Πληθώρα νέων ταινιών και από αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες, με ελάχιστες νέες να ξεχωρίζουν δίπλα σε δύο πολύ καλές επανεκδόσεις
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου»
(«Le grand bain», Γαλλία, 2018). Δραματική κομεντί του Ζιλ Λελούς.
Να ένα μικρό, αισιόδοξο φιλμ, χωρίς μεγάλες καλλιτεχνικές προσδοκίες αλλά ζεστό και φιλικό, έτοιμο να σου φτιάξει τη διάθεση παιχνιδιάρικα και απλά. Ουσιαστικό θέμα της ταινίας είναι η κρίση ηλικίας, ανδρών για την ακρίβεια, επτά τον αριθμό. Εχουν παραμελήσει τον εαυτό τους, νιώθουν ότι η ζωή για κάποιον λόγο τους εκδικείται, δεν επικοινωνούν καλά με το αντίθετο φύλο, κάποιοι παντρεμένοι με παιδιά, άλλοι χωρισμένοι με παιδιά.
Κάτι θα τους ενώσει όμως, θα δώσει λίγο φως στη ζωή τους, θα τους κάνει να νιώσουν και πάλι παιδιά. Και αυτό το κάτι δεν είναι τα χαρτιά, ούτε οι γυναίκες. Δεν είναι το ποδόσφαιρο, ούτε το κυνήγι. Είναι η συγχρονισμένη κολύμβηση. Η ιδέα έχει από μόνη της κάτι το γκροτέσκο, όμως ο Ζιλ Λελούς, ηθοποιός κατά βάση και ενίοτε σκηνοθέτης, δεν επιτρέπει στην ταινία να γλιστρήσει προς εκείνη τη μεριά. Αντιθέτως, αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το θέμα του προσδίδοντάς του στάλες χιούμορ που είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστες. Το αποτέλεσμα είναι μια απολύτως ισορροπημένη δραματική κομεντί που αγγίζει με λεπτότητα ένα θέμα το οποίο αφορά πολύ κόσμο και ποντάρει πολύ στη χημεία των ηθοποιών που λαμβάνουν μέρος σε αυτήν. Ανάμεσά τους ο Γκιγιόμ Κανέ (ο μονίμως νευρικός που δεν ξέρει για ποιον λόγο), ο Ματιέ Αμαλρίκ (καταθλιπτικός, παραιτημένος από τη ζωή), ο Μπενουά Πολβούρ (φαφλατάς και καταχρεωμένος) και ο Ζαν Ιγκ Ανγκλάντ (κιθαριστής της ροκ που ουδείς γνωρίζει, παρότι έχει βγάλει μια ντουζίνα άλμπουμ).Βαθμολογία: 3
«Νουρέγεφ: Το λευκό κοράκι»
(«The white crow», Aγγλία / Γαλλία, 2018) του Ρέιφ Φάινς
Μετά τον «Κοριολανό» και την «Aόρατη γυναίκα» όπου υποδύθηκε ο ίδιος τον Τσαρλς Ντίκενς, ο ουαλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρέιφ Φάινς δίνει τη δική του κινηματογραφική εκδοχή πάνω στο φαινόμενο «Ρούντολφ Νουρέγιεφ», τον οποίο παρακολουθεί λίγο πριν από την αυτομόλησή του στη Δύση (στο Παρίσι το 1961). Με τη βοήθεια του χορευτή Ολεγκ Ιβένκο, ο οποίος εμφανισιακά θυμίζει πολύ τον Νουρέγιεφ εκείνης της περιόδου, ο Φάινς επιδιώκει να συνθέσει το πορτρέτο μιας αντισυμβατικής, ασυμβίβαστης, υπεροπτικής και εν τέλει αγενούς ιδιοφυΐας του μπαλέτου, που ως κοινωνικό ον μόνον αντιπάθεια μπορούσε να προκαλέσει. Ακόμη και αν σε πολλές περιπτώσεις ο Νουρέγιεφ είχε δίκιο που συμπεριφερόταν έτσι, το έχανε με τη συγκλονιστική απρέπειά του (αυτό τουλάχιστον βγαίνει από την ταινία). To σοβιετικό καθεστώς τού προκαλούσε ασφυξία διότι παρότι ο Νουρέγιεφ δεν ήθελε καμία σχέση με την πολιτική, το κράτος δεν του επέτρεπε να ανοίξει τα φτερά του έτσι όπως ο ίδιος ήθελε.
