O πολυσύνθετος ψυχολογικός κόσμος των σύγχρονων θηλυκών απασχολεί με διαφόρους τρόπους τέσσερις από τις έξι νέες ταινίες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Οι χήρες»
(«Widows», ΗΠΑ). Δραματική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Στιβ Μακ Κουίν.
«Εχουμε δουλειά να κάνουμε, και το κλάμα δεν είναι στη λίστα» λέει η Βερόνικα (Βαϊόλα Ντέιβις), κεντρικό πρόσωπο της τελευταίας ταινίας του Στιβ Μακ Κουίν («12 χρόνια σκλάβος», «Shame»). Η φράση, κατά μία έννοια, οριοθετεί τις προθέσεις της ταινίας, η οποία ενώ μοιάζει με «ταινία ληστείας», στην πραγματικότητα είναι μια ταινία που υμνεί την αποφασιστικότητα, την τόλμη, τη γενναιότητα, την αυτοθυσία της σύγχρονης γυναίκας. Η δουλειά στην οποία η Βερόνικα αναφέρεται είναι όντως μια ληστεία, όμως η ληστεία, τελικά, είναι το πρόσχημα. Οι «Χήρες» του τίτλου της ταινίας είναι τρεις (οι άλλες δύο είναι η Μεξικάνα Μισέλ Ροντρίγκεζ και η Αμερικανοπολωνή Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι) και όλες έχουν θρηνήσει τους κακοποιούς άντρες τους (αργότερα στην παρέα προστίθεται ακόμη μια γυναίκα, η Σίνθια Ορίβο). Ομως η ζωή προχωρά και τα χρέη είναι ασφυκτικά, κάτι πρέπει να κάνουν για να τακτοποιηθούν και να ξεκινήσουν από το μηδέν. Γιατί όχι μια ληστεία λοιπόν, το επόμενο σχέδιο του συζύγου της Βερόνικα (ο Λίαμ Νίσον σε ένα έξυπνο πέρασμα).
Ολα αυτά σε ένα Σικάγο που φλέγεται στον προεκλογικό πυρετό των δημοτικών εκλογών, παράπλευρες ιστορίες που στην ουσία δηλώνουν την ανοησία, τη ματαιοδοξία και την υποκρισία των ανδρών με εξουσία, τόσο των λευκών όσο και των μαύρων. Οι χήρες έχουν να αντιμετωπίσουν αδίστακτους γκάνγκστερ και διεφθαρμένους πολιτικούς, όμως είναι έτοιμες για όλα διότι όταν δεν έχεις τίποτε, δεν έχεις και τίποτε να χάσεις. Γι’ αυτό και μας κερδίζουν με τη στάση τους, παρότι το ίδιο το σενάριο σε πολλά σημεία (κυρίως εκείνα που αφορούν τη ληστεία) έχει ατέλειες και ευκολίες, σημεία που δεν πείθουν. (Συμπρωταγωνιστούν οι Κόλιν Φάρελ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Tζον Μπέρνταλ.) Βαθμολογία: 3 ½
«Dogman»
(Ιταλία, 2018). Δραματική του Ματέο Γκαρόνε.
Τι κάνεις όταν ενώ δεν είσαι βίαιος χαρακτήρας, οι συνθήκες γύρω σου σε αναγκάζουν να προσφύγεις στη βία; Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται πάνω από το «Dogman», την τελευταία ταινία του ιταλού σκηνοθέτη Ματέο Γκαρόνε. Είναι το δίλημμα στο οποίο θα βρεθεί ο Μαρτσέλο (Μαρτσέλο Φόντε – βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών), ένας κοντούλης, μοναχικός άνθρωπος, με κάπως αστείο, α λα Μπάστερ Κίτον πρόσωπο και ακόμα πιο αστεία, τσιριχτή φωνή. Ο Μαρτσέλο ασχολείται με τα σκυλιά, Dogman λέγεται το μαγαζάκι που διατηρεί σε κάποια άθλια περιοχή, ένας χώρος γεμάτος σκυλιά τα οποία ο Μαρτσέλο αντιμετωπίζει με αγάπη, σαν να είναι (και ίσως όντως να είναι) τα μόνα πλάσματα στον κόσμο με τα οποία μπορεί να επικοινωνήσει.
Ο Μαρτσέλο είναι αυτό που λέμε ένας καλός άνθρωπος, έστω και αν έχει τα πάρε – δώσε του με τον υπόκοσμο, τροφοδοτώντας με κοκαΐνη το θηρίο της περιοχής, τον Σιμόνε (Eντοάρντo Πέσε), έναν άνθρωπο-βουνό, ένα μεγαλόσωμο αγρίμι που τρομοκρατεί την περιοχή.
Ο Μαρτσέλο τον φοβάται αλλά δεν τον αποφεύγει, τουλάχιστον όχι πάντα, διότι γνωρίζει πως είναι αδύναμος μπροστά του.
Η εξέλιξη των δύο αυτών ανθρώπων και κυρίως του Μαρτσέλο μέσα σε ένα πλαίσιο μόνιμης απειλής και βίας είναι βέβαια ένα θέμα όχι μόνον ιταλικό αλλά παγκόσμιο, προσβάσιμο σε όλους.
