Από τις εννέα (!) νέες ταινίες που διανέμονται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, η μόνη που φαίνεται να έχει την προοπτική μιας κάποιας επαφής με μεγάλο κοινό είναι το glossy νεανικό αισθηματικό δράμα «Μετά»
Του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Η κινηματογραφική σεζόν οδεύει σιγά-σιγά προς το τέλος της και, όπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος χάος επικρατεί αυτή την περίοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πολλές εταιρείες ξεφορτώνουν τις ταινίες που έχουν πιάσει σκόνη στα ράφια τους καθώς δεν βρισκόταν η κατάλληλη ημερομηνία α προβολής και το αποτέλεσμα είναι μια πληθώρα ταινιών συγκεντρωμένη στα σινεμά προς μάταιη αναζήτηση ενός μηδαμινού, αν όχι ανύπαρκτου, κοινού. Υπάρχουν ταινίες που παίζονται μόνον σε μία αίθουσα και όταν κάθε εβδομάδα συγκεντρώνονται δέκα ταινίες, όπως συμβαίνει από σήμερα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη μοίρα των περισσότερων εξ αυτών. Βγαίνουν μόνον τύποις, στην ουσία είναι σαν να μη βγαίνουν.
Από τις εννέα (!) λοιπόν νέες ταινίες που διανέμονται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, η μόνη που φαίνεται να έχει την προοπτική μιας κάποιας επαφής με μεγάλο κοινό είναι το glossy νεανικό αισθηματικό δράμα «After» (ΗΠΑ, 2019)της Τζένι Γκέιτζ. Κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου μιας σειράς μυθιστορημάτων της Ανα Τοντ (τα οποία έχουν κάνει θραύση σε πωλήσεις παγκοσμίως), το «After» ακολουθεί τυφλά μια καλοδοκιμασμένη συνταγή, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στις ρίζες του ιδίου του κινηματογραφικού μέσου: σχηματικά και εντελώς επιδερμικά, το «After»ασχολείται με την ερωτική ιστορία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο φοιτητές, τη συνεσταλμένη Τέσα (Τζοζεφίν Λάνγκφορντ) και τον αλαζονικό Χάρντιν (Χίρο Φάινς-Τίφιν) και εστιάζει στους τρόπους με τους οποίους ο δεύτερος θα δείξει στην πρώτη τον δρόμο προς τη σεξουαλική απελευθέρωση. Αν ο Χάρντιν δεν έκρυβε κάποιο σκοτεινό μυστικό που περιφέρεται μαζί του σε όλη την ταινία, τότε το ενδιαφέρον μας θα είχε εξαντληθεί στα πρώτα πέντε λεπτά της. Είναι προφανές ότι το φιλμ προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να ακολουθήσει τα χνάρια που χάραξε η επιτυχία των franchise «Λυκόφως» και «50 αποχρώσεις του γκρι», χωρίς ωστόσο εδώ να υπάρχει ούτε το στοιχείο του φανταστικού, ούτε και εκείνο των σεξουαλικών «ακροτήτων». Αν κάτι υπάρχει, αυτό είναι τα όμορφα πρόσωπα σε καλογυαλισμένα πλάνα, λόγος αρκετός για να δελεάσει το τινέιτζερ κοινό, στο οποίο η ταινία αποκλειστικώς απευθύνεται.Βαθμολογία: 2
Το οικογενειακό δράμα «Amanda» (Γαλλία, 2018) του Μίκαελ Ερ εξετάζει τη σχέση ανάμεσα σε έναν νεαρό ρέμπελο Παριζιάνο, τον Νταβίντ (Βενσάν Λακόστ) και την ανήλικη ανιψιά του, την Αμάντα (Ιζορ Μουλτριέρ), την οποία αναγκάζεται να πάρει υπό την προστασία του όταν η μητέρα της πεθαίνει κάτω από τραγικές συνθήκες. Αυτή η καινούργια μορφή σχέσης αλλάζει και τους δύο· ο ένας βοηθά τον άλλον να σταθεί στα πόδια του. Οπως και η γενικότερη νωχελική στάση του Νταβίντ απέναντι στην ίδια τη ζωή (μια στάση που μου ανέσυρε στη μνήμη τον Αντουάν Ντουανέλ, ήρωα σε αρκετές ταινίες του Φρανσουά Τριφό), έτσι και η ταινία του Ερ κινείται σε ράθυμους, απαλούς ρυθμούς, σαν το νερό που κυλά ήσυχα στ’ αυλάκι. Η ζωή απλώς συνεχίζεται με τις ομορφιές και τα στραβά της, καλή θέληση να έχουμε μόνο και η άκρη θα βρεθεί. End of sory.Βαθμολογία: 2 ½
