Συνειρμοί ακούγοντας την ιστορία μιας κονσοματρίς που είναι κουρασμένη
του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
Στον πάγκο τα ποτήρια που μοιράζω/
και που προσφέρω φευγαλέες ηδονές/
Μαθαίνω τους πελάτες να διαβάζω/
πάντα παρέα να τους κάνω στις κακές/
Aν είμαι κάθε βράδυ μεσ’ τα μπαρ/
το παρελθόν με καταδίκασε ισόβια/
Σταμπάρισαν την κάρτα μου γι’ αυτό/
και την ταυτότητα που γράφει … Η μπαρόβια
― Τάνια Ελληναίου, Η μπαρόβια, Στίχοι: Τάσος Δαμάσκος – Μουσική: Μπάμπης Βαρσαμάς Από το LP, «Αμφίβολο στρατί» (1979)
Η κυρία Ελληναίου δεν διεκδικεί τον τίτλο της ποιήτριας. Ούτε ο Τάσος Δαμάσκος. Σκιτσάρουν με αφέλεια, λίγη μελαγχολία, αλλά και κάποια βαρεμάρα (το μεροκάματο να βγει) την ζωή μιας μπαρόβιας. Που πιθανόν και να ‘ναι φίλη τους. Ή μια λουλουδού που ξέρουν.
Δεν σφίγγονται ιδιαίτερα, πλήν του στίχου «προσφέρω φευγαλέες ηδονές», που έχει κάτι λόγιο, με την κακή έννοια.
Τα υπόλοιπα είναι αδρά facts, όπως ταιριάζει στα παιδιά της ντέκας, αλλά και στο θέμα: την αυτογνωσία μιας κονσοματρίς.
Αυτή η απογύμνωση από κάθε καλλιλογία, φέρνει στο νου (και λόγω θέματος) την ποίηση της αμαρτίας, ιδίως της σαλονικιάς, με μπουρδέλα και Βαρδάρη και τα συναφή ― και βεβαίως Χριστιανόπουλο και λίγη απ’ τη κατάρα του Μποντλέρ.
Και περιέργως καταφέρνει κι αυτή, από την τόση φτώχεια, να βγάλει μια εικόνα πλούσια, επειδή είναι αυθεντική.
Αντιθέτως, οι πάμπολλες συλλογές νέων ποιητών που αυτοεκδίδονται ή πιάνονται κορόιδα από μίσθαρνους εκδότες, σφίγγονται για να αποδείξουν κάτι που ούτε έχουν ούτε ξέρουν ούτε ζουν.
Υπάρχουν αυτοί που δονούνται σαν καμπάνες του εσπερινού από κάτι το οποίο πιστεύουν ως ποιητικό αίσθημα, αλλά συνήθως είναι μια αναμασημένη ταυτολογία αναμαλλιασμένη κι άπλυτη, με καραμπογιατισμένες λέξεις, αχρείαστες θεατρικότητες κι αχώνευτες γνώσεις – το ρυθμό που έχουν τα στραγάλια όταν κυλάνε στον κατήφορο…
Κι υπάρχει και το αντίθετο: ένας τρολάτος κυνισμός των φλώρων, που επειδή πίνουν λιγάκι νομίζουν ότι έγιναν Μπουκόφσκι ή επειδή σκαρώνουν διαφημιστικά σλόγκαν προσπαθούν μέσα από το αχά! τι λέει ρε ο μπαγάσας να εκθλίψουν το θαυμασμό της ιντελιγκέντσιας του ημίφωτος (ημιεγγράμματους με σκοπό ζωής να βολευτούν όπου κάτσει).
Η οποία ιντελιγκένσια ελλείψει σοβαρής κριτικής οργιάζει κι όσο δεν την ξεμπροστάζουν αποθρασύνεται.
Με αποτέλεσμα να διαβάζει κανείς διθυράμβους για έργα ηλιθίων. Και να νομίζονται ποιητές ένα μάτσο αναίσθητα νούμερα.
πηγή: lifo.gr
