του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Εμμονή» («Une intime conviction», ΗΠΑ, 2018).
Δικαστικό δράμα του Αντουάν Ραϊμπόλ.
Ενας άνθρωπος (Λοράν Λουκάς) κατηγορείται για τη δολοφονία της γυναίκας του. Γιατί όμως; Εφόσον δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που να τον ενοχοποιούν, δεν υπάρχει καν η σορός της γυναίκας. Το μόνο που υπάρχει είναι η υποψία: εφόσον η γυναίκα εξαφανίστηκε και δεν έχει δώσει σημεία ζωής, ο σύζυγος «θα πρέπει» να είναι ο δολοφόνος. Στην εποχή των social media, των fake news και της κακής λειτουργίας των ΜΜΕ, όπου ο καθένας, αναπόδεικτα, λέει το μακρύ και το κοντό του, δικάζοντας και καταδικάζοντας από τον καναπέ του σπιτιού του, το θέμα της «Εμμονής» έχει δύναμη και επικαιρότητα. Και είναι κρίμα που αυτό το θέμα κατά κάποιον τρόπο ακυρώνεται μέσα από την κουραστική και αδικαιολόγητα μπερδεμένη αφήγηση που σου κάνει σούπα το μυαλό με τις δεκάδες λεπτομέρειες, τα δεκάδες πρόσωπα και τις παντελώς άχρηστες πληροφορίες στις οποίες χωρίς ουσιαστικό δραματουργικό λόγο εστιάζει. Πρωταγωνιστούν η Μαρίνα Φουά στον ρόλο μιας γυναίκας που για τους δικούς της (ανεξήγητους) λόγους παθιάζεται με την προσπάθεια αθώωσης του κατηγορουμένου και ο Ολιβιέ Γκουρμέ στον ρόλο του δικηγόρου. Η σχέση τους φέρνει στον νου εκείνη των Τζούλια Ρόμπερτς – Αλμπερτ Φίνεϊ στην «Εριν Μπρόκοβιτς».Βαθμολογία: 1 ½
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Για τις υπόλοιπες τρεις ταινίες α’ προβολής θα αρκεστούμε σε μια απλή παρουσίαση – χωρίς βαθμολογία – καθώς η παρουσίασή τους στους δημοσιογράφους έγινε κατά τη διάρκεια της απουσίας του υπογράφοντος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.
Το αμερικανικό θρίλερ «Το Αυτό: Κεφάλαιο 2» («It: Chapter 2», ΗΠΑ, 2019) του Αντι Μουσιέτι είναι η συνέχεια του επιτυχημένου θρίλερ «Το Αυτό» που βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ και έχει πρωταγωνιστές παιδιά τα οποία έρχονται αντιμέτωπα με το Κακό σε κάποια πόλη της αμερικανικής υπαίθρου. Στη δεύτερη ταινία το Κακό αναδύεται ξανά στην κωμόπολη Ντέρι ενώ τα παιδιά έχουν πια ενηλικιωθεί.
Το «Πού χάθηκες, Μπερναντέτ;» («Where’d you go, Bernadette», ΗΠΑ, 2019) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι η ιστορία μιας γυναίκας (Κέιτ Μπλάνσετ) που εξαφανίζεται μυστηριωδώς, με αποτέλεσμα η κόρη της να κάνει ό,τι μπορεί για να εντοπίσει τα ίχνη της, ανακαλύπτοντας έτσι συγκλονιστικά στοιχεία για την πρώτη τα οποία δεν γνώριζε.
Τέλος, το «Angry birds: H ταινία 2» («The Angry Birds: Movie 2», ΗΠΑ, 2019) των Θούροπ Βαν Ορμαν και Τζον Ράις είναι η συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας του 2016, που στηρίχθηκε στο φινλανδικό ηλεκτρονικό παιχνίδι το οποίο για ένα διάστημα είχε γίνει παγκόσμια μόδα (η ταινία προβάλλεται σε περισσότερες από 130 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα).
Επανεκδόσεις αλλά και πρωτιές
-Από τις ταινίες του παρελθόντος που ανοίγουν στις αίθουσες ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Τελευταία ταινία» («The last movie», ΗΠΑ, 1971), την οποία ο Ντένις Χόπερ γύρισε στο Περού λίγο μετά τον θρίαμβο του «Ξέγνοιαστου καβαλάρη». Και αυτό επειδή η εν λόγω ταινία ανοίγει για πρώτη φορά σε εμπορική διανομή στις αίθουσες της χώρας μας. Πρόκειται για ένα αναρχικό, ψυχεδελικό «ταξίδι» μέσα στον ίδιο τον κόσμο του κινηματογράφου (και όχι μόνο), μέσα από το οποίο βιώνουμε τις περιπέτειες ενός κασκαντέρ (Χόπερ) στο Περού, όπου αποφασίζει να παραμείνει (στην αγκαλιά μιας πόρνης) μετά το γύρισμα της τελευταίας ταινίας του. Το φιλμ υπήρξε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία, αλλά με τα χρόνια έγινε ο ορισμός του cult – και όχι άδικα. Ο ίδιος ο Χόπερ αργότερα θα έλεγε ότι την έφτιαξε επειδή διάβασε αυτό που είχε πει o Ζαν Λικ Γκοντάρ: «Οι ταινίες θα πρέπει να έχουν αρχή, μέση και τέλος, όχι όμως απαραίτητα με αυτή τη σειρά»
-Στην ιταλογαλλική συμπαραγωγή του 1957 «Οι νύχτες της Καμπίρια» («Le Νotti di Cabiria») ο Φεντερίκο Φελίνι αφηγείται την ιστορία μιας καλοκάγαθης πόρνης (Τζουλιέτα Μασίνα) που, παρά τη διαρκή ταλαιπωρία της και το γεγονός ότι πληρώνει ακριβά την αφέλειά της, αρνείται να το βάλει κάτω και να χάσει το χαμόγελό της. Αναμφισβήτητα μια από τις πιο τρυφερές δημιουργίες του ιταλού σκηνοθέτη για την οποία θα κέρδιζε το δεύτερό του (από τα τέσσερα) Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (προβάλλεται στις αίθουσες ΖΕΦΥΡΟΣ – ΟΑΣΙΣ).
-Η πιο πρόσφατη των παλιών ταινιών που βλέπουμε στις αίθουσες είναι τα «Πορφυρά ποτάμια» («Les rivieres pourpres», Γαλλία, 2001). Γυρισμένη από το κάποτε «οργισμένο παιδί» του γαλλικού κινηματογράφου, τον Ματιέ Κασοβίτς («Μίσος»), η ταινία είναι ένα χορταστικότατο ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο ο Ζαν Ρενό και ο Βενσάν Κασέλ φτιάχνουν ένα δυναμικό ντουέτο αστυνομικών που καλείται να εξιχνιάσει μια περίπλοκη υπόθεση πολλαπλών δολοφονιών. Νοσηρό, απρόβλεπτης εξέλιξης και με νουάρ αποχρώσεις, το φιλμ είναι βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ζαν Κριστόφ Γκρανζέ και θα μπορούσες να πεις ότι είναι κάτι σαν η απάντηση των Γάλλων στο αμερικανικό «Seven» του Ντέιβιντ Φίντσερ. Η επιτυχία του είχε ως αποτέλεσμα μια συνέχεια