Ο Φάινς βέβαια ούτε για αντικομμουνιστική προπαγάνδα ενδιαφέρεται, ούτε για μια αγιογραφία του Νουρέγιεφ· κάτι που και να το ήθελε δεν θα μπορούσε να κάνει γιατί δείχνει ανέφικτο. Μια ευπρεπώς κινηματογραφημένη «αναπαράσταση» αυτής της συγκεκριμένης φάσης της ζωής του Νουρέγιεφ (η οποία αποδείχθηκε μία από τις πιο κρίσιμες της ζωής και της καριέρας του) είναι η προτεραιότητα του σκηνοθέτη και υπηρετεί καλά το όραμά του, ιδίως σε ό,τι αφορά την αποτύπωση της ατμόσφαιρας της εποχής στο Παρίσι όπου ο Νουρέγεφ είχε κληθεί να χορέψει με τα μπαλέτα Κίροφ και τελικά αυτομόλησε. Γυρισμένη σε διάφορες γλώσσες, κυρίως αγγλικά και ρωσικά, η ταινία διακρίνεται για τη γνησιότητα της αναπαράστασης της εποχής. Μάλιστα, ο ίδιος ο Φάινς μιλά μόνον ρωσικά καθότι υποδύεται τον μέντορα και δάσκαλο του Νουρέγεφ Αλεξάντρ Πούσκιν.Βαθμολογία: 2 ½
«Booksmart»
(ΗΠΑ, 2019). Κομεντί της Ολίβια Γουάιλντ
Κάτι σαν flipside στην ανόητη αμερικανική τινέιτζερ κομεντί τύπου «American pie», το «Booksmart» έχει στο προσκήνιο δύο άριστες μαθήτριες (Κέιτλεν Ντέβερ και Μπίνι Φέλντσταϊν), απομονωμένες από τη σχολική τους κοινότητα ακριβώς επειδή σε όλη τη ζωή τους δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μελετούν για να γίνουν άριστες και να μπουν στα καλύτερα πανεπιστήμια. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, της τελευταίας πριν από την αποφοίτηση, θα αποδείξουν ότι δεν ξέρουν να κάνουν μόνον αυτό.
Πάνω σε αυτή την ιδέα η Γουάιλντ δομεί την επανάσταση του σπασίκλα, συρράβοντας στην ουσία μια σειρά περιστατικών μέσω των οποίων τα δύο κορίτσια αναζητούν τον δρόμο για την απελευθέρωσή τους. Δεν παύουν φυσικά να είναι παιδιά που βρίσκονται σε σύγχυση (η μία κοπέλα δεν ξέρει πώς να εκφράσει την ομοφυλοφιλία της), για τα οποία, τελικά, νιώθεις κατανόηση, συμπάσχεις. Επίσης πολύ καλή η επιλογή της σκηνοθέτριας να ξεφύγει από την αρρωστημένη μανιέρα των φτηνών, χυδαίων αστείων που σχετίζονται με τις δραστηριότητες του παχέος εντέρου και αποτελούν κάτι σαν επιδημία στην αμερικανική mainstream κωμωδία. Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως λίγο καλύτερο αν η Γουάιλντ είχε προσθέσει στην ταινία μια δόση σουρεαλιστικής τρέλας, του τύπου «Μετά τα μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε.Βαθμολογία: 2 ½
«Οι άνδρες με τα μαύρα: Παγκόσμια απειλή»
(«Men in Black: International», ΗΠΑ, 2019). Περιπέτεια φαντασίας του Φ. Γκάρι Γκρέι
Χωρίς ουσιαστικό στόρι, ή αν θέλετε με το απολύτως στοιχειώδες (μια περίληψη περισσότερο παρά ένα σενάριο), ο μύθος των «Ανδρών με τα μαύρα» συνεχίζεται προκειμένου να ανανεώσει το κοινό του το οποίο δημιουργήθηκε πριν από 22 χρόνια με τη δημιουργία της πρώτης ταινίας (αυτή είναι η τέταρτη). Νέα πρόσωπα πλέον στη θέση του Γουίλ Σμιθ και του Τόμι Λι Τζόουνς – οι πρώτοι διδάξαντες -, ο Κρις Χέμσγουορθ (ο κινηματογραφικός Θορ της Marvel) και η Τέσα Τόμσον