Δεν συμψηφίζεται ο φόρος που παρακρατήθηκε με τον κύριο φόρο που προκύπτει από τη δήλωση φόρου εισοδήματος, εφόσον η δήλωση υποβληθεί μετά την παρέλευση τριετίας από τη λήξη προθεσμίας υποβολής της (γνωμοδότηση 408/2011 Νομικού Συμβουλίου του Κράτους).
Οπως έγινε δεκτό στην εν λόγω γνωμοδότηση, η αξίωση για συμψηφισμό του φόρου εξομοιώνεται με την αξίωση επιστροφής του φόρου, η οποία, για τα διαχειριστικά έτη μέχρι και το 2013, εμπίπτει στην τριετή παραγραφή που προβλέπει ο προϊσχύσας Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994). Με την πρακτική αυτή, την οποία εφαρμόζει η διοίκηση από την αποδοχή της γνωμοδότησης (ΠΟΛ. 1068/2012) μέχρι και σήμερα, ο φορολογούμενος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, που υποβάλλει εκπρόθεσμη δήλωση φόρου εισοδήματος τρία έτη μετά την προθεσμία της εμπρόθεσμης υποβολής της, καλείται ουσιαστικά να καταβάλει δεύτερη φορά τον ίδιο φόρο.
Συμμετέχετε στη κλήρωση του “forolineυζήν”
Πατήστε στην εικόνα και διαβάστε τους όρους συμμετοχής
Η διπλή αυτή καταβολή του φόρου εγείρει ερωτήματα ως προς τη συνταγματικότητά της, υπό το πρίσμα της αρχής της φορολογικής ισότητας και ειδικότερα της αρχής της απαγόρευσης της διπλής φορολόγησης.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, παρά την ομοιόμορφη εφαρμογή της διοικητικής αυτής πρακτικής επί σειράν ετών, δεν έχει παγιωθεί αντίθετη νομολογία.
Με τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν. 4174/2013), για την αξίωση επιστροφής φόρου προβλέπεται πλέον πενταετής παραγραφή για τα φορολογικά έτη από το 2014 και μετά, χωρίς να έχουν εκδοθεί νεότερες οδηγίες ειδικά για τον συμψηφισμό του παρακρατηθέντος φόρου. Λαμβάνοντας υπόψη την τάση εξορθολογισμού των προθεσμιών της παραγραφής εν γένει, βάσει και των πρόσφατων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, η ερμηνεία των νέων διατάξεων περί παραγραφής ευλόγως αναμένεται να αντιμετωπίσει το ζήτημα του συμψηφισμού του παρακρατηθέντος φόρου πιο ευνοϊκά για τον φορολογούμενο.
Ο φόρος αλλοδαπής
Tο δικαίωμα της πίστωσης του φόρου αλλοδαπής εμπίπτει επίσης στην προθεσμία της τριετούς παραγραφής του προϊσχύσαντος ΚΦΕ (ν. 2238/1994) για τις χρήσεις μέχρι και το 2013, σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα πρακτική της φορολογικής διοίκησης κατά την εκκαθάριση των δηλώσεων φόρου εισοδήματος. Η πρακτική αυτή αμφισβητείται, κατά τη γνώμη μας, δικαιολογημένα, ειδικά από τη θέση σε ισχύ του νέου ΚΦΕ (με ισχύ από το 2014 και μετά) που προβλέπει την πίστωση του φόρου αλλοδαπής χωρίς τους περιορισμούς του προηγούμενου φορολογικού κώδικα, δηλαδή ακόμη και αν ο φόρος αλλοδαπής έχει καταβληθεί σε κράτος μη συνεργάσιμο ή με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
Και αυτό διότι:
α) Η σχετική διάταξη (άρθρο 9 του ΚΦΕ) αναφέρεται πλέον σε μείωση του φόρου, έννοια διαφορετική από την επιστροφή ή τον συμψηφισμό
β) το δικαίωμα πίστωσης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται συλλήβδην ως αξίωση επιστροφής, αφού στην πράξη ο φόρος αλλοδαπής δεν αποτελεί φόρο που καταβλήθηκε στο ελληνικό κράτος, ώστε να αξιώνεται η επιστροφή του και γ) ειδικά στην περίπτωση που ο φόρος καταβλήθηκε σε κράτος με το οποίο η Ελλάδα έχει συνάψει Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας και η πίστωση του φόρου αυτού προβλέπεται από τη σύμβαση, πρόκειται για εφαρμογή υπερεθνικής διάταξης που δεν νοείται να εμπίπτει στον περιορισμό των διατάξεων περί παραγραφής.
Από την στήλη Φοροδοξιες της Έντυπης Καθημερινής