Ο Γκαρόνε έχει στα χέρια του μια ιστορία αμυδρά βασισμένη σε ένα αληθινό περιστατικό (αν και το σενάριό της, που άρχισε να γράφεται πριν από 13 χρόνια, διαφοροποιήθηκε στο πέρασμα του χρόνου) και χτίζει έναν γοητευτικά κινηματογραφημένο εφιάλτη, βουτηγμένο μέσα στη σκόνη, τη βροχή και τη λάσπη, ο οποίος καταφέρνει να σε παρασύρει στα βρώμικα νερά του.Βαθμολογία: 3 ½
Επίσης στις αίθουσες:
«Ανάσα ελευθερίας»
(«And Breathe Normally», Ισλανδία / Σουηδία / Βέλγιο, 2018). Της Ισόλντ Ιγκατοτίρ.
Η άθλια ζωή μιας γυναίκας με ύποπτο παρελθόν (Κριστίν Χαραλντσντοτίρ) που προσπαθεί να μεγαλώσει το παιδί της (Πάτρικ Νόκβι Πέτουρσον) δείχνει να αλλάζει όταν έρχεται σε επαφή με μια μαύρη, ενδεχομένως λαθρομετανάστρια από τη Γουινέα-Μπισάου (Μπαμπεντίτα Σάτζο), η οποία συνελήφθη στον έλεγχο διαβατηρίων όπου η πρώτη εργάζεται. Αν και η αντιπαράθεση των δύο γυναικών μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον, η σκηνοθέτρια φορτώνει την ταινία με πολλά θέματα – φυλετικό, υπαρξιακό, οικογενειακό, ερωτικό, οικονομικό – και περισσότερο τα «ξεσκονίζει» παρά τα θίγει.Βαθμολογία: 2
«Ξύπνημα της ημέρας»
(«Dita se fill», Αλβανία). Του Τζεντιάν Κότσι.
Μια απελπισμένη, ταλαιπωρημένη Αλβανίδα, η Λέτα, με ένα βρέφος στην αγκαλιά, χωρίς δική της κατοικία γιατί την έδιωξαν και άνεργη, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα φροντίζοντας την ηλικιωμένη μητέρα μιας άλλης κοπέλας. Ακόμη μια καταγραφή της δυσβάσταχτης σκληρότητας των καιρών μας, αλλά συγχρόνως το ακριβές πορτρέτο μιας πεισματάρας, θαρραλέας γυναίκας, η οποία δεν δέχεται να καταθέσει τα όπλα και θα πολεμήσει μέχρι τελικής πτώσης. Στιβαρή σκηνοθεσία «κλεισμένη» ως επί το πλείστον μέσα στο διαμέρισμα, συγκροτημένο στόρι και πάνω από όλα ένα πρόσωπο, της Ορνέλα Καπετάνι, ιδιαίτερα εκφραστικό, ο χάρτης μιας ζωής που πήρε στραβή πορεία. Βαθμολογία: 2 ½
«Tuftland»
(Φινλανδία / Σουηδία / Βέλγιο, 2018). Του Ρούπε Ολένιους.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι μια άνεργη με επαναστατικές απόψεις και παντελώς αδιάφορη απέναντι στις σπουδές της (κλωστοϋφαντουργία) νεαρή κοπέλα (Βέρα Βίλο), η οποία αποφασίζει να στραφεί προς τη φύση πιάνοντας δουλειά σε ένα απομονωμένο χωριό, του οποίου οι κάτοικοι συμπεριφέρονται τόσο αλλόκοτα που σου δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται από άλλον αιώνα (ή άλλον πλανήτη).
Εφόσον λοιπόν από την πρώτη στιγμή το λιγότερο που λες για αυτούς είναι ότι έχουν κάποια «λόξα», η σταδιακή «μεταμόρφωση» της ταινίας σε παγανιστικό θρίλερ, τύπου ας πούμε «Wicker man» (τρομάρα του), προσωπικά δεν μου προκάλεσε καμία απολύτως έκπληξη. Για να μην αναφερθώ στις ίδιες τις σκηνές τρόμου, τόσο πρόχειρα και κακόγουστα κινηματογραφημένες, που αντί για τρόμο προκαλούν γέλια. Βαθμολογία: 2
-Σε περισσότερες από 130 αίθουσες της χώρας, τέλος, προβάλλεται η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney «Ο Ραλφ εναντίον Internet» («Ralph breaks the Internet»), συνέχεια του «Ραλφ: Επόμενη πίστα» (2012), η οποία δημιουργήθηκε από την ίδια ομάδα (έχει υπογράψει και τη βραβευμένη με Οσκαρ «Ζωούπολη»).
Ο καταστροφέας Ραλφ και η πάντα ανήσυχη φίλη του Βανέλοπη ταξιδεύουν αυτή τη φορά στον απίθανο κόσμο του Διαδικτύου. Προβάλλεται μεταγλωττισμένο, με υποτίτλους και σε 3D.
Βαθµολογία. 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
