 λεπτά διάρκειάς της. Ο Τρίερ είναι μάστορας σκηνοθέτης, ΟΚ, το ξέρουμε. Το ερώτημα είναι γιατί να τη δεις;Βαθμολογία: 0
Αδελφικοί εχθροί (Frères ennemis, Γαλλία/Βέλγιο, 2018).
Περιπέτεια του Νταβίντ Ολχόφεν
Ενας μαροκινής καταγωγής αστυνομικός του Παρισιού (Ρεντά Κατέμπ) και ένας γάλλος κακοποιός πιασμένος σαν το αγρίμι στη φάκα (Ματίας Σόναρτς), είναι οι δύο πόλοι της τελευταίας ταινίας του Νταβίντ Ολχόφεν που διαγωνίστηκε πριν από λίγο καιρό στο Φεστιβάλ Βενετίας αλλά πέρασε απαρατήρητη. Η παράλληλη πορεία των δύο αυτών προσώπων, ενταγμένη μέσα σε μια ιστορία εγκλήματος δίνει τον τόνο σε αυτό το γοητευτικό νουάρ που υποκλίνεται σε μεγάλους μάστορες του είδους – από τον Ζαν Πιερ Μελβίλ του «Κόκκινου κύκλου» ως τον Μάικλ Μαν της «Εντασης» – αλλά τελικά αποκτά τη δική του ταυτότητα. Μια γνήσια περιπέτεια γαλλικού υποκόσμου (αγοραπωλησία ναρκωτικών, εν ψυχρώ δολοφονίες, επιδρομές αστυνομίας, κυνηγητά αυτοκινήτων) αλλά συγχρόνως μια κατά βάθος ρομαντική ταινία που ασχολείται με αμαρτωλές ψυχές βυθισμένες στις ενοχές αναζητώντας τρόπους εξιλέωσης σε έναν κόσμο που δεν τις θέλει.Βαθμολογία:3
Colette (HΠΑ/Αγγλία, 2018).
Βιογραφική του Γουάς Γουεστμόρλαντ
Ηθελε να μην είναι απλώς η νοικοκυρά, ήθελε να συμμετέχει στα πράγματα και μπορούσε να τα καταφέρει γιατί ήταν πηγαίο ταλέντο στο γράψιμο και στην αφήγηση. Ωστόσο, με τη θέλησή της, υπήρξε για πολλά χρόνια η συγγραφέας-φάντασμα των διάσημων ιστοριών της Κλοντίν, που στην εποχή τους, στα τέλη του 19ου αιώνα, έγιναν μπεστ σέλερ αλλά με την υπογραφή του συζύγου της Γουίλι. Τελικά, η περί ης ο λόγος γαλλίδα συγγραφέας Κολέτ (1873-1954) την οποία υποδύεται με ήρεμη δύναμη η Κίρα Νάιτλι, υπήρξε μια από τις πρώτες γυναίκες του 20ού αιώνα που διεκδίκησαν μαχητικά τη θέση τους στον κόσμο, επαναστατώντας απέναντι σε ένα ανδρικό κατεστημένο που μούχλιαζε μέσα στις ψευδαισθήσεις μιας επίπλαστης ανωτερότητας. Πάνω σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής της, την «επανάσταση», που υπήρξε και σεξουαλική γιατί η Κολέτ ελκυόταν και από τα δύο φύλα, ο σκηνοθέτης Γουάς Γουεστμόρλαντ έφτιαξε μια στρωτά ειπωμένη, ακαδημαϊκή βιογραφία, χρησιμοποιώντας το αψεγάδιαστο πρόσωπο της πρωταγωνίστριάς του ως φανό. Εμμένει στην πολυσύνθετη σχέση της Κολέτ με τον Γουίλι (Ντόμινικ Γουέστ), που τελικά δεν ήταν μόνον ο εκμεταλλευτής αλλά και ο καθοδηγητής της.Βαθμολογία: 2
Mε διαβατήριο τη γοητεία (The charmer, Δανία/ Σουηδία).