Περυσινή ταινία είναι και το «Styx» (Γερμανία / Αυστρία, 2018) του αυστριακού σκηνοθέτη Βόλφγκανγκ Φίσερ, στην οποία μια δυναμική γερμανίδα γιατρός (Σουζάνε Γουλφ) θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη συνείδησή της όταν κατά τη διάρκεια του θαλάσσιου ταξιδιού που κάνει μόνη μέσα στο σκάφος της θα ζήσει από πρώτο χέρι την τραγωδία του ζητήματος της λαθρομετανάστευσης. Η σχέση τής γιατρού με το παιδί που περισώζει έρχεται ακριβώς τη στιγμή που η ταινία έχει ανάγκη από την ανάσα που χρειάζεται για να ξεφύγει από τη μονοτονία και παρότι ο Φίσερ αντιμετωπίζει κάπως διδακτικά το όλο ζήτημα, η σοβαρότητα του όλου εγχειρήματος σε αναγκάζει να του το συγχωρήσεις.Βαθμολογία: 2 ½
Ευαισθησίες θα βρούμε και στο ψυχολογικό δράμα «Με άλλο πρόσωπο» («Twarz», Πολωνία, 2018) της Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα, η οποία ανιχνεύει την αλλοίωση των σχέσεων στη ζωή ενός νεαρού άντρα, φαν της heavy metal ροκ (Ματέους Κοσκίκεβιτς) από τη στιγμή που το πρόσωπό του παραμορφώνεται εξαιτίας ενός ατυχήματος στη δουλειά του. Η μεταμόσχευση προσώπου που γίνεται πάνω του πετυχαίνει, όμως η πραγματικότητα δεν παύει να είναι σκληρή για αυτόν τον άνθρωπο, τον οποίο η Σουμόφσκα αντιμετωπίζει με συμπάθεια και κατανόηση. Να σημειωθεί ότι πίσω από το σενάριο κρύβονται αληθινά περιστατικά, ένας συνδυασμός της πρώτης μεταμόσχευσης προσώπου στον κόσμο και του κτισίματος του μεγαλύτερου αγάλματος του Ιησού Χριστού (μεγαλύτερου ακόμη και από αυτό στο Ρίο ντε Τζανέιρο).Βαθμολογία: 2
Mε το «Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση» (ΗΠΑ, 2019) ο Νιλ Μάρσαλ επαναφέρει στο προσκήνιο τον κατακόκκινο και κακάσχημο ήρωα των graphic novels του Μάικ Μινιόλα που πρώτος μετέφερε στο σινεμά το 2004 ο Γκιγέρμο Ντελ Τόρο. Οταν ο τερατώδης Hellboy δεν λιμάρει τα δύο στρογγυλά μπουλόνια πάνω από τα φρύδια του, κυνηγά τέρατα της αρχαιότητας και του ναζισμού σε μια σαλάτα από κομμένα πόδια, χέρια και κεφάλια με σος από χυμένα εντόσθια. Ο Ντέιβιντ Χάρμπουρ πρωταγωνιστεί στον ρόλο, αν και δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του, όπως δεν βλέπαμε του Ρον Πέρλμαν στις προηγούμενες δύο ταινίες…Βαθμολογία: ½
ΕΠΙΣΗΣ
Το κινούμενο σχέδιο του Ντιν Ντεμπλουά «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας 3» («How to train your dragon: The hidden world», ΗΠΑ, 2019) είναι η δεύτερη συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας με τον ίδιο τίτλο που βγήκε στις αίθουσες το 2010 Βαθμολογία: 0
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Προβάλλεται, τέλος, μετά από πολλά χρόνια σε αίθουσα, ο εξαιρετικός και αθάνατος «Γαλαξίας» («La voie lactée», Γαλλία / Iταλία, 1969), μια ιδιοφυής σάτιρα της σουρεαλιστικής περιόδου του ισπανού δημιουργού Λουίς Μπουνιουέλ, ο οποίος εδώ καταφέρνει μια γερή γροθιά στο στομάχι της θρησκοληψίας και του θρησκευτικού φανατισμού. Παίζουν: Πολ Φρανκέρ, Μισέλ Πικολί κ.ά. (Βαθμολογία: 4)
Ελληνικό τρίπτυχο
Οπως και την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι και τώρα τρεις νέες ελληνικές ταινίες – ένα ντοκιμαντέρ και δύο μυθοπλασίας – αναζητούν κοινό στις αίθουσες.
