Η διά χειρός Τζιμ Τζάρμους απολαυστική εκδοχή του κόσμου των ζωντανών νεκρών και μία νέα περιπέτεια σε σκηνοθεσία Λικ Μπεσόν ξεχωρίζουν στις αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Οι νεκροί δεν πεθαίνουν»(«The dead don’t die», ΗΠΑ, 1019).
Κωμωδία τρόμου του Τζιμ Τζάρμους
Με την τελευταία ταινία του, που ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν είναι από τις καλύτερές του αλλά είναι πολύ καλύτερη συγκριτικά με το τι βλέπουμε από νέες ταινίες αυτή την περίοδο, ο πάλαι ποτέ βαρόνος της αμερικανικής ανεξάρτητης κινηματογραφικής σκηνής Τζιμ Τζάρμους προσκαλεί τον θεατή στη δική του, απολαυστική εκδοχή του κόσμου των ζωντανών νεκρών.
Βασικό όπλο του το χιούμορ που πηγάζει από έναν μικρό «στρατό» εκκεντρικών ηρώων που υποδύονται ηθοποιοί ταυτισμένοι με τις ταινίες του Τζάρμους: Μπιλ Μάρεϊ, Ανταμ Ντράιβερ, Τομ Γουέιτς, Ιγκι Ποπ κ.ά. Φυσικά, σε μια ταινία ζόμπι με την υπογραφή του Τζιμ Τζάρμους τα ζόμπι δεν θα μπορούσαν παρά να είναι το πρόσχημα για τον σχολιασμό της σύγχρονης, ξενόφοβης αμερικανικής κοινωνίας, της Αμερικής του λαϊκισμού και του Ντόναλντ Τραμπ, του αχαλίνωτου κυνισμού και της απώλειας ελπίδας. Νιώθεις τελικά ότι τα ζόμπι στην ταινία του Τζάρμους είναι τα πιο ευαίσθημα πλάσματα του κόσμου. Η διαδρομή θα έχει διασκεδαστικούς σταθμούς, ακόμα και το λουτρό αίματος έχει κάτι το χαριτωμένο αφού είναι γεμάτο αναφορές, ακόμα και σε άλλες ταινίες: η Τίλντα Σουίντον ως… Ούμα Θέρμαν από τις ταινίες «Kill Bill» είναι απόλαυση.
Αυτή τη φορά ο Τζάρμους παίζει πολύ με το σινεμά, αυτοσαρκάζεται, βάζει τους ήρωες της ταινίας να μιλούν για την ίδια την ταινία στην οποία παίζουν. Και όσο για το φινάλε, αυτό κι αν είναι απρόβλεπτο, αφού σύμφωνα με τον Τζιμ Τζάρμους μόνον οι τρελοί έχουν ελπίδα για να επιβιώσουν!Βαθμολογία: 3
Η Κόκκινη Τζόαν(Red Joan, Αγγλία, 2018).
Δραματική του Τρέβορ Ναν.
Τι κάνεις μπροστά στο δίλημμα «προδίδω την πατρίδα μου ή σώζω τον κόσμο»; Σε αυτή τη φάκα φαίνεται ότι πιάστηκε η Τζόαν Στάνλεϊ όταν πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε πράκτορας των Ρώσων και προκειμένου να υπερασπιστεί την αριστερή ιδεολογία της προσέφερε μυστικά της βρετανικής κυβέρνησης, ανάμεσά τους και για την ατομική βόμβα, στην ΚGB. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η Τζόαν έχει φτάσει τα 80 και ο κομμουνισμός αποτελεί πια παρελθόν, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες θα τη συλλάβουν με την κατηγορία της προδοσίας. Ετσι θα ξεδιπλωθεί η ιστορία της, η οποία εστιάζει κυρίως στον χαρακτήρα της Τζόαν αφήνοντας κατά μέρος το στοιχείο του θρίλερ που ενδεχομένως να έκανε την ταινία γοητευτικότερη στην παρακολούθησή της. Το πρόβλημα είναι ότι η νέα Τζόαν και τα φλερτ της με διάφορους αριστερούς και μη Βρετανούς καταλαμβάνουν την περισσότερη ώρα της ταινίας ενώ η ηλικιωμένη Τζόαν (με χαϊλάιτ τη σχέση της με τον δικηγόρο γιο της, ο οποίος την αμφισβητεί νιώθοντας από την πλευρά του προδομένος) τη λιγότερη. Η ηλικιωμένη όμως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον διότι φέρει το πρόσωπο της Τζούντι Ντεντς, την ώρα που η νέα Τζόαν περνά – το λιγότερο – αδιάφορη γιατί προσωπικά δεν βρήκα κάποιο ελκυστικό στοιχείο στην ερμηνεία της Σόφι Κούκσον. Η σκηνοθεσία του κατά βάση θεατρανθρώπου – με ειδικότητα στον Σαίξπηρ – Τρέβορ Ναν είναι αυστηρή, συμπαγής και απέριττη, ενώ η ιστορία της ταινίας είναι πραγματική που μετετράπη σε μυθοπλασία από την Τζένι Ρούνι πριν γίνει σενάριο από τη Λίντσεϊ Σαπίρο. Βαθμολογία: 2
Anna(Γαλλία/ ΗΠΑ, 2009).