που ως νεοσύλλεκτη στην οικογένεια των ντυμένων στο ασπρόμαυρο πρακτόρων θέλει να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό της στην υπηρεσία δίωξης των εξωγήινων στη γη. Αφεντικά τους ο Λίαμ Νίσον και η Εμα Τόμσον που περιφέρονται στην ταινία χωρίς στην ουσία να κάνουν τίποτε άλλο από το να είναι ο Λίαμ Νίσον και η Εμα Τόμσον. Τα οπτικά εφέ προβλέψιμα, εντυπωσιακά και συγχρόνως εξαντλητικά, μια τούρτα κινούμενων εικόνων για την ακρίβεια, τόσο φορτωμένη που παρότι υπάρχουν διασκεδαστικές στιγμές, νιώθεις ότι από κάποια στιγμή και μετά δεν αντέχεις άλλο το λίγωμα.Βαθμολογία: 2
«Κορίτσια κάποιας ηλικίας»
(«Poms», ΗΠΑ, 2019). Δραματική κομεντί της Ζάρα Χέις
Αν οι σαραντάρηδες σε κρίση της ταινίας «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου» βρήκαν τη λύση στη συγχρονισμένη κολύμβηση, οι 70άρες και άνω στα «Κορίτσια κάποιας ηλικίας» αποφασίζουν να δώσουν όλον τον εαυτό τους παριστάνοντας τις μαζορέτες που κάποτε (στο μακρινό παρελθόν) υπήρξαν. Στην εποχή του #MeΤoo θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα και ουαί κι αλίμονο σε όποιον τολμήσει να πει και καμιά κουβέντα! Προσωπικά είμαι μαζί με τα κορίτσια (ανάμεσά τους η Νταϊάν Κίτον, η Τζάκι Γουίβερ και η Παμ Γκριρ) αλλά επειδή θέλω να είμαι και ειλικρινής, μόνο που τις έβλεπα να κάνουν προπόνηση τρόμαζα.Βαθμολογία: 1 ½
Προβάλλεται επίσης το «Πόκεμον Ντετέκτιβ Πίκατσου» («Pokemon Detective Pikachu», ΗΠΑ, 2019), μια παιδική περιπέτεια φαντασίας του Ρομπ Λέτερμαν στην οποία τα πλάσματα που έγιναν παγκοσμίως διάσημα ως video game αναμειγνύονται με πραγματικούς ηθοποιούς (Ράιαν Ρέινολντς, Τζάστις Σμιθ, Κεν Γουατάναμπι, Μπιλ Νάι). Για κοινό κάτω των 10 ετών.
Επανεκδόσεις
–Στον «Μάρτυρα κατηγορίας» («Witness for the prosecution», ΗΠΑ, 1958) ο Μπίλι Γουάιλντερ «διαβάζει» με τον δικό του τρόπο το θεατρικό έργο της Αγκαθα Κρίστι και στήνει ένα αγωνιώδες δικαστικό θρίλερ, με διαρκείς ανατροπές και τους Μαρλένε Ντίτριχ, Τάιρον Πάουερ και Τσαρλς Λότον στους βασικούς ρόλους. Παρότι ανήκει στις λησμονημένες ταινίες του σκηνοθέτη τού «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και της «Γκαρσονιέρας», η ασπρόμαυρη αυτή ταινία είχε προταθεί για έξι Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία το σκηνοθεσίας, το καλύτερης ταινίας και το α’ ανδρικού ρόλου για τον Τσαρλς Λότον. Βαθμολογία: 4
-Στην αλληγορία «Ορφέας και Ευρυδίκη» («Orphee», Γαλλία, 1950), ο Ζαν Κοκτό (1889-1963), σπουδαίος ποιητής και ριζοσπάστης του κινηματογράφου, ενέταξε με διακριτική κομψότητα τον ελληνικό μύθο του Ορφέα στην εποχή της ταινίας (αρχές δεκαετίας του 1950). Η ιστορία τοποθετείται στο Παρίσι όπου ο Ορφέας (Ζαν Μαρέ), ένας ποιητής εμμονικός με την ιδέα του θανάτου, θα ταξιδέψει στον Κάτω Κόσμο για να σώσει την Ευρυδίκη (Μαρία Ντεά), τη γυναίκα του.Βαθμολογία: 4
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