Κοινωνική του Μιλάντ Αλαμί
Στην προσπάθειά του να αποκτήσει τη δανέζικη υπηκοότητα, ένας πακιστανός μετανάστης (Αρνταλάν Εσμαϊλί) συνάπτει διαρκώς σχέσεις με γυναίκες ελπίζοντας ότι κάποια θα καταλήξει σε γάμο. Ενδιαφέρον ψυχολογικό πορτρέτο ενός νέου ανθρώπου που χωρίς να έχει τη συμπεριφορά κυνικού ζιγκολό (για την ακρίβεια είναι εργατικός, ευσυνείδητος και διατηρεί επαφές με την πατρίδα του), κινείται σαν βαμπίρ στα νυχτερινά στέκια της Κοπεγχάγης όπου η ταινία είναι ως επί το πλείστον γυρισμένη, αναζητώντας απελπισμένα το «θύμα» που μπορεί να τον σώσει.Βαθμολογία: 2 ½
Alpha (HΠΑ, 2018).
Περιπέτεια του Αλμπερτ Χιουζ
Εντυπωσιακά φωτογραφημένη προϊστορική περιπέτεια ενηλικίωσης και επιβίωσης με κεντρικό ήρωα έναν νεαρό (Κόντι Σμιτ Μακ Φι) ο οποίος θα περάσει από επίγεια κόλαση στην προσπάθειά του να ξαναβρεί τη φυλή του.Σύμμαχός του ο λύκος τον οποίο αμυνόμενος προσπάθησε να σκοτώσει για να γίνουν στη συνέχεια οι καλύτεροι φίλοι. Ολόγιομο παραμύθι μηνυμάτων και οικολογικών διαθέσεων, η ιδανική ταινία περιπέτειας για μικρούς σε ηλικία θεατές. Βαθμολογία: 2 ½
Οι άντρες δεν κλαίνε (Muskarci ne placu, Βοσνία-Ερζεγοβίκη/Σλοβενία/Γερμανία/Κροατία, 2017).
Ψυχολογικό δράμα του Αλεν Ντρλέβιτς
Βετεράνοι του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας από διάφορες πλευρές της πρώην ενωμένης χώρας, συγκεντρώνονται μέσω μιας ειρηνευτικής οργάνωσης σε μια προσπάθεια μοιράσματος εμπειριών και ανεύρεσης της χαμένης εμπιστοσύνης. Ενα δυνατό θέμα που αγγίζει σοβαρά ζητήματα όπως ο εθνικισμός αλλά και η συμφιλίωση, που συμπυκνώνονται σε αυτή την ενδιαφέρουσα αν και κάπως στατική ταινία, η οποία υπήρξε η επίσημη υποψηφιότητα της Βοσνίας στις εφετινές για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (παίζουν: Μπόρις Ισάκοβιτς, Λέον Λούτσεφ κ.ά.). Βαθμολογία: 2
Σιωπηλός διάδρομος (Down a Dark Hall, HΠA, 2018).
Ταινία τρόμου του Ροντρίγκο Κορτές
Ποιο είναι το μυστικό που κρύβεται στη Σχολή Μπλάκγουντ όπου υποτίθεται ότι καταλήγουν προβληματικά κορίτσια για να αποκατασταθούν και να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι στην κοινωνία; Η απάντηση βρίσκεται στον «Σιωπηλό διάδρομο», άλλη μια βαρετή ταινία ανώδυνου «εφηβικού τρόμου» με μπαμπούλες, φαντάσματα και πνεύματα που αναζητούν επικοινωνία με τους ζωντανούς. Υπεράνω όλων αυτών η αυστηρή διευθύντρια της σχολής που υποδύεται η Ούμα Θέρμαν, θυμίζοντας απελπιστικά τη Φράου Μπλούχερ της Κλόρις Λίτσμαν στην αγέραστη κωμωδία «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» του Μελ Μπρουκς. Βαθμολογία: 1 ½
Προβάλλονται επίσης το ντοκιμαντέρ των Αννέτας Παπαθανασίου και Αγγελου Κοβότσου «Ευρώπη, το όνειρο», μια ματιά στο κοινωνικό αδιέξοδο τριών νεαρών ανθρώπων (ένα Ελληνας, δύο αλλοδαποί) και αποκλειστικά στην Ανδόρα το πολιτικό θρίλερ «Η μεγάλη νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτας» (La larga noche de Francisco Sanctis) των Φρανσίσκο Μάρκες και Αντρέα Τέστα.
Βαθµολογία. 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