Περιπέτεια του Λικ Μπεσόν.
Φαίνεται ότι η KGB περνά περίοδο κινηματογραφικής αναβίωσης αφού και στην καινούργια περιπέτεια του Λικ Μπεσόν ο ρόλος της στην ιστορία είναι καίριος. Εδώ, η Αννα (αποκαλυπτική η Σάσα Λους στη δεύτερη κινηματογραφική εμφάνισή της) στρατολογείται από την KGB και σε ό,τι αφορά τις ικανότητές της αποδεικνύεται κάτι σαν θηλυκός Τζέισον Μπορν. Κάποια στιγμή «καθαρίζει» περί τα 70 άτομα μέσα σε ένα εστιατόριο. Βέβαια, ενώ η ταινία παρακολουθείται μια χαρά για χαλάρωση, στην ουσία είναι μια κόμικ επανάληψη της «Νικιτά», μιας παλαιότερης επιτυχίας του γάλλου σκηνοθέτη, την οποία στην «Αννα» ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα. Στο συμπληρωματικό καστ η Ελεν Μίρεν κλέβει άνετα την παράσταση παίζοντας μια πανέξυπνη, μοχθηρή και βεβαίως γραφική πράκτορα της KGB. Βαθµολογία: 2
«Στοκχόλμη»(«Stockholm», ΗΠΑ, 2019). Περιπέτεια
του Ρόμπερτ Μουντρό.
Το µόνο πραγµατικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας είναι ότι µας υπενθυµίζει, µε µυθοπλαστικό τρόπο, µε τις αναγκαίες υπερβολές αλλά και… βαρετά, από πού έχει προέλθει ο διάσηµος όρος «Το σύνδροµο της Στοκχόλµης» που χρησιµοποιείται για να περιγράψει τους «ισχυρούς συναισθηµατικούς δεσµούς που αναπτύσσονται µεταξύ δύο ατόµων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο». Ολα ξεκίνησαν από µια ληστεία τραπέζης (στη Στοκχόλµη το 1973) η οποία, στην ταινία τουλάχιστον, εξελίχθηκε σε παρωδία ληστείας, ίσως η πιο γελοία ληστεία του 20ού αιώνα. Βασικός κωµικός της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο ληστής (Ιθαν Χοκ) που χάνει πλήρως τον έλεγχο, συλλέγει οµήρους (ανάµεσα στους οποίους και η Ναόµι Ραπάτσε, µε την οποία αναπτύσσεται ένα άνευρο ειδύλλιο) χωρίς να ξέρει πώς να τους αξιοποιήσει και τα κάνει µούσκεµα. Τον βλέπουµε να κοµπάζει, να φωνάζει, να απειλεί, να τραγουδά Μποµπ Ντίλαν και να µιµείται τον Ντένις Χόπερ στον «Ξέγνοιαστο καβαλάρη», πριν τελικά γκρεµιστεί έχοντας πιαστεί στη φάκα Και δεν ενδιαφερόµαστε καθόλου για αυτόν. Βαθµολογία: 2
Ο βασιλιάς των λιονταριών (The lion king, ΗΠΑ, 2019)
Περιπέτειατου Τζον Φαβρό.
Ο θρύλος του «Βασιλιά των λιονταριών» επιστρέφει θριαμβευτικά σε παραπάνω από 250 αίθουσες, όχι ως το γνωστό κινούμενο σχέδιο αλλά μέσα από έναν συνδυασμό live-action και τεχνολογίας φωτορεαλιστικού CGI. Δεν είναι ούτε ακριβώς το ένα ούτε ακριβώς το άλλο, δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει ότι το στοιχείο του ρεαλισμού εισχωρεί άνετα και μέσα από επίπονη δουλειά σε μια κλασική ιστορία η οποία διατηρήθηκε αυτούσια: το γεμάτο απρόοπτα ταξίδι προς τη βασιλεία των ζώων του νεαρού λιονταριού Σίμπα. Μπορεί η νέα εκδοχή να μην έχει την παραμυθένια ατμόσφαιρα του κινούμενου σχεδίου, όμως διατηρεί ζωντανό το πνεύμα του γιατί ο σκηνοθέτης Τζον Φαβρό – διόλου τυχαία ο δημιουργός του «Βιβλίου της ζούγκλας» – ολοφάνερα αγαπά το επιτυχημένο καρτούν της Ντίσνεϊ και μπορεί να σε ταξιδέψει. Προβάλλεται μεταγλωττισμένη και με υποτίτλους, σε 2D ή 3D.Βαθμολογία: 3
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
