Πληθώρα ταινιών και αυτή την εβδομάδα, με ένα πολύ όμορφο οικογενειακό δράμα να κερδίζει τις εντυπώσεις μαζί με ένα ντοκιμαντέρ για τον σπουδαίο βρετανό ηθοποιό Ιαν Μακ Κέλεν
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Ενα όμορφο αγόρι (Beautiful boy, ΗΠΑ, 2018).
Δραματική ταινία του Φέλιξ βαν Μπρόνιγκεν.
Μια πολύ ιδιαίτερη, εύθραυστη, συγκινητική αλλά και τραγική σχέση πατέρα – γιου προσφέρει στην πρώτη αμερικανική παραγωγή του ο βέλγος σκηνοθέτης Φέλιξ βαν Μπρόνιγκεν, του οποίου η ταινία «Ραγισμένα όνειρα» απέσπασε πριν από μερικά χρόνια το βραβείο LUX (την ακολούθησε η «Belgica», πάνω στην περίπλοκη σχέση δύο βέλγων αδελφών). Η οικογενειακή κρίση είναι προφανώς τερέν στο οποίο ο Βαν Μπρόνιγκεν «παίζει» με άνεση και εδώ. Η προσπάθεια ενός εφήβου (Τιμοτέ Σαλαμέ) να ξεφύγει από τη μάστιγα των ναρκωτικών πυροδοτεί ασταμάτητα αλλά χωρίς ποτέ να κουράζει το δραματικό στοιχείο της ιστορίας. Τίποτε από όσα προσπαθεί να κάνει ο καλλιεργημένος, τρυφερός πατέρας του (Στιβ Καρέλ) για να τον βοηθήσει δεν είναι αρκετό, τελικά όλο το βάρος πέφτει πάνω στο ίδιο το παιδί, το οποίο μπήκε στον κόσμο των ναρκωτικών όχι επειδή παρασύρθηκε, ή λόγω των οικογενειακών φορτίων του (αν και οι γονείς του είναι χωρισμένοι), παρά απλώς επειδή τα ναρκωτικά του αρέσουν. Εξυπνα η ταινία δεν εμβαθύνει σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες, ο Βαν Μπρόνιγκεν στέκεται σταθερά και με σιγουριά πάνω στο ίδιο το γεγονός, στο πλαίσιο του οποίου καλλιεργεί με προσεκτικά όλους τους ήρωες της ταινίας. Το ερώτημα παραμένει: Πώς μπορεί να βοηθηθεί αυτό το παιδί; Μπορεί να βοηθηθεί; Ξεκάθαρη απάντηση μπορεί να μην υπάρχει, όμως ο σκηνοθέτης δεν αποκλείει την πιθανότητα της αισιόδοξης εξέλιξης. Βαθμολογία: 3
Captain Marvel (ΗΠΑ, 2019).
Περιπέτεια φαντασίας των Ανα Μπόιντεν, Ράιαν Φλεκ.
Ακόμα μια «εκθαμβωτική βόλτα» στο σύμπαν της Marvel Comics, αυτή τη φορά στο φεμινιστικό κλίμα που ορίζει η εποχή. Εμφαση στη γυναίκα λοιπόν. Η «Captain Marvel» είναι η πρώτη ταινία της Marvel την οποία έχει σκηνοθετήσει γυναίκα, η Ανα Μπόιντεν (μαζί με τον Ράιαν Φλεκ). Εχει, επίσης, γυναίκα σε πρώτο πλάνο. Η υπερηρωίδα της υπόθεσης είναι η Βερς (Μπρι Λάρσον), η οποία προέρχεται από έναν πλανήτη ονόματι Κρι που βρίσκεται σε πόλεμο με έναν άλλον πλανήτη ονόματι Σκρα και θα πρέπει να κάνει ένα πέρασμα από τον πλανήτη C53, δηλαδή τη Γη, για να βγάλει την άκρη. Το κατά πόσο άκρη βγαίνει στο σενάριο δεν είμαι και τόσο βέβαιος, όμως και πάλι, αν είναι μιλήσουμε σοβαρά για σενάριο, αυτές οι ταινίες είναι τόσο εύκολες στην ερμηνεία τους όσο η απάντηση στο ερώτημα «ποιο είναι το νόημα της ζωής;». Η χάρη της συγκεκριμένης ταινίας πάντως είναι ότι μεταφέρεται νοσταλγικά στο παρελθόν, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στο Λος Αντζελες, όπου θα γίνει και η απόλυτη (και απόλυτα προβλέψιμη) μάχη εξωγήινων – Γήινων. Σε δεύτερο ρόλο, ψηφιακά μεταλλαγμένος για να φαίνεται νεότερος, ο Σάμιουελ Τζάκσον υποδύεται τον ειδικό πράκτορα της ομάδας ΑΣΠΙΔΑ που βοηθά την Βερς στον σκοπό της. Ο ίδιος χαρακτήρας με το κανονικό πρόσωπο του Τζάκσον όπως είναι σήμερα, έχει παίξει σε άλλες ταινίες της Marvel. Παίζει και ο Τζουντ Λο Βαθμολογία: 2½
Ιαν Μακ Κέλεν,ρόλος ζωής (McKellen: Playing The Part).