Το χιούμορ είναι το στοιχείο από το οποίο αντλεί δύναμη το διακεκριμένο σε Ελλάδα και εξωτερικό ντοκιμαντέρ «Οταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες», Ελλάδα, 2019) της Μαριάννας Οικονόμου.
Η σκηνοθέτρια προσηλώνεται με περιέργεια στην προσπάθεια μιας χούφτας ανθρώπων σε κάποιο χωριό του Θεσσαλικού κάμπου να ξεκινήσουν από την αρχή και με μηδενισμένο το κοντέρ να αποπειραθούν την «κατάκτηση» της παγκόσμιας αγοράς με τη βιολογική καλλιέργεια ντομάτας.
Η όρεξη για δουλειά αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς, η απώλεια άγχους, τα ανέκδοτα, οι συζητήσεις, η γενικότερη ανάπτυξη των σχέσεων ανάμεσα στους αγρότες είναι ζητήματα που αναζητεί με όρεξη ο φακός της Οικονόμου. Ομως το χιούμορ είναι που πραγματικά κορυφώνει την ταινία, η «καλλιέργεια» της ιδέας ότι η… καλλιέργεια της ντομάτας γίνεται καλύτερη μετά… μουσικής και δη κλασικής (ηχεία κατακλύζουν τα χωράφια). Καταλήγουμε λοιπόν σε ένα μικρό και πολύ καλά οργανωμένο σύνολο που κοιτάζει τη ζωή και τις δυσκολίες της με χαμόγελο. Βαθμολογία: 2 ½
Στο αντίθετο άκρο, η Μαρία Λάφη με την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, το «Holy boom» (Ελλάδα, 2018), αναμοχλεύει πράγματα χιλιοειπωμένα στο ελληνικό σινεμά τον καιρό της κρίσης. Μικρές ιστορίες συνδέονται για τη σύνθεση ενός «μεγάλου» ψηφιδωτού που (για μία ακόμη φορά) αναδεικνύει σε όλο της το… μεγαλείο την αρνητική πλευρά της Αθήνας. Η μιζέρια, η φτώχεια, η κατάντια, ο ρατσισμός, το έγκλημα, τα σκουπίδια, οι λαθρομετανάστες, η ανεργία, όλα συμπυκνωμένα μέσα σε μια γειτονιά «επικίνδυνης ζώνης» που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Εξάρχεια, Αγιο Παντελεήμονα και τα στενά της πλατείας Αμερικής. Η Λάφη ξέρει να αφηγηθεί μεν, αλλά είτε βλέπεις την «Πόλη των παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέππα, είτε τις «Γραμμές» του Βασίλη Μαζωμένου, είτε τώρα το «Holy boom», το ίδιο και το αυτό Βαθμολογία: 1 ½
Τρίτη ελληνική ταινία σε αυτή την εβδομάδα η «Τέχνη καταστρέφει» του Νίκου Κορνήλιου, που αναφέρεται στον χώρο του θεάτρου με πρωταγωνιστές τους Κώστα Αρζόγλου, Ορόρα Μαριόν, Κάτια Λεκλέρκ Ο’ Γουάλις και Εστέλ Μαριόν Βαθμολογία: 0
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