Ντοκιμαντέρ του Τζο Στίβενσον.
Ο Ιαν Μακ Κέλεν, ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή βρετανούς ηθοποιούς των τελευταίων πενήντα χρόνων, εξομολογείται μπροστά στην κάμερα χωρίς ποτέ να παίρνει και τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο το ντοκιμαντέρ του Τζο Στίβενσον μπορεί να γίνει ως και συναρπαστικό. Ο Μακ Κέλεν είναι ταινία από μόνος του και η ιστορία του, έτσι όπως εκείνος την αφηγείται, σε καθηλώνει. Κυριολεκτικά δεν θες να σταματήσει να μιλάει. Και δεν τον βλέπουμε παρά να κάθεται σε μια πολυθρόνα! Το φιλμ είναι διανθισμένο με δραματοποιημένες σκηνές από τη ζωή του, για τις οποίες δεν υπάρχει οπτικοακουστική καταγραφή με τον ίδιο, αλλά και με στιγμιότυπα αρχείου στιγμών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη θεατρική εξέλιξή του. Ο Μακ Κέλεν δεν ξέχασε ποτέ ότι πάνω απ’ όλα είναι θεατράνθρωπος, άσχετα από το αν αργότερα ως κινηματογραφικός αστέρας έγινε δημοφιλής στους πάντες λόγω του Μαγκνέτο στις ταινίες «X-Men» και το μάγου Γκάνταλφ στον «Αρχοντα στον δαχτυλιδιών». Τέλος, το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας και η προσπάθεια που ο Μακ Κέλεν εξακολουθεί να κάνει για την προάσπιση των δικαιωμάτων των γκέι παίζει σημαντικό ρόλο στην αξιόλογη αυτή μονογραφία που λέει όλα όσα χρειάζεται κανείς να γνωρίζει για αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα. Βαθμολογία: 3
Αδέλφια εξ αίματος
(Ιταλία, 2018). Δράμα των Ντανιάνι και Φάμπιο Ντ’ Ινοτσέντζο.
Η είσοδος δύο εφήβων στον χώρο του oργανωμένου εγκλήματος στο υποβαθμισμένο Λάτσιο της Ρώμης είναι το θέμα που απασχολεί τους Iταλούς Ντανιάνι και Φάμπιο Ντ’ Ινοτσέντζο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησαν μαζί (είναι οι σεναριογράφοι της ταινίας «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε που είδαμε πριν από λίγο καιρό και στην Ελλάδα). Δύο παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια, στην ανυπαρξία οικογένειας και στη μιζέρια, βλέπουν τον αστραφτερό κόσμο του εγκλήματος να ανοίγεται μπροστά τους εξαιτίας μιας τραγικής σύμπτωσης. Ο άνθρωπος που κατά λάθος παρέσυραν και σκότωσαν με το αυτοκίνητο εγκαταλείποντάς τον, αποδεικνύεται πληροφοριοδότης της αστυνομίας. Σύντομα, τα δύο παιδιά γίνονται τσιράκια της τοπικής μαφίας οπότε η αντίστροφη μέτρηση για την ίδια τους τη ζωή αρχίζει. Αυτή η δυσάρεστη ιστορία πλαισιώνεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα καταχνιάς και κοινωνικού αδιεξόδου και πυροδοτείται από τις νατουραλιστικές ερμηνείες των ηθοποιών που υποδύονται τα παιδιά (Αντρέα Καρπεντζάνο, Ματέο Ολιβέτι), που σαν χαρακτήρες είναι εντελώς αντίθετοι. Οι Ντ’ Ινοτσέντζο φαίνεται ότι γνωρίζουν καλά το περιβάλλον που εικονογραφούν. Βαθμολογία: 2
Ο τυχοδιώκτης του Παρισιού (L’Empereur de Paris)
Περιπέτεια εποχής του Ζαν Φρανσουά Ρισέ.
Ακαδημαϊκά ειπωμένη βιογραφία του Φρανσουά Βιντόκ (Βενσάν Κασέλ), ενός μετρ των αποδράσεων, ο οποίος προκειμένου να εξαγοράσει την ποινή του, όταν η ταυτότητά του γίνεται γνωστή, έγινε συνεργάτης της αστυνομίας και συνέβαλε στη σύλληψη και εξόντωση πολλών κακοποιών. Ολα αυτά την εποχή του Ναπολέοντα (η ιστορία της ταινίας αρχίζει το 1805) και ενώ η Γαλλία ζούσε έναν εφιάλτη διαρκείας, μια χώρα που κυριολεκτικά δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς δόλο, προδοσία και απάτη. Ο Ζαν Φρανσουά Ρισέ φωτογραφίζει ατμοσφαιρικά την ιστορία του αλλά τελικά η φωτογραφία φαίνεται ότι είναι το πιο δυνατό σημείο μιας επίπεδα σκηνοθετημένης ταινίας, στην οποία δεν μπορώ να πω ότι ο Βενσάν Κασέλ με ενθουσίασε με την ερμηνεία του. Εχεις την αίσθηση ότι βλέπεις μια ταινία που έγινε απλώς για να γίνει. Και είναι κρίμα γιατί η ιστορία του Βιντόκ θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά μεγάλη ταινία καθότι πρόκειται για ένα πρόσωπο που ενέπνευσε μεγάλους λογοτέχνες όπως ο Βίκτωρ Ουγκό (με τον Γιάννη Αγιάννη) και ο Εντγκαρ Αλαν Πόου. Βαθμολογία: 2
Το μυστικό της ασημένιας λίμνης
(Under the Silver Lake, ΗΠΑ, 2018). Δραματική μυστηρίου του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ.
Ενα τεράστιο πέος χαραγμένο στο καπό ενός αυτοκινήτου. Η φράση «Beware the dog killer» – προσοχή στον σκύλο-φονιά (ή στον φονιά των σκύλων) – γραμμένο με μπογιά στην άσφαλτο. Ενας σκίουρος που πέφτει από τον ουρανό και γίνεται λιώμα. Κινηματογραφικές αφίσες παλιών ταινιών και παράξενα, γκόθικ κόμικς (ένα από τα οποία είναι ο τίτλος της ταινίας). Συλλογές από μάσκες, κάποιος έχει εμμονή με τη σταρ του βωβού κινηματογράφου Τζάνετ Γκέινορ. Θερινές προβολές σε νεκροταφεία και πανέμορφες κοπέλες που γαβγίζουν σαν σκυλιά μπροστά σε μια πισίνα. Ο Αντριου Γκάρφιλντ να κυκλοφορεί σαν φάντασμα στους δρόμους. Τι ακριβώς θέλει να κάνει; Η αίσθηση που αφήνει πίσω της η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ είναι παρόμοια με εκείνη που έχουμε όταν ξυπνάμε από έναν πολύ κακό εφιάλτη και προσπαθούμε να ενώσουμε εικόνες που δεν βγάζουν νόημα. Ωστόσο, ο καλός αυτός μαθητής του Ντέιβιντ Λιντς είναι μεν άψογος στη φόρμα (κάθε πλάνο έχει ενδιαφέρον), όμως αναρωτιέσαι για ποιον λόγο τα λέει όλα αυτά. Κάτι σαν κριτική, ίσως, στον καλλιτεχνικό κόσμο του Λος Αντζελες μέσα στο περίβλημα της νουάρ ατμόσφαιρας με την απαραίτητη πινελιά του Χίτσκοκ («Σιωπηλός μάρτυρας»); Πιθανόν. Το γεγονός πάντως είναι ότι η έλλειψη ουσιαστικής ιστορίας σε αυτό το τρέξιμο προς το κενό μπορεί να κάνει το όλο εγχείρημα πολύ κουραστικό και τελικά βαρετό, παρά τα εμπνευσμένα κάδρα του. Βαθμολογία: 1
Η παύση
(Ελλάδα, 2018). Δράμα της Τώνιας Μισιαλή.
Ασκηση ύφους πέρα από καθετί άλλο, η πρώτη ταινία της Τώνιας Μισιαλή αγκομαχά να εμβαθύνει στον ψυχισμό μιας ταλαιπωρημένης γυναίκας που ζει ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασίωση καταπιεσμένη μέσα σε έναν βαλτωμένο γάμο. Η Μισιαλή προσπαθεί να γεμίσει την ώρα με κάδρα τα οποία είναι μεν ωραία στημένα αλλά δεν οδηγούν την ταινία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου έχουμε καταλάβει ότι βρίσκεται στα πέντε πρώτα λεπτά της. Το μόνο καλό στοιχείο της «Παύσης» είναι το εκφραστικό πρόσωπο της πρωταγωνίστριάς της, Στέλλας Φυρογένη – θυμίζει αμυδρά την Φράνσες Μακ Ντόρμαντ -, που μεταφέρει με πειθώ την απελπισία μιας ηρωίδας που θα ήταν προτιμότερο να τη βλέπαμε σε μικρού μήκους ταινία και όχι μεγάλου μήκους ταινία. Βαθμολογία: 1
Προβάλλονται επίσης
«Make the economy scream», ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Αρη Χατζηστεφάνου, μια προσωπική περιπλάνηση, από την Ελλάδα στις παραγκουπόλεις του Καράκας και από τα σύνορα της Κολομβίας πίσω στην Ευρώπη. Βαθμολογία: –
«Σόπι – Μια ημέρα ακόμη», ντοκιμαντέρ του Χρήστου Πυθαρά που αφηγείται μια μέρα από τη ζωή ενός χωριού κατά την περίοδο του τρύγου. Βαθμολογία:-
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
